Alþýðublaðið - 22.12.1943, Blaðsíða 8

alþyðublaðið
Miðvikudagur 22. des. 1943
BTJARNARBiœ
Karlar í krapinu
(Laxceny Inc)
Edward G. Robinson.
Jane Wyman.
Bönnuð bömum innan 16
ára.
Bannað fyrir börn
innan 12 ára.
Sýninjí kl. 7 og 9.
Kl. 5:
Flotinn í höfn
(The Fleet’s In)
Dorothy Lamour
VINNUKONAN: Góðan
daginn, frú Jónsson. Við erum
nú í voxhreingerningu hér, en
ég veit, að frúin á von á yður,
því að ég heyrði hana segja,
að líklega mundi fjandinn reka
yður hingað einmitt í dag.
* sfs *
KENNSLUKONAN: - Hvað
hefir móðir þín látið þig fá við
kvefinu, Jón litli?
Jón: Vasaklút, fröken.
* * *
FRÚIN: — Þvoðuð þér sil-
unginn, Guðrún, áður en þér
létuð hann í pottinn?
Vinnukonan: — Nei, það
gerði ég ekki. Hvers vegna
hefði ég átt að fara að þvo hann,
sem alla sína ævi hefir verið í
vatni?
❖ ❖ ❖
— Fárðu ekki langt út í sjó-
inn, Siggi minn.
— Já, en pabbi er langtum
lengra úti.
— Já, en hann er líka líf-
tryggður.
❖ * ❖
Hún: — Það er svo dimmt
hér inni, að maður finnur alls
ekki munninn á sér.
Hann: — Má ég hjálpa yð-
Ur að finna hann, ungfrú?
* * ❖
Skrifstofustjórinn: — Ég hélt
að þér væruð trúaðir á máls-
háttinn gamla: Morgunstund
gefur gull í mund.
Skrifstofuþjónninn: — Það
er ég nú líka, en morguninn ér
hara alltaf svo fjári snemma
dags.
'5' 'i' »5*
Hún . (ástleitin): .— .Fyrsta
ástin er heitust er það ekki?
Hann: — Jú, en ég er nú
samt ákaflega ástfanginn í þér.
mér hvernig maður hann er. Ef
hann líkist nokkuð systur sinni,
get ég ekki skilið, hvers vegna
þú hefir valið hann. Þú átt ekki
heima í þessari fjölskyldu frek-
ar en fiskur á þurru landi.
Segðu ekki neitt. Ég veit. Eg
þekki þið miklu betur en þú
þekkir þig sjálf. Jesú María,
en hvað þú værir nú einmana,
ef þú þó hefðir mig ekki til að
tala við.
__ Einn góðan veðurdag slæ
ég þig utan undir, Manfred,
sagði ég. Ég var mjög reið og
mest vegna þess, að það var
nokkur sannleikur í því, sem
hann sagði. Barnið í kjöltu
minni kepptist við að taka til
sin eins mikið af fæðunni á
eins skömmum tíma og unnt
var. — Ef þetta er ekki hungrað-
asta barnið, sem nokkru sinni
hefir verið til! sagði ég. Skeið-
in glamraði við nýjustu tönnina
og Martin litli fór að skelli-
hlæja.
— Jæja iþá. Ekki ást. En þú
gætir að minnsta kosti kennt
í brjóst um mig. Þú gætir verið
mér góð í meðaumkunarskyni.
Eða er líka til of mikils mælzt
með því? mælti Maufred.
— Þú þarfnast ekki með-
aumkunar, Maufred, sagði ég.
Ég* * kenndi mjög í brjósti um
drenginn. Ég 'hefði viljað taka
hann í kjöltu mína og hugga
hann.
— Hlustaðu á mig, Marion,
sagði hún. — Kieyptirðu ekki
ofurlítið af hrossakjöti fyrir fá-
um dögum. Þú varðst að fara
bæinn á enda eftir því og síðan
að standa í biðröð í fimm
klukkustundir , gerðirðu það
ekki? Og þú varst svo hrædd
um, að hrossaketið yrði allt bú-
ið, þegar þú kæmist að, að
hendurnar á þér skulfu — svona
sjáðu. Hann hélt skjálfandi
höndunum upp að augunum á
mér, og ég hrökk ósjiálfrátt aft-
ur á bak. — Og þegar þú snerir
heimleiðis aftur með hrossa-
kjötsbitann, varstu hamingju-
söm eins og þú hefðir bjargað
l'ífi þínu. Jæja.
— Jæja, sagði ég.
— Ef hrossakjötið er nógu
gott handa þér, þá er með-
aumkunin nógu góð handa mér.
En svo kom ofurlítið fyrir
tveimur dögum síðar. Það virt-
ist ekki hafa mikla þýðingu.
þegar það skeði, heldur síðar
— á þeim skuggalegu tímum,
sem í hönd fóru'
Um morguninn var það aug-
lýst í biöðunum, að hægt væri
•að fá keypt fimmtíu pund af
káli á sölutorginu, ef maður
gæti komið með handkerru.
Það'var ofurlítið frosið, en not-
hæft eigi að síður. Þetta var
síórfenglegt tækifæri. Þegar ég
hafði gefið Martin litla að borð-a
og háttað hann, lagði ég á stað
vönglöð í huga. Irmgard og
Elísabet voru báðar 1 Detfurth
hjá gamla herra Tillmann. Það
var því ekki öðrum til að dreifa
en mér að rækja þetta erindi.
Ég fékk léða handkerru hjá
húsverðinum og hóf ferðina
glöð og ánægð. Það var kalt í
veðri og götur borgarinnar
snævi þaktar. ‘Það blés jafnan
snapur vindur úr norð-austur-
átt frá hinum fjarlæga Norður-
sjó. Fólk hafði ósjálfrátt van-
izt því, að halla sér upp í storm-
inn um leið og það sté út úr
húsum sínum. Ég dró kerruna
mína alla þessa leið. Yfir mjóa
á, eftir fátækrahverfinu hinum
megin hennar og þangað, sem
sölutorgið var.
Það var dapurllegt mn að
litast. Söluibyrgin stóðu galauð.
Mér fannst ég vera áþekkust
götusópara. þegar ég sniglaðist
þarna um í þeirri von að hafa
eitithvað ætilegt upp úr krafs-
inum. Stundum gaf markaður-
inn manni þá hryggilegu hug-
mynd, að það mundi vera kom-
inn heimsendir og gróska jarð-
arinnar væri þorrin. Stundum
dreymdi mann líka um sölutorg
með kjöti og fuglum, eggjum
og ávöxtum, hlöðum af brauði
og hangikjöti. Enn þann dag
í dag, þegar sölutorgin eru vel
birg, ásækja mig stundum
þessar draumsýnir — rétt eins
og ég kynni að vakna upp við
það á hwerri stundu, að ég væri
enn í Hahnenstadt og sylti. Það
er ef til vill það, sem framtíðin
ber í skauti sínu, sulturinn og
eymdin, sem kemur áður en
stríðinu er lokið.
I
Það var venjulega mannþyrp-
ing fyrir framan hin fáu sölu-
byrgi, þar sem seldur var mat-
arskammturinn þann daginn.
Þar voru þrætur, æsing og
nöldur. Sumir stjaka frá sér,
sumir eru virðulegir, sumir
sjálfbirgingslegir, sumir góð-
lyndir og hjálpsamir. Það er
hægt að fá góða hugmynd um
mannlegt eðli, ef maður þarf
að bíða í röð í nokkur ár eftir
matarskammtinum sínum. Það
smárökkvaði meðan við þok-
uðumst áfram hægt og hægt.
Frostið beit okkur í tær og
fingur. En að lokum fékk ég
þennan ótrúlega fjársjóð, fimm-
tíu pund af káli. Því var kastað
á kerruna mína, og ég sneri
heim’ á leið harla hamingjusöm,
enda þótt ég væri ofurlítið
þreytt. í hvert sirm, sem ég nam
istaðar, þuklaði eg á flutningi
mínum. Mér fannst vera ein-
kenniieg lykt af þessum dýr-
mæta farrni, en huggaði mig
við, að hún myndi vera úr hern-
um en ekiki af kálinu mínu. Ég
reyndi að hraða mér eftir megni
en kom ekki heim fyrr en í
BHB NYJA BIO
„Nú er það svart,
maður!"
(Who Done It?)
BUD ABBOTT
LOU COSTELLO
Sýningar í dag klukkan
5, 7 og 9.
myrkri. í nálega heila kiukku-
stund hafði égt óttazt mjög, að
að Martin litli mundi hafa
vaknað og steyptv sér fram úr
rúminu áínu. Loksins var ég
þó komin í Riede og bað hús-
vörðinn að hjálpa mér með kál-
ið upp stigana.
— Hvað hafið þér nú náð í
þarna, frú Tillmann? spurði
hann. — Kál? Og svona mikið?
— Hann þefaði. — Drottinn
minn dýri, en ólyktin af því!
sagði hann. — Ég held ekki að
GAMLA BIO
í grespum dauðans
(JOURNEY INTO FEAR)
Joseph Cotten
Dolores Del Rio
Orson Welles
Bönnuð börnum innan 12
ára.
Sýnd kl. 7 og 9 og á fram-
haldssýningu kl. ZVz—6Vz.
það taki því að bera það upp.
Það fyllir bará eldhúsið yðar
með fýlu. ,
Ég þuklaði á kálinu. Það var
slepjulegt og ólyktinhi af því
fá engin orð lýst. Þessi fjár-
sjóður var þá einskis virði. Þetta
var daunill, úldin hrúga. Hús-
vörðurinn hjálpaði mér til að
kasta því í sorpkyrnuna. —
Þarna sérðu frú Tillmann.
Heiðarlegt fólk eins og þér og
frú Oberinspektor sveltir og fær
ir fórnir fyrir föðurlandið. En
MEBAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
var mjög þurr og sólbruninn mikill.
— Það eru litlar líkur á því, að ferð okkar beri tilætl-
aðan árangur, mælti Wilson. — Og þó-------.
Hann tók að grafa í jörðina með brotinni trjágrein.
Efst var jarðvegurinn þurr og sendinn, en þegar neðar kom
tók hann á sig vatnsgráan litblæ og varð mun hrjóstrugri.
— Og þó, endurtók hann og rétti úr sér, — það hlýtur
þó að vera hér vatn fyrir. Ella gæti enginn gróður fest hér
rætur.
Að ráði Wilsons skildu þeir félagar til þess að geta
leitað um stærra svæði en annars hefði unnt verið. Páll
hélt lengra út á brún höfðans, en Englendingurinn kaus að
halda leitinni áfram þar, sem hann var kominn.
Bob fylgdist með Páli. Því fór alls fjarri, að hann færi
með gáskalátum. Það var engu líkara en hundurinn skildi
það, að mennirnir þreyttu leit sína af alvöru og að kapp
þeirra var því engin uppgerð. n
Enda þótt Páll væri þess mjög óðfús að rækja hið mik-
ilvæga erindi sitt sem fljótast, gat hann eigi varizt því að
horfa fram af höfðanum. Dýrlegra útsýni hafði. hann aldrei
augum litið fyrri.
Hafið blasti við í víðáttu bláma síns. Bylgjurnar örluðu
við kóralrifin, sem lágu skammt frá landi og reynzt höfðu
mörgum farmanninum viðsjárverðar feigðarnafir. Þar hafði
skip það, er Páll var á, brotnað og félagar hans farizt.
/Það mátti næsta undarlegt heita, að bylgjurnar skyldu
engu líki hafa skolað á land. Við því höfðu þeir félagar þó
búizt dag hvern. En sennilega hafði straumurinn borið þau
á haf út eða þau höfðu orðið bráð hinna gráðugu ræningja
sævarins — hákarlanna. Páli hryllti við þeirri tilhugsun.
•SL1P9 SOMEONE BLSE'S
PASSPORT VOUR POCKET AND
THEN GBJS H1MSELF SHOT/ NEXT,
A GANG OF THUG5 TRIES TO GFT
the passport back/ something
TELLS ME THtS 6 BIGGER THAN J
THIMK/
sorry/ but you shouldn-t
TAKE CHANCES/ HULLO, ANTON ?
PUT THROUGH an outside call
W FOR ME, WILL YOU ?
1 STAY.
AWAY FROM
THE PHONE,
YOU DOPE/
IT S Tl/WE THE
AUTHORITIES
KNEW ABOUT THIS/
X’LL CALL COL. ^
KEDARI OF THE ]
SECRET POLICE/ J
STEFFI: (Reynir að gera sér
það, að einhverjir samsærisíé- ÖRN: Það er tími til þess kom-
grein fyrir málinu). „Ein-
hverjum tekst að lauma vega-
lagar reyna að ná vegabréfinu
aftur. Það mætti segja mér, að
inn að yfirvöldin íái að vita
um þetta. Eg ætla að hringja
STEFFI: „Snertið ekki símann,
kjáninn yðar! — Hún reynir að
hringja). Því miður, vinur