Alþýðublaðið - 28.11.1943, Side 8

ALÞftUeLA@Id
Suiuiudasur 28. mív. 194?,
|AP Feature:
DE6ER.TED ? FAITH
THEN M.E EAR5 IS
HEARIN’ A NSIRAGE
ligten/ mdsic/
I SQMe&Om- COVERED THIS
J-5TREET wra-l 0OQKEW GLA95
ioua rmB% ARE &y,'4£,
Itr----1 EPFENÖI/ mas^ssS
feÆ'íf NiO, EFFENDI/
•M I «,LL FIN
’VÍT/A auiCKLV/ ,
'A/HAT A WAV TO SEE 1
ISTANÖUL/ STCAsNDED
IN A DÉSERTED LITTLE
ALLEY L:KE TI-llS... -£l
' CAN WE
GWE VOU
A HA.ND?
■■TJARNARBI6
Flugvirki
■ NÝJA BIÓ B
Flaorirkið ‘Mary Asn'
(AIR FORCE,
GAMLA BM
Ást og hatur
(FLYING FORTRESS)
Riehard Greene
Carla Lehmann
Sýnd kl. 7 og 9.
I HJARTA OG HUG
(Always In My Heart)
......Söngvamynd..' 777.
. .. . Gloria Warren....
.. .. Sýning kl. 3 og 5... 7.
Aðgöngum. frá kl. 11 f. h.
í slraumi örlaganna
Stórfelldasta fiugmynd nú-
tímans — Aðalhlu-tverk:
John Garfield,
Harry Carey.
Sýnd klukkan 6,30 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
KVENHETJAN
(Joan of Ozark)
Joe E. Brown
Judy Canova
Sýnd klukkan 3 og 5.
Bönnuð börnum yngri en
12 ára, — Aðgöngumiða-
salá frá klukkan 11 f. h.
af tóbaki, leðri, raksápu og
karlmanni. Of lengi hafði ég
einvörðungu umgengist konur,
sem eru viðkvæmar og kjark-
litlar, enda þótt þær vilji svo
vera láta sem þær séu sterkar,
kátar og djarfar. Karlmenn voru
sterkir að eðlisfari og þurftu
ekki að sýnast, og ég hygg að
Kurt hafi líka verið hugrakkur.
Að minnsta kosti varð aldrei
neins ótta vart hjá honum, og
hann lét aldrei í ljós, að sér
(RAGE IN HEAVEN)
Eftir skáldsögu James
Hiltons, höf. „Verið þér
sælir, herra Chips“.
Imgrid Bergnaam
Robert Montgomery
George Sanders
Sýnd klukkan 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 16
ára.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala aðgöngumiða hefst kl.
11 fyrir hádegi.
væri óljúft að fara aftur til
vígstöðvanna. Honum virtist
ekki detta í hug sá möguleiki,
að hann mundi falla. En vera.
má, að allt hafi þetta verið
ásetningur, tekdnn til þess eins
að sýnast. Eg varð honum aldrei
nægilega nákomin til að ráða
þá gátu.
Það reis ofurlítil deila á milli
okkar áður en við giftum okk-
ur. Til þess lágu þær orsakir,
að Kurt vildi láta mig hætta
\jo-awi
^íwi/na/rvna.
MANNVIT OG GEÐVEIKI
Margir hinna hæjileikamestu
manna hafa verið geðvéikir
eða undarlegir í háttum og haft
mjög einstrengislegar skoðanir
Darwin var að vísu ekki geð-
veijcur, en hann var heilsulaus
og gat að eins unnið svo sem
3 tíma á dag. Ef hann hragð-
aði sætindi, varð hann fárveik-
ur. Hann var svo spar á pappír,
að hann skrifaði bréf eða annað
á bakhliðina á merlúlegustu
skjölum eða á prófarkir. Hann
brúkaði gamla vogarskál við
rannsóknir sínar, og þótt hann
vissi að ekki yrði vegið rétt á
hana, gat hann ekki fengið af
sér, að fá sér aðra nýja.
Friðrik mikli Prússakonung-
ur, hafði svo mikla óbeit á nýj-
um fatnaði, að hann brúkaði að
eins tvo fatnaði alla sína ríkis-
stjórnartíð.
Schopenhauer, hinn frægði
þýzki heimspekingur, var
hræddur við allt. Hann þorði
ekki að raka sig, en sveið af sér
skeggið. Hann var svo hræddur
um að stolið yrði frá sér, að
hann geymdi gullpeninga í blek
byttunni og verðbréf innan í
dýnunum í rúmi sínu.
* $ *
Stúdent: „Þessir skór kreppa
svo að mér, að ég hefi ekkert
viðþol“.
Skósmiður: „Kreppa þeir að
yður? Þeir minna yður þá víst
öðru hverju á, að þér eigið að
borga mér“.
❖ * ❖
Letinginn segir: „Ljón er úti
fyrir; ég kynni að vera drepinn
úti á götunni.“
mm*> "* '"*c
orðið fátítt nú, að menn gæfu
sig fríviljugir fram til herþjón-
ustu. En hitt var algengt að
allra bragða væri neytt til að
komast hjá því að verða kvadd-
ur í herinn. Okkur hafði öllum
lærzt sitthvað: Að ekki væri
allir herforingjar afburða her-
stjómendur. Að ekki væri allir
ar bleyður. Að ekki væri allir
Þjóðverjar góðir og allir óvinir
lokkar vondir. Við trúðum því
stöðugt, að okkar málstaður
væri hinn góði málstaður og
guð hefði velþóknun á honum
— og forðuðumst að gera okkur
ljóst, að hin sama væri afstaða
óvinanna í þessum efnum. Við
vorum líka farin að gera okkur
Ijóst, að stríðið hafði ekki ein-
vörðungu göfgandi áhrif á
hugarfarið. Við vissum um ýmis
konar skuggalegar athafnir, sem
fram fóru í skjóli þess af hálfu
hinna föðurlandselskandi sam-
'borgara okkar. Við vorum
einnig komin að þeirri niður-
stöðu, að hermennirnir okkar
hötuðu ekki óvinina, fremur
höfðu þeir samúð með þeim og
báru virðingu fyrir þeim. Þetta
eru góðir náungar ekkert síður
en við, var vanaviðkvæðið
þeirra.
Við berjumst fyrir okkar land
og þeir fyrir sitt. Enn olli það
okkur notalegum kenndum að
lesa fréttir um mikið mannfall
óvinanna í orustum. Það var
samskonar fullnæging í því eins
og að vinna leik eða veiða stór-
an fisk. Við hugsum ekki um þá
eins og mannlegar verur, sem
hefðu verið ungar og sterkar og
iifandi en væru nú óásjálegur
nár. Aldrei kom okkur það held-
ur til hugar, að þeir hermenn,
sem við bárum persónulega
kensl á, hefðu orðið manni að
bana. Ekki minntxist hermenn-
irnir heldur á það sjálfir. Og
öllum var okkur sameiginleg sú
tilfinnning, þótt það væri aldrei
á orði haft, að eitthvað mundi
bresta í okkur, ef stríðinu yrði
ekki lokið áður en vetur gengi
í garð.
Þegar Tillmann kapteinn fór
að hressast eftur, sá ég hann all
oft. Hann var oft á höttunum í
grennd við barnaheimilið, þeg-
ar ég hafði lokið skyldustörfum
mínum þar. Við urðum . síðan
samferða í strætisvagninum til
Giessheim. Hann fylgdist með
mér frá einu húsinu til annars
og beið úti fyrir meðan ég lauk
erindi mínu inni í húsinu.
Venjulegast var 'hann umkringd
ur af forvitnum börnum, því
að forvitni þeirra varð aldrei
fullnægt, þegar særðir 'her-
menn voru annars vegar. Hann
sagði þeim áhrifamiklar sögur,
kenndi þeim nýja leiki og gaf
. þeim örlitlar agnirúr sprengi-
kúlubroti, sem hafði verið tekið
úr handleggnum á honum.
Kurt Tillmann varð bráðlega
kapteinninn minn. Flestar kon-
ur tileinkuðu sér einn hermann
öðrum fremur. Það . var
persónu, sem var mitt á milli
þess að vera hjálparvana og
þarfnast aðgæzlu og umhyggju
og að vera djarfur fullhugi, er
vænta mætti af verndar og
hægt væri að dást að. —
Hvernig líður kapteininum
þínum? spurði stórhertogafrúin
gjarna. — Kapteinninn þinn
verður útskrifaður af spítalan-
um á mánudaginn, sagði dr.
Sússkind. — Kapteinninn þinn
er ágætis maður, sögðu kon-
urnar í Giessheim. Hann gaf
honum Villa mínum súkkulaði-
stykki. — Kapteinnn þinn er
fyrsti aðlaðandi Prússinn, sem
ég hefi séð, sagði stúlkan, sem
var á vakt með mér í barna-
heimilinu, þegar hún varð vör
við, að hann beið eftir mér.
Kurt virtist einnig sjálfur
skoða sig sem kapteininn minn.
Hann beinlínis afhenti mér
sjálfan sig. Hann hélt því fram,
að hann þarfnaðist umhyggju,
að mér bæri að ganga með sér
í garðinum, að ég ætti að heim-
sækja sig í sjúkrahúsið, og að
ég yrði að skrifa fyrir sig bréf-
in heim meðan hann mætti ekki
reyna á hægri handlegginn. Jafn
ákafur og hann hafði einu sinni
verið í að komast heim til
Hahnenstadt, þá virtist honum
nú vera jafn mikið áhugamál
að lengja veru sína í Bergheim
meira segja eftir að hann hafði
verið útskrifaður af spítalan-
um og veitt fjögurra vikna
leyfi til þess að ná sér að fullu.
í annarri vikunni trúlofuðumst,
við.
Ég hafði verið einmana síð-
an Klara fór tdl vígstöðvanna.
Hún stundaði ekki hjúkrunar-
störf, þegar allt “ kom til alls.
Stórhertoginn hafði mælt svo
fyrir, að hún skyldi halda uppi
danssýningum fyrir Bergheim-
herfylkið ásamt fjórum af
dansmeyjum sínum. Hún blót-
aði hroðalega, meðan hún var
að láta niður búningana sína.
Um langa hríð sýndi engin
manneskja mér persónulegan
hlýleik, þangað til Tillmann
kapteinn kom inn í líf mitt. (Ég
hugsaði alltaf um hann eins og
Tillmann kauptein, jafnvel eftdr
að við vorum gift). Það var
gott að vera kysst á nýjan leik.
Það skapaði þægilega tilfinn-
ingu að horfa á hann reykja píp
una sína, heyra hann slá ösk-
unni úr henni í öskubakkann og
hjálpa honum til að troða í
hana tóbaki, því að honum var
stöðugt erfitt fyrir um að nota
hægri hönddna. Það var þægi-
legt að finna í herberginu þef
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
til þess að sækja nokkra' vini sína í Austurlöndum heim,
en þangað var för skipsins heitið. En klæðaburður hans bar
þess vitni, að hann myndi vera af göfugu bergi brotinn. —
Hann var fámáll og komst aldrei úr jafnvægi, jafnvel ekki,
þegar fárviðrið var sem mest.
Svo var það hásetinn, Páll Hansen. Hann var djarfur
og dugmikill æskumaður. Hansen var danskur að ætt, en
hafði ráðið sig í skipsrúm þetta í Svíþjóð, en þaðan hafði
skipið hafið för sína. Hann var bjartur yfirlitum, bláeygur
og Ijóshærður. Hann er tæplega tvitugur að aldri, hefir siglt
um flest heimsins höf og er vel að sér í ensku. Hann hafði
ungur misst föður sinn, en móðir hans á heima einhvers
staðar á Sjálandi.
Loks er að segja frá drengnum. Hann var fjórtán eða
fimmtán ára að aldri og hét Hjálmar. Hann var bróðursonur
skipstjórans og ætlaði aðeins þessa einu ferð með skipinu.
Faðir hans var auðugur, hollenzkur óðalseigandi sem hafði
kostað mikið upp á nám sonar síns. Hjálmar hafði fengið
þeim vilja sínum framgengt að kynnast sjómannslífinu, er
hann æskti þess. Það var jafnan orðið við öllum óskum hans.
Á skipinu hafði hann brátt skapað sér vanþóknun skip-
verjanna með drambi sínu og óhlýðni. Hann hlýðnaðist jafn-
vel eigi fyrirskipunum skipstjórans, nema honum byði
þannig sjálfum við að horfa. En einkum gramdist skipverj-
um meðferð hans á skipsrakkanum, sem oft og tíðum var
MYNDA
SAG A
ÖRN. „Einhver hefir stráð gler-
brotum á götuna. Það er
sprungið hjá okkur, Effendi.“
EFFENDI: Get ég hjálpað ykk-
ur „Nei. Effendi! Eg tek þetta
sjálfur til athugunar —< og ég
verð ekki lengi að því, sem
K+ ifi pr
LIÐSFORINGINN: „Svona er
þá Istanbul! Nú höfiun við
strandað í auðum og yfirgefn-
um dal.“
SORR: „Yfirgefnum!? Drottinn
minn! Ef svo er, þá heyri ég
yfírnáttúrulega hljóma! Hlust
ið! Músik!