Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 30.03.1935, Blaðsíða 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sannar furðusöc/ur frá ýmsum löndum:
Kvöld nokkurt í maí árið 1917
var Landru úti í sínu venjulega
kvennasnatti. Kom hann pá auga
á laglega stúlku, sem var í pánn
veginn að stíga inn í sporvagn.
Landru fór i'nti í vagninn á eftir
henni.
Þetta var búðarstúlka í leyfis-
tíma og hét Fernande Segret.
Framburður ungfrú Segret, sem
skráður er í málsskjölunum, lýsir
vel hvernig augum konur litu
Landru við fyrstu sýn. Hún segir
frá pví, er hún, ásamt vinkonu
sinni, sá herramann um fertugs
aldur í sporvagninum:
„Hann var mjög gáfulegur á
svip, hafði ágæta framkomu og á
honum sást hvergi blettur eða
hrukka. Hann horfði fast á mig
og strauk langt og svart yfir-
skeggið í ákafa. Hann rannsakaði
mig með djörfum augum, sem
virtust búa yfir einkennilegu dá-
tnagni. Ég man að ég roðnaði,
pegar hann horfði á mig. Þegar
við fórum út, fylgdi pessi maður
á eftir mér og ávarpaði mig. Ég
svaraði engu, en hraðað'i mér til
búðarinnar. Hann reyndi samt
sem áður að fá mig afsíðis, og
pegar við bönnuðum honum að
fylgjast með okkur, sagði hann
mjög kurteislega og prúðmann-
lega: Ég er einmana í veröldinni,
ungfrú, og mér er vinar pörf.
Eg fer ekki nema pér lofið mér
Því að hitta mig kl. 10 í fyrra
ntálið við hornið á Avenue Wa-
gram.“
Ungfrú Segret sagði síðar, að
hún hefði orðið töfruð af hinum
kurteisa og tígulega ókunna
Uianni, og sem í draum lofaði
enn pá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
pá; Nei, ég nota Mána og
keinst hjá öllum hugleið-
ingum um kreppuna.
hún að hitta hann. Síðan prýsti
hann hönd hennar, tók ofan og
fór.
Það, sem skeði eftir stefnumót
peirra, er einhver hinn einkenni-
legasti harmleikur, sem pekst
hefir.
Nokkrum dögum eftir stefnu-
mótið fékk hún fyrsta bréfið frá
honum. Það byrjaði svona:
Fimtudagskvöld.
Elsku litla vina mín! Ég er
dálítið raunamæddur nú sem
stendur og langar til að halla mér
að pínu viðkvæma hjarta, til pess
að finna huggun og öðlast
gleymsku í pessum raunum.“
Og endaði á pessa leið:
„Vertu sæl, ástin mín! Láttu
mig ekki lengi bíða svarsins, og
hvernig sem pað verður, mun ég
lesa pað án pess að mögla. Þú
mátt ekld misvirða hinar við-
kvæmu tilfinningar mínar, og* ef
pað er vilji pinn, skal ég prýsta
heitum kossum á hina gullnu
hlekki, sem pú leggur á mig.
Lucien Guillet.“
Um pessar mundir var París öll
í uppnámi vegna kúlna .„Stóru
Bertu.. (pýzk háskota-fallbyssa,
sem ógnaði Parisarbúum um pess-
ar mundir) og vegna stöðugra
loftárása. Þess vegna tók ungfrú
Segnet með gleði boði hans, að
fara til Gambais og sjá hvernig
hann byggi par.
1 petta skifti keypti hann tvo
farmiða til heimferðarinnar, ekki
einn eins og áður. Ungfrú Fer-
dinande var hrifin af pessumt’
bústað. En síðar fór hún til Pa-
rísarborgar ásamt herra Guillet,
og leigði í Rue Rochechouart og
beið þess með eftirvæntingu, að
hann kvæntist sér.
Enn pá fór Landru á kvenna-
veiðar. Það er vitað, að hann
hitti frú Pascal kvöld nokkurt í
marz 1918. Frúin bjó í lítilli íbúð
í Rue Stendhal og átti snotur
húsgögn undir 20 punda virði.
Hann lézt elska hana og bauð
henni til Gambais. Þetta var 28.
marz, en 5. apríl var hún með
öllu horfin og hann seldi húsgögn
hennar fyrir um 16 pund. Vesl-
ings frú Pascal hafði með sér
eftiriætisköttinn sinn til Gambais
og fundust leyfar kattarins undir
gólfi bústaðarins.
Það sannaðist síðar, að hann
hafði brent lík hennar í hinum
fræga ofni og grafið öskuna á
eyðilegum stað. Síðan sneri hann
aftur til ungfrú Segret.
1 miðjum desembennánuði,
pegar hann var á feröalagi, hitti
hann ungfrú Marchadier, laglega
stúlku um 37 ára gamla. Þetta
var fjörleg sveitastúlka, sem bjó
í Rue St. Jacques. Hún ætlaði að
hafa bústaðaskifti og sagði hon-
um, að hún vildi selja húsgögn
sín.
Landru, sem hún þekti undir
nafninu Moret, lézt verða ást-
fanginn í henni við fyrstu sýn,
gaf henni tvö púsund franka
fyrir húsgögnin og bauð henni til
Gambais. Hún tók boðinu, fór
*ieð honum og hafði með sér
peningana og prjá kjölturakka.
Tveim klukkustundum eftir að
hún steig fæti sínum yfir pröskuld
hússins dó hún af eitri ásamt öll-
um hundunum. Síðan tók hann
peningana, sem hann hafði borg-
að henni, og brendi líkið. Morg-
uninn eftir var hann aftur kominn
til Parísar og var par með ung-
frú Segret. Þann dag borgaði
hann skuld að upphæð 1045
franka.
Þetta var síðasti glæpur Lan-
drus. En morð eru oftast afhjúp-
uð fyr eða seinna, og oft á hinn
einkennilegasta hátt. Þannig fór
um Henri Désire Landru, sem að
lokum hitti konu, sem auðnaðist
að sleppa lifandi út úr Húsi dauð-
ans, og gat skýrt frá reynslu
sinni par.
Landru hafði ekki hugmynd um
rannsóknir Gaffiots lögreglu-
stjóra.
1 prjá mánuði voru hafðar stöð-
ugar gætur á bústaðnum, en hinn
leyndardómsfulli leigjandi sást
ekki. Hvað var orðið af lionum?
Lögreglan hafði brotið póst úr
glugganum, farið inn í húsið og
rannsakað pað hátt og lágt á-
samt útbyggingum pess. En
hvergi fanst neitt, sem bent gæti
á pað, að par hefðu glæpir verið
framdir. 1 borðstofunni lágu nokk-
ur ensk blöð, og af pví drógu
lögreglumennirnir pá ályktun, að
maður sá, er peir leituðu að, væri
Englendingur.
Jafnvel eftir að Landru var
handtekinn, var lögreglan í prjú
ár að grafast fyrir um pað, hvað
hefði orðið hinum tíu konum að
bana. Landru var yfirheyrður dag
eftir dag af herra Bonin, sem
aldrei gat flækt hann.
Rólyndi Landrus. var undravert,
Dag eftir dag í nærri pví tvö ár
var hann færður fyrir herra
Bonin til yfirheyrslu, en aldnei
gaf hann höggstað á sér. Þá
reyndu aðrir að yfirheyra hann,
en alt fór á sömu leið. Landru
virtist sakleysið sjálft, og oftast
fór svo, að yfirheyrslunum lauk
með pví að Landru var sá, sem
spurði; Eitt svar hafði hann
stöðugt á reiðum höndum:
„Þér segið, að ég sé sekur um
pennan hræðilega glæp. Sannið
þér pað pá. Þér eruð að gera
mig pektan meðal kvenna í Paírís.
Þær elska alla kvennamenn. En
hve petta er alt saman skeinti-
legt.“
Þessu fór fram um tveggja árá
skeið. Herra Bonin gerði pað sem-
hann gat til þess að fá söku-
dólginn ti! að játa, en Landru
tók þessu öllú í spaugi og gerði
góðlátlegt gys að öllum erfiðleik-
um lögreglunnar.
Dirfska Landrus var undraverð.
Yfirheyrslur í Frakklandi eru
pannig, að fanginn er einn með
peim sem yfirheyrir, ef hægt væri
þannig að lokka fram játningu.
Dag nokkurn í ágústmánuði
virtist Landru, sem farinn var að
gera sig heimakominn í herbergi
Bonins, líta dálítið preytulega út.
Þá var verið að yfirheyra hann
vegna hvarfs ungfrú Marchadier,
og hinn ákærði virtist orðinn
dauðpreyttur á öllum spurningun-
um. Hann kvaðst aldrei hafa
kynst konu með slíku nafni.
Skyndilcga kom skrifari inn og
fór að tala við Bonin um annað
mál.
„Ég mun ekki rannsaka pað
mál,“ svaraði Bonin. „Ég fer í
Frh.
Rétta, Rijiika gljáann
fáið þér að eins með
Mána-bóni.