Alþýðublaðið - 01.02.1944, Blaðsíða 8

ALPYÐUBLAPIP

Þriðjudagur
1. febrúar 1944.-
JARNARBIÚI
Harðjaxl.
Humphrey Bogart
Irene Manning.
Bönnuð fyrir börn innan
■ 16 ára.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Talið barst að hinum „fimm
borgum i Ameríku, borgum par
sem ekkert vín er selt.
„Meðal annara orða“, sagði
Vestur-íslendingurinn, „hafið
þið komið til ólæsilegt ?? !!!! í
Kensas. Það er þurr borg“.
„Er ekkert áfengi fáanlegt
þar, ekki nokkur skapaður hlut-
ur“, spurði heima-íslendingur-
inn.
„Aðeins undir þeim kringum-
stæðum einum að þú hafir orð-
ið fyrir höggormsbiti. Þá er á-
fengi eina lífsvonin. Þeir hafa
aðeins einn höggorm 'í borg-
inni, en þegar ég hafði beðið í
röðinni í 3 tíma, þá var högg-
ormurinn orðinn svo þreyttur
að hann gat ekki bitið fleiri“.
* * :J:
STÚLKA nokkur fór á hátíð
ina á Oddeyri 1878, en fannst
lítið til koma, einkum af því,
að enginn hafði dansað við
hana. Þegar hún kom heim og
var spurð frétta, sagði hún:
— Ég skal svei mér ekki ó-
maka mig á næstu þúsund ára
hátíð, þó að aðrir fari þangað.
* * :J:
GRÍMUR hét maður og var
kallaður skalli. Eitt sinn var
jnaðux að tala við hann um
vitra menn og gáfur þeirra, en
Grímur gerði lítið úr þeim og
sagði:
— Hvernig fór ekki fyrir
honum Salómon, sem var sá
vitrasti konungur, er land vort
hefir álið, að hann hengdi sig
á hárinu í eikinni og vertu
blessaður.
hið sanna upplýst. En það var
ekki í göfugum tilgangi gert.
Ég þarfnaðist hans einfaldlega.
Ég kærði mig ekki um að upp-
götva um hann neitt það, er
neyddi mig til að selja hann í
hendur lögreglunnar.
Hann fór til Anzbach og kom
ölvaður til baka. Ég vildi ekki,
að börnin sæju hann í því ásig-
komulagi og fór með hann út í
skemmuna, þar sem ég lét hann
sofa úr sér ölvímuna.
Það var ekki ánægjulegt að
þurfa að dragast með þennan
gamla mann angandi af áfengi,
og ég var honum sárgröm fyrir
þetta. Það undraði mig, hversu
mjög Max tók sér þetta nærri
eftir á. — Móðir, sagði hann
(hann kallaði mig alltaf „móð-
ur“, enda þótt hár hans væri
orðið hvítt), — móðir, ef þú
rekst á mig drukkinn aftur,
viltu þá ekki binda mig ramm-
lega einhvers staðar? Því að
þegar ég er drukkinn, veit ég
ekki, hvað ég aðhefst, og það
er hræðilegt. Ég get ekki gert
grein fyrir, hvernig mér er inn-
anbrjósts, þegar ég kem út af
drykkjukrá. Eg er óður — það
er eina skiptið, sem ég er óður.
Ég 'horfi á hendur mínar og
hugsa: Hendur, hvað hafið þið
aðhafzt meðan ég var ölvaður?
Ef þið hafið gert eitthvert ill-
virki, vildi ég óska, að ég væri
dauður. Skilur þú? Einu sinni
kom ég út af drykkjukrá, og
hendur mínar voru blóði drifn-
ar, og ég hugsaði: Hendur, haf-
ið þið myrt einhvern. Það er
sú viðbjóðslegasta tilfinning,
sem ég hefi nokkru sinni kennt.
Kaldur sviti spratt út á öllum
líkama mínum. I þetta skipti
hafði ekkert gerzt. Ég hafði
brotið flösku og skorið mig í
hendurnar. En, í guðs almátt-
ugsnafni, móðir, láttu mig ekki
verða ölvaðan aftur.
Ég man eftir öðru, sem hann
sagði við mig í annað skipti:
— Sumir menn eru fæddir með
dropa af svörtu blóði í æðun-
um. Stundum verður þetta
svarta blóð alls ráðandi yfir
manni, og a»llt verður svart.
Allt blóðið á rætur sínar að
rekja til þessa eina dropa. Það
er eins og þegar einhver hellir
niður blekinu sínu. Allt svart!
Allt svart!
Alvarlegasta deila okkar
spannst út af því, að bóndinn
að Gabel kom til að bera sig
upp undan því, að Max hefði
áreitt yngstu dóttur sína, og
hann hét því að hálsbrjóta
sökudólginn, ef hann dirfðist
að nálgast stúlkuna öðru sinni.
Ég tók það á mig, að ræða þetta
við Max. — Hvernig datt þér í
hug að gera annað eins og
þetta? Það er viðbjóðslegt,
sagði ég. — Ef þetta er satt,
býður mér við tilhugsuninni
um það einni saman.
— Hvað er viðbjóðslegt við
það? sagði hann. Ég er karl-
maður og hún er kona. Hvað á
þessi gauragangur að þýða?
— Hún er alls ekki fullra tólf
ára. Hún'er barn, æpti ég.
— Hún er kona þrátt fyrir
það. Það er ekki aldurinn. Hún
er fullaldra og hefir löngun til
karlmanna. Ef belju verður
heitt í hamsi, ferðu með hana
til tarfsins. En ef stúlka þarfn-
ast þú — veizt — ekki — hvers,
þá verða óskapleg læti út af því.
Ég fann hana skælandi á sunnu
daginn var út af því, að allar
hinar stúlkurnar væru hjá vin-
um sínum, én hún ætti engan.
Svo að ég gamnaði henni ofur-
lítið og hressti upp á hana. Það
er allt og sumt.
—* AUt í lagi. Ef hún saknar
vinar í stað, þá láttu ungu pilt-
ana annast um hana. Þú ert gam
all maður og ættir að blygðast
þín fyrir framferði þitt sagði ég,
en gerði mér jafnframt grein
fyrir því, hversu uppgerðarlega
það hljómaði, þegar ég var að
prédika fyrir þessum gamla
segg.
— Ef það er kjarni málsins,
þá vita gamlir menn betur en
þessir úngu spjátrungar, hvers
stúlkurnar þarfnast, sagði hann
og brá skuggalegu bliki fyrir í
augum hans. — Og ég er nú
ekki svo gamall, þegar allt kem
ur til alls. Ég er ekki nema
fimmtíu og tveggja ára, og það
er sannarlega ekki slæmur ald-
ur.
— Það ertu ekki, sagði ég
klumsa. í mínum augum var
Max komihn yfir sjötugt.
— Viltu sjá passann minn?
spurði hann sneglulega.
—- Þinn eðá Emils? sagði ég.
Hann sló undan og hyssaði upp
um sig buxurnar.
— Sjálf þarfnastu karlmanns,
móðir, sagði hann. — Það stríð-
ir á móti mannlegri náttúru að
lifa eins og þú gerir, og það er
sú stærstá synd, sem hægt er
að drýja.
Ég varð æfareið, æpti að hon
um og skók hnefann fyrir fram-
an andlit hans. — Þú heldur
þig frá stúlkunum eða ég kasta
þér á dyr! hrópaði ég. — Ég
vil hafa frið hér og það hefir
yerið nógu erfitt að öðlast hann.
Ég ksgri mig ekki Um að bónd-
inn að Gabel drepi þig eða ein-
hver af strákunum í Guggl
skjóti þig. skilurðu það? Ef þú
ert svona órór, maður kominn
á þinn aldur, þá geturðu farið
til Anzbach og þingað við stúlk-
urnar á hótelinu þær eru þar
hvort eð er í því augnamiði; en
sjáðu stúlkurnar í Einsidel í
friði. Ég hélt áfram að lesa yfir
hausamótunum á. honum og
8SS NYJA Blð S I Sögur frá Man- I SSGAMLA BIO B Ærinnidrnir
battan. rLí lliyjGX IIII
Rita Hayworth. Ginger Rogers. Henry Fonda. Charles Laughton. Paul Robeson. Sýnd klukkan 9. (The Bib Store) Söngva- og gamanmynd með The Marx Brothers.
Grafinn lifandi (The Man who wouldn’t Die) Spennandi leynilögreglu- mynd. Lloyd Nolan Marjorie Weaver Bönnuð börnum yngri en 12 ára. Sýnd klukkan 5 og 7j Sýnd klukkan 7 og 9.
„HULLABALOO" gamnmynd með Frank Morgan. Sýnd kl. 5.
hrakyrða hann, og hann hlustaði
á mig fýldur á svipinn. — Allt
í lagi, móðir, allt í lagi, sagði
hann að lokum. — Ég ætlaði
ekki að gera neitt rangt. Ein-
hvern tíma ætla ég að segja þér
frá eyju, þar sem stúlkurnar
eru orðnar þroskaðar tíu ára
gamlar. Þá er mikil hátíð hald-
in og karlmenn ættbálksins
sænga með þeim, allt frá höfð-
ingja ættarinnar og niður til
yngsta drengsins. Það gaman,
skilurðu? Það er eðlilegt. Það
er allt í lagi, hér eru aðrir siðir.
Ég hefi komið mér vel við Eski-
móa og Zulunegra. Ég get sjálf-
sagt komizt af við þessa ólund-
arpoka í Gabel ekki síður.
Hafðu ekki áhyggjur af þessu
framar.
En ég losnaði samt ekki við
áhyggjurnar og ég ræddi um
hann við Klöru, þegar hún kom
í eina af skyndiheimsóknum
sínum til okkar. Klara var stór-
hrifin af gamla manninum og
það var einnig bersýnilegt, að
honum þótti mikið til hennar
koma. í hvert skipti, sem henn-
ar var von, fór hann í bað og'
þvoði sér vendilega hátt og lágt;.
IV8EÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Villimennirnir fóru 'hamförum við dansinn. Þó skipt-
ust þeir á um að dansa kringum bálið, en sátu þess í mill-
um og horfðu á tilburði félaga sinna. Þeir sungu hina ógn-
legustu söngva jafnframt því, sem þeir stigu dansinn.
Og allt í einu — enginn þeirra félaga vissi hvaðan —
kom' hópur villimanna með nokkra bandingja. Hringurinn
öpnaðist og lokaðist að nýju. Það var ógerlegt að fylgjast
nokkuð með því, sem fram fór. En brátt sáu þeir þó band-
ingjana liggja á jörðinni skammt frá bálinu. Dansararnir
geystust fram með spjót á lofti og lögðu þeim af heljarafli
í brjóst bandingjanna.
Evrópumennirnir sneru sér undan alteknir viðbjóði,
því að nú tóku mannæturnar að búta líkin sundur. Það var
augljóst, að hinn viðbjóðslegi málsverður skyldi framreidd-
ur í skyndi.
Wilson og Páll lögðust niður og sneru sér undan. Hjálm-
ar fylgdi fordæmi þeirra. Enginn þeirra þorði þó að víkja
af þessu varðbergi, en þeir litu við og við í áttina til báls-
ins til þess að gæta að því, hvort hætta steðjaði að þeim sjálf-
um.
VII.
Þeir lágu.þarna á brún höfðans allan daginn. Enginn
þeirra gat hugsað sér að bragða mat, hvað þá heldur að
AP FlK’tnrCsj
GRISPIN: „Drottinn minn! Ég
var svo viss um að við værum
komin á rétta slóð. Ef til vill
höfum við misskilið kortið.“
STEFFI: „Nei. Það er eitthvað
©asw/i was so
SURE IME WAO TH5
FÍISW7 LEAD,,, MIAV3E
1 we peap the map,
\ Wf?ONG/ 1'--
^.l>»■ -ÍHeKÉ'S WMeTHIN' V
I've SEEN M6ANING TO -
ASbí YpU,TOO.'... MOW DO
VOU KNOW SO MUCH
A@OUT NA’Z.I ESPIONASe?
„.AND WHYA8E70U SO^
NÖvM'ceBTAlNLV THE
ivATIS WOULP Bé
T2P IN TMAT
.„SOMEtHlNG BL&B
70 TMlNIí- ABOUT.\,
nop-e/ Tweee was
SOM57ÚINC IN7HE
G6MTER OP TMAT
CIRCLCr.EVeM ÍÞ
IT COULDN'T WAV£
'bsIsn wmere twe-v
TC^OK SCORCWV.'rt
iSBgus

í miðjunni á hringnum, jafnvel
þó að það reynist ekki vera
staðurinn, þar sem þeir fela
Örn. .. Hernaðarbækistöð!
Var það ekki það sem varð-
maðurinn sagði? Vitanlega
myndu nazistarnir hafa áhuga
fyrir slíkri stöð.
GRISPIN: „Já, það er dálítið,
sem mig langar til að spyrja
yður um: Hvernig stendur á
því að þér vitið svona mikið
um njósnir nazista — og af
hverju hafið þér svo mikinn
áhuga fyrir Erni?“