Alþýðublaðið - 07.10.1943, Blaðsíða 8

8
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 7. október 1943.
■ITJARNARBÍÚBB
„Storm skiln peir
uppsbera“
&,Reap the Wild Wind“)
John Wayne
Ray Milland
Paulette Goddard
Sýning kí. 6,30 — 9.
Bönnuð fyrir börn innan
14 ára.
i refilstignm.
(A Gentleman After Dark)
Brian Donlevy,
Miriam Hopkins
Preston Foster.
Sýnd kl. 5.
Bönnuð fyrir börn innan
16 ára.
ÓTRÚLEGT EN SATT!
AMERÍSKUR LIÐSFOR-
INGI, J. H. Hedley frá Chicago,
varð fyrir því slysi að falla út
úr flugvél yfir þýzku vígstöðv-
•unum 6. janúar 1918. — Þetta
er auðvitað ekkert ótrúlegt.
Hitt er undarlegra, að Hedley
kom niður á flugvélina, sem
hann datt úr.
Þetta orsakaðist þannig:
Flugvélin átti í loftorustu í
15 000 feta hæð. Skyndilega
tók hún krappa dýfu og steypti
sér þráðbeint niður. Um leið og
flugvélin tók dýfuna, féll Hed-
ley útbyrðis. Hann kom niður á
stél flugvélarinnar í 10 000 feta
hæð og bjargaðist þannig frá
bráðum, bana.
* * *
TOGGI GAMLI er góðglað-
ur — og rúmlega það. Hann
horfir á brennivínsflöskuna og
tautar fyrir munni sér: „Á ég
að fá mér einn til? Maginn
segir já en höfuðið nei. Höfuðið
er auðvitað vitrara en maginn.
Og sá verður að vægja, sem
vitið hefir meira stendur þar.
Ég ætla þá að fá mér einn ó-
mældan enn.“
❖ * *
GÖNGUSKÖRÐ.
BALDVIN SKÁLDI kvað um
Gönguskörð í Skagafirði á þessa
leið:
í dölum þröngum drífa stíf
dynur á svöngum hjörðum,
það verður engum of gott líf
upp í Gönguskörðum.
legt, að ég nærri því stóð á
öndinni.
Fyrst var vandamálið í sam-
bandi við peningana. Ég hafði
ofurlítið af vasapeningunum
mínum í handtöskunni minni
— ellefu krónur og fáeina aura,
svo að ég sé nú nákvæm, Auk
þess átti ég tvö hundruð og
tuttugu krónur í bankabók.
Svo mikið vissi ég. En í hvaða
banka, og hvernig ég ætti að
ná þessum peningum, hafði ég
ekki hugmynd um, því að fað-
ir minn hafði séð um öll fjár-
mál fyrir mig. En það skipti
engu. Ég var sannfærð um að
ég gæti alltaf beðið Charles um
peninga. í mínum augum var
Charles auðugur maður. Hann
gekk með silkihatt og' var í Al-
bert prins-frakka á hverjum
degi, en slík voru einkenni allra
auðmanna í Vínarborg á þeim
árum. Og þegar við fórum í
ökuferð, tókum við alltaf stóran
vagn með fjórum hestum fyrir,
en ekki lítinn og gamlan tví-
eykisvagn eins og nóttina góðu,
þegar við fórum fyrstu ökuferð
ina saman. Hann gaf mér marg-
ar gjafir -— bækur, blóm og
því um líkt. Hann brá sér til
.Parísar eins og þegar aðrir
bregða sér inn í kaffihús. Og
hann talaði aldrei um peninga.
Hinsvegar töluðu foreldrar mín
ir aldrei um annað.
Þrátt fyrir aðvaranir Vefi
fór ég beina leið til vinnustofu
Charles. Ég gerði mér ekki
ljóst, hvers ég vænti, en það
var eitthvað rómantískt, eitt-
hvað á þessa leið: Hér er ég,
ég er þín, ég er frjáls, taktu
mig og hafðu mig hjá þér —
alltaf. Þegar við komum að
húsinu sagði ég ökumanninum
að taka farangur minn úr vagn-
inum. Sjálf bar ég fiðlukassann
minn, eins og alltaf. Dyr vinnu-
stofunnar voru opnar, og Sús-
anna, fyrirsætan, kom út, þeg-
ar hún heyrði vagn nema stað-
ar úti fyrir.
— Ó, eruð það þér, ungfrú
Sommer? sagði hún. — Herr-
ann er hér ekki. Hún hafði
þann kjánalega sið að kalla
Charles herra. Aldrei vissi ég
hvernig á því stóð. Ég hafði
aðeins séð hana nakta, þegar
Charles var að mála hana, en
nú var hún alklædd, með
svuntu og klút um hárið, og
hún var eins og grá og líflaus
herbergisþerna.
— Ég ætla að bíða eftir hon-
um sagði ég um leið og ég gekk
inn í vinnustofuna og ökumað-
urinn á eftir mér. Ég borgaði
honum. Ökugjaldið var þrjár
krónur, og hann rétti fram lóf-
ann eftir meiru. — Hversu mik-
ið á hann að fá í þjórfé? spurði
ég Súsönnu. Hún leit snöggvast
á farangur minn og ráðlagði
mér að borga þrjátíu aura. Það
fannst mér nánasarlegt, og ég
borgaði honum fimmtíu aura.
OViaðurinn þakkaði mér stutt-
aralega og sagði ekki „fagra
ungfrú“, eins og ökumenn voru
þó vanir, og fór. Ég var ein eft-
ir hjá stúlkunni, sem rannsak-
aði niig með nærsýnum, sting-
andi augum.
— Eruð þér að fara í ferða-
lag? spurði hún. 1
— Nei — það er að segja,
jú — á vissan hátt, sagði ég.
Hvenær haldið þér, að Dupont
komi?
— Það get ég ekkert sagt
um. Þér vitið, hversu óáreið-
anlegur hann er. Það getur ver-
ið, að hann komi heim seint í
kvöld, og það getur verið, að
hann verði úti alla nóttina.
Hann sagði mér að taka til, og
sín væri ekki von strax. Viljið
þér skilja eftir bréf til hans?
— Nei, ég býst við að betra
sé að bíða, sagði ég, og nú voru
farnar að renna á mig tvær
grímur. Ég settist á gamlan,
fornfálegan stól, og Súsanna
hélt áfram starfi sínu, að taka
til í vinnustofunni.
— Vindlingar eru þarna á
litla borðinu, sagði hún. — Og
ef yður langar í te, gæti ég
hitað það handa yður.
—Þökk fyrir, nei, sagði ég.
— Ég hélt, að Dupont væri
heima. Hann sagðist ætla að
vinna í dag.
— Já, sagði Súsanna, sem
stóð nú fyrir aftan málaratrön-
urnar. — Þetta sagði hann
yður. Hún sagði þetta í mein-
legum tón, og ég ákvað að anza
því ekki. Hún kom nú fram
fyrir málverkaíronurnar og
krosslagði henuurnar á brjósti
s-r. — Mig ii-jiu.- oft langað til
þess að ta’ia vjö yður, sagði
hún — í einrúmi.
— Jæja, sagði ég. — Ég
fann að eitthvað óþægilegt var
á seyði, en gat ekki komið í
veg fyrir það.
— Og látið yður ekki detta
í hug, að ég sé afbrýðisöm. Því
að það er ég vissulega ekki,
sagði Súsanna. Mér hafði aldrei
til hugar komið, að Súsanna
væri gædd nokkrum tilfinning-
um. Hún virtist vera eins og
eitt af húsgögnunum í þessari
vinnustofu. Skyndilega áttaði
ég mig á því, sem hún hafði
sagt, og ég blóðroðnaði.
— Hvers vegna ætti ég að
vera afbrýðisöm? spurði ég.
— Og hversvegna ætti ég þá
að vera það? Ég er gift kona.
Ég á eiginmann og barn, ög
ég vinn fyrir mér hér. Jæja,
ég er að segja yður, að ég er
ekki afbrýðisöm. En ég hef oft
verið að hugleiða það, hvers
vegna ung stúlka, eins og þér,
skuli ganga blindandi út í slíkt
og þvílíkt. Þér eruð alltof ung
til þessara hluta, sjáið þér til.
Takið mark á orðum mínum.
Þér komizt að fullkeyptu, ef
,8ðtir voro karlar*
(Pardon My Sarong)
Söngvamynd með skop-
leikurunum
Bud Abbott og
Lou Costello
Sýnd kl 5, 7 og 9.
þér látið ekki af ferðum yðar
hingað. ,
— Kærar þakkir fyrir ráð-
legginguna, sagði ég drembi-
lega. — En ég held, að ég þurfi
hennar ekki með.
Súsanna brosti við. — Þér
hugsið sem svo, að yður séu all-
ir vegir færir, er ekki svo,?
sagði hún. — Jæja, ungfrú, ég
hefi verið jafn hrifin af honum,
jafn viti mínu fjær.
Hún gekk að fataskápnum
og opnaði hann. Hrúga af ó-
hreinum nærfötum vallt fram
úr skápnum. Ég sneri mér und-
an. Einhvern vegin gat ég
aldrei hugsað mér, að nærföt
Charles óhreinkuðust eins og
nærföt annarra manna, eða að
hann gengi yfirleitt í nærföt-
um. Ég herti upp hugann og
svaraði, eins og^söguhetja í bók,
sem ég hafði lesið, myndi hafa
svarað í mínum sporum.
— Sjáið nú til, Súsanna,
sagði ég. — Ef þér ætlið að
gefa í skyn, að þér — að þér
hafið verið — að Dupont hafi
■ GAMLA BfÖ ESB
Króknr i móti brapðl
„The Chocolate Soldier“
M.G.M. söngvamynd.
Nelson Eddy
Rice Stevens.
Sýnd kl. 7 og 9.
ÓALDARFLOKKUR
í 44. GÖTU.
„Mayor of 44th Street.”
Anne Shirley,
George Murphy,
Freddy Martin
og hljómsveit hans.
Bannað fyrir hörn.
átt vingott við yður, áður en
hann kynntist mér, þá hefur
það engin áhrif á mig. Raunar
sagði hann mér frá því sjalfur.
— Jæja, gerði hann það?
spurði hún og laut yfir plögg-
in. — Og þér með yðar miklu
ást. Þér fáið víst ekki sparkið,
þegar gamanið er úti — og tvær
krónur, af meðaumkun, fyrir að
sitja fyrir. Ást yðar er víst hin
eilífa ást, er ekki svo?
— Um mig gegnir allt öðru
máli, sagði ég.
Súsanna fór að hlæja. Ekki
af meinfýsi, að því er virtist.
Þetta virtist vera góðlátlegur
hlátur. — Þetta segjum við
allar, allar — allar ungar stúlk
ur, sem falla fyrir karlmanni.
Þér haldið, að öðru vísi sé farið
um yður. Ég hefi engri stúlku
kynnst enn þá, sem ekki áleit,
að hún væri undantekning að
þessu leyti. Jæja, ungfrú, lofið
mér að tala við yður: lírukass-
inn spilar alltaf sama lagið.
Það er stutt, og því er alltof
snemma lokið.
NÝJA bíö
STEINI SLEGGJA
— Ó, hó, sagði Stóri Tom grimmdarlega. — Svo aá þú
ætlar að vera fyndinn, er það svo? Jæja, hafðu þetta til þess
að byrja með.
Með leifturhraða hljóp stýrimaðurinn að Steina sleggju
og rak honum högg, sem miðað var á kjammann. En Steiní
sleggja var snarari í snúningum en stýrimaðurinn. Hann
beygði sig snarlega, högg Stóra Toms varð Vindhögg, en svo
rétti Steini sleggja úr sér og barði frá sér með vinstri hendi.
Hnefinn á Steina sleggju lenti beint á nefinu á þorp-
aranum og litaði það blóðrautt.
Stóri Tom æpti af reiði og sársauka.
— Ég skal flytja þig út, ég skal merja þig, ég skal
kremja þig fyrir þetta, hreytti hann út úr sér og þaut á
Steina sleggju.
Öllum áhorfendum til mikillar undrunar, hörfaði Steini
sleggja ekki undan, heldur stóð hann grafkyr og hörfaði
hvergi. Hann beygði sig undan höggum Stóra Toms. en
stöku sinnum sló hann og æsti andstæðing sinn um allan
helming.
— Þessi náungi kann hnefaleik, sagði einn af skips-
höfninni. — Loksins hefir Stóri Tom hitt jafningja sinn.
r CHAMBER’S EMPTV/
öROUND„.WEREX COME,
(SOT TO SET HIM OUT
OF THAT COCKPIT,,, aND
WITHOUT A DERRICK,
----TOO/

m Örn: Geymirinn tómur — hann verður þá bundinn við jörðina og mér tekst að ná honum úr vélinni! Mér verður að
takast að ná honum lifandi.