Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 17.05.1936, Síða 4

4
AIiÞÝÐUBLAÐIÐ
F. Glaflkow:
Barnaheimili.
EGAR Gljeb var sofna'ður,
virtist lionum í draumi sem
herbergið væri horfið og hann
væri sjálfur staddur á eyði-
mörku. Honum fainst frjó-
magnað vorloftið titra eins og
tíhrá. Þegar hann lauk upp aug-
funum streymdi sólskinið inn um
gluggann. Dascha stóð við borðið
og var að hnýta á sig rauðu skýl-
una.
Hún leit á hann og brosti og
augu bennar tindruðu eins og
demantar.
— Við höfum ekki tíma til að
sofa fram yfir hádegi, þegar sólin
vekur mann með geislum sínum.
1 morgun hefi ég samið skýrslu
til kvennadeildarinnar rnn barna-
heimilið og samið skrá yfir alt,
sem vantar, bæði húsgögn og
fatnað. Ég hefi athugað pað alt.
En hvar eigum við að afla fjár?
Við erum bláfátæk. Við verðum
að knýja á dyr hjá flokksstjóm-
inni, par til hún getur náð sér
niðri á borgurunum. Nú verð ég
framvegis að leggja alla áherzlu
á að gagnkynna mér pessi mál-
efni. . . . Þú hefir ekki enn þá
séð Njúrku. Farðu nú á fætur.
Við getum orðið samferða til
barnaheimilisiins; pað er hér rétt
hjá.
— Það er bezt að við heimsækj-
um Njúrku. Ég er bráðum tilbú-
inn. . . . Dascha, komdu snöggv-
ast til mín.
Hún brosti og gekk til hains
með spurn í morgunprungnum
augunum.
— Ég kem. Hvað viltu?
— Réttu mér höndina. Svonia.
Aninars æski ég ekki; . . . taktu í
höndina á mér. . . . Þú iert ekki
sú sama og áður. . . . Ef til vill
er ég ekki framar járnsmiður
eins og áður, heldur alt annar
maður. Nú jæja, við verðum að
byrja á nýjan leik. . . . Jafnvel
skín sólin öðru vísi nú en áður.
— Já, Gljeb; sólskinið og viður-
væri okkax er orðið breytt. Ég
bíð; flýttu þér.
Dascha gekk á unda!n áleiðis til
barnabeimilis'ns. Vegurinn lá
milli skógarrunöa og pyrnigerða,
par sem Dascha hvarf stundum
algerlega, og kom svo aftur í Jjíós
með rauðu skýluna á höfðinu.
Gljeb fann að hún hraðaði sér á
undan honum iaf ásiettu ráði. Var
hún að ería hann eða var hún
óttaslegin. Hún var orðin hon-
um gáta. Kona verðux alt af koma,
en sál hennar getur birzt í
ýrnsum myndumu
Bamabeimilið „Krupskaja‘“
stóð uppi í dalverpinu, um-
kringt blómgöröum. Rauða
pakið og reykháfarnir blöstu við
í fjarska. Veggirnir voru hlaðnir
úr óhöggnu grjóti, sem var límt
sarnan með sementi. Gluggamir
voru stórir og nú standa peir
opnir, og frá skuggalegu gím-
aldinu beyrist hávaði eins og úr
fuglabjargi. Úr grænu skógar-
lunduinum berst einnig há-
vaði. Húsið er tvær hæðir,
og eru veggsvalir á báðum, upp
á svalirnar liggja klunnalegar
tröppur. 1 sólbyrginu eru blórna-
pottar, og piar sólbaka sig litlir
barnakollar, likir Jmoskuðum
mielónum. Andlitin eru svo mögur
og beinaber, að pað sést jafnveí
í dálitlum fjarska. Ógreinilega
sést hvort það >eru drengir eða
stúlkur. Þau eru öll í gráum,
síðum kjólum: barnfóstrumar eru
líka gráklæddiar með hvítar
skýlur í sólskininu, sem vax
pieim fullheitt.
Hægra megin við bygginguna
glampar á dimmbláan sjóinn.
Borgin og fjöllin úti við sjón-
deildarhringinn sjást greinilega
og virðast nær en piau eru í raun
og veru. Strandferðiabáturinn sést
eins og svört rönd milli nessins
og strandarinnar. Það suðar og
hljómar í loftinu eins og leikið
væri á gullna strengi. Það eru
býflugurnar og flugurniar á sveimi
í himinblámanum; pað ier engu
líkara en að pær séu að leika
undir fótatak bamanna.
Ósjálfrátt tók hugur hans að
sveima út yfir hversdagsveru-
leikann. Fjöllin, sjórinn, verk-
smiðjan, borgin og sléttian hverfa
sjónum hans. . . . Alt Rússland
. . . við . . . allar pessar hetjur,
fjöllin, sléttan, verksmiðjan og
fjarskinn, syngja Ijóðið um starf-
ið mikla. . . . Titra ekki hendur
okkar við tilhugsunina um mikið
og voldugt verk? . . . Ætlar
hjartaö ekki að bresta við
prýsting blóðsins? . . . Þetta er
Rússland verkalýðsins. . . . Það
erum við, það er nýr heimur, sem
maninkynið hefir dreymt mn í
margar aldir, það er byrjunin,
það er pyturinn af fyrsta hamars-
högginu, pað er, piað verður. Það
titrar eins og prumugnýr í
fjarska.
Dascha stóð á tröppunum, sem
voru skreyttar blómpottum, og
beið hans. Andardráttur bennar
var djúpur.
— En hvað loftið er Iieilnæmt
hér, Gljieb. . . . Það er eins og úti
á reginha.fi. . . - Njúrka býr á
annjari hæð.
Hún gekk nokkrum prepum á
undan honum. Hreyfingar henn-
ar voru aðlaðandi. Hér átti hún
líka heima.
Gljeb horfði ofan úx sólbyrginu
á runnana og trén, sem voru vot
af dögg. Hér voru lika börn
og hér læddust pau um í isfaáhöp-
um eins og geiturnar í verksmiðj-
unni og rótuðu áfergjulega upp
jarðveginum og litu hálf flótta-
lega kringum sig eins og pjófar.
Þau grófu og grófu upp hálfétnar
hnútur. Sá sterkasti og djarfasti
stökk til hliðar með feng sinn
og hámaði svo áfiergjulega í sig,
að honum lá við köfnun. . . .
Niðri við trégirðinguna rótuðu
börnim í skítnum.
Gljieb beit á jaxlinn og sló hrnef-
pnum niður í handriðið.
— Þessir vesalings aumingjar
verða allir hungrinu að bráð. . .
Þið ættuð skilið að verfl drepin
fyrir þessa starfsemi.
Dascha leit undrandi á hann og
pví næst niður til barnanna og
brosti. Þessir litlu yrðlingar, peim
líður ekki svo illa, peim hefir
stundum liðið ver. Ef við hjúkr-
uðum peim ekki, mundu pau falla
eins og flugur. Nú höfum við
eignast barnaheimili, en við höf-
um ekkert handa peim að borða.
Ef starfsfólkið fengi viljia sín-
um framgengt, mundi piað lofa
peim að deyjia drottni sínum.
Sumt af pví skilur hlutverk sitt
mætavel . • ■ pað eru pieir, sem
við höfum vanið við stiarfið.
— Njúrka — hefir hún piað
eins og hin börnin . . . líður henni
ekkert skár?
Dascha mætti augnatilliti Gljebs
róleg.
— Hvers vegna ætti Njúrku
að líða betur en hinum börnun-
um? Hún hefir fengið sinn skerf
af eymdinni engu síður en hin
börnin. Ef við konurnar hefðum
ekld verið til staðar, hefðu drep-
sóttir og óprif ráðið niðurlögum
peirra, og hungrið lagt pau í
gröfina fyrir löngu.
— Dettur pér í hug að pú bafir
bjargað Njúrku með kenjum pín-
um eða með öðrum pvílíkum hé-
góma?
— Já, félagi Gljieb, með pví og
engu öðru.
Á leiðinini niður fjallshlíðina
höfðu pau séð börnin í sólbyrg-
inu, en pegar pau komu heim
að biarnaheimiliinu, voru börnin
og fóstrur peirra horfin, líklega
hafa pau farið inn að tilkynna
gestakomunia.
Það er sólskin í stofunni, en
loftið ier heitt og pungt eiins og
í svefnherbergi. Rúmin standa í
tveim röðum og yfir peim eru
stoppaöar ábreiður hvítar eða rós-
óttar. Börnin eru í gráum kyrtl-
um, sem á sumum peiira eru
mjög tötralegir. Andlitin eru lítil
og mæðuleg með bláum baugumi
undir auguinum. Barnfóstrurnar
ganga út og inn um stofuna. Á
veggjunum eru smámyindir.
Barnfóstrumar koma inn í stiof-
una og nema tígulega staðar á
gólfinu.
— Góðan daginn, félagi Tschu-
malowa. Fiorstöðukonain kemul
bráðum.
Hér er Daschú ekki eins þögul
og áður. . . . Hér er hún eins og
húsmóðir.
— Njúrka, ég er héma.
Telpufanokki í stuttum kjól (hún
er minst af börnunum) ýtir hin-
um krökkunum til hliðar og
hleypur til þeirra með hlátri og
hávaða. Berfætt börnin hlaupiffi
eða skriða á eftir benini, og augu
pieirra tindra af fögnuði.
— Dascha frænka ier komiin.
. . . Dascha frænka er komin. . .
— Njúrka, þetta er hún, litli
grislingurinn.
I einni svipan er hún komin til
heninar. Hún baðar út öllum öng-
um eins og ófleygur ungi . • •
æpir, hlær og hoppar.
Dascha hlær líka, tekur hana í
faðm sér og hringsmýst með hana
um gólfið, hún kyssir hainffi og
æpir eins og litla stúlkan.
— Njúrka litla, litla stelpan
mín.
Nú er Daschia eins og hún átti
að sér, þegar hún sat með Njúrku
og beið eftir honum frá smiðj-
unini. Sama viðkvæmnin, samffi
blíða viðmótið, tárin glitruðu í
augum hennar eins og áður, sami
óstyrkurinn í syngjiandi röddinni.
—■ Hér er hann piabbi pinn,
Njúrka litla. Þetta er hann. • • •
Manstu ekki eftir honum?
Njúrka leit undrandi upp og
skifti litum. Hún horfði á hann
hrædd og feimin.
Hanin brosti og rétti friam hend-
urnar á móti henni og fanst eins
og kökkur stæði í hálsinum.
— Kystu mig, Njúrka litla. En
hvað pú ert orðin stór . . . nærri
eins stór og mammia.
Hún hörfaði utndan, grúfði sig
upp að móður sinni, en hvarfl-
aði augunum til hans.
— Þetta •« pabbi pinn, Njúrka
litla.
— Nei, það er ekki piabbi, pað
er hermaður úr rauða hernum.
— Jú, ég er pabbi pinin, en ég
er líka bermaður í rauða hernum.
— Þessi maður er ekki pabbi.
Pabbi minn er eins og pabbi, en
ekki eins og frændi.
Dascha brosti gegn um tárin,
og við bros hennar losnaði um
kökkinin, sem verið hafði í hálsi
Gljebs.