Alþýðublaðið - 01.12.1943, Blaðsíða 8

ALPTPUBLAÐIP

BTJARNARBfÖB
Tunglið oð fíeyringur
(The Moon and Sixpence)
Áhrifamikil mynd eftir
hinni frægu sögu W.
Somerset Maugham's
með þessu nafni.
George Sanders
Herhert Marshall
Aukamynd:
Frá
Alþingishátíðinni 1930.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
í hjarta og hug
(Always In My Heart)
Sýnd kl. 3.
Sala aðgm. hefst kl. 11.
„Bóndakona hafði fengið „re-
cept“ hjá lækni hanaa manni
sínum sjúkum, og hafoi lækn-
irinn skrifað neðan á það með
stórum stöfum: Þarf að lirist-
ast vel áður.
«
Þegar konan 'hafði fengið
meðalið á glasi með viðfestum
miða, sem sömu orð voru á
skrifuð, hristi hún ekki meðal-
ið, heldur veslings mannirm
sinn, og það svo ctuglega sem
hún gat, á undan inngjöfinni.
Hélt hún svo þessu áfram á
hverjum tveggja stunda jresti
og hugðist fara svo vandlegla
að, fyrirsögn lækrijsins sem
verða mátti.
Þegar nú læknirinn kom dag-
inn eftir, var sjúklingwrinn
dáinn. Læknirinn varð hissa og
spurði konuna, hvort meðalið
hefði þá enga verkun haft til
hins betra.
„Æ, blessaður verið þér,
herra doktor, meðalið er sjálf-
sagt gott, en hann þoldi ekki
hristinginn.“
i'fi *
SKRIFAÐ STENDVR
Prestur á Lancfodandi átti
samkvæmt veitingabréfi sínu,
að fá meðal annarra hlunninda
fáeina faðma af brenni til
eldiviðar á hverju ári. Honum
voru færðir 4 faðmar fyrsta ár-
ið. Það þótti honum of lítið.
„Fáeinir er meira en fjórir“,
iagði hann.
„Hvað er það þá mikið?“
„Átta“, sagði prestur.
„Hvernig getið þér ákveðið
það svo?“
„Það stendur í ritningunni,
mínir elskanlegir“, segir prest-
ur. „Postulinn Pétur segir í sín-
um fyrsta pistli, 3. kap., 20.
segðu hennar konunglegu tign
að eyðileggja þig nú ekki með
þrældómi. Eg vil að það sé eitt-
hvað eftir af þér, þegar ég fæ
leyfi næst.
— Hvenær verður það? spurði
ég. Lestin byrjaði að hreyfast.
Ég gekk með henni og hélt í
hönd hans.
— Á jólunum, vona ég. svar-
aði hann. Hraði lestarinnar smá-
óx og ég fór að hlaupa við fót.
— Þá verðum við að skilja,
sagt Kurt. — Vertu sæl. — Eg
hljóp nokkra metra enn. Þá var
mér orðið um megn að fylgjast
með lestinni, og ég sleppti hendi
hans. Gufuvélin þeytti gráum
gufumekki framan í mig. Þegar
hann leystist sundur, var lestin
að hverfa inn í yfirbyggðan
gang bak við stöðina, og ég sá
glampa á bakljós hennar. Ég
veit ekki hvernig á því stóð, að
mér datt fírti afi allt í einu í
hug. Árum saman hafði mér
hvorki orðið hugsað til hans né
annarra ættmenna minna. Þegar
ég var lítið barn, sat hann á skýi
rétt hjá guði almáttugum og tók
svari mínu hvenær sem þörf
krafði. Nú var Futzi einnig kom-
inn þarna upp. Ég velti því fyrir
mér hvort þeir mymdu enn á-
varpa hvorn annan herra
Sommer og herra Dobsberg.
Gerið svo vel, hugsaði ég,
gerið svo vel, þið þarna uppi,
að gæta Tillmanns kapteins:
hann er eiginmaður minn.
Að fáum vikum liðnum hafði
gifting mín, hjónaband og skipti
við Tillmann kaptein fengið á
sig hinn einkennilega, óraun-
sæja blæ, sem draumar okkar
hafá, þegar við erum að reyna
að segja öðrum frá þeim. Þetta
var miklu fjær raunveruleikan-
um 'heldur en viðfangsefni mín
í Giessheim; börnin í vöggun-
um; mæðurnar, sem ekki vildu
sinna þeim; iestirnar, sem komu
með særða menn á næturþeli;
kippirnir í andliti Pimpernel;
hið föla andlit Önnu, stúlkurnar,
sem kom til mín einu sinni í
viku til að gera hreint húsið og
hafði misst piltinn sinn á víg-
vellinum. En að sex vikum liðn-
um var þetta allt orðið raun-
veruleiki, þegar ég fór að finna
ftil ánægju á nýjan leik og dr.
Siisskind lýsti því yfir, að ég
væri mejð barni.
Hera minn trúr, en hvað það
verður dásamlegt að finna lítið
barn vaxa innan í sér! Aldrei
áður hafði mér fundizt ég vera
eins sterk og heilbrigð eins og
nú, aldrei í hvílíkri samhljóman
við allt og alla. Fyrstu þrjá
versi: „Örkin var smíðuð, í
hverri fáeinar, það er, átta sál-
ir, frelsuðust úr vatninu“.
mánuðina kastaði ég upp á hver j
um morgni. Mér þótti það næst-
um því ánægjulegt. Það var að-
ferð Eiríku litlu til að bjóða mér
góðan daginn og fullvissa mig
um það, að hún hefði lifað af
nóttina. Eiríka er þýzkt heiti
á lyngi, og það hafði alltaf fallið
mér vel í geð. Uppáhaldsdúkkan
mín hét líka Eiríka. Ég var því
ekki í neinum vafa um nafnið,
ekki fremur en um það, að barn.
ið mitt yrði meybarn. Ég hafði
meira að segja ákveðnar hug-
myndir um útlit hennar, hvern-
ig ég ætlaði að klæða hana og
hvernig ég ætlaði að forða henni
frá öllum þeim krókum, sem ég
hafði orðið að taka áður en ég
varð fullorðin. Ef til vill hefi
ég verið svona skýr í hugsun og
bjartsýn. af því að það hafði
verið bætt hálfri mörk við mjólk
urskammtinn minn með tilliti
til þess að ég var vanfær.
Það var engin leikur að vera
viðtbúin barnsh(uírð|inium,í hvað
barnaföt snerti, á þessum tíma.
Það voru ákveðin fyrirmæli um
það, hva’ð mikið mætti sauma
og það var mjög skorið við nögl.
Við það bættist, að ekki var völ
á öðru en gerviefnum, sem voru
gersamlega ónýt eftir þrjá
þvotta. Ég hafði átt við ærna
erfiðleika að etja vegna þessa
í barnaheimilinu. Stórhertoga-
frúin hafði gefið okkur nokkrar
tylftir af sínum eigin lökum með
í saumaða kórónu. Við klipptum
þau niður og notuðum þau með-
an nokkuð var eftir af þeim.
Eftir það komu engin lök. Út
á hjónabandsvottorðið mitt
hafði ég einnig fengið þrjú lök.
Ætlun mín hafði verið að nota
tvö þeirra meðan eitt væri þveg-
ið. Eg klippti þau nú niður og
bjó til úr þeim ofur smáar
barnaskyrtur. Þau voru hrjúf
og grófgerð, og ég velti því
fyrir ;mér, hvort Eiríka mundi
kunna vel við skyrturnar. En
iþetta var hrjúfur og grófgerður
heimur og henni var því betra
að venjast því frá fyrstu tíð.
Svo skeði spengingin í Giess-
heim. Hún varð á mánudags-
morgni í nóvembermánuði. Ég
var stödd í K 36, þar sem ég var
að líta eftir Möllers-börnunum
fjórum.
Þau þjáðust af andaírteppu
hósta, sem orsakaðist af hinu
óholla andlrúmlslotfti í Gilesss-
heim. Ég var nýbúín að raða
þeim upp á eldhúsborðið til að
þvo þeim, hreinsa á þeim nefið
og gefa þeim inn meðal, þegar
óvæntir atburðir gerðus-t. Það
skeði margt í senn. Ég náði ekki
andanum. Mér fannst eyrun á
mér ætla að rifna, ekki v-egna
hins drunandi hávaða í f jarlægð
eða skröltsins umhverfis okkur.
heldur vegna þrýstingsins. Eitt-
Miðvikudagur 1. des. 1943.
NÝJA BfO SS
„Genfleman Jim,r
Sannsöguleg stórmynd.
Errol Flynn
Alexis Smith
Jack Carson.
Bönnuð börnum yngri
en 14 ára.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgm. seldir frá kl. 11.
hvað tók mig á loft og slöngvaði
mér yfir að eldstónni. þar sem
ég brenndi mig á hendinni. Sárs-
aukinn vakti mig af dvala eða
hálfgerðu meðvitundarleysi eða
hvað það nú var. þetta myrkur,
sem lagðist yfir mig. Rúðurnar
í glugganum voru -brotnar.
Spegillinn, prýði heimilisins
h-afði skollið niður og lent á einu
barninu. Ég komst að raun um,
að ég hélt á yngsta drengnum
í fanginu. Andartak var hann
S GAMLA BfÓ S
Útvarpssagan
Liljur vallarins
(The Tuttles of Tahiti).
CHARLES LAUGHTON
Jon Hall
Peggy Drake
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgm. seldir frá kl. 11.
þögull af ótta. Svo grét hann
ofsalega og sparkaði í vömbina
á mér, rétt eins og hún skyldi
vera tóm. Eiríka, hugsaði ég í
örvæntingu minni, en nú var
ekki tírni til að hu-gsa um hana.
Þetta var sku-gg-alegur dagur
í Giessheim. Við vissum aldrei
með fullum sanni tölu þeirra.
sem fórust. Blöðin töluðu um
tuttugu og fjóra og nefndi þá
hetjur, er hefðu látið lífið fyrir
föðurlandið. Nú var svo komið,
r* //
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
— En svo hefir hann ekki drukknað, Bob. heldur soltið í
hel á eyðiströnd.
Það var engu líkara en hudurinn skildi þessi andvörp.
Hann horfði í andlit PálS og tók því næst að sleikja hönd
hans.
Þannig lágu þeir nokkra hríð. En brátt vitjaði sjálfs-
bjargarviðleitni hásetans. Hann reis upp öðru sinni og svip-
aðist um eftir einhverjum skuggsælum stað. Hann skreidd-
ist svo með erfiðismunum hinum mestu lengra upp á strönd-
ina, þar sem nokkra lága runna gat að lía.
Ekki var því að fagna' að þama væri gott skjól, en afdrep
gat það talizt eigi að síður.
Enda’ þótt forsælan væri lítil, hvíldist hann furðanlega
og leið mun betur en áður. — En þorsti hvaldi hann hins
vegar svo mjög að óbærilegt var.
Loks ákvað hann að hætta sér út í sólbrunan aftur, ef
verða mætti, að hann fyndi eitthvað, sem honum reyndist
auðið að svala sér á.
Hann var mun þróttmeiri nú en áður. Raunar var hann
aumur í öllum liðamótum, en annars kenndi hann sér,
einskis meins.
Áður en hann yfirgaf runnann hafði hann verið svo
framsýnn að losa sig við flest föt sín. Hann var aðeins í
treyju og buxum, en fór úr öllu öðru.
'Hann gekk niður í fjöruna, og Bob fylgdi honum eftir.
Þar lágu mannverurnar tvær, sem hann hafði komið
auga á áður. Hann gekk til þeirra. Hvað sem öðm leið varð
hann að dysja líkin.
— En — gat það verið að þær létu á sér bæra?
Hann stóð kyrr stundarkorn undrun lostinn.
rrs a
NIGHT
CLUB/
EXCU5E ME,
LOOTENANT, BUT
WOULD WE HAVE
TINAE, MAVBE, TO
. SAMPLE SOIVAE...
THERE HE 15/ THAT’5
THE ONE NME WANT/öET
kto--T HIAA/
NEITHER. OF THESE 15 THE
MAN FRANT. DE5CRIBED
TO U5
THE ITEM WE WANT
15 NOT ON THENA/ - —<

,ÞETA er mielluklúbbur/' —
Hvað segir þú um það liðsfor
ingi. heldur þú að við höfum
EN áður en þeir h)af-a tíma til að
ráðslaga meir-a um þetta læð-
ast menn að þeim utan úr
ANN-AR árásarmaðurinn: „Hvor
ugur þessar amanna er sá, er
Franz lýsti fyrir okkur. Hann
hraða sr þangéað sem Örn er,
er þeir komá auga á hann
segir einn þeirra: „Þarna er
um tíma til að
myxkrinu og slá þá ....
er ekki með ihlutinn.“ — Þeir hann! Tökum hann!“