Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 30.03.1935, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
5
mig ekkert um að leiðrétta mis-
gripin. Það hefði verið ófyrirgef»
anleg heimska af mér. Svo fór
ég heim, pví að hús Hans P.
Espelunds var eins og hann skildi
við pað. Ég gladdist í hjarta
mínu, því að allir porpsbúar og
menn par í grendinni höfðu lesið
eftirmælin mín, sem ekki voru
neitt slorleg. Nokkrum dögum
síðar frétti ég, að Samband
hænsnakaupmanna og Kristilegt
félag ungra kvenna hefðu aurað
isaman í legstein handa mér. Það
er pessi hnullungur þarna.
Á steininum stóð letrað:
Pétur H. Espelund
elskaður og virtur.
Velgerðamaður porpsfélagsins,
verndari fuglanna
og vinur allra dýra.
Reist af þakklátum borgurum.
Sjáið nú til, herra minn. Eftir
petta fór ég að bera mig borgin-
mannlega. Ég sá að mér hafði
mistekist að lifa. Ef til vill var
dauðinn mér hliðhollari. Það var
sakir pess, að umhverfið var mér
of pröngt. Ég hefði átt að vera
Cæsar Nekodemus. Ég keypti mér
Napóleonshatt í laumi og ein-
kennisbúning lífvarðar og sat
heima á legubekknum. En dag
nokkurn fór ég af forvitm út að
legsteininum. Síðkvöld nokkurt
sat ég hér í einkennisbúningnum
minum ásamt tilheyrandi heið-
ursmerkjum. Þá sá ég alt í einu
Prestsfrúna koma. Hún nemur
staðar og horfir á mig.
— Jesúspétur, segir hún. — Er
Þetta ekki: Pétur H. Espelund
sjálfur?
— Jú, frú mín, sagði ég. —
Vona að frúin hafi lesið eftir-
uiælin mín.
Hún gekk ekki. Hún flaug í
burtu.
Það er bezt að leggja spilin
ú borðið, hugsaði ég.
Sama kvöld fór ég á kvenfé-
lagsfund. Ég stóð í dyrunum í
öllum skrúða. Frúrnar féllu allar
á kné. Þær eru nú allar að gutla
í andatrú.
Skiljið pér mannlífið, herra
ttúnn? Oft ber svo við, að ég skil
Það ekki sjálfur. Einn góðan veð-
urdag kom spítalalæknir heim til
bdn. Hann skoðaði mig í krók og
bring og skipaði mér á spítala.
Það eru sex mánuðir síðan, og ég
befi það á tilfinningunni, að ég
nÝt ekki eins mikillar virðingar
^ins og meðan ég var dauður. En
steinninn er enn pá á sama stað.
Hann er eina tákn þeirra tímai,
Þegar ég var „einn af helztu
borgurum þessa bæjar“. Stöku
stnnum gægist ég inn i kirkju-
Snrðshornið til Hans P. Espe-
'nnds og segi:
— Hans P. Espelund! Þú varst
alt af skuggamegin í lífinu. Það
var ekki rúm fyrir meira en einn
Espelund í Króksfjarðarþorpi.
Scotland Yard
leitar og finnur ekki.
Það hefir borið töluvert á því
undanfarið U/2 ár, að menn hafi
verið myrtir í Englandi og
limir hinna myrtu hafi fund-
ist í töskum, skápum og kistum
á ýmsum stöðum, í geymslum
fyiir óskilamuni á járnbrautar-
stöðvum og þess háttar stg,ðum.
Nýlega fanst í einum sporvagni
í London pakki, sem einhver hafði
skilið eftir, og er gætt var í
pakkann komu afhöggnir hand-
leggir og fætur í ljós. Reyndist
þetta vera af ungum manni.
Scotland Yard hefir gengið
mjög il]a að komast fyrir glæpi,
sem framdir eru með þessum
hætti, og eru nú þrír slikir glæp-
ir, sem ekkert hefir upplýst um.
Nú leitar Scotland Yard þess
manns, sem framið hefir hinn síð-
asta þessara glæpa, og er talið
líklegast, að sá, sem hefir fram-
ið hann, sé kominn í útlendinga-
hersveit Frakka í Afríku.
Reisti bálköst fyrir
sjálfa sig
I Brest bar það nýlega við, að
gömul kona hlóð mikinn köst við
húsdyr sínar. Komu nábúarnir að
úr öllum nærliggjanndi húsum og
spurðu undrandi konuna, hvað
hún ætlaði með köstinn.
Gamla konan svaraði þeim
engu, en er hún hafði hlaðið
köstinn háan 0g breiðan helti hún
olíu og benzíni í hann og kveikti
í honum, og er eldurinn var orð-
tan mjög magnaður, stökk hún
inn í bálið og var brunnin til
bana, áður en áhorfendumir gátu
nokkuð að gert.
Björnsson „treðurupp‘
í Aabenraa.
Ef trúa má fregnum frá Aaben-
raa, þá er Björnstjerne Björnson
nýlega tekinn upp á því að „troða
upp“ á andafundum í Suður-Jót-
landi. Er það einhver frú Christ-
ensen frá Dalborg, sem er miðill-
inn.
Á einum slíkra funda „dekla-
meraði" andi Björnsons fyrir
munn frúarinnar „Löft ditt hode,
du raske gutt“ og síðan las hann
upp formfagurt kvæði í 12 er-
indum, sem enginn kannaðist við.
Að lokum gaf hann fundarmönn-
um ýms heilræði og fór síðan.
Hraustur maður.
Englendingur nokkur að nafni
Samson Bessford hefir boðið
hverjum sem vill að þreyta við
sig aflraunir. Hingað til hefir hann
að eins skemt fjölskyldu sinni og
vinum með aflraunum sínum, en
nú ætlar hann að týna almenn-
ingi hvað hann getur. Leikhús-
stjóri nokkur hefir tekið hann í
þjónustu sina og ætlar að láta
hann sýna á leiksviði.
Samson getur látið Fordbíl skip-
aðan farþegum aka yfir brjóstið á
sér; hann getur bundið reipi um
hálsinn á sér og látið 16 filhrausta
menn toga sinn í hvorn enda,
beygt stuttan og gildan járnbit
með tönnunum, tuggið rafmagns-
peru eins og togleðurstuggu og
staðið uppréttur þó að múrsteinn
falli í höfuð honum úr nokkurra
metra hæð. Hann hefir gaman af
því að strá glerbrotum í rúm sitt
áður en hann hattar.
Erfitt ferðalag.
Fimtán ára gamall drenghnokki
var nýlega færður á lögreglustöð-
ina í Genf. Hann var banhungr-
aður, dauðkaldur og staurblankur.
Hann hafði tekið sér ferð á
hendur með járnbrautarlestinni frá
Varsjá til Genf og falið sig undir
einum vagninum. Vegalengdin er
1700 kílómetrar og ferðin stóð yf-
ir í 48 klukkutíma.
Lagið, sem konan hans
hafði samið, gaf hon-
um minnið aftur.
Gamall og þreyttur maður kom
nýlega inn á heimili fyrir flæk-
inga í New York. Hann settist
þar á bekk, hungraður, rifinn og
skítugur, og hallaði sér upp að
bríkinni.
Alt í ednu var byrjað að leika
lag, sem er vinsælt og heitir
Washington. Spratt gamli maður-
inn þá á fætur, strauk með hend-
inni yfir augun og hrópaði þvi
næst: „Nú veit ég hver ég er.
Konan mín hefir samið þetta lag.
Ég heiti Gulerian."
Kom nú í ljós, að gamli maður-
inn var Moses Gulerian. Hafði
hann tapað minninu og horfið af
heimili sínu og lögreglan leitað
hans, þar sem talið var að hon-
um hefði verið rænt, þvi hann er
auðugur.
Það var líka einkennilegt í
sambandi við þetta, að hann lenti
þarna á sama flækingaheimilinu,
sem hann hafði komið á fyrir 50
árum, er hann kom fyrsta sinni
vinalaus og allslaus til Ameríku.
Fyrirmyndar fangelsL
í Póllandi er lítill bær, sem
heitir Bocki. Þar er fangelsi eins
og í öðrum bæjum. En það er
sérkennilegt við þetta fangelsi, að
þar hefir föngunum verið leyft
að vera „inni“ þegar þeir hafa
vdljað og „úti“ þegar þeir hafai
óskað þess. Og ef einhver óskaði
þess, gat hann keypt dómarana
til að sýkna sig.
Nú hafa yfirvöldin tekið í taum-
ana og bannað þessar fyrirmynd-
ar fangelsisreglur og jafnframt
látið taka lögreglustjórann, borg-
arstjórann og dómarann fasta og
(setja þá í fangelsi, en ekki þó í
fangelsið í Bocki.
Ný uppfinning
með grammófónplötur.
Fyrir nokkrum árum spáðu
menn því, að grammófónninn
myndi svo að segja hverfa; út-
varpið myndi algerlega útrýma
honum.
En útkoman hefir orðið alt
önnur. Sala grammófóna hefir
aukist jafnhliða aukinni útbreiðslu
útvarpsins. — Nýlega hefir verið
ger ný uppfinning með grammó-
fóna og grammófónplötur. Er hún
í því fólgin, að hægt er að spila
á hvora hlið plötunnar í heila
klukkustund.
Þolgóður bílstjórL
Nýlega kom maður nokkur til
St. Louis og bauð sig fram til
einkennilegrar atvinnu. Hann
ætlaði að auglýsa bílategund eina
fyrir firma nokkurt og bauð að
láta hlekkja sig við stýri bílsins
og ætlaði síðan að aka um alla
Ameríku og auglýsa bílinn. Hann
fékk bílinn, benzín, olíu og nesti
tdl margra vikna, ogjí staðinn átti
hann að auglýsa fyrir firmað. —
Síðan lagði hann af stað, og eftir
því, sem bezt verður vitað, stend-
ur bíltúrinn enn þá yfir. Það hefir
enginn séð bílinn, bílstjórann eða
handjárnin síðan. Það hefir verið
auglýst eftir manninum í útvarp,
og ef einhver hefir séð bílstjóra,
sem er „lágmæltur og fljótmæltur,
rauðhærður, með skakkar tennur,
sem standa út úr munninum," þá
er það hann.