Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 30.03.1935, Blaðsíða 3

ALÞÝÖUBLAÐIÐ
3
og hann væri skopparakringla —
-og sólargeislarnir iðuðu og kvik-
uðu á hvítu og heföarlegu silki-
fóðiinu. En á götubrúninni stóð
hafurinn og horfði á sigur sinn,
sleikti út um og japlaði í friði
ög spekt. Og þegar fæturnir á
óvininum komu til jarðar og skó-
færnar voru þarna rétt fyrir frítm-
an ásjónuna á hafrinum, þá snas-
aði hann með hægð af skónum á
vinstri fætinum, hóf upp höfuðið,
teygði fram snoppuna og fýldi
grön með frámunalegri' rósemi og
jafnaðargeði.
En nú setti hinn fallni óvinur
hins margbundna og undirokaða
geithafurs hendurnar aftur fyrir
sig og reyndi að rísa upp. Og á
ný horfðust þeir í augu, þessir
mektarbokkar, sá fjórfætti rólegur
■eins og sá, sem trúlega hefir fylgt
sterkri og krefjandi eðlisþörf og
er að engu leyti sjálfum sér sund-
urþykkur, hinn eins og sú per-
sóna, sem séð hefir löghelgaðar
manneskjur vera sína þolinmóðu
og hundbeittu hjörð — og verður
:svo sviplega að lúta einu ófrið-
helgu geitkvikindi.
Enginn var á götunni, sem gæti
skakkað þarna leikinn, erí konan í
torfbænum stóð við gluggann —
afmynduð af jarðskjálftatilfinn-
ingum. Og gamli maðurinn við
skælda húsgaflinn skalf og nötr-
aði af geðshræringu, án þess að
hann þó eiginlega vissi, hvað
fram fór.
En alt í einu kom fölleita kon-
an út á tröppurnar á kaupmianns-
húsinu. Ogdiún hallaði sér svolít-
ið áfram og stóð svo grafkyr.
Loks áttaði hún sig, konan, sem
vigð var Páli kaupmanni fyrir
framan heilagt altari og búin að
iæða honum í óflekkaðri hjóna-
sæng þá tölu barna/ sem henni
KAFFI
var ásköpuð. Hún áttaöi sig og
rak up'p hljóð — og svo þaut
hún að dyrunum, stakk höfðinu
inn og kallaði með hárri og ang-
istarspentri röddu:
— Hektor, Hektor!
Og út úr dyrunum hentist mó-
rauður hundur, flenti út nasirnar
og glenti upp augun — og sveif
eíðan í boga ofan af tröppunum.
Steinþegjandi þeyttist hann síðan
inn veginn.
En hafurinn frá Árbæ heyrði
vel. Hann vék sér skyndilega við
— og þegar hann sá hina mó-
rauðu ófreskju, sem teygði á
hlaupunum fram hausinn og lét
skína í hvítar, biturlegar tennur
undir rauðum og drjúpandi kjaft-
fyllum, hóf hann sig á loft og
og gerði nýja árás umsvifalaust,
eins og þarna væri ekki um ann-
að að ræða en nýtt, kærkomið
tækifæri til að jafna sínar sakir
við veröldina. En hundurinn hafði
á annan hátt lagt rækt við líkama
sinn en húsbóndi hans — og nú
fleygÖist hann léttilega til hliðar
og kastaði sér síðan á hafurinn,
sem lent hafði á hnén við að
missa marksins. ... En hafurinn
var of léttur fyrir — svona hálf-
risinn upp. Hann hnoðaðist niður
— og hundurinn stakkst kollhnís
yfir hann. Og eldsnöggt — með
áfergju þess, sem aðeins hugsar
um sem versta útreið andstæð-
ingsins það augnablikið, sem er
að líða, vék hafurinn til hausnum
og lagði hornunum af því afli, er
hann fékk við komið í þessari
stellingu, í bakhlutann á sínum
mórauða fjanda. Svo kvað við
hljóð, þrungið heift og kvöl, og
hundurinn Hektor nísti tönnunum
niður í harðan leirinn á götunni.
En nú vofði ný hætta yfir sig-
urvegaranum. Þegar hann var rétt
í þann veginn að koma fótum
undir sig, klenundu örlögin hon-
um að hálsi meö 220 punda
þunga. Hann gat ekki hreyft legg
eða lið. Og Páll Björnsson, sem
hafði nú þetta Belíasafkvæmi
milli þrýstinna læra, greip sinni
hendi hvort horn hins fallna ög
lei't rykugur og rauður, sveittur,
en sigrandi, á eiginkonu sína og
dóttur, sem stóðu fö.lar og teknar
í guðs sólskini á tröppunum.
— Steina, Steina, farðu strax og
sæktu hreppstjórann!
Og Steina hljóp af stað á hvít-
um, þunnum kjól, sem hafgolan
lagði þétt að hennar ungu, heitu
limum — og brátt hvarf hún, þar
sem bugur var á götunni.
Svo var þá alt kyrt og athafna-
laust á vígvellinum. Sá mórauði
húkti upp á endann með opið
ginið og klagaði sína nauð eins
og hvert annað veikt og vesalt
kvikindi — og kaupmaðurinn,
húsbóndi hans, sat óþreyjufullur
og ábyrgðarlegur og neytti sinn-
ar þyngdar og síns handafls. En
frúin stóð á tröppunni með enn
þá hálffórnandi hendur — eins
og hún byggist við, að hafurinn
svifi af stað með sína byrði —
og hún sæi hana aldrei framar.
En innan skamms kom Steinunn
hlaupandi — og á eftir henni lág-
vaximi eldri maður í gráu vesti
og röndóttri skyrtu — og mefc
einkennishúfu á höfði. Par var á
ferðinni Kristinn trésmiður og
, hreppstjóri í Brimnesvík. Steinunn
hafði undið sér móð og heit inn í
stofu, þar sem hann sat að kaffi-
drykkju — og á stangli höfðu
orðin komið:
— Hann ... hann pa-pabbi ...
biður þig að ... að koma fljó-
hótt! Og svo var hún horfin.
Hreppstjóri komst algerlega út
úr sínu daglega sinnuleysi sem
yfirvald. 1 tilfinningunni um geðs-
hræringu sendiboðans og ægivald
þess, sem boðin voru frá, greip
hann einkennishúfu, sem hann
áður hafði einungis sýnt norsk-
um sjómönnum, og fleygðist af
stað með ótugginn brauðbita öðr-
um- megln í munninum. Eftir svo
sem tvær mínútur var hann kom-
inn á vettvang — en þar stanz-
aði hann eins og hann hefði rekið
sig á vegg — og skimaði sínum
gráu augum með skilningsleysi
undan skygninu á kóngsins húfu.
En hann var brátt vakinn af
sínum undrunardvala.
— Hvað ertu að standa? kall-
aði Páll Björnsson í sinum hvat-
legasta rómi. — Komdu og taktu
við helvítis hafrinum og reyndu
að stinga honum einhvers staðar
inn!
Og yfirvaldið á skyrtunni brá
við og gekk að mektarbokkunum,
þeim bugaða og þeim, sem sigur-
pálmanum veifaði — greip haf-
urshornin sínurn sterku trésmiðs-
höndum og sagði drengilega, en
með hiki þó:
— Svona ... nú! Ætli þú ...
þú reynir ekki að slepp-sleppa
hónum!
Og Páll Björnsson létti sér af
hafrinum og þerraði af sér svit-
ann á erminni — gefandi hafrin-
um hornauga.
En það hefði ekiterc nik þurft
'að vera í rödd hreppstjóra. Haf-
urinn var svo dasaður, að hann
þurfti hvatningu til að rísa. Og
svo skjögraði hann af stað við
hlið hreppstjóra, eins og hvert
ánnað þægðarskinn. Pað var auð-
séð, að það þoldi ekld alt Ufandi í
Brimnesvík þungann hans Páls
Björnssonar, án þess að láta í eiín-
hverju á sjá. . . . Og svo lofaði
þá konan á tröppunum sinn guð.
En þegar fólkið, sem hafði ver-
ið að lysta sig inni í Tangakaup-
stað þennan alvörunnar dag, kom
upp bryggjuna í Brimnesvík, þá
leiddi fáklæddur maður með eirí-
kennishúfu gráflekkóttan, skjögr-
andi geithafur út götuna — og
gat sá illa valdið sínum stóru
hornum.
Það stönzuðu allir og störðu —
og Sigga gamla á fartinni fann
ángur í hjarta yfir sinni fjarvist,
þrátt fyrir ýmislegt frásagnarhæft,
sem borið hafði við í ferðinni.
Lítilfjörlegur drengsnáði, sem
elt hafði hreppstjórann og hafur-
inn, verið sá eini lukkulegi allra
drengja í þorpinu, sá undrun
fólksins — og hann skildi sína
köllun á þessari stund.
Hann benti á hafurinn með al-
vöru og í hóf stiltri sjálfstilfinn-
•ing og sagði:
— Hann reis upp á afturfæt-
urna og stangaði hann Pál — og
nú á líka að setja hann inn!
Það var sama þögnin yfir hópn-
um, en sumum varð á að líta eins
og aðvörunar og jafnvel ásökunar,
augum til ókunnugs og óvenju-
legs manns, sem verið hafði far-
þegi á bátnum.
En ókunni maðurinn stóð þög-
ull um hríð. Svo benti hann á
eftir þeim, hafrinum og kóngsins
þjóni, og þó hann brosti svolítið,
þá var samt svipurinn þungur og
röddin alvarleg, eins og hann
meinti fyllilega það, sem hann
sagði. -
— Þeir afneituðu sínu eðli og
tileinkuðu sér haftið og klafann
— og þá upphóf skepnan sig á
tvo fætur og gerði þeirra köllún
að sinni.
Gudjnundur Gíslason Hagalín.
Auglýsingar
í Sunnudagsblaðinu eru lesnar
mest allra auglýsinga. Allir veita
þeim athygli.
Alislenzkt félag.
Sjóvátryggingar,
Brunatryggingar,
Rekstursstöðvun-
artryggingar,
Húsaleigutrygg-
ingar.
Líftryggingar.