Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 09.12.1934, Síða 2

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Lassarónar.
Nokkrir dagar og nætur
á Norður-Spáni.
\
Ný bók eftir nýjan höfund kemur í bóka
verzlanir á morgun.
Bók með þessu nafni kem-
ur út á morgun og er eftir
ungan sjómannn, Sigurð Har-
aldz, son Harals Nielssonar,
prófessors
Sigurður fór kornungur að
heiman, réðist í siglingar,
hefir farið rnjög uiða um heim
og ratað i gmiskonar œuintýri.
Bókin er að mestu leyti endur-
minningar hans frá peim tima,
er hann, 17 ára gamall, lifði
flœkingslifi í liafnarbœjum á
Spáni í misjöfnum félags-
skap. Frásögnin er einstaklega látlaus, sönn og lifandi
Fara hér á eftir tueir kaflarúr bókinni. ualdir af handahófi
Siguröur Haralz.
DAGURINN LEIÐ, og um nótt-
ina gekk ég á götunni. Það
var húðarrigning. Næsta dag
r’igndi iika við og við.
Mér Jeið illa og ekkiert
fékk ég í belginn. Ég þambaðr
vatn, en varð lítið saddari af
því. Undir kvöldið fa,nn ég poka,
þurran og beilan. Ég faldi pok-
ann, ráfaði um eða sat á bekkj-
um ,sem voru hér og þar. pegar
komið var fraim undir miðnætti,
sótti ég pokann og fór út í
skemtigarð. Þar snuðraði ég
þangað til ég fann stað, þa:r sem
mér þótti líklegt að ég sæist ekkí.
f»ar lagði ég mig, þó vott væri, og
breiddi pokann yfir mig. Sofn-
aði fljótt og var farinn að borða
saltfísk og kartöflur og át mikið.
Ait í einu verð ég var við, að
það er verið að ýta við mér. Ég
lýk upp augunum og sé, að það
er árans garðvörður eða lögreglu-
maður. Mér fanst betra að lenda
ekki' í höndum hans. Svo ég
slengi pokanum í höfuðiÖ á hon-
um, tek sprettinn, og hann á eftir.
Hann elti mig góða stund. En mér
var vílst áhugamá) að kotnast und-
an, að minsta kosti gaf hann frá
!sér að! U'á í mig. Mér dia'tt i hug,
að betra myndi að láta ekki sjá
sig á þessum slóðum í nótt. Svo
ég fjarlægði mig allmikið. Ég var
þneyttur og magnlítill. Á endanuim
datt mér í hug að skríða upp í
nokkurs konar gluggakisfu á
stóru steinhúsi, sem ég var kom,-
inn að. Þ,að var ámóta glugga-
kista og er á Landsbankahúsinu í
Reýkjavik, en heldur stærri. petta
tókst, og ég hnipraði mig saman,
þöttiist góður að ná ívþetta skjól
og fór að sofa. Adam var ekki
lengi í Paradís. Ég vaknaði' við
það, að ég heyrð'i ógurlegt hljóð
og hrapaði niður á götuna. Mér
varð ákaflega ilia við. Samt gáði
f:g í kriing um mig og sá, að á
göfunni skamt frá var maður að
sópa og moka öþverra og rusli
upp í vagn. En fyrir vagininum
stóð asni. Lengra burfu var sams
konar vagn með asna fyrir lika.
jÞieir riáku upp sí’n helvízku hnegg
við og við.
Verið getur að frelsarinn hafi
rtolað asna fyrír neið-skjöta með
góðum árangri og sé vel við asna
þess vegna. En ekki er mínum
tUfinningum þanimg faiið. Éghata
þá mest af öllum skepnum jarðan-
innar, að höggormum og s I öng-
um undanskildum.
var byrjað að daga. Ég
rölfi af stað', en var nú máttiífiit
af sulti, svo ég fór hægt og
róiega. Þiegar sólin var komin
upp, tók ég eftir appel.síl!mhýði
á götuinni. Ég tók það upp og
Jeitaði að mieiru. Mér beppnaöist
að finpa dálítið í viðbót. f>á fór
ég að vatnspósti, skolaði það og
át. Fnemur var það lélegur matur.
Ekki veit ég, hvemig ég eyddi
þeim degi, ég hefi víst glatað
honum eins :rg rómverski keis-
arinn. Næstu dagar voru slæmir
og fnemur fangasnauðir. Ég gekk
á götunni á nóttunrai, þegar
rigndi. Á daginn svaf ég á bekkj-
íunum í skemtigarðinum. Gekk á
rnilli dúra að tjörninni í garðin>-
um og öfundaði gullfiskana, en
var náöalaus með að brieyta mér
í fisk. Það var yfir höfuð and-
skoti lítið, sem mér fanst ég geta.
Þrótturinn var á förum.
Kvöld eitt var ég staddur á
götu, sem ég var ókunnugur í.
fPá sá ég mann nokkurn mis-
þyrma stúlku. Ég horfði á parið
um stund. Þá greip mig trylling,
svo að ég gekk aftan að mann-,
inum og sparkaði í hann af Öft-
um lífs -og sálar-kröftum. Spark-
jð kom! í rófubeinið, og maðurjnn
hneig niður. Ég trampaðd á bon-
um alt hvað ég gat. Loks hætti
ég. Maðurinn skreiddist burtu. En
ég þoJdi ekki þessa áreynslu. Mér
sortnaði fyrir augum og hefði
dottið, ef stúikan befði ekki grip-
lið í mig. Eftir nokkra stund leið
sviminn frá. Þá ætlaði ég að ráfa
af stað. En stúlkan hefti för mína.
Við stimpuðumst snöggvast, en
hún var sterkari en ég. Stúlkan
togaði mig á eftir sér. Mér var
sama um alt og fylgdi á eftir,
h.álftregur þó. Hún bjó þar rétt
hjá. Þegar hún var búin að driasla
mér inn til sin, gaf hún mér víin
að drekka. Næst spurði hún, hvoxt
ég þekti manninn, sem ég spark-
aði í. Ég hristi höfuðið. Síðan
kom hún mieð mat, og ég borðaðá
mikið og lengi. Loks háttuðum
við og fórum að sofa. (Þegar ég
vafcnaði, var ég einn í rúminu.
Jþað var komið fram yfir máðjan
dag. Ég sofnaði aftur. Næst þeg-
ar ég vaknaði, var farið að
diimma. Ég þaut upp úr rúmimu.
En áður en ég var klæddur, kom
stúikan inn. Hún spurði, hvort ég
væri búinn að ná mér. Ég sagði,
að mér liði ágætlega. Svo þakkaöli
ég henini fyrir gestrisnina og ætl-
aðii út. En hún setti þvert nei
fyrir. Hún hélt því fram, að ég
væii svangur og yrði að borða.
Ég iét undan og settist. Við bofð-
uðum og sátum svo yfir víninu
okkar. Þá spurði ég: „Hvað heit-
irðu, fnöken?" „Ég heiti Rakiei,
vinur minn, og er búðarstúlka."
Hún spurði mig að nafni og þjóð-
erni. Ég sagði, að ég værj flæ:knj
inigur og héti Allegró. Hún fór
að hlæja og sagði, að það væri,
undarlegt nafn. Ég sór við guðs
móður, að ég héti ekki einungis
Allegró, heldur væri ég alliegró,
þrátt fyrir alt. Að lokum kysti
ég stúlkuna og ætlaði að faria. En
hún sagði, að það væri ka.lt úti,
og það væri betra að sofa hjá
sér en vera á götunni. Við þnef-
uðlum dálitla stund. Á endanum
lért ég undan. Hjá Rakel var ég
í þrjá sólarhringa. ,Þá sagði ég
henni, að ég vildi heidur drep-
ast en vera hjá henni lengur. Mér
fanst ég ekki geta látið fátæka
stúlku vinna fyrir mér. Rakel gat
ekki skilið míinar ástæður og varð
hissa og neið. Ég kvaddi hana,
tofaði að heimsækja hana, en kom
þar aldriei aftur. Hún var of góð
stúlka til að fara illa með hana
á nokkurn hátt.
En,n var dnukkið fast og lengiy
og igerðust sumar hetjurnar all-
ölvaðar. Margar sögur voru sagð-
ar og ekki allar sem fíinastar.
Smátt og smátt seig á sálarljóra
minn. Þó bar ég það' í miinni, að
svo hafði verið um talað, að vi'ð
Fred fylgdumst með um borð og
svæfum þar. Við stöðum upp ogr
giengum allir niður að höfn. psg-
ar þangað kom var enginn bátur,
til að komast um borð í, svo vib
fórum að „pnaja“ skipið. Gek®
svona um hríð, en enginin s,ást
bátuxinn. Menn voru nú mjög
drukknir og voru að jagast og
í smástimpingum á bryggjunui.
Mér leizt ekki meir en svo á að
halda félag við þá lengur. En Big
Fred vildi ekki heyra annað nefnt
en fara með þeim um borð, svo-
að ég lét það þá gott heita.
Loksins kom vökumaðurmn með
julluna. Við fórum allir í bátinn,
og var hann þá blaðinn vel. Þeg'
ar ,komið var var örfáa faðma
frá bryggjunni, fóru sumir að
slást, þöttust ekki hafa nóg rúm
í bátnum. Þ-etta þoldi fleytan ekki,.,
seig í kaf að aftan og hvolf'di
síðan. Mér varð fyrst fyrir að
bjarga húfunni minnd, stakk henni
í jakkavasann, svo synti ég að
brygigjunni, sem var rétt hjá, og
gekk upp þriepin. Sumir varu
komnir á undan :mér, aðrir komu
á eftir. Allir voru syndir, og eng-
um bra við þetta. Það rann mikið
Llösmyndastofa
Sigurðar Guðmundssonar
Lækjargötu 2,
sími 1980, heima
4980.
Góð Ijósmynd er bezta og kær-
komnasta jólagjöfin til frænda og
kunningja. Hafið hugfast að ný-
tízku ljósmynd er skörp og bl»-
hrein. Vel unnin hefir hún varan-
legt gildi.