Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 01.11.1936, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐÖBLAÐ4Ð
KONSTANSA.
Frh. af 3. síöu.
þessum bæ. Hún notar rauðan
vamlit og di'ftir sig. Svo gerir
hún einhverja galdra við auga-
brúniirnar, svo |að þær verða oins
Og mjó strik. Það hefir hún lært
á snyrtistofunni. Frú Gabrielson
lcann ekki viö þetta. Ef stúlka
var lagleg hér áður, þá var hún
liagleg. En það var ekki þar fýr-
ir, að Konstansa bar af ölluni
Ktúlkuni í þorpinu. þó að hún nbt-
aði engin t'öframeðul.
Og nú 'stendúr hún í dyrunum.
—- En aö þú skulir vera á fót-
um ennþá, mamma. En það var
nú reyndar gott' í jretta skifti.
Frú Gahrielson trúir ekki sín-
unt eigin eyrum. Konstansa, sem
aldrei talar um neitt og virðist
aldrei liggja neitt á hjarta.
Augnablik fær hún sting í hjart
að.
En Konstansa er róleg og blað-
ar í skrifbókinni, áður en hún
lfiggur hana frá sér. Svo hengir
hún upp kápuna og biður mn xnat.
— Ertu svöng? Og nú man frú
Gabrieteon eftir öllu smurða
brauðíinu og öUium mjólkurglös-
unum, >seim liún hefir beðið ineð
á kvöldin. Hún stendur á fætur.
— Jú, óg smurði líka handa þér
í dag.
Aftur verður henni jmngt fyrir
brjósti. Konstansia svöng? Hún,
sem aldrei hefir lyst á neinu.
Konstansa borðar með beztu
lyst og drekkur mjólk. Á meðan
horfir hún gagnrýnisaugmn á
móður sína. — Gætirðu ekki látið
þér detta í hug að klippa þig,
manana! Þú lítur út eihs og jm
Sért frá sautján hundruð og súr-
kál.
Frú Gabrielson leitar að svari.
Var það þetta, sem hún ætlaði að
tala um? — Ég er líka frá sautj-
án hundruð og súrkál, segir hún
sneð hægð og strýkur hendinni
sun. hárið. Það er jafnmikið og
Kaff fbætir
Það er vandi
að gera kaffi
vinum til
hæfis, svo að
hinn r é 111
kaffikftimnr
haldi sér.
Þetta hefii
G. S. kaffi-
bætir tekist.
Munið að
hiðja næst
ain G. S.
kaffibæti.
Hanja svíkur
eagan.
Beynið sjálf.
Keynslan er
ólýgnust.
Nýlega reyndi sænski flugkapp- Myndin hér að ofan er tekin af
jvegar hún var ung og jafn silki-
mjúkt.
— Það er ehginn með svona
hár nú orðið, ekki minsta kosti
fyrir sunnan.
— Nei, ekki fyrir sunnan.
— Jæja, þú verður að reyna að
kokka j>ig upp, áður en kærastinn
minn kemur í heimsókn.
— Kayastinn þinn?
- Já, ég ætla að gifta mig,
j>egar skólinn er úti. Konstansa
fær sér eitt glas af mjólk.
Hvað sagðirðu, Konstansa?
Ég sagðist ætla að gifta mig,
]>að er líklega ekki svo einkenni-
iegt.
- Einkennilegt! Hverjum ætl-
arðu að giftast?
Það er útlendingur. Konstan-
sa fær sér meiri mjólk. Við þessu
segir frú Gabrielson ekkert fyrst
í stað. Hún hara situr þarna.
Auðvitað hefir hún alt af hugsað
sér, að Konstansa hafnaði utan-
bæjar. En þetta kom svo óvænt.
— litlendingur! Hvað er það
fyrir einn útlending?
— Reyndar er hann víst þýzkur.
— Reyndar! Hvað áttu við með
j>ví? Frú Gabrielson verður alt í
einu fokvond út í þennan Þjóð-
verja. Reiðin sýður í henni.
— Hvað á þetta að þýða, Kon-
stansa? Nú hefirðu heldur en ekki
verað úti að keyra.
— Þetta ier alvara. Ég er trú-
lofuð og ætla að gifta mig strax
eftir prófið. Hann ier verzLunar-
maður og \dð ætlum að setjast að
í Rerlín.
— Þið ætlið. Frú Gabrielson
slær dóttur sína utan undir. —
Og við Andrés höfum ekikert til
sparað, svo að þú gætir áttglæsi-
lega framtíð, og svo kemur j>etta
.... Hún jiagnar. Konstansa
sperrir upp augabrúnirnar og
horfir kuldalega á móður sína.
— Hvað á þetta að þýða,
maanma ?
— Ekkert, fyrirgefðu, ég . . .
— Þið eruð svo —eruð svo
æst, ]>etta gamla fólk. Þið lærið
víst aldrei að horfast í augu við
lífið, eins og það er. Konstansa
yptir öxlum.
—• Fyrirgefðu, Konstansa, ég
vissi ekki hvort þú þektir hann
nógu vel.
— Ég hitti hann; í fyrra og hitti
hann aftur nþ í ár. Hann er fyrir
austan núna, en hann stanzar hér
í bakaleiðinni. Þá kemur hann
ihingað í heimsókn. Og í júlí kem-
;ur hann aftur og þá ætlum við
að gifta okkur.
— Sagðirðu, að hann vairi
Þjóðverji?
— Já, og að hálfu Ameríku-
maður og Parisarbúi.
Glasið er tómt og Konstansa
setur það frá sér. Aandrés bank-
inn Björkvall að fljúga yfir At-
lantshafið, en 'varð að nauðienda
á hafinu, og var honum bjargað.
lar í gólfið, hann vill fá að hafa
svefnfrið.
— En hvernig fer með prófið?
hvíslar móðirin.
— Það er alt af gott að hafa
þekkingu, einkum fyrir fólk, sem
lendir i likri stöðu og ég.
— En er hann ástfanginn? Frú
Gabrielson vill endilega komast
til botns í þessu máli; en hún
hefir það á tilfinningunni, að hún
hafi spurt dálítið barnalega.
— Hann segir, að ég sé týpan
hans.
, — Týpan hans! Þetta eru
hættuleg orð, finst frú Gabriel-
son. • Hamingjan hjálpi þér,
Konstansa.
Andrés bankar enn þá í gólfið.
Konstansa stendur á fætur.
— Það þýðir ekkert að tala um
J>etta lengur. Nú förum við að
hátta.
— Hvað er hami gamall?
— Fjörutíu og fimm.
— Fjörutíu og fimm. Alt hring-
snýst fyrir augunum á frú Ga-
brielson.
— 1 mínu ungdæmi voru gömlu
mennirnir skæðastir.
Enn þá bankar Andrés í loftið
og er nú orðinn óþolinmóður.
— 1 þínu ungdæmi; já, — þá
var nú margt öðru vísi en nú.
Þegar maðurinn er orðinn fjöru-
tíu og fimm ára, þá er hann á
bezta aldri; þá ]>ekkir hann lifið
og . . .
Konstansa brosir.
honum, þegar hann kom til Bull-
tofta flugvalláriin'S; i Malmö.
— Hvað áttu við?
— Ekkert, 'mamma! Reyndar
hefir hann verið hér áður. Þá
ferðaðist hann fyrir firmað. Það
er langt síðan. Nú er hann orðinn
framkvæmdastjóri. Hann hefir
alt af viljað fá konu af þessum
slóðum.
— Hann hefir snúið öllu við í
kollinum á þér. Og svo heldur
þú að svoleiðis maður korni við
í bakaleiðinni; svoleiðis mann-
eskja! — Hafðu frið Andrés! —
Síðustu orðunum beinir hún upp
í loftið.
— Þú veizt ekki hvað þú segir,
mamma. Það þýðir ekkert að taia
við þig! Þú hefir heldur ekki
séð hann enn þá.
— Og máske hefi ég samt séð
hann áður. Það ferðast margir
hér um ströndina. Fjörutíu og
fimm ára, Þjóðverji og hefir ver-
ið hér áður. Það eru ekki margir
af þeirri tegundinni, sem hafa
farið fram hjá mér.
— I^essi samt; góða nótt,
mamma! Það er vist bezt, að ég
segi honum það sjálf, — honuni
Andrési Gabrieison.
Konstansa fer.
— Eru það nokkrir fleiri, sem
vita um þetta? hröpar móðirin á
eftir henni.
Konstansa nefnir tvær bekkjar-
systur, sem vita um það. Þær
voru rneð, þegar við hittumst í
fyrsta sinni, á bryggjunni. Síðan
hafa þær hjálpað mér með bréf-
in, svo að ég þyrfti ekki að