Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 15.11.1936, Blaðsíða 7

A&frÝtttfBitABll)
anna seinni hluta dagsins. Það
var rætt um hana fram og aftur
og kokkurinn hafði aldmi fyr ver-
ið jafn hneykinn og nú. En Zac-
hæus var horfinn.
Zachæus hafði gengið út á
siéttuna. óveðrið geisaði og
hvergi var skjól, en Zachæus
gekk lengra og lengra út á slétt-
una. Hann hafði sjúku hendina í
fatla og varði hana eins vel og
hann gat fyrir regninu. Annars
var hann orðinn holdvotur.
Hann heldur áfram að ganga.
Þegar fer að rökkva stanzar hann
og litur á klukkuna við bjarmann
af eldingu og snýr svo við sömu
leið til baka. Um klukkan átta
er hann kominn heim aftur.
Það er orðið koldimt. Hann
heyrir að karlamir era inni í
borðsalnum, og um leið og hann
lítur inn um gluggann sýnist hon-
um kokkurinn vera þar í góðu
skapi.
Hann gengur að gripahúsinu,
stanzar þar í skjóli og starir út
í myrkrið. Engispretturnar þegja,
alt er þögult, nema dropahljóðið
heyrist án .afláts og af og tii
sjást eldingar.
Loks heyrir hann að kariamir
fara yfir í svefnskálann; þeir
blóta og hlaupa, til þess að
blotna sem minst.
Zachæus bíður enn þolinmóður
stundarkorn; svo stefnir hann tii
eldhússins.
Það er ljós þar inni; hann sér
mann við eldstóna og gengur inn.
— Gott kvöld, segir hann.
Kokkurinn horfir undrandi á
hann og segir loks:
— Þú færð engan mat í kvöld.
Zachæus svarar:
— Það gerir ekkert til. En

enn þá eina! Þú hefir
[ ekki kynst kreppunni enn
| þá. Nei, ég nota Mána og
I kemst hjá ölium hugleift-
i'. ' ’ :■ ?
iingum um kreppuna.
gefðu mér ofurlítið af sápu,
Polly. Ég gat ekki náð úr skyrt-
unni minni í gærkveldi; ég verð
að þvo hana aftur.
— Ekki í mínu vatni, segir
kokkurinn.
— Jú, einmitt; ég hefi vatnið
héma við homið.
— Ég ræð þér frá því.
— Fæ ég sápuna? segir Zac-
hæus.
— Ég skal gefa þér sápu, segir
Polly. Út með þigi
Og Zachæus fer út.
Hann tekur eina fötuna og ber
hana að eldhúsglugganum og fer
að gutla í vatninu. Kokkurinn
heyrir það og kemar út.
t dag er Polly hetja. Hann
gengur fast að Zachæusi með
uppbrettar ermar og segir:
— Hvað ertu að gera hér?
Zachæus svarar:
— Ekkert! Ég er bara að þvo
skyrtuna mína.
—- I mínu vatni?
— AuÖvitað!
Kokkurinn kemur nær, beygír
sig yfir fötuna og Jeitar í henni
að skyrtunni.
Þá dregur Zachæus fram skam-
byssuna úr fatlanum, ber hana
upp aÖ eyranu á kokknum og
hleypir af.
Það hljómaði skothvellur út í
regnvota nóttina.
EGAR Zachæus kom heim
síðla nætur vöknuðu tveir
félagar hans. f>eir spurðu, hvað
hann hefði verið að sýsla svo
lengi nætur.
Zachæus svaraði:
— Ekki neitt! Annars er ég
búinn að skjóta Polly.
Félagamir rísa upp á olbogann,
til þess að heyra betur.
— Skauztu hann?
— Já.
— Það var Iaglega af sér vik-
ið. Hvar híttirðu hann?
— I hausinn. Ég skaut hann
upp í eyrað.
— Það var hraustlega gert.
Hvar grófstu hann?
— Vestur á sléttunní. Ég lagði
blaðið milli handa hans.
— Gerðirðu það?
Svo leggjast félagamir til
svefns aftur.
Skömmu seinna spyr annar fé-
Jaganna:
— Dó hann strax?
— Já, svaraði Zachæus, —
næni því strax. Kúlan fór f gegn
um heilann. '
— Það er ágaetis skot, segir
félagi hans. Fari kúlan gegnum
heilann, þá er dauðinn vis.
Svo verður aftur þögult í,
skúmum og allir sofa.
Daginn eftir varð vérkstjórinn
að velja nýjan kokk. Annar
hjálparkokkurinn var gerður að
B|ftrndýraireiðffir
fi Grænlandl.
Frh. af 2. síðu.
ins var gífurleg. Einn veiðimað-
urinn hafði orðið röngu meg-
in við björninn, og fór hann við
það af réttri leið. Áhorfendurnir
ætluðu gersamlega af göflunum
að ganga af hræöslu við að
bjöminn slyppi. — Nei, — út á
ísinn með hamn og svo beina
kdð í sjóinn. Stormurinn hafði
brotið gamla ísinn, og var því
fjörðurinn íslaus nema meðfram
landi. Fleiri og fleiri áhorfendur
komu á sjónarsviðiÖ, allir æstir
og ákafir, með pati og ólátum.
Tveir veiðimenn þustu framhjá
á skiðum. Þrír kajakræðarar biðu
við ísröndina, í leyni bak við
litla klettaey. Ekki þurfti að sök-
um áð spyrja ef bjöminn snéri
á móti þessum þxiem frægu
mönnum, þá væri hann dauð-
ans herfang. Nokkrir kajakræð-
arar flýttu sér á vettvang eins
og lífið ætti að leysa. Þar á
meðal var bamakennarinn, sem
ekki hafði unnist tjmi til að fara
í vatnshelda kajakbúninginn sinn.
Hanm hljóp beint úr skólastofunni
í kajakann í fötum, sem lítt
hæfðu til sjóferða. Nú hvarf hvíti
depillinn bak við eyna. Tvö skot
kváðu við, og tóku þá Eskimó-
amir að hrína og látá ýmsum
illum látum. Þótt þeir sæi ekk-
ert af viðureignirmi, hoppuðu
yfirkokk og var mjög hamingjú-
samur yfir morðinu.
Alt gekk sinn venjulega gang
til haustsins. Það var ekki mikið
talað um brottför Pollys. Hann
var dauður, veslings maðurinn,
og var grafinn vestur á slétt-
unni, þar sem hveitiöxin bylgj-
uðust. Við því var ekkert að
segja.
Þegar kom fram í októbermán-
uð fóra verkamennimir á bú-
garði Billybonys til næstu sléttu-
borgar til þess að drekka skiln-
aðarskálina. Þá voru allir betri
vinir en nokkm sinni áður, og
þeir föðmuðu hver annan og
veittu óspart.
— Hvert ferð þú, Zachæus?
— Ég fer vestur á bóginn, seg-
ir Zachæus; — kannske til Wy-
oming. Eja í vetur fer ég í skóg-
ana aftur.
— Þá hittumst við þar. Vertu
sæll á meðan, Zachæus, og góða
ferð.
Og félagamir dreifðustn í allar
áttir út um hið víðáttumikla Yan-
kee-land. Zachæus fer til Wyo-
ming.
Qg sléttan er auð eins og enda-
laust haf og októbersólin stráir
yfir hana löngum geislum, sem
lita út eins og nálar.
þeir til og frá af hrifningu og
færðu sig þangað, sem þeir
höfðu betri aðstöðu til að sjá
bardagann. Bömin vom svo æst,
að þau vissu ekki af því að þau
voru berhöfðuð, í skjóllitlum flík-
um og með lágskó á fótum, sem
var ekki beinlínis heppilegur skó-
fatnaður i grænlenzka snjónum.
Mamma hraðaði sér heim með
þau og klanldi þau i skinnfötin
þcirra í irðklum flýti.
Bak’ við eyna gerist nú atburð-
ur, sem mannfjöldinn sér ekki.
Bjöminn leitaði undankomu út í
vatnið; bráðin var því viss. Sam-
kvæmt reglum Eskimóa um
bjamarveiðar áttu þeir tveir, er
fyrst hæfðu björn, rétt til að fá'
bógana af dýrinu, tveir næstu
fengu lærin, og sá fimti hlaut:
hrygginn og síðumar. Afganginn:
hlaut sá, er fyrstúr sá hann; í
þessu tiifelli veiðimaðurjnn Jós-
ep, er fyrir hálfri stundu stóð á.
ísbrúninni og beið eftir að kom-
ast í færi við sel. Hann víkur
sér að félaga sínum og segir:
„Aldrei kem ég svo hér, að ég
fari ekki að hugsa um ísbimi
— og þama kemur einn!“
Veiðimennirnir vildu ekki drepa
bjöminn svona langt frá nýlend-
unni, vegna hins erfiða flutnings,
fyrst unt var að lokka hann
þangað. Þeir vildu ekki heldur,
að aðrir kæmi þeim að óvörum
og hæfðu hann fyrst. Það er
nefniiega engan veginn skilyrði
að hæfa með byssukúiu; alveg
eins má nota smásteina eða hvað
sem vera skal. Nú skutu tveir
veiðimannanna hagiskotum, öld-
ungis árangurslaust. Aðrir köst-
uðu fugíadrili, sem lenti rétt ut-
an við markið, bamakennarinn
þreif skothylki íir vasa sinum og
þeytti þeim að bjamaigreyinu,
svo nú varð hann að vera í orr-
ustunni með skotlausan byssu-
hólkinn.
Af h£éðinni, þar sem fólkið var
Bétta, mlúka gljéann
f&ið þér aðeinfi með
Mána-bóni.