Alþýðublaðið - 21.11.1942, Qupperneq 8
8
ALPYPUBUVPIÐ
Laogardagur 21. nór. 1942«
■ NÝJA Blð S
Slétturæninpjarnir.
<Westem Union)
Stórmynd í eðlilegum litum
ROBERT YOUNG
RANDOLPH SCOTT
VIRGINIA GILMORE
Börn yngri en 1G ára fá
ekki aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARSTJÓRNIN í Reykja
vík hefir oftar en á allra
aíðustu tímum verið sölcuð um
aðgerðarleysi, jafnvel áður en
nokkur „rauður flokkur“ varð
til í landinu. Páll Melsteð skrif-
aði einu sinni hugvekju, sem
hann nefndi Vatnsflóðið í
Reykjavík 14. febrúar 1863.
Hún er á þessa leið:
„Og sjá, himnaraufarnar opn-
uðust, og þar kom hláka mikil.
Og snjórinn varð á svipstundu
að vatni. Og vötnin leituðu til
sjávar. En vötnin höfðu ekki
framrás. Og það skeði svo, að
þau söfnuðust öll saman í borg-
inni, og þurrlendið hvarf, og
þar varð sjór mikill. Og vind-
urinn blés á vatnið. Og þar risu
stórar öldur og æstust móti bú-
stöðum manna .Og öll borgin
skalf af ótta. Og borgarlýður-
inn kállaði hátt og sagði: vér
forgöngum!
En andi bæjarstjómarinnar
sveif yfir vötnunum. Og andinn
tálaði og sagði: Vér viljum láta
gjöra mikinn fjölda skinnsokka,
að mannanna synir geti vaðið
til lands, svo að öllu fólki verði
borgið.
En þar var skinnekla mikil
í því landi, og hjarðir sauðanna
voru kaunum slegnar. Og bæj-
arstjórnin talaði, og svo skeði
það ekki, og hún bauð, og svo
stóð það ekki. Og bæjarstjórn-
in leit á állt, hvað hún hafði
ekki gert, og sá það var harla
gott. Og hún gelck aftur inn í
sitt hús og hvíldist.“
*
BÓNDI og prófessor sátu
saman í jámbrautarlest.
Ferðalagið var leiðinlegt, svo
að þeir tóku tal saman og fór
brátt vel á með þeim.
„Nú skulum við láta hvem
annan geta gátur,“ sagði pró-
fessorinn. „Ef ég segi gát.u, sem
þér getið ekki ráðið, látið þér
fig fá fimm krónur, og gagn-
kvæmt“. •
„Ágætt,“ sagði bóndinn. „En
af því að þér eruð betur mennt-
aður en ég, finnst mér sann-
gjamt, að ég láti yðar bara fá
3 krónur“.
„Gott“j svaraði prófessorinn.
„Þér byrjið“.
„Jæja, hvaða dýr gengur á
Seint um kvöldið sáu varð-
mennirnir á Jiæðunum fyrir
norðan skjaldborgina mann
koma ríðandi úr morðurátt, og
ekki varð betur séð, en að 'hann
reiddi eitthvað fyrir framan sig.
Þetta var kynblendingurinn
hans Zwart Piete, og liábn virt-
ist reiða fyrir framan sig fætur
af manni, en bolinn gátu þeir
hvergi séð. Höfðu Kaffarnir þá
bútað hann í sundur? Hafði de
Kok ekki getað bjargað öðru en
fótunum af húsbónda sínum?
Tveir menn riðu þegar í spretti
í áttina til hans, en sá þriðji reið
til skjaldborgarinnar, til þess
að flytja fregnirnar og kom aft-
ur með hóp af riddurum með
sér. Allir skjaldborgarbúar
ruku upp með andfælum,
stungu saman nefjum og töl-
uðu um hefndir. Zwart Piete er
dauður, hrópuðu menn. Kaff-
arnir hafa drepið Zwart Piete.
Sannie, sem var nýkomin
heim og var nú að hvíla sig
inni í vagninum sínum, kom út
nógu snemma til þess að sjá
Söru du Plessis snara sér á bak
hesti Hermans, en það var eini
hesturinn, sem var við hend-
ina. Hún kallaði til frænda síns,
sem kominn var á bak á Apal-
grána, vék þeim brúna við og
þeysti út úr skjaldborginni.
Sá brúni reyndi að varpa
henni af baki, stökk upp í loft-
ið, jós og prjónaði, þaut á borð
og stóla og velti öllu lauslegu
um koll. En loks gafst hann upp
og tók á sprett á eftir þeim
apalgráa.
Sannie var nú komin í mann-
þyrpinguna, en þar voru allir
skjaldborgarbúar nema Hend-
rik van der Berg og Herman
sonur hans.
Fólkinu, sem beið inni í
skjaldborginni fannst lestin
fara mjög hægt. Og það var
alveg rétt, fannst Önnu
frænku, að jarðneskar leifar
hrausts manns væru fluttar
með virðingu, en ekki henzt
með þær á harða stökki. En
þessir menn, Gripua og þeir,
sem farið höfðu á móti honum,
hreyfðust varla úr sporunum
og námu meira að segja staðar
öðru hverju, hreyfingar þeirra
þá virtust benda til þess, að
einhver hryllingur væri í þeim,
og bentu á byrði kynblendings-
ins. . /
Það var útlit fyrir að enn
mundi líða einn stundarfjórð-
ungur þangað til þeir væru
komnir til þeirra með þessum
þremur fótum, en flýgur með
tveimur?“
„Það veit ég ekki. Hérna eru
fimm krónurnar. Hvaða dýr er
þetta?“
„Ég veit það ekki heldur.
Hérna eru þrjár krónumar yð-
ar“, svaraði bóndinn.
hraða, svo að hún sendi Lousisa
eftir stólnum sínum. Sannie
stóð við hlið frænku sinnar og
svipaðist um eftir Hermanni.
Hann hafði sagt, að hann
mundi koma béint í skjaldborg-
ina aftur. Þetta myndi eflaust
gera hann órólegan, og hún
hugsaði um, hvort henni mundi
auðnast það með nokkru. móti
að varna því að hann færi. í
refsileiðangurinn, sem farinn
yrði til þess að hefna þessa
morðs.
var auðséð, að meunimir voru
að hlæja. Þeir slógu í axlirnar
hver á öðrum og skellihlógu,
svo að þeir gátu varlá hangið á
hestbaki.
Anna frænka var afar ó-
þreyjufull. Hún barði höndun-
um í stólbríkurnar og sendi
Louisu til þess að vita hvað um
væri að vera.
Úr því að þeir hlógu svona,
gat Zwart Piete ekki verið dauð
ur. Og væri hann það ekki, var
von til þess, að hún gæti haldið
Hermanni eftir. Hann var ekki
nógu hairðnaður enn til að berj-
ast, hugsaði Sannie með sér og
svipaðist aftur um eftir honum.
„Ágætt,“ heyrði hún einhvern
kalla. „Hvílíkur maður!“ Ný
hláturshviða greip þá. Gert
Kleinhouse reið nokkuð til hlið-
ar við hópkm, og hann hélt um
magami á sér og hló svo, að tár-
in runnu niður kinnaranar á
honum.
í miðjum hópmum sat Griqua
á hesti sínum og brosti við.
Sannie og Anna frænka gátu
ekkert séð þaðan, sem þær voru,
nerna höfuð og hórðar mann-
anna, sem voru á hestbaki. Þeir,
sem voru fótgangandi, tróðust
utan um riddairana.
Þær sáu Louisu ryðjast gegn-
'um hópinn og koma af tur hlaup-
andi. Þegar hún kom til þeirra,
hló hún svo mikið, að hún kom
ekki upp orði.
, „Ó, ó, ó!“ stundi hún.
Húsmóðir hennar spratt upp,
löðrungaði hana og fór nú sjálf
að aðgæta þetta.
,Hvað gengur eigmlega á?“
sagði hún. „í guðs nafni svarið
þið mér.“
Hún tróð sér inn í fylkinguna
með þunga sínum og komst til
de Koks, og þá fór hún að hlæja
eins og aðrir.
„Já, já,“ sagði hún. „Þetta er
'hlægiíegt; eitt hið hlægilegasta,
sem ég hefi séð.
Allir hlógu dátt, og öllum
létti. Sannie tók um handlegg
frænku sinnar. Ó, hvar var
Hermam? hugsaði hún. Haxm
hefði gaman af að sjá þetta.
De Kok var nakinn upp að
mitti og brosti að þeim, sem
komu á móti honum. Hann hélt
annarri hendi í taumana, en
hinni hélt hann um 'buxurnar
sínar Hann hafði bumdið fyrir
neðan báðar skáhnarnar á bux-
BBTJARNARBfÓSB
i
|
Hinn sanni
skáidskapur
<No Tirne for Comedy)
* \
Rosalind Russell
James Stewart.
Sýnd kl. 5, 7. 9.
Sala aðgöngumiða hefst ki. 1.
SB GAMLA BIO 35
ÍBroodway lokkar!
| (Two GirLs on Broodway)
LANA TURNER
JOAN BLONDELL
GEORGE MURPHY
Sýnd kl. 7 og 9.
KL 3 6%
SLUNONIR LFJKSTJÓRAR
(Footlight Fever).
unum og lagt iþær yfir þveran
hnakkinm. Skálmarnar voru sem
sé fullar af eggjum, sem hann
hafði fundið á leiðinni. Búarnir
snöruðu sér af baki skellihlæj-
andi.
„Hvar er Hendrik van der
Berg?“ spurðu þeir. „Nú getum
við lagt af átað á morgun með
de Kok sem leiðsögumann. Hann
hefir fundið villimannaþörpið.
Hvar er Hendrik? Það verður
að segja Hendrik frá þessu.
„Ég er hér.“
Þeir höfðu ekki séð hann
•koma, og þeir þekktu ekki held-
ur röddina, þegar hann talaði.
Hann gnæfði yfir hina á
svarta hestinum sínum og horfði
íkuSdalei/ja yfir hópinni. Fyrir
aftan hann í hnakknum var
antilópan bundin, en fyrir
framan hann lá sonur hans
þversum yfir hnakknefið.
„Það vi’ldi til slys,“ sagði
hann. „Ég skaut Herrnan." —
Hamn þagði stundarkorn. —
„Komdu yfir að vagninum mín-
Sferki skólastjórinn,
svona á manninn sem hafði
varnað honum inngöngu, hélt
hann á brott út af svæði leik-
hússins. Því að auðvitað hélt
maðurinn, sem var við inngang-
in.n„ að Hrólfur hefði fengið
aftur peningana sína, fyrst
hann fór til miðasölunnar og
hafði þar dálitla viðdvöl.
Þetta var einmitt það, sem
Hrólfur ætlaðist til að maður-
inn héldi.
„Jæja piltar,“ sagði Hrólfur,
þegar þeir voru komnir út fyrir.
„Við göngum hérna svolítið
meðfram girðingunni, og svo
grípum við til okkar ráða til
þess að komast inn. Við höfum
aðgöngumiða. Og það eru engin
lög til, sem mæla svo fyrir, að
þeir, sem hafa aðgöngumiða í
höndunum, megi hvergi fara inn
annars staðar en um aðalhliðið."
Drengirnir áttuðu sig ekki á
þessu fyrst í stað. En þegar þeir
höfðu skilið þetta snjalla til-
tæki HróKs, fóru þeir að hlæja
og létu móðan mása. En Hrólf-
ur þaggaði brátt niður í þeim.
„Hagið ykkur eins og menn,
flónin ykkar. Ætlið þið að spila
öllu út úr höndunum á.okkur?“
sagði hann, ómjúkur á manninn.
„Reynið þið nú að koma dá-
Íítið skynsamlega fram.“
Þetta var rétt hjá Hrólfi. Það
gat vel verið, að dyravörðurinn
tæki eftir því, að þeir væru of
glaðlegir á svipinn. Þeim fannst
því ráðlegast að fylgja Hrólfi
eftir, vonleysislegir á svipinn,
með hendurnar í vösunum. —
Dyravörðuirinn glotti við.
Þeir gengu fram með girð-
ingunni, unz þeir komu á autt
svæði. Þá var Hrólfur fljótur að
segja drengjunum, hvað þeir
ættu að gera. Hann hjálpaði
þeim yfir girðinguna, svo að
iþeir yrðu sem fljótastir.
Þegar allir voru komnir yfir
girðinguna fór Hrólfur sjálfur
yfir og -gekk rakleiðis yfir að
stóra tjaldinu, og drengimir á
eftir honum. Við tjaldið var
vörður, sem stöðvaði þá, en þeir
sýndu honum aðgöngumiðana,
og hann leyfði þeim að halda
áfram.
Hrólfur litaðist um og sá, að
engir voru nálægt, svo gægðisit
hann undir tjaldskörina. Hann
sá, að þeir voru beint fyrir aft-
an háu sætin, aftast í tjaldinu.
Eftirlitsmaður stóð þarna rétt
hjá, inni í tjaldinu, en hann
gekk brátt í burtu. Hrólfur hló
við og leyfti upp tjaldskörinni
og gaf drengjunum merki um
að skríða inn. Þeir voru fljótir
að hlýða þeirri skipan og hann
fór sjálfur á eftir.
„Jæja, piltar, við erum þá
koihnir inn!“ sagði Hrólfur
hróðugur. „Og nú skulum við
fá okkur sæti. Til þess höfum
við fullan rétt, þar sem við höf-
um keypt aðgöngumiða11.
Svo fór hver þeirra á sinn
stað og fékk sér sæti. Þeir náðu
7
( WE GHALL SOON FlNilSH |=~
OFF THE9E OUERRILLAS/ ^
REMEMBER YOUR 0CDEk5.,*:
5H00T AT ANYTHING THAT
*—MOVE6/
Wide Wmld Fcjl
GOOD GRíL
5CÖRCHV/ Li
f PLANEGAQE
NEAR! TAKE COVEQ'.
QU/CKLYS
hs 5ARAK EHOW5
SCORCHY AND HIS
PAR.TY AROUND THE
GUERR.ILLA TEMPLE
HEADQUAKTER6,
TAPANE6E R.ANE6
ARE SI6HTED BY
THE LOOKOUT...
Meðan verið er að sýna Emi
og félögum hans bækistöðvar
skæruflokksins koma japansk-
ar flugvélar og gera loftárás.
Japanskur flugmaður: Við
skulum uppræta þennan skæru-
hóp. Mundu skipunina um að
skjóta allt, sem þú sérð á hreyf-
ingu.
Leiðsögumaðurinn: Flugvél-
amar nálgast. Verið fljót að
leyta skjóls.
Raj: Þama hefir einhver orð-
ið eftir, Öm. Sjáðu!