Alþýðublaðið - 28.01.1944, Blaðsíða 8

ALgmJBLAÐIÐ
Pöstudagur 28. jauúar 1944.
■TJARNARBIÖH
Töfrakúlan
(The Magic Bullet).
Áhrifamikil kvikmynd
um baráttu og sigra mik-
ilmennisins Paul Ehr-
lichs.
Aðalhlutverk:
Edward G. Robinson.
Bönnuð fyrir börn
innan 12 ára.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
„ÞÚ ÆTTIR að skammast
þín jyrir letina, sonur,“ sagði
faðirinn, „þegar Georg Wash-
ington var á þínum áldri, var
hann orðinn umsjónarmaður og
vann baki brotnu.“
„En þegar hann var á þínum
aldri,“ sagði sonurinn hæversk-
ur á svip, „var hann orðinn
forseti Bandaríkjanna.“
„HVERNIG kynntist þú seinni
manninum þínum,“ spurði vin-
konan.
„Ó, það var voða róman-
tískt,“ svaraði nútímakonan,
„ég var að fara yfir götu í fylgd
með fyrri manninum mínum
sálaða, þá kom seinni maðurinn
minn í bíl og ók yfir hinn.
Þetta var upphaf vináttu okk-
ar.“
VEGNA mjög tíðra slysa, var
það leitt í lög að bifreiðstjórar
skyldu halda um stýrið með
báðum höndum en ekki, eins og
svo oft va rraun á, hinni ut-
an um unga stúlku, sem hjá
honum sat. Þessu var strang-
lega framfylgt og stöðvaði lög-
reglan því Lúlla-landa umsvifa
laust þegar hann eitt sinn ók
með dömu sér við hlið og hélt
fast utan um hana með hægri
hendi:
„Hvað er þetta Lúlli,“ sagði
lögregluþjónninn, „þú veizt þó
hvað lögin segja. Þvi ekki að
nota báðar hendur?“
„Nú, ég neyðist til að stýra
með annarri,“ svaraði Lúlli hinn
rólegasti.
sfranml örlaganna
svaðinu. Viðurinn var rennvotur
og regnið buldi á hon>um í stríð-
um straumum. Ég tók upp lykil
og bjóst til að opna útihús, þar
sem ég geymdi birgðir mínar af
niðursoðnum matvælum. Hurð-
in hafði verpzt og ég varð að
ýta duglega á hana.
— Gott kvöld, móðir góð,
sagði ó'kunin bassarödd inni í
myrkrinu. Hjartað hætti að slá
í brjósti mínu, því að það var
alltaf talað svo mikið um ræn-
ingja og stigamenn í fjöllun-
um — enda þótt á heimili mínu
væri ekki neitt, er menn myndu
fýsa að stela. Ég lýsti í þá átt,
er íiöddin hafði borizt úr, og sá
iþá ólögulegt hrúgald af gömlum
fötum liggja á hillu innan um
krukkur með niðursoðnu græn-
meti. Allir höfðu tamið sér að
sjóða niður framleiðsluvörur
sínar. Það var ein af þeim list-
um, sem þessir erfiðleikatímar
höfðu kennt okkur.
— Óttizt ekki, móðir, sagði
hrúgaldið. Ég hefi ekkert illt í
hyggju. Það rignir, sjáið þér til.
Þér neitið mér ekki um húsa-
skjól?
— Hvernig komust þér inn?
spurði ég ringluð. Hrúgaldið sett
ist upp og lét tvær berar fætur
lafa fram af hiliubrúninni. Þær
voru ataðar auri og þrjár tær
vantaði á annan þeirra. Hljóð
heyrðist úr öðrum enda hrúg-
aldsins, þar sem höfuðið var. —
Móðir, ef þér viljið fyrdrbyggja,
að ræningjar komist hér inn,
þurfið þér að búa betur um dyrn
ar. Ég opnaði þær með vasa-
hnífnum mínum, skiljið þér?
Ég lét nokkrar krukkur í
svuntu mína. — Ég 'hefi engu
stolið, sagði maðurinn. Þetta var
gamall maður, enda þótt rödd
hans væri sterk og ungleg. Hann
hafði snjóhvítt, sítt hár og and-
litið var rist djúpum rúnum. Það
minnti á landakort með ám og
fjöllum. Augun voru vötnin á
kortinu. Þau voru blá og lágu
djúpt. — Mig sker innan af
hungri, en ég stal ekki neinu,
endurtók maðurinn. — Ég þori
Iþo ekki að ábyrgjast mig, ef ég
verð mikið svengri, sagði maður
inn og horfði hlæjandi á mig.
— Hvaðan komið þér? spurði
ég hann. Hann gerði óljósa
hreyfingu í norð-vesturátt. —
Þarna að handan. Yfir þessi
fjöll, sagði hann.
— Þér eigið þó ekki við, að
þér hafið farið yfir Watzmann
í þessu veðri? sagði ég. Hann
var nú kominn niður af hiHunni.
Vatnið rann úr tötrum hans og
myndaði poll við fætur hans. —
Watzmann eða: einhver annar
maður, móðir, sagði hann glað-
lega. — Þú hefir aldrei verið í
Himalayfjöllum. móðir. Það eru
fjöll en ekki moldvörpuhaugar.
— Hvað vitið þér um Hima-
layafjöll? spurði ég.
— Ég hefi verið Iþar, í Whitley
leiðangrinum ’98. Ég veit, hvað
þér hiugsið nú. Þér hugsið:
,hvílíkur lygari!1 En sjáið nú
þara til. Hann fletti frá sér
skyrtunni, eða því, sem hann
kallaði skyrtu, og fitlaði við
keðju, sem hann bar um háls-
inn. Grár hárlubbi óx á brjósti
hans og handleggirnir voru
tattöveraðir. •—- Sjáið, sagði
hann, og dró fram skrýtilegt
leðurhyiki, sein hann bar á
líkama síaum Hann settist á
hækjur sínar og tók upp úr
'hylkinu ýmsa minjagripi. sem
hann raðaði í kjöltu sína. Að
síðustu dró hann upp gulnaða
úrklippu úr iblaði, ærið velkta.
Það var gamaldags mynd, eins
og þær, sem prýddu heimilis-
Iblöðin fyrir mörgum árum síð
an. Á myndinni sást hópur
manna í skringilegum fjall-
göngubúningi. — Þessi hérna,
það er ég, sagði hann og benti
með dökkum, ibeinaberum
fingri á einn manninn. —
Myndarlegur náungi þetta, er
það ekki? Þetta vár ”98 og
síðan hefir mikið vatn runnið
til sjávar.
Hann kom mununum aftur
fyrir í leðurhylkinu og stakk
því síðan inn á sig. Á komandi
árum lærðist mér að skilja,
hvíiíkjur faikna fjánsjóður
þetta var í augum Max, og
hvílíkan trúnajð ihann hafðd
veitt mér með því að sýna mér
innihald þess eftir svo stutta við
kynningu. Það var þetta hylki,
sem að síðustu reið baggamun-
inn fyrir Max og framseldi hann
örlögum hans ....
Börnin komu niú út í dyrnar
og hrópuðu á mig: hvers vegna
ég væri svona lengi og hvert
Martin ætti að koma og hjálpa
mér? — Nei, í'öllum hamingj-
unnar bænum verið kyrr þar,
sem þið eruð, ég ©r alveg að
koma, kallaði ég til ibaka. Max
hlustaði með augsýnilegri á-
nægju á hinn þríraddaða söng:
— Flýttu þér. flýttu þér! Við
þurfum að fá kvöldmat! !
— Þín ibörn? spurði hann mig.
— Tvö þeirra, sagði ég. —
Það er — það er hjá okkur lítil,
svört stúlka. Þér skiljið, það
er síðan svarta hernámsliðið
var hér.
Hann brosti. — Svart, hvítt,
allt gegnir það sama máli, sagði
hann. — Ef þú hefðir séð fólk
með öllum þeim litum, sem ég
hefi séð móðir góð, þá myndir
þú ek'ki vera hissa á neinu. Þeg-
ar inn úr skinninu kernur, eru
allir eins. iSprettu á skinninu,
og úr þeim öllum blæðir rautt
blóð. Meiddu þau, og öll gráta
þau salti og tárum .
SS NYJA BIÖ SB S GAMLA BIO Bi
Sögur frá Man- Afbrýðissamar
haifan. Rita Hayworth. konur
Ginger Rogers. Henry Fonda. (The Feminine Touch).
Charles Laughton. Rosalind Russell.
Paul Robéson. Don Ameche
Edward G. Robinson. Og 46 aðrir þekktir Kay Francis.
leikarar. Sýnd klukkan 7 og 9.
Sýnd klukkan 6.30 og 9. FLÓTTI UM NÓTT.
Ellery Fly by night).
ræður gátuna. Richard Carlson,
Leynilögreglumynd með Nancy Kelly.
Ralph Bellamy og Sýnd kl. 5.
Margret Lindsay. Börn innan 14 ára fá
Sýnd klukkan 5. . ekki aðgang.
— Þér virðist hafa farið
víða .sagði ég. Þetta viðræðu-
form var ekki algengt í Einsied-
el og það var skemmtilegt að
ibreyta til. Ég fór út í dymar og
horfði á rennblautan viðinn
minn. — Hvílík eyðilegging!
sagði ég örvilnuð.
— Hvar er foóndinn? spurði
Max.
— Hver? spurði ég. — Það
er enginn bóndi. Ég er ein mín
liðs með foörnunum. Um leið
mig í vörina. Ef til vill höfðu
nágrannarnir rétt fyrir sér í
því, ég væri hálfgegguð. Það
gat haft ófyrirséðar afleiðingar
að segja þessum flækingi að eng
inn karlmaður væri á theimil-
inu. í flöktandi skini ljóskers-
ins gat ég ekki foetur séð en að
það 'kæmi skuggalegt blik í
augu hans. — Enginn karlmað-
ur? sagði hann. — Það er af-
leitt. Enginn til að verma bólið
yðar. Komdu, ég skal bera hann.
EV8EÐAL B-LAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
— Kannske, að þeir komi hingað ekkert, mælti Páll sýnu
léttara.
Enginn svaraði. Þeir félagar fylgdust með sérhverri
hreyfingu villimannanna í eftirvæntingu.
Blökkumennirnir stigu á land, eins og Hjálmar hafði
sagt, eða réttara sagt nokkrir bátanna stefndu upp að strönd
inni, eins og þeir hygðust lenda. En brátt breyttu þeir stefn
unni og héldu förinni áfram meðfram ströndinni.
Aðeins nokkur af förum þessum voru róðrarbátar. Hitt
voru timburflekar, sem báru aðeins nokkra rnenn hver.
Nú voru þeir komnir það nærri að sjá mátti, að villi-
mennirnir voru málaðir um allan líkamann. Þeir voru
prýddir strikum og alls konar pírumpári. Gargkenndur klið-
ur margra radda barst til eyrna þeirra félaga.
Bob, sem setið hafði að því er virtist eigi síður eftir-
væntingarfullur en þeir félagar, tók allt í einu að hlaupa
um og gelta. ,
Þetta varð til þess að Wilson leit af honum á félaga
sína, og það duldist ekki, að 'honum var ráðafátt. Enda þótt
Wilson harkaði brátt af sér, hafði Páll orðið þessa var, og
óttinn áltók hann að nýju.
Ef Wilson missti móðinn, hvað þá um hina. '
Og allt í einu sá Páll fram á það, hvað það var, sem
Wilson óttaðist: Bob gat hæglega beint athygli vill.imann-
anna að þeim félögum með þessum látum sínum.
Enn var hættan raunar hverfandi lítil. En kæmu þeir
W-ÍSk é %Æ&r.. I i Ffi
fei
„ TOURISTS/
i ARE4NÍ j/ DON’T WÖRRY
RO:-iT vviTR A /' A30UT THEM/
KœL
^THÍ2.EE hours of
SEARCHING AND NO
LUCK/ WE’LL HAV£ SOME
LUNCH AND DECIDE
WHAT COMES MEVT /
TOOT: ,;Ég þekki ykkur Axne-
ríkumenn! Þér viljið ekki
tala áf frjálsum vilja svo að..
VAfiRÐMAÐUR: (uppi) „Tveir
amerískir henmerm eru héma
fyrir uitan í bifreið.
AiNNAR: „— Það eru ferða-
menn .... Við skulum ekkert
skipta okkur af jþeim“
STEFIFI: (fyrir utan) ,}Nú höf-
um við leiitað áragnuslaust í
þrjá íáma. (Hjéma er matsölu-
hús. — Við skulum fá okkur
einhvem þita, þár til við á-
kveðum, hvað næst stouli til
'bragðs tatoa.