Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 18.10.1936, Blaðsíða 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
7
RIFNAR BUXUR
^ Frh. af 3. síðu.
borðið var þakið tóbaksösku
og korktöppum.
Á dívaninum lágu pau Gvend-
ur jg Gústa og sváfu. Þau höfðu
ekkii farið úr fötunum, en varu
hryllilega blygðunarlaus 4 útliti.
Sængin lá þversum ofam á þeim.
Þórbergur snéri sér undan. Rétt í
svip flugu Landeyjarnar í hug
hains. Nú vnru þær fjarlægar og
þokukendar, óvíst hvort þær væru
í ratin og veru til. Svo hreyfði
Gústa sig, en við það valt Gvend-
ur á gólfið. Þetta varð til þess að
bæði vöknuðu. Gústa geispaði.
„Helvítis fyllirí á mahni í |gær-
kvöldi,“ kvartaði hún út með
geispanum.
„Já,“ anzaði Gvendur Knútssan,
og vair staðinn á fætur. Ilann tók
eina tómu flöskuna og kikti niður
um stútinn.
„Grænt gler, grænt gler,“ stundi
hann skáldlega. Síðan saug hanin
hainn úr henni dreggjamar.
„,Hvar eigum við að eta í dag ?“
spurði hann eftir litla þögn, og
leit til Gústu, sem einnig vair
staðin á fætur..
.A bótel Berg,“ tilkynnti hún
og leit skipandi til Þórbeigs.
„Til er ég,“ anzaði Þórbergur.
Halnn var alveg orðinn stefnulaus,
alveg jafnvægislaus á þessum æf-
intýmtejó. „Til er ég,“ orgaði hann
út við dyrnar og hló fábjánalega.
Látlu seinna var haldið niður á
„Berg“. Borðhaldið stóð lengi yf-
ir og endaði með því, að Þórbeig-
ur borgaði neikninginn. Af litt
skiljanlegum ástæðum var nú að
eins einn fimmkrónuseÖill eftir í
veskinu hans, annars var alt í lagi.
„Alt i lagi,“ slagði Þórbergur
tilefnislaust að því er virtist. Eitt
a'ugnablik fékk hann löngun til
þesik að snúa þau hin úr hálslið-
unum. Þau voru byrjuð að tala
hljóðskraf saman og hlægja að
einhverju sín á milli.
Halfibætii*.
Það er vandi
að gera kaffi
vinum tfl
hæfis, svo aö
hinn r éttl
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta heffar
G. S. kaffi-
bætir tekist.
Munið að
biðja næst
nm G. S.
kaffibætL
Hann sv'íkur
engan.
Reynið sjðlf.
Reynslan m
ólýgnust.
„Jæja, nú komum við,“ skipaði
Gúistia. Og svo urðu þau öll sam-
ferðia' upp á Heunagötu.
Þaö var klukkan átta. sem bali-
ið byfjia'ði í Gúttó. Gvendur iog
Gústavoru bæði í stúkunni og þar
af leiðandi sjálfsögð á skemtun-
ina. Náttúrlega bauð Gústa kær-
laStanum. Utan við dyrnar hafði
slafnast sægur iaf strákum, sem
ekki höfðu inngöngulteyfi. Þeir
höfðu sér það til gamans, að gera
at í /stúkufólkinu, þegar það ikom,
til dæmis pota prikumi í þtúlkum-
ar og fá þær til að veinia upp
yfir sig. Og ef berrarnir þeinla
vildu grípa sökudólginn og refsa
honum. Þá vissi enginn hvier ’haínin
var, og svo var potað' í herrann,
þegar hann snéri við þeim bakinu
eða þá sleginn af honum hattur-
inn. Og ef herrann var skynsam-
ur maður og þekti sína með-
borgara, þá flúði hann inn úr dyr-
unura, og hrósaði happi yfir því,
að sieppa með það, sem komið
var. í þessari þvögu varð Þór-
bergur viðskila við samferðafólk
sitt. Og þegar hann komst inn,
húfuiaus og iíla til reikia, var balll-
5ð komið í algleyming. Hann fékk
sér sæti1 utarlega á bekk. Inn í
miðri hringiðunni þóttist han:a sjá
þeim Gvendi og Gi'stu bregða fyr-
ir — og dönzuðu tangó! Þantt
danz hataðií Þórbergur eins og
pestina, því hann komst aidrei in(n
í taktton í honum. Takturinm vaar
ójafn og vandiasamur. Það var
bölvaður danz, tangó.
Músikin þagnaði nú augnablik.
Gvendur leiddi Gústu til sætis og
síðan hljómaði Flygervalsinn út
yfir salinn. Nú var um að gera
að góma kvenmanninn, áður en
Gvendur tæki hann aftur, og Þór-
bergur rykti sér með snöggri
hreyfingu upp af bekknum. En
þá skeði þetta voðalegasta, sem
fyrir getur komið í einum danz-
sal. Urrandi og langdregið hljóð
Skar sig eins og eggjárn gegn
íum hávaðanm í kring: „urrrrrrrr“.
Þórbergur hvítnaði upp og leit
við. Vottur eyðileggingarinnar
blasti við honum. Upp úr bekkn-
um gægðist lítill lúmskulegur
nagli með langan sepa út úr
hausnum; á sepanum héngu
nokkrir bláir þræðir úr sefjots-
buxum.
Þórbergur þreifaði i fáti eftir
skemdunum. — Dauði og djöfull!
Margra tomma löng rifa gleipti
hendina á honpm undir eins og
hann nálgaðist bakhlutann. Alt í
kring um hann var hláturinn
byrjaður að suða — suða og
suða ,eins og banvænt mý í gul-
bleiku, svækjuheitu loftinu. Hann
leit í kring um sig, hræddur,
varnarlaus; en hvert sem hann
leit, stóðu á honum augu, mis-
kunnarlaus og hlakkandi, ill-
kvittnislegir glampar, sem flöktu
alt í kring um hann eins og hann
væri úr glæru gleri. Hann hvarfl-
aði augunum til dyranna. Þær
stóðu opnar eins og náðarfaðmur.
Nú var ekki um annað að gera
en að flýja. Og Þórbergur beygði
höfuðið eins og reiður tarfur og
ruddi sér braut gegn um þröng-
ina, svamlaði gegn um heilt haf
af hæðnisorðum og nístandi
hlátrum; stakk sér svo út um
dyrnar, bölvaði og hvarf í iröikkr-
ið.
Niðri á Vestmannabrautinni
gat hann farið að hugsa skipu-
lega: Hann hafði rifið buxurnar
sínar. Hann þurfti að fá viðgerð
á þeim. Hann átti fimm krónur í
peningum. Það myndi enginn
gera vel við buxur fyrir svo lítið.
Og þá mundi hann alt í einu eftir
Veigu saumakonu. Það var ó-
giftur kvenmaður á fertugsaldri
og saumaði fyrir lægra verð
heldur en nokkur annar. Eftir
stutta en eftirvæntingarfulla leit
fann hann húsið, sem hún bjó í,
og það var ljós í glugganum
hennar. Þórbergur barði að dyr-
um. Hann var niðurbrotinn á sál
og líkama og fanst hann eigin-
lega ekkert eiga með að berja
á annara manna dyr. Kjarkur
hans var mjög að þrotum kom-
inn og hann sjálfur í þann veg-
inn að laumast í burtu, þegar
dyrnar opnuðust.
Það var saumakonan sjálf, sem
birtist honum. Hún stóð þarna
stór og fönguleg á slitnum þrösk-
uldinum og lagði á hana daufa
Ijósskímu innan af ganginum.
Þórbergur bauð gott kvöld.
„Gott kvöld,“ sagði sauma-
konan.
„Er þetta Rannveig saurna-
kona?“
„Svo er það kallað.“
„Þú þekkir mig kannske? Það
er hann Þórbergur Kolbjöms-
son.“
Jú, Rannveig kannaðist við
hann.
„Ég er kominn til að, — eða
er eiginlega með buxur hérna.
Ætlaði bara að vita, hvort þú
gætir gert við buxur í kvöl'd.“
Saumakonan brást við alúð-
lega.
„Gerðu svo vel að koma inn
fyrir,“ sagði hún. f málrómnum
fólst mikil gestrisni.
Þórbergur rölti á eftir henni
inn ganginn.
Rannveig hafði tvö herbergi,
saumastofu og svefnherbergi inn-
ar af. Fyrir herbergisdyrunum
hékk rautt fortjald, sem var hálf-
dregið til hliðar. Og það logaði
rafmagnsljós i saumastofunni, en
í svefnherberginu var rökkur að
öðru leyti en því, að birtu lagði
inn með dyratjaldinu.
Rannveig bauð gestinum sæti
á tágastói.
„Þú varst með bilaðar buxur,
eða hvað?“ byrjar hún, og er
þar með komin að efninu. Og
hún stendur þarna frammi fyrir
honuim og skimaf í kring um sig
eftir þessari ógæfusömu flík,
reiðubúin tii þess að leggja á
hana sínar lægnu hendur. En
Þórbergur segir ekkert til að
byrja með; það er eins og eitt-
hvað sé að bögglast fyrir brjóst-
inu á honum, seigur biti eða þess
háttar.
„Ég er í þeim,“ hrökklast fram
úr honum alt í einu. Honum
virðist hægja við þetta.
Hann drúpir höfði og verður
einkennilega fyrirferðarlitill á
tágastólnum. En Rannveig sauma-
kona hefir ekki lifað í þrjátíu
og fimm ár fyrir ekki neitt. Hún
er löngu farin að átta sig á hin-
um algengustu fyrirbrigðum lífs-
ins.
„Nú farðu þá bara úr þeim,
maður,“ segir hún viðstöðulaust,
rétt eins og ekkert sé auðveld-
ara fyrir ókunnuga karlmenn en
fara úr buxunum inni á sauma-
stofu! „Þú getur gjaman farið
þama inn fyrir og lagt þig út
af meðan ég geri við þær. Ég sé
ekki betur en þú sért úttaugað-
ur af þreytu." Það færist sjúk-
^legur friður yfir Þórberg við
þessi orð, eins konar motstöðu-
laus uppgjöf allrar hans karl-
mensku. Svo labbar hann inn-
fyrir og fer úr buxunum. Hann
réttir þær út fyrir dyratjaldið)
og svo fer hann úr jakkanum,
þvi hann ætlar að halla sér út
af, en vili ekki kmmpa fatnað-
inn melra en orðið er. Rúmið
er mjúkt eins og holdugur faðm-
ur. Dálitla stund heyrir Þórberg-
ur saumakonuna fitla við skæii
og önnur áhöld, en smátt og
smátt íjariægist hvert hljóð, unz
þau leysast upp í draumræna
þögn, og alt máist út.
uummunnnmm
Atelier
Uósmpdarar
hafa ávalt forystuna í
smekklegri ljósmynda-
framleiðslu.
Munið það og forðist
lélegar eftirlíkingar.
Ljósmyndastofa
Sigurðar Guðmundssonar,
Lækjargötit 2, Reybjavik.
ririririöiajaacaaiaa