Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 05.12.1936, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐiÐ
Tjrrkjaránlð.
Frh. af 2. síðu.
sondur nestislaus ogf Deninga-
>!js jnofi skjr>j ti! Jtalíu.
I Jtessu ferðalagi lantí prestur
í miklum vandræðum og varð
bæði að betla og stela til þess að
draga fram lífið. Og [>ó að hann
kyinni ekki málið, komst hann loks
til Genúa. Á teiðinni hjálpuðu
enskir og [týzkir kaupmenn upj) á
iiann off gáfu honum paninga. 28.
október kom hann til Genúa og
þaðan fór hann beina ieið til
MarseilLes. En þegar þangað kom
var hann búinn með peningana,
sem kaupmennimir höfðu gefið
honum. Um kvöldið gékk hann
á fjölda veitingahús og bað um
gistingu. Alls staðar var honum
úthýst, en um sólsetur mætir
han.n konu, sem honum til mik-
lliar undrunar ávarpaði hann á
íslenzku og spurði hver hann
væri. Hann sagðist vera íslend-
tngur og vera í miklum vanda
staddur. — Fyrst að þú ert ís-
lendingur, sagði konan, — þá
skal ég útvega þér gistingu í
ílótt.
Fóru þau nú inn á veitingahús,
Jjar sem margir Þjóðverjar og
Englendingar sátu og dmkku.
Einn gestanna þekti hann og
feagði að hann væri prestur frá
íslandi. Þegar konan heyrði það,
varð hún óttaslegin, bað hann að
gapga út og ætlaði að ýta presti
Út úr húsinu. En þá stóð þýzkur
kaupmaður á fætur og lofaði að
borga bæði mat og húsnæði fyr-
ir hann. Þá varð konan rólegri
Og í fyrsta sinni frá því hann
fór frá islandi fékk hann rúm til
Jiess að sofa í.
I þær 16 vikur ,sem liðnar
Voru frá því hann var tekinn til
fanga, hafði hann aldrei farið
úr fötum.
Á veitingahúsinu kyntist prest-
tor mörgum hollenzkum kaup-
inönnum. Einn þeirra tók hann
lað sér og leyfði honum far með
Sér til Hollands. Eftir erfiða ferð
kom hann til Amsterdam i febr-
úarmánuði árið 1628.
I
ÞESSARI stóru verzlunar-
borg hitti hann þær beztu
toánneskjur, sem hann hafði
iiokkru sinni á ævinni fundið.
Allir voru góðir við hann og hol-
'lenzku stúlkurnar þóttu honum
fegurstu konur í heimi. Það var
heldur engum erfiðleikum bundið
að komast frá Amster,dam til
'Danmerkur, ,því að um þetta leyti
voru mörg skip í förum milli
þessara-landa.
' Þegar séra Ólafur kom til
fCaupmann'ahafnar, fékk hann á-
gætar móttökur bæði hjá Islend-
Sk?p?n á höfninssi.
Frh. af 3. síöu.
sextant; auk þess alt bókasafn
skipsins, en það samanstóð af
sáimabók Kingos og gamalli, hol-
lenzkri „Kaart Boikje“; því að
skipstjórinn var ekki fróðari um
hina nýju sálma en stýrimaðurinn
um hin nýju sjókort.
Þaö var bersýnilegt að eitt-
hvað óvenjulegt var í vændum.
Og þegar þeir, sem áttu frívakt,
gengu til hvílu, voru þeir óróleg-
ir og kom ekki dúr á auga þessa
nótt.
Klukkan sjö morguninn eftir
voru bæði skipstjórinn og stýri-
maðurinn komnir upp á þiljur.
Og enginn maður mintist þess að
hafa séð þá svona snemma á
fótum. En nú var ekki tími til
þess að standa og gapa af undr-
un. Nú dundu skipanirnar eins
bg hajglél: Upp með seglin! Drag-
ið inn akkerin! Kastið lausu!
Hásetarnir urðu glaðir við og
þóttust ajldrei geta orðið nógu
fljótir að framkvæma skipanirnar
og að klukkutíma liðnum voru
’öll segl komin upp.
Skipstjórinn horfði á stýri-
manninn og báði'r hristu höfuðin.
Eitthvað lá þeim nú á.
Að stundarkorni liðnu var
skipið komið fyrir oddann og út
á rúmsjó. Það var blásandi byr
og dálítil velta.
Stýrimaðurinn stóð við stýris-
ingunum, sem bjuggu í Höfn, og
prestastéttinni.
Hann fékk þegar peninga tll
dvalar í borginni og til heim-
ferðarinnar. En hann fékk enga
von um, að konungur vildi leysa
út konu hans og hina fangana,
’því að mikil neyð ríkti þá í Dan-
mörku. Hersveitir Wallensteins
rnerjuðu þá landið og voru lítið
betri en „Tyrkirnir".
' Þess vegna fór Ólafur Egilsson
'aftur til Islands, en 10 árum
'seinna voru 27 íslenzkir fangar
leystir út og þar á meðal kona,
prestsins. Eh enginn veit um af-
'dril barna hans.
sveifina með heljarmikla skrotölu
jupp í sér, þvi að stýrishjól skyldi
aldrei koma um borð í þetta skip,
svo lengi sem ha,nn væri hér
stýrimaður.
Skipstjórinin stóð í káetustigan-
anum og hafði aðeins höfuðið
upp úr. Hann var gulgrænn í
framan og hann þurfti alt af ann-
á,ð slagið að bregða sér ofan í
káetuna. Gamli bátsma'ðurinn
hélt að hann væri að fá sér viský,
en káetudrengurinn bölvaði sér
upp á, að hann væri að selja
úpp.
Hásetarnir voru í ágætu skapi.
Það var eitthvað svo hressandi
áð láta sjóloftið blása um kinn-
arnar og finna skipið hreyfast
undir fótunum. Og jafnvel gamli
skipshjallurinn virtist vera í á-
gætu skapi, því að hann hófst
svo léttilega upp á öldutoppana
ög gerði meiri froðu en nauð-
synlegt var.
Yngri hásotarnir horfðu út á
freyðandi sjóinn. Þarna kemur
stór alda, hrópuðu þeir.
— Bara að nú gefi vel á.
Og það gaf duglega á. Þetta
var rismikil alda og hún nálg-
aðist óðum. Svo flóði hún yfir
þilfarið og gamli hjallurinn nötr-
aði allur. Sölt froðan ýrðist fram-
an í hásetana og skipstjórinn
hafði naumast tímia til þess að
bjarga sér undan ofan í káetuna.
En hvað þetta var hressandi.
Allir voru sem Ungir í ajnnað sinn.
Þeir höfðu ekki bragðað á salt-
vatni svo lengi. Og allir hrópuðu:
Húrra!
En í sarna bili heyrðist þrum-
andi rödd stýrimannsins:
— Fellið seglin. Svo snéri hann
skipinu við, svo rigndi skipun-
arorðunum: Varpið bakhorðsaltk-
erinu! Varpið stjórnborðsakker-
iinu!
Og báðum akkerum var varpað.
Það heyrðist glamra í gömlu
festunum og ryðrykið liðað-
ist eins og ský báðu megin.
Skipshöfnin, sem var vön að
hlýða, vann þegjandi og húgsun-
arlaust og brátt lá skipið vifr
tvö akkeri.
En nú, þegar skipið var lagst,
gat enginn dulið undrun sína yfir
því, að svo skyndilega skyldi
vera snúið við og lagst vib
akkeri, þegar byrinn var svona
blásandi og komið var út fyrir
hólmana og skerin. Og enn þá ó-
skiljanlegri var framkoma skip-
stjórnarmannanna. Því að nú
stóðu þeir báðir aftur á skipinu,
hölluðu sér yfir borðstokkinn og
horfðu ofan á skipssúðina. Sum-
um heyrðist skipstjórinn hrópa:
Að dælunum, þrjótarnir ykkar!
én það hefir nú sennilega verið
misheyrn.
— Hvern fjandann eru þeir að
gera þarna aftur á? hvíslaðí
léttadrengurinn.
— Haltu kjafti, strákur, sagði
bátsmaðurinn.
En káetudrengurinn þóttist
vita, hvað skipstjórinn væri að
gera, og nú fór hláturinn að
sjóða niðri i hásetunum. Þeir
grettu sig í framan og voru að
því komnir að skella upp úr, þeg-
ar stýrimaðurinn sást gefa skip-
stjóranum olbogaskot.
— Já, en þú verður þá að
hvísla, sagði hann.
Stýrimaðurinn kinkaði kolli og
svo snéri skipstjórinn sér að
skipshöfninni og sa:gði hátíðlega:
— Sem betur fór sluppum við
betur frá þessu en á horfðist!
En nú vona ég líka, að þið hafið
allir lært að skilja, hve hættu-
legt það er, að láta óþroskaða
unglinga hlaupa með sig í gönur.
1 þetta skifti lét ég undan ykkur,
ekki vegna þess að ég sæi ekki
'hversu hehnskulegt var að láta
ykkur ráða, heldur til þess að
lofa ykkur að læra af reýnslunni.
'Og sjáið nú til hvernig komið
'er! Við liggjum hér úti á opnu
foafi í æðandi stormi og sjógangi,
í stað þess að vera í tryggii
m Uósmynd
er góð endurminnmg,
þess vegna velja allir,
siem það skilja,
Atelier-lj ósmy ndina
frá
Ljósmyndastofa
Sigurðar Ouðmundssonar,
Lækjargötu 2. Sími 1080.
Heimasími 4080.
Guðmundur Danielsson:
Eins og gengur.
Suala, við hittumst i septemberskugganum
Svala, pú fórst, en pin minning var geymd
Svala, mí hríðar, og svell er á glugganum^
Svala, og brátt verður minningin gleymd.