Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 05.03.1939, Side 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
7
Ur bréfakörfunni
Maðtir niokfcur hljióp á eftir
strætisvagni og hrópaði tiil va|gn-
stjórans og spuröi h;va!& fariið
fcostaí i !mié& vagnilniuimi plalðaln ög
að járnhrautiairsitöiðúiini.
„20 aura, sivlariaiði vaignstjór-
ihtn.
Miaðurinin hljóp nú um sitluind
á eftir viagninuim, qg pipgar ha,n;n
ler húiinin aö giera pialð nofcfcurn
tíma, kaililar bamin aftur og spyr
hvað fciosti far tii jáinlbraiutiar-
stöðvarinnar.
„ÞaÖ fcostar prjátíu autra“,
kaliaði viagnistjóriinn aftur; „við
eruim á lleið frá járnbrautar-
stöðiinini.
*
Miáðiur fcemur iinin i Jyfjiaibúð
og biður uin puind af bneinmi-
sitidiui. En piegar hainn hieyrir
vlefðlið, siegir hann, að hainin gieti
fieng'ið fbrienniisfieininn mikiö ódýr-
;ar í hlinini lyfjahúðinni. Þá sieigir
lyfsalinn: „Það iefáist. ég um að sé
rétt, len é:g vieit hvar pér geti'Ö
fengið ibriennistiein ókcypis.
*
„Er hiaimn veikur kláriinini?"
spiurðii mað'ur sveitamann, siem
var mieð hiesit og toerru hér aust-
ur á viegimum.
„Niei, hainn ler lefcki vieifcur“,
svaraði svei'tamáöu riun.
,,Nú, ien hv|emig stienídur' pá
á pví, áð haun stanzar á mfc-
útu fnesti".
„Þáð skal ég siegja ylðiur",
sagöi sveitamaðurjnn. „Þalð ie.r
af pví hann lreyrir i!la, og isr
svo hrædidur um áð hann heyri
Bfcki, piegar ég segði: „Hott,
hott“. Þis'ss’ viegna ier hanin iafltaf
áð siíanza, till piass áð v|ena viss;
uim aö liann heyrii, lef ég siegi
p0Ö“.
Þáöi var á uppbioði, og piajð
var verið að bjóða upp sfcLnn-
kápu. Þáð huðlu i liana maður,
er stóö nétt hjá uppbioðíshailidara,
og fcvienmáÖUT, siami var yzt í
imaninpröngimni. Þau biuð|u Ulm
s'tund In ert í kapp viÖ annað,
on aÖ liokUm gafst kvienmalður-
inn upp, og karlúiaöurinn hxiepti
kápuna. Þiegar inafn imajninstas
var lliesiði upp og fconan' hieyrði
hvier maðurinn var, pá vair pað
— mað.urinn hienina'r.
*
Jóin litli hafði vieriíð að l|eifca
sér úti. Þegar hann k-emur inn,
hieilidur hanin í .sfcottið á idaiuíbluim
fcetti, siem haun driegur á ef'tir
sér. „Líttiu ibara á“, kaiUaöi hann
ttll mömmu S'iinnar. Hér ler alv|eg
ágmtur fcöttur, sem leiinhvier hief-
b1 llieýgt“. ' i .
„A-dam gamli, s-á purf'ti nú
efcifci að v|er,a í vanidræðium pleg-
ar hann v-ar að siegja ekrítl-
inr“.
„Nú, hvierniig pá pað?“
„Hann purfti lekfci að viera
hrædidiur um að Evia sieigðli, áð
aðirir væiiu ibúnLr að siegj-a hienni
siöimiu isö-guna áð|ur“.
*
Sigurður: Mér hiuinidlieiiðiist kven-
miaðlurinn, og ég viMi hielzt, að
pú siegðiir h|enini leinhverjar íygar
um mig, svð ég losinaðii við hama.
Jó-n : En hviemig væri, að ég
neyndii áð siegja hiennii is-ammlieik-
a-nin u-m pig?
*
Bliabamiaðiur í Eingliaindi f-óir að
hitt-a hunidrað ária giamiliain miánn,
til piess að skrifa iuim bann í ,!blað
sitt.
„,Af -hvierju álítið pér nú áið pér
hiafi-ð orðið svoua gama)ll?“
s purði ibl-áð'amiaðurinn.
„O, pað er vafalaust af pví pað
er ,svo langt síð-an ég fædldist,
sv-araði gamli m-áðurinn
*
Erlienidis tíðfcast mjög áð -rit-a
blööunum og spyrja pan ráða, og
kiemiur pá svarið í bláðiuu. Malðá-r
nofcfcur í Englandi s-krifaði svo-
bljööaudi bréf og senidi ritstjóra
eftirlætishlaðis isiíns1: „Kæri rit-
isltjórii! Hváð á ég áð geria? Ég
eisfca stúlfcu, sem er ei;ns og
stúlfcur gerast, en öininur s-túlfca,
sem íbæðii ier falleg og fórrí-k,. vill
áð -ég giftist sér. 'Segilð mér, hva'ð
á -ég -að gera?
Ritstjióriinin svaraði: „Qifti'sit
stúlifcunini, sem p-ér elskiö, íen
sendiö mér nafn og utanásfcrift
rífcu stúlfcluniniar".
„Af hvierju hættir giftur miaðnr
áð' vera eins vitlaus í fcomuini
sinini og hiann var áðiur en- pau
g-iftust?“
„Af ,sö-mlu ástæðu og mús, sem
er lofcuð inn i giidru, sem var
legind nneð osti. hættir að pyfcja
OiSiturinn góðlur".
*
„Ertu giftur aftur? Mig minn-
Hænsnagarðurinn.
V 1 v v V ' V V
Myndin h hænsnagarð, eiga- aðsetur. sá, að skif þrem beinun að ein hæna Lausnin kem dagsblaði. ér að þar s< Nú e ta gai i strii sé í h ur í n ofan sýnir sm 7 hænur ;r galdurinn cðinum með :um þannig, verjum reit. æsta Sunnu-

■ _
Ráöningin á í næsts eldspý íðasta tnaþrautinni blaði.
ir, piegar ég fcom hingað fyrir
'tiíu árum, að pá væri fconaln á
lífcum aldri og pú, ten nú sýnist
mér pú vera með unga konu?
„iStieudur h|eima! Fyrir tí|u ár-
uni var kionain min prítug, en
leit út leins o-g hún væri fertug,
nn nú ter ált kvienfólfc orðilð svo
unglegt, Ojg p-ó k-oiman sé nú
fertug, pá Iífur hún út ems og
hún væri prítug!"
•U
H-ann: Þér haldið máske að
pg -s-é fullkominn idiiot?
Hún: Það em nú svo fáir, siean
eru f'ull-komuir.
*
Lára: Han|n Jón mi-nn er lekki
fálliegur að sjá, pað vieit ég, en
hans imiri maðnr er fallegnr.
iStína: Því vemdiirðlu honurn
pá ekki?
Galdur.
Vatnsglasi er hvolft á dúk.
Einn tveggjaeyringur er settur
undir opið á glasinu og tveir
fimmeyringar undir glasbrún-
ina. Nú er galdurinn sá, aö ná
tveggjaeyringnum, án þess að
lyfta glasinu. Það er hægt á
þann hátt, að draga hægt til
sín dúkinn með sleikifingrin-
um.
Flugferðin.
Þessi samkvæmisleikur vek-
ur alt af mikla kátínu. og nú
skulum við reyna:
Við tökum fjöl og leggjum
hana á gólfið. Það er bundið
fyrir augu eins þátttakandans,
sem tekur sér stöðu á fjölinni
og styður höndunum á axlir
annars þátttakanda. Tveir þátt-
takendur lyfta nú fjölinni var-
lega nokkra þumlunga frá
gólfinu, en sá, sem stendur á
fjölinni, beygir sig jafnframt í
hnjáliðunum, réttir úr sér og
beygir sig á víxl. Sá, sem stend-
ur á fjölinni, heldur nú, að
hann sé kominn hátt á loft og
þorir varla að stökkva niður. En
hann verður hissa, þegar hann
stekkur og kemst að raun um
að hann er fáa þumlunga frá
gólfi.
Rekkjufélagi Lillu.