Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 15.11.1936, Blaðsíða 6

6
A L i> Ý BUBiLA&Íft
ZACHÆUS.
(Frh. af 3. síðu.)
Maðurian leitar að fingrinum í
graisíinu og finnur hann. Það em
tveir liðir af. H,ann er J>egar byrj-
aður að visna og er eins og ofur-
iíikið lík.
Za'chæus tekur við fingrinum,
horfir á hann og segir:
Já; pað er hann! Bíddu of-
urlítið. Haltu á honum fyrir mig.
Zachæus dregur skyriuna upp
úr buxunum og rífur af henni
tvær ræmur, bindur um hendina
með annari, en hinni vefur hanrn
utain um fingurinn og setur hann
, svo í vasann. Svo þakkar hann
félaga sínum fyrir hjálpina og
sest aftur upp á vélina. .
Hann vann nærri því til kvölds.
Þegar formaðurinn frétti um
slysxð, skammaði hann Zachæus
■og rak hann heim.
Það fvrsta, sem Zachæus gerði
var að koma fingrinum fyrir.
Haam átti ekki spíritus. Hann helti
smurningsolíu á flösku, lét fing-
ofan í bg isetti tappia í 's'tút-
inn. Flöskuna lét hann undir
samgina sína.
Hann lá heima í :viku með mikl-
ar kvalir í hendinni. Hann varð
að vera hrevfir^arlaus nótt og
4aig. Þetta tók mjög á taugamar
og auk Jiess fékk hann hita. Hon-
um leiddist fram úr öllu hófi.
Haínn.hafði aldrei Jiurft að liggja
, fyr, ekki einu sinni um árið, þeg-
ar sprengingin varð, sem eyði-
iagði augun í homnn.
Oíj til (>ess að gera honum
IíKö ennjiá óbærilegra kom Polly
sjálfur með matinn til hans og
UOtaöi tækifærið til Jiess að stríða
3júkUngnum. Þessir svömu fjand-
menn rifust oft þessa dagana og
pað bom stundum fyrir, að Zac-
hæus varö að snúa sér til veggj-
w og bíta á jaxlinn, af Jivi að
hann var varnarlaus gagnvarf
teljarmenninu.
liatbvcrl
Haifibætlr
Það er vandi
að gera kaffi
vinum til
hæfis, svo að
hinn r éttt
kaffikeimor
haldi sér.
Þetta heflr
G. S. kaffi-
bæfcir teklst.
Munið að
biðja næsfc
um G. S.
kaffibætL
Hann svíkur
engan.
Itejmið sjálf.
Reynslan er
ólýgnust.
Og svona liðu dagarnir, hver
öðrum líkir.. Þegar Zachætus
trevsti sér til. fór hann að sitja
uppi og pegar beitast var á dag-
inn, hafði hann opnar dymar. Oft
sat hidnn með opinn munninn og
hlustaði á skröltið í sláttuvélun-
um. Þá talaði hann hátt við heist-
ana sína, eins og hann hefði Jiá
hjá sér.
En hinn illujarni og lymsku-
fulli Polly gat ekki heldur látið
bann í friði við hess-a skemtun.
•*
Hann kom og lokaði hurðinni '»g
&itði, að hann pyldi ekki súiginu.
Svo varð Zachæus að fara á fæt-
ur og henda tréklossa á eftir
kofcknum. Honum var hað hjart-
ans alvörumál, að reyna að gera
hann að örkumlamanni.
En Zachæus hafði ekki heppni
ina með sér, hann sá of illa til
þess að geta miðað, og hitti
aldrei.
Sjöunda daginn hafði hann lýst
pví ýfir, að hann ætlaði að borða.
í eldhúsinu. Kokkurinn sagðist
ekki vilja fá hann í heimsókn,
og Zachæus varð áð láta sér
lynda að borða í bælinu. Hann
lá par einmana og yfirgefinn og
ók sér af leiðindum. Nú vissi
hann, að eldhúsið var tómt;
kokkurinn og hjálparkokkamir
voru komnir út með matinn. —
Hann heyrði þá fara syngjandi til
J>ess að sýna yfirburði sína yfir
sjúklingnum.
Zachæus stígur fram úr bælinu
og reikar ýfir í eldhúsið. Hann
lítur í kringum sig. Bókin og
blaðið er á sínum stað. Hann
grípur blaðið og fer aftur inn í
svefnskúrinn. Svo þurkar hann
gler-augun og fer að lesa stóm
fetafina í auglýsángunum.
Það líður klukkutimi, og svo
líður annar klukkút’ími. Tíminn
leið svo fljótt núna.
Loks'heyrði Zachæus vagnana
koma, og Polly skipaði hjálpar-
kokkunum að pvo upp eins og
venjulega.
Nú vissi Zachæus, að blaðsins
yrði saknað, pví að um Jietta
leyti dagsins leitaði Polly alt af
til bókasafns síns. Hann hugsaði
sig um augnablik og stakk svo
blaðinu inn undir sængina. Rétt
á eftir tók hann blaðið og stakk
pví inn á bert brjóstið. Aldrei
ætlaði hann að láta pað af
hendi.
Svo líður ein mínúta. Þá heyr-
ist fótatak úti fyrir og Zachæus
liggur og horfir upp i pakið.
Polly kemur inn.
— Hvernig er , Jiað; hefiröu
blaðið mitt? spyr hann og stanz-
ar á miðju gólfinu.
— Nei, svarar Zachæus.
— Þú hefir bláðið, hvæsir bann
út úr sér og kenxur nær
Zachseús rís upp:
— Ég hefi ekki blaðið! Farðu
tíl helvítis, segir hann bálvond-
ur.
En pá kastar kokkurinn sjúk-
lingnum fram á gólfið og fer
að leita í rúminu. Hann snýr
við undirsænginni og leitar þar,
án pess að finna blaðið.
— Þú hefir það ,endurtók hann,
og pegar hann var kominn út
aftur snéri hann sér við og sagði;
— Þú hefir tekið það; en bíddu
bara við ,kæri vinur.
Þá hló Zachæus illgimislega og
sagði:
— Já, ég tók það; ég purfti
á pví að halda.
En þá varð páfagauksandlitiö
á kokknum alveg eldrautt og
hann sagði:
— Bíddu bara við.
P|\GINN eftir var rigning og
óveður. Regnið streymdi
niður og fylti fötur kokksins
snemma um morguninn. Allir
verkamennirnir voru í húsum
inni, sumir vom að gera viö
hveitipoka uppi á lofti, aðrir
vom að gera við verkfærin og
brýndu hnífana í sláttuvélunum.
Um miðdegisverð fór Zachæus
á fætur og ætlaði ásamt hinum
iinn i borðsalinn. En Polly mætti
honum fyrir utan dymar með
matinn hans. Zachæus sagðist
hafa ákveðið að borða ásanit
hinum héðan í frá; hann væri
/orðinn góður í hendinni og hefði
engan yhita lengur. Kokkurinn
sagði, að ef hann vildi ekki þann
mat, sem honum væri færður,
pá fengi hann engan mat. Hann
henti blikkfatinu á rúm sjúklings-
ins og sagði:
— Er petta kannske ekki full-
gott handa þér?
Zachæus gekk að fletinu og
gafst upp. Það var hetra að
borða petta en fá ekki neitt.
— Hvaða svínamat hefirðu nú
mallað i dag? spurði haim og
fór að athaga í fatið.
— Kjúkling, sagði kokkurinn
og pað kom einkennilegur glampi
í áugun á honum, um leið og
hann snéri sér við til að, fara út.
— Kjúklingur, tautaði Zacharus
tun leið og hann fór að rann-
saka matinn. — Það er lygi,
hundinginn þinn; en pað er kjöt
í sós.
Og hann fór að borða.
A,1;t í einu fær hann bita upp í
munninn, sem hann vinnur ekki
á. Það er bein í bitamun og
seigt kjöt utan á. Og Jiegar hann
er búinn að naga af pví annars
vegar ,tekur hann pað út úr sér
til þess að athuga það betur.
Hánn veltir því fyrir sér stund-
arkom og horfir á Jiað. Mt í fejnu
flýtir hann sér til fletisins og
léitar áð flöskunni með fingr-
irnnn í. Flaskan er par, en fing-
urinn er farinn.
Zachæus fer yfir í borðsalinn.
Hann stanzar náfölur með af-
skræmt andlit og segir við kokk-
/inn í allra áheym:
— Heyrðu Polly, er ekki petta
fingurinn minn? Og réttir um
ieið bitann í áttina til Polly.
Kokkurinn svarar ekki en fer
að hlæja.
Og Zachæus réttir fram annan
hlnt og segir:
— Polly, er ekki þetta nöglin
mín ,sem var á fingrinum? Er
pað ekki rétt hjá mér?
Nú urðu allir undrandi við
borðið og fóru að hlusta á
Zachæus með eftirtekt.
— Hvað er að pér maður? seg-
ir einn'.
— Ég fann fingurinn minn,
finigurinn, sem ég misti, í miatn-
um, sagði Zachæus.
— Hann liéfir soðið hann og
hánrt gaf mér < hann í matnum.
Og liér er nöglin.
Nú fóru állir að skellihlEéja
viö bprðið og segja hver upp í
annan:
— Hefir hann soðið þinn eigin
fingur óg matreitt hann handa
pér. Og þú hefir bitið í hann, sé
ég; pú hefir nagað af honum
öðrum megin.
Ég sé illa, sagði Zachæus;
ég vissi ekki — — mér datt
ekki í hug. ...
En alt i einu steinpagnar hann
snýr sér við og fer út aftur.
Verkstjórinn varð að pagga
niður F verkamönnunum. Hann
stóð á fætur og sagði:
— Sauðstu fingurinn með hin-
um matnúm, Polly?
— Nei, svaraði Polly; nei, ham-
ingj-an hjálpi mér. Hvað haldið
pér að é.g sé. Ég sauð hann
einsamlan í alt annari kastair-
holu.
En sagan um soðna fingurinn
vakti mikla kátinu meðal karl-
fiðð Ijósmynd
er góð endurnúnning,
J>ess vegna velja allir,
sem þaö skilja,
Atelier-Ijósmyndina
frá
Ljósmy ndasto f a
Sigarðar Ouðmundssonar,
Lækjargötu 2. Sími 1980.
Heimasími 4980.
öEæranstciKiittrtata