Alþýðublaðið - 02.02.1944, Blaðsíða 8

ALPYgSUBLACMe
w
Miðvikudagur 2. febrúar 1944.
í slraumi örlaganna
aiTiARNARBlOOi
Harðjaxl.
Humphrey Bogart
Irene Manning.
Bönnuð fyrir börn innan
16 ára.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Það var harðindavetur einn,
að ívar nokkur á Húsavík á
Tjömesi kom til prestsins þar
og sagði honum, að hann hefði
séð Húsavíkur-Lalla, sem var
nafnkenndur draugur, sitja
frammi á klettasnös einni, berja
hælunum í bergið og kveða
hátt:
„Nú gerast gleðidagar og
gulldagar; það hefir ekki verið
messað í Húsávík í 18 vikur.“
Þetta hafði þau áhrif, að
prestur sendi samstundis boð út
úm sóknina og tilkynnti, að
messað yrði næsta sunnudag.
■f *
Konan er heillandi leyndar-
dómur, sem allir tilbiðja, án
þesS' að þekkja hann.
Sanial Dubay.
* * *
„HAFIÐ þið nokkurn tíma
séð fílsskinn, börnin góð.“
„Ég hefi séð það, kennari,“
sagði Tóta litla.
„Einmitt, og hvar?“
„Á fílnum.“
❖ * ❖
VARÚÐ
ÍRI NOKKUR heyrði á skot-
spónum, að bankinn, sem hann
átti fé sitt í, hefði hætt útborg-
unum. írinn æddi niður í banka
til þess, ef unnt væri að bjarga
innieign sinni, og sneri sér að
gjaldkeranum:
„Get ég tekið út það, sem ég
á inni?“
„Að sjálfsögðu,“ sagði gjald-
kerinn.
„Nú, — ef þið hafið pening-
ana enn, þá er víst allt í lagi,
en ef þið hafið þá ekki, heimta
ég þá.“
rakaði sig meira að segja og
hélt sér til í klæðaburði. Klara
hafði mjög gaman af syndum
hans. — Þessi gamli þrjótur,
sagði hún, þessi gamli heimsk-
ingi. Elskarðu hann? Hvað ætl-
arðu að gera við hann? Sýndu
mér, hefir hann ekki skorið út
eitthvað nýtt?
Það skotsilfur, sem hann
þarfnaðist vegna fábreyttra
nauðsynja sinna og til þess að
geta heimsótt stúlkurnar á
hótelinu, vann hann sér inn
með því að tálga barnaleikföng
úr tré og selja þau. Tréskurður
var ævaforn og hefðbundin
íþrótt í þessum afskekktu fjalla
dölum. Eg hafði séð margar af
þessum litlu myndum og fund-
izt mikið til þeirra koma. En
ekki renndi ég grun í, hversu
þýðingarmiklar þær ættu eftir
að verða í mínu eigin lífi. Þeg-
ar leið að jólum, dró Max upp
hinn dýrmæta vasahníf sinn og
tók að telgja trébút, sem hann
hafði komið með heim með sér.
Það var öðru vísi viður en sá,
sem við brenndum í eldstónni,
harðari og fallegri. Það var val-
hnotutré eða ösp, sem óx niðri
á sléttunni og minnti á grann-
vaxnar, fagurskapaðar og nakt-
ar konúr í kvöldrökkrinu.
— Hvað ertu að gera? spurði
ég full ákafa.
— Ég er að búa til barnið í
jötunni handa krökkunum,
sagði hann. — Það á að koma
þeim á óvart. Segðu þeim ekki
frá því og feldu það vel. Hann
vann að tréskurðinum á kvöld-
in eftir að börnin höfðu verið
lögð til svefns úti fyrir húsinu,
og ég horfði á hann. Það var
töfrandi að virða hann fyrir sér,
og þessar kvöldstundir standa
mér ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum. Þær voru kyrrlátar og
ánægjulegar, blandnar unaði
líkt eins og þegar maður horfir
á blóm vaxa. Eldurinn logaði í
stónni, og þegar leið á kvöldið
var hann orðinn að glóð. Það
brakaði í viðarbútunum, þegar
þeir féllu ofan á ristina, og þeir
hagræddu sér líkt og lif-
andi dýr, sem sneru sér í svefni.
Stundum féll ísströngull niður
úr þakbrúninni og molaðist á
frosnu hlaðinu. Hljóðið, sem
myndaðist, minnti á hljóm í
glerbjöllu. Það var angan af
steiktum eplum, og hundurinn
varp öndinni í svefni. Hann
gelti við og hreyfði til fæturna
og var augsýnilega að dreyma
það, að hann væri að elta villta
fugla. Ég sá í brúna húðina á
höfði Max gegnum þunnt, hvítt
og silfurmjúkt hárið og hreyf-
ingar vöðvanna undir hörunds-
flúrinu á handleggjum hans.
Tálguspænirnir hrukku af hnífn
um hans og viðarbúturinn, sem
hann var að tálga, öðlaðist form
og mýkt. Hann raðaði litlu
myndunum sínum á borðið fyr-
ir framan mig, til þess að ég
gæti leikið að þeim. Fyrst var
það Jesúbarnið í jötunni, þá
María guðsmóðir á knébeð, mjög
undrandi á svipinn. Jósef, sem
var nauðalíkur bóndanum að
Gabel; vitringarnir; fjárhirð-
arnir; englarnir; kindurnar; ux-
arnir; fjárhúsið; pálmatrén.
Það fjölgaði í sífellu myndun-
um í skápnum, þar sem hann
geymdi þessa óvæntu hluti.
Þetta var orðinn heill heimur
af margbreytilegum myndum.
Og meðan hann tálgaði mynd-
irnar, sagði hann mér frá öllu
því fólki sem hann hafði kynnzt
og hvers vegna hann hefði yfir-
gefið það. Ég hlýddi á þessar
frásagnir og varð hálfórótt, því
að það vaknaði ihjá mér sú hugs-
un, hvenær og hvers vegna
hann myndi yfirgefa okkur.
Lífið hafði orðið miklu auðveld
ara og auðugra síðan hann kom
til okkar, og mér hraus hugur
við þeirri tilhugsun að þurfa
nökkru sinni aftur að komast
af án hans. Stundum breytti
hann til og skar út furðulegar
kynjamyndir. — Svona myndir
búa Maorarnir á Nýja-Sjálandi
til, sagði hann, og ískyggilegar
myndir sköpuðust milli handa
hans. — Þær hafa aldrei nema
þrjá fingur og tungurnar lafa
út úr þeim. Maorarnir trúa því,
að maður geti skotið óvínum
sínum skelk í bringu með því að
reka út úr sér tunguna. Hugs-
aðu þér, ef heill ættbálkur af
grimmum mannætum legðu á
flótta undan öðrum ættbálki af
mannætum, aðeins af því að
þær hefðu rekið út úr sér tung-
urnar! ....
— Þetta er það, sem sumar
Afríku-kynkvíslir nota við sær-
ingar sínar, sagði hann og sýndi
mér mjög frumstætt mannlík-
an. — Þetta er bæði karl og
kona, skilurðu? Það var ekki
hæ'gt að láta sér sjást yfir kyn-
færi líkansins, því það var eigin
lega ekkert annað á því, sem
vakti athygli. Max fór að hlæja.
— Það var einu sinni trúboði í
Cameroons, sem árum saman
leitaði uppi hvert einasta líkn-
eski af þessari tegund til að
brenna þeim. Hann hlýtur að
hafa brennt þau í hundraða-
tali. En einn góðan veðurdag
kom þangað leiðangur og trú-
boðinn var spurður um, hvort
nokkru sinnif hefði orðið á vegi
hans slík líkneski. Leiðangurs-
menn vildu fá þau handa ein-
hverju safni og buðust til að
greiða þúsund dollara fyrir
hvert þeirra. Jæja, en þegar
hér var komið, hafði trúboðinn
minn kristnað sérhverja . sál
meðfram efra fljótinu og það
var ekki eitt einasta líkneski
SS NYJA BÍO f&mm
Sögur frá Han-
battan.
Kita Hayworth.
Ginger Rogers.
Henry Fonda.
Charles Laughton.
Paul Robeson.
Sýnd klukkan 9.
Grafinn lifandi
(The Man who wouldn’t Die)
Spennandi leynilögreglu-
mynd.
Lloyd Nolan
Marjorie Weaver
Bönnuð börnum yngri en
12 ára.
Sýnd klukkan 5 og 7.
eftir. Hann reif í hár sitt og
grét, þéssi vesalings gamli ná-
ungi með sína trú. Þúsund doll-
ara fyrir hvert þeirra — og
hann hafði brennt þeim öllum
— hann hafði brennt heilum
fjársjóði! Móðir, var þetta ekki
gaman!
—- Og hvað skeði svo? spurði
ég, því að ég vissi að eitthvað
var ósagt en, ef að vanda lét.
— Svo skar ég út nokkur líkn
eski handa honum og við skipt-
um andvirðinu milli okkar, lauk
hann sögunni, og tók líkneskin
_SOAilA BIO
Æringjarnir
(The Bib Store)
Söngva- og gamanmynd
með
The Marx Brathers.
Sýnd klukkan 7 og 9.
„HULLABALOO“
gamnmynd með
Frank Morgan.
Sýnd kl. 5.
tvö í hönd sína. Hann var furðu
legum hæfileikum gæddur.
Hann gat líkt eftir öllum þeim
stíltegundum, sem hann hafði
augum litið. í skápnum hlóðust
upp myndir í gotneskum stíl,
barókóstíl og stíl Viktoríutíma-
bilsins. Þar gat enníremur að
líta myndir í javönskum rókóstíl
og eftirlíkingar af hinni frum-
stæðu list svertingjanna. Hann
skar út myndir, sem ekki var
hægt að líta á án þess að roðna
og aðrar svo fagrar og fíngerð-
ar, að maður dirfðist naumast
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO !
teka sér annað fyrir hendur.
Ef villimennimir réðust til atlögu við höfðann, yrðu
þeir félagar að vera þess albúnir að flytja sig inn í hellis-
skútann.
En dagurinn leið án þess að nokkuð bæri til tíðinda
annað en það, að villimennirnir héldu dansi sínum og veizlu-
höldum áfram.
Fyrst þegar líða tók á nótt, færðist kyrrð yfir villi-
mennina. Loks dvínaði bálið og slík kyrrð færðist yfir slétt-
una að það virðist ótrúlegt, að þar hefðu þeir atburðir gerzt,
sem raun bar vitni, um daginn
Þeir félagar biðu þess í eftirvænting, að komast að
raun um það, hvað næsti dagur myndi bera í skauti sínu.
Þegar loksins lýsti af degi, ætluðu þeir varla að trúa sínum
eigin augum, því að sléttan reyndist mannlaus, yfirgefin og
auð eins og áður hafði verið. (
Þeir sáu aðeins nokkra báta úti við hafsbrún, sem
brátt hurfu sýn, og úti á ströndinni sást dálítill reykur, þar
sem bálið hafði brunnið daginn áður.
Vinir vorir voru því úr allri hættu að þessu sinni, en
geðhræringin, sem þeir höfðu komizt í við það að sjá til
mannætanna hafði slík áhrif á þá, að næstu nætur áttu þeir
mjög erfitt um svefn og á daginn sýndist þeim þeir sjá villi-
mennina bak við sérhvern runna og sérhvert tré.
We THOUSHT YOtJ WBSfH
JUST A NlSWT-CUUB DANCeR/
How oo You come to ictjow
so MUCH A&OUT TWe
oBJecrrives op na’z.i spies?
WWV— WWV BVEPYoNe IN
TURKEY KNOWS THE
COUNTRY'S FULL ©F NAZI
espioNASE.L.ANP* evePYonb
KNOWS TWE WAY TWGY WÓPX;
ANP WWATTWeY'J?e AFTeR,,,.
„,AS FO(S SCORCHYm l'M
AN AMER'ICAN TOO/„.
ANYTWING I CAN PoTO ^
HeUP ANOTWER AMSPlCAN
OP HURT THE NA'Z.IS IS
so much <s/?AvV/„.see?
VNHew/ HOP6 THATI.L
HOLO 'EM FOR A VNWILE/
...mustn'T Ler /r
HAPPEN AGAÍNu,, w
AP Featuros

MYNDA-
SAOA
GRIPIN: „Við héldum að þér
væruð bara danzmær á næt-
urskemmtistað. Hvernig stend
ur á því að þér vitið svona
mikið um njósnir nazista?“
STEFFI: „Allir héma í Tyrk-
landi vita að landið er fullt
af nazistanjósnurum. Allir
þekkja aðferðir þeirra og all-
ir vita að hverju þeir stefna
— og hvað Örn snertir, þá
er hann líku Ameríkumaður.
Ég geri allt sem ég get til að
hjálpa Ameríkumönnum og
skemma fyrir nazistum. Skilj-
ið þið? — Ég vona að mér
takist það sem ég ætla
mér . . .“