Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 05.12.1936, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Alexander Kielland:
ié
Skipin á höfninni.
EINU SINNI lágfu mörg skip í
höfn nokkurri. Þau höfðu
letgið parna lengi, ekki vegna
storms, heldur vegna logns. Loks
höfðu þau legið þarna svo lengi,
að skipshafnirnar voru hættar að
gá til veðurs.
Allir skipstjórarnir höfðu með
tímanum orðið góðir vinir. Þeir
réru milli skipanna í heimsókn
hver til annars og kölluðu hver
annan „frænda“.
Og þeim lá ekkert á að komast
á stað. Stundum kom pað fyrir,
að einn eða annar ungur stýri-
maður hafði orð á því, að nú
væri góður byr og sæmilegt í
sjóinn. En það fxildi skipstjórinn
ekki. Alt varð að vera í röð og
reglu á skipinu. Þess vegna voru
jpeir, sem ekki gátu haldið sér
saman, settir á land.
En þannig gat það ekki gengið
íil eilífðar. Það eru ekki allir
menn eins góðir og þeir eiga að
vera, og það eru ekki allir, sem
geta þolað frið og aga.
Skipshafnirnar fóru með tím-
anum að mögla: Hásetarnir voru
orðnir leiðir á því að hafa ekki
annað fyrir stafni en að mála ká-
«tuna, þvo þilfarið og róa skip-
stjóranum í toddyveizlumar og
frá þeim. Á sumum skipunum
voru sett upp seglin, eitt aföðm,
með mestu kyrð. Akkerinu var
iétt, án söngs, og skipið leið út
iúr höfninni fyrir léttum andvara,
meðan skipstjórinn svaf. Einnig
heyrðist talað um að uppreisn og
bardagi hefði orðið á sumum
skipunum. En þá komu hinir
skipstjórarnir til hjálpar og svo
var óróaseggjunum hegnt og þeir
settir á land og aftur voru skipin
Sbundin við festar og gengið sem
itraustast frá öllum lengufærum.
En samt sem áður lögðu öll
skipin úr höfn að lokum, að einu
lundanteknu. Þau voru ekki öll
jafnheppiu, sum komu inn aftur
<og hafði hlekst áj og af öðrum
Sbárust engar fregnir. Á einu skip-
inu hafði, að þvi er fregnir
hermdu, orðið Uppreisn og skip-
stjóranum var hent fyrir bórð og
á öðru skipi var hálf skipshöfnin
I hlekkjum, og skipið sigldi eitt-
(hvað út í hafsaugá, enginn vissi
hvert. En öll voru þau á siglingu,
ýmist í stormi eða logni, óg öll
stcfndu að éinhverju takmarki.
Aðeins eitt' skip : varð eftir á
liöfhinni. Og það lá víð tvö akk-
eri og engin hætta var á því, að
það slitnaði upp.
Þetta var lítill, skrítinn kugg-
ur. Það var gamalt skip, en hafði
nýlega verið gert við það.
Skipstjórinn var einkennilegur
náungi. Hann hafði sjálfur málað
mynd af skipinu, og þetta mál-
verk hékk í kjáetunni. Og svo gat
skipstjórinn sungið, bæði sálma
og önnur kvæði. Og til voru þeir,
sem álitu, að hann byggi sjálfur
til þessar vísur. En það hefir nú
sjálfsagt verið lygi. Og það hefir
sjálfsagt líka verið lygi, sem há-
setarnir voru að hvísla sin á
milli, að skipstjórinn væri dálítið
sjóveikur. Svoleiðis sögur hafa
hásetarnir gaman af að segja
léttadrengnum, til þess að sýnast
mannalegir. Og auk þess var til
stýrimaður á þessu skipi, sem gat
gefið strikið, ef með þurfti.
Hann hafði siglt sem stýrimað-
!ur í mörg herrans ár, alt frá því
á dögum föður hans sáluga.
Hann var orðinn nærri því gróinn
við stýrið, og hásetarnir gátu
varla hugsað til þess, ef þeir
þyrftu að fá annan stýrimann.
Að vísu hafði þessi stýrimaður
aldrei siglt til framandi stranda,
en af því að alt af höfðu verið
fleiri menn á skipinu en hann, þá
hafði aldrei hlekst neitt á. '
Þess vegna voru þeir stýrimað-
urinn og skipstjórinn sannfærðir
um það, að engir væru betri far-
menn en þeir og þess vegna
skiftu þeir sér ekkert af því, hvað
aðrir gerðu. Þeir bara horfðu upp
í loftið og hristu höfuðin.
Skipshöfninni leið vel, því að
hún var ekki betra vön. Flestir
hásetarnir gátu hreint ekki skilið
það, hvers vegna hinum skips-
höfnúnum lá svona mikið á að
komast af stað. Þeir voru vanir
því, að mánuðurinn liði, hvort
sem þeir lágu í höfn eða voru
úti að sigla, og þegar þeir lágu ,í
höfn, þá þurftu þeir þó ekki að
vinna. Svo lengi sem skipstjórinn
eirði kyrsetunum, var skipshöfn-
in ánægð, því honum hlaut þó að
vera mest áhugamál að komast
af stað, Og auk þess vissu allir,
hversu mikill sjómaður stýrimað-
urinn var, og þegar jafnreyndur
sjómaður og hann áleit ekki fært
í sjó, þá gat maður verið sann-
færður um, að hann hafði sínar
ástæður fyrir því.
En þeir yngstu af skipshöfninni
voru'dálítið órólegir. Þeim fanst
skömm að því að liggja við land-
festar, þegar allir aðrir leystu og
iétu í haf. Að lokum varð þeim
aðgerðaleysið svo óbærilegt, að
tþeir sendu léttadrenginn aftur i
til skipstjórans og báðu hann að
ákveða brottfarardaginn.
Hinir skynsamari af skipshöfn-
inni krossuðu sig og báðu létta-
drenginn að gera svo vel og hafa
sig hægan.
En hann var framhleypinn
grænjaxl, hafði siglt á öðrum
skipum og þóttist vera dálítið yf-
ir meðaílagið. Hann gekk aftur
á skipið og fór ofan í káetuna.
Þar sat skipstjórinn og stýrimað-
Urinn yfir viský og spilum.
' — Ég átti að spyrja, hvort
skipstjórinn vildi ekki láta setja
tapp segj í næstu viku, því að nú
erum við orðnir svo leiðir á að-
gerðaleysinu, sagði léttadrengur-
inn og horfði óhikað í augun á
skipstjóranum.
Skipstjórinn varð fyrst blár
sem hel, svo rauður sem blóð
og að lokum bleikur sem bast.
En svo náði hann sér og sagði
eins og hann var vanur að segja:
— Hvað finst þér, stýrimaður?
— Hm, sagði stýrimaður með
hægð. Og hann var ekki vanur
að segja meira, því að hann vildi
aldrei svara, þegar hann var
spurður. En þegar hann var ein-
samall og enginn truflaði hann,
þá gat hann þulið langar setning-
ar og óskiljanleg ofð. Og þá var
skipstjórinn hreykinn af honum.
En þó að svar stýrimannsins
væri svona stutt, þá skildi skip-
stjórinn hvað hann átti við. Hann
snéri sér að léttadrengnum mjög
alvarlegúr í bragði og sagði:
— Bölvaður grænjáxlirms= !
Heldurðu að ég hafi ekki betra
vit á þessu en þú? Ég sem hefi
verlð skipstjóri frá því ég komst
á sjóinn. En ég veit hvað þú og
þínir likar eru að hugsa um.
Þlð hugsið ekkert um skipið og
ef þið bara gætuð hrifsað völdin
til ykkar, þá siglduð þið beina
leið á næsta hólma, til þess að
geta náð á ykkar vald viskýinu.
En það verður nú ekkert af því,
góðurinn minn, og hér verðum
við svo lengi sem mér sýnist.
Þegar þetta svar barst fram í
hásetaklefann, urðu yngri háset-
arnir óðir og uppvægir sem von
var. Og jafnvel þeir, sem voru
hrifnir af skipstjöranum, hristu
höfuðin og sögðu, að þetta væri
slæmt svar. Þeir höfðu aðeins
ispurt, og enginn hefir á spurn-
inni.
Og nú óx óánægjan meðal
þessara friðsamlegu háseta. Jafn-
vel skipstjórinn, sem ekki steig
í vitið, las óánægjuna í andlitum
manna, þegar hann kom upp á
þilfarið og ávarpaði hásetana:
„Góðan daginn, þrjótarnir ykk-
ar!“
En stýrimaðurinn vissi hvaðan
á sig stóð veðrið, því að hann
var svo þefvís. Og nokkrum
kvöldum eftir heimsókn létta-
drengsins í skipstjórakáetuna
urðu skipverjar þess varir, að
eitthvað óvenjulegt var á seyði
aftur í.
Káetudrengurinn hafði þrisvar
sinnum orðið að snúa við með
toddyketilinn, og fregnirnar, sem
hann flutti eftir síðustu ferðina,
voru ekki sem friðvænlegastar.
Stýrimaður hafði talað stanz-
laust í tvo klukkutíma. Á borðinu
fyrir framan sig höfðu þeir barö-
meter, krónómeter, kompás og
Frh. á 6. síðu.
VEKÐ VEÐTÆKJA ER LÆGRA HÉR A
LANDI, EN I ÖÐRUM LÖNDUM ALF-
UNNAR.
Viðtækjaverzlunln veitir kaupendum viðtækja
meiri tryggingu um hagkvæm viðskifti en nokkur
önnur verzlun mundi gera, þegar bilanir koma
fram í tækjunum eða óhöpp bera að höndum.
Ágóða Viðtækjaverzlunarinnar er lögum samkv.
eingöngu varið til rekstur útvarpsins, almennrar
útbreiðslu þess og til hagsbóta útvarpsnotendum.
Takmarkið er: Viðtælú inn & hvert heimili.
Viðtækiaverzlna rikisins.
Lækjargötu 10 B. Sími 3823.