Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 15.11.1936, Blaðsíða 8

8
A L í> Ý Ð U B L A Ð f Ð
400 ára afmœli siðasklftanna
i Danmörku.
‘■aiYiai'fsafnau, sást ti) fjögurra ka-
jakmanna, sem nálguöust hægt
og heegt. Ennþá voru þeir óskýr-
ir deplar, svo fjarri voru {>eir, en
þeir skýrðust með hverri mín-
útu, sem leið, og hvíti depillinn,
sem þeir ráku á undan sér, var
ísbjörn á sundi.. — Hann yrði
skotinn, þegar hann væri kóm-
inn á Ijind, neðan við hæðina,
sem fólkið stóð á. — Börnin áttu
nú eftir að verða sjónarvottar
að þvi stórkostlegasta í þessum
leik, og börðust hjörtu þeirra á-
kaft af tilhugsuninni um það.
I fyrstu reyndist erfitt að láta
bjöminn halda rétta leið; hann
gerði margar tilraunir til að snúa
sig af þeim, en þá særðu ræðar-
amir hann, og gerðist hann þá
hugdeigari. Stundum var hann
lengi undir yfirborði vatnsins. Þá
skiftu ræðararnir snögglega um
stöðu og athuguðu vel vatnsflöt-
inn þar sein hans var von. Og
þegar björninn loks kom í Ijós
aftur, langt frá þeim stöðum sem
hann hafði áður verið, varð han.n
þess vísari, sér til mikillar undr-
unar, að hann var umkringdur;
það var aðeins ein leið opin: —
til lands. ------
Bömin voru eins og á gióðum I
hvert sinn er björninn hvarf.
Hver veit nema hann kæmi upp
næst undir einhverjum kajakan-
um, og þá þurfti nú ekki aö
sökum að spyrja. — Þau litu
stundum á konur veiðimannanna
til að sjá hvaða áhrif þessar
kúnstir bjamarins hefði á þær,
en þær skellihlógu hinar hreykn-
ustu og virtust síður en svo á-
hyggjufullar um afdrif manna
sinna. — Nú vár kallað til áhorf-
endanna að leggjast niður, því
björninn hefði orði.ð mannfjöld-
ans var og þorði ekki á land.
Fólkið lagðist endilangt í snjóínn
í 10 stiga frosti, aðeins höfuðin
sáust upp úr fönninni. i hvert
sinn sem björninn rak upp reiði-
öskur, fór hrifningaralda um
mannfjöldann. Enn reyndi bangsi
ýmsar bnellur til undankomu,
snéri móti ræðurunum, lét ófrið-
lega og hvarf svo af skyndingu.
í flýti færðu ræðararnir sig aft-
ur á bak, til að forðast árás að
neðan, en þegar bjöminn kom
„upp úr kafinu", hafði hann
breytt stefnu. En þegar [>eir
komu á leið hans aftur, . snérist
liann móti þeim í ofsabræði. Þá
námu þeir staðar og létu gusurn-
ar dynja á bangsa með áraspöð-
unum; vissi hann þá ekki hvað-
an á sig stóð veðrið og hélt á-
fram til lands. — Nú mynda ka-
jakræðararnir beina Iínu með bát-
um sínum, þá fallegan boga, loks
þríhymu; alt af með björninn í
miöið framundan. Fyrir hann er
aðeius ein leið — til skyttanna,
í mánuðinum sem leið, voru
fjögur hundruð ár liðin frá því,
að siðaskiftin eða siðabótin, 'eins
og {>au ýoru kölluð í gamla daga,
vtoru fyrirskipuð í Danmörku í
kirkjuskipun Kristjáns konungs
III. í tdlefni af þessu afmæli fóru
fram mákil hátíðahöld í Dan-
sem bíða á landi til að veita hon-
um inóttöku. — Það var stór-
fenglegt að sjá hin snörpu, hár-
vissu viðbrögð veiðimannanna —
misheppnað handbragð þýddi
dauða eins eða fleiri af þeim, er
(þátt tóku í leiknum; en þeir vom
ekkert að hugsa um slíkt. Þetta
em yndislegustu augnablikin í
lífi þeirra — reiðiöskur bjarnar-
ins fylti sál þeirra unaði.
AuðséÖ var að örðugt yrði að
flæma bangsa á land. Hann hafði
nú séð skytturnar á landi og
þorði ekki nær. Én nú skiftu ræð-
aramir um aðferð. Hlé varð á
sókninni og þeir draga sig til
baka úr skotfæri. Alt í einu rign-
ir kúlunum yfir ísbjörninn frá
skyttunum, í landi, margar féllu í
vatnið umhverfis hann, en þegar
einhver þeirra hæfði, rak hann
upp sársaukaöskur. — Blóð var
á hvíta ■ feldinum hans, þegar
hann kafaði næst. Þegar hann
kom upj) aftur, var hann á leið
mörku á vegum kirkjunnar og
voru mættir þar biskupar víðs-
vegar að á Norðurlöndum. Mynd-
in hér að ofan er frá há íða-
höldunum i Kaupmannahöfn og
sýnir leiksvið, þar sem skólasvein-
ar Leika kórdnengi í miðalda-leik-
riti.
að leiðast þófið org Jagði alla sína
orku í sundtökin. Þótt hann væri
ekkert árennilegur, þegar hann
geystist á móti kajakmönnunum,
viku þeir ekki hið minsta. Eins
og veggur vom .þeir í vegi fyrir
honum, og enn hikaði bapgsi og
gerði tilraun til að sleppa á hlið
við þá. Það heppnaðist, en þeir
eltu hann, og skömmu seinna var
hann innan skotlínu; enn var
hann lifandi skotspónn mann-
anna í fjallskarðinu á landi. —
Blóðbunan stóð úr biminum; áð-
ur en hann fékk ráðrúin til að
kafa, fékk hann banaskotið. Það
sendi presturinn. — Með snörum
handtökum var veiðinni dröslað
á land. Að því loknu drógu átta
menn hann að einum kofanum og
þar var veiðinni skift.
Um kvöldið var bjarnarkjöt á
borðum hjá öllum Eskimóunum í
nýlendunni.. .
H. G. þýddi-
Mark Twain
og tengd^jnóðir hans
Þegar hinn frægi ameríkanski
rithöfundur Mark Twain ætlaði
að fara að gifta sig, ákvað hann
að setjast að í Buffalo ásamt
konu sinni. Unnustan hans bað
hann að lpfá sér að sjá fyri'r því,
að útvega húsnæðið og búa út
íbúöina, því að karlmenn hefðu
ekfcert vit á slíku. Hann lét það
gjarnan eftir benni, því að hann
hafði nóg annað að gera. Nú var
oft ferðast milli BuffaLo og borg-
,arinnar Elmira í New York ríkinu,
þ,ar sem faðir brúðurinnar átti
heima. Mark Twain furðaði isig á
því, að unnusta hans spurði hann
aldrei ráða viðvíkjandi húsnæð-
inu eða útbúnaði íbúðarinnar. En
hann lét hana sjálfráða um alt.
Svo kom brúðkaupsdagurinn og
um kvöldið ferðuðust ungu hjón-
in til Buffalo. Á járnbrautanstöð-
inni fengu þau sér .vagn og unga
frúin sagði ökumanninum hús-
númerið. Sv-o síanzaði vagninn
og ungu hjónin stigu út. Þau voru
stödd fyrir framan stórt og fal-
legt hús, sem var alt uppljóihað
af Ijósadýrð. Og þegar dyrnar
opnuðust stóðu tengdaforeldrar
hans þar og fjöldi brúðkaups-
gesta. Mark Twain raík upp stór
augu og sagði við konu sí ra;
— Það er þó ómögulegt, að
við eigum að búa í öliu þiessu
húsi?
— Jú, góði minn, svaraði hún.
— En hvernig í ósköpunum á
ég áð geta borgað húsaleigu fyr-
ir svona stórt hús ?
— Það er enginn að tala um
húsaleigu, svaraði konan hans. —
Þetta hús er brúðargjöfin okkar
frá foeldrum mínum.
Þá vaknaði háðfuglinn í Mark
Twain. Hann snéri sér að tengda-
móður sinni og sagði:
— Góða tengdamamma! Hve-
nær, sem þú ferð hérna framhjá,
jafnvel þó að það verði tvisvar á
ári, þá gerðu svo vel og líttu
hérna inn. Þér er meir að segja
vel komið að gista hér eina nótt
eða svo, án þess að þurfa að
borga fyrir það.
Fyrir rétíi.
Dómarinn: Voruð þér einsamall
á ránsferðum yðar?
— Ákærði: Nei, óg hafði félága
minna með mér fyrst i stað, en
hann var svo óráðvandur, að ég
rak hann frá mér. . í,
F. R. VALDEMARSSON
Ritstjóri:
Alþýðuprentsmiðjan.
út; var honum auðsjáanlega farið