Alþýðublaðið - 20.02.1944, Blaðsíða 8

r^HERE'S NOTHING UP
riZRE.,, NOT A TRACE/
WE'LL TRY THE LOWER Í
PART OF THE HOUSE J
K NJEXT/ . /Æfe
( DEFINiTELV V
l THAT/ NOT )
> TRyiNG- TO L
HID E ÁNV-4
’Hi'NG, Af?E VOL'?
BUT Sif?S AND )
MAPAM, THE <
DíRTY ŒLLAPP
V NOT THATf ^
AI >YPUBLAPn
Suuuudagur 2i, febrúar 1944.
YNDA
SAGA
DAGUR: „Hér uppi er ekkert
að sjá, sem við höfum áhuga
fyrir. Við skulum athuga neðri
hluta hússins.“
VEITINGAMAÐURINN: „En
herrar mínir — og ungfrúr. Ó-
hreinan kjallarann! Það er
alveg ómögulegt!“
DAGUR: „Svo er nú það. Hafið
þér máske falið eitthvað í
kjallaranum?"
VEITINGAMAÐURINN: „Þang
að hefur enginn komið síðustu
mánuðina!“
DAGUR: „Þér ljúgið, kunningi.
Þessir stigar hér eru ekki ryk-
fallnir!“
STEFFI: „Bíðið! Mér virðist ég
heyra stunu! Hlustið!“
WAIT/ THAT' SOUNDEP^
■BTJARNARBlðS
I CASABLANCA
Spennanöi leikur um flótta-
fólk, njósnir og ástir.
Humphrey Bogart
Ingrid Bergman
Paul Hendreid
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Kl. 3.
Sýning Kvennadeildar Slysa-
vamafélagsins.
LAJLA
Allur aðgangseyrir rennur
til Kvennadeildarinnar.
Sala aðgöngum. hefst kl. 11
— KANDÍDAT: „Hvernig
getið þér verið svo djarfur að
ætla yður að „dispútera“ við
mig. Þér skuluð vita, að ég hefi
gengið á tvo háskóla.“
Bóndamaður: >yÆ, það held
ég hafi ekki stórt að þýða; ég
átti kálf, sem saug tvær belj-
umar, og því meira sem hann
saug, því meiri kálfur varð
hann.“
* * *
í CHICAGO
LEIKKONA kemur til lög-
fræðings og segir þurfa að fá
skilnað.
— Ég skal sjá um það fyrir
venjulegt gjald, svarar hann.
— Hvað er venjulegt gjald?
— 500 dollarar.
— Það er allt of mikið. Ég
get fengið hann skotinn fyrir
10 dollara.
* * $
— HEFIRÐU heyrt það, að
Smith hefir samið óperettu?
— Það kemur mér ekki á
óvart. Hann hefir alltaf verið
þjófgefinn.
♦ * *
— PABBI, var rauða blekið,
dýrt?
—Nei, því spyrðu að því?
— Ég hellti því óvarti niður
í teppið í beztu stofunni.
* * *
REYKURINN í LONDON
bakar borginni útgjöld, sem
nema 4 millj. sterlingspunda á
ári og á hvern ferhyrnings-
kílómetra í borginni falla 240
kg. af sóti árlega. Samanburður
hefir verið gerður við reyklít-
inn bæ norðar í landinu og hef-
ir komið í Ijós, að húsmæðurn-
ur í London greiða 14 milljón
sterl.pd. meira fyrir sápu en
ef þær ættu heima í hreinni bæ.
nesku og ég rak mig á annan
vegg. Ekki mögulegt. Farseðlar
með járntorautarlestinni uppseld
ir. Vera yðar hér var ákveðin
til 9. febrúar. Því er ekki unnt
að toreyta.
— Ég hefi kynninganbréf til
fólks hér, sagði ég við túlk-
inn. — Spyrjið, hvort mér sé
leyfilegt að heimssekja það og
hafa hjá því næturstað, ef ein-
hver kynni að bjóða mér það.
Það var aftur ræðzt við á rúss-
nésku. Þeir skoðuðu bréfin, sem
Klara og nokkrir vinstrisinnaðir
kunningjar mínir höfðu látið
mér í té. Þeir torostu; þeir kink-
uðu kolli. Mér var sagt að sjá
allt, sem mig lysti, og gera allt,
sem mig lysti. Mér voru toein-
línis afhentir borgarlyklamir.
Þeir fengu mér foækling með mat
vælaseðlum, sendu mig forott og
árnuðu mér allra heilla. Því
næst hófst endalaus pílagríms-
ganga undir hinni ömggu leið-
sögn Amphiteatroffs. Það var á-
kveðið af opinberri hálfu, hvað
ég mætti sjá og kvað ég mætti
ekki sjá. Ég fékk aldrei toeinlínis
neitandi svar við neinum af ósk-
um mínum. Það, sem ferðamönn
um ekki var ætlað að sjá, þok-
_ aðist toara f jær og f jær og 'hvarf
’ loks út í eitthvert tóm. Mér
fannst ég aldrei hafa fasta jörð
undir fótum. Ég heimsótti verk
smiðjur og verksmiðjuskóla,
bamaheimili og heimili fyrir
| fyrrverandi vændiskonur. Ég
kom að gröf Lenins og virti fyr-
ir mér þennan litla mann, þar
sem hann hvíldi í glerkistunni
sinni og minnti á mynd í safni
madame Tussaud. Ég skoðaði
einnig hermannaskóla, verka-
mannaklúbb og aðra verk-
smiðju. Pólitisk skipulagning
þeirra var veikburða og fram-
leiðslugeta þeirra harla lítil. Nú
fór mér að skiljast, hvað fyrir
KLöru vakti, þegar hún toar þá
saman við fyrstu kristnu menn-
ina. Það, sem hér hafði verið
to'yggt upp, var athyglivert af
þeim ástæðum einum, að það
hafði risið upp úr algerri auðn.
Það var klunnalegt og lítilfjör-
legt, frumstætt eins og list frum-
kristninnar eftir að vikið hafði
verið til hliðar grískri list og
tækni rómverska nýlenduveldis
ins. Hér hafði allt verið rifið
til grunna, til þess að hægt væri
að reisa allt að nýju. Það var
aðeins eitt, sem mér þótti nokk
uð til kom, og ég þreyttist aldrei
á því. Það var stolt og hrifni
þessa frumStæða fólks, hins tötr
umklædda f jölda, og sú trú þess,
að það væri útvalið til að frelsa
heiminn. Heirn, sem það þekkti
svo lítið, verð ég að segja, og
hafði rangar hugmyndir um.
Fólkið, sem ég hafði bréf til
var vingjarnlegt og gestrisið frá
því fyrsta. Það var ekki fyrr en
ég hafði tjáð því erfiðleika mína
á því að fá herbergi, að viðmót
þess toreyttist. Þá dró það að
sér hornin eins og óttaslegnir
sniglar. Það var bersýnilegt, að
þeim var ekki leyfilegt að bjóða
útlendingum að dveljast hjá sér
yfir nótt, auk þess, sem senni-
lega hefir hvergi verið rúm til
þess. Þetta var erfitt viðfangs
af því, að það var ekki heldur
leyfilegt að segja mér, að því
væri óheimilt að bjóða mér að
dveljast með sér. Allt var þetta
fremur óþægilegt, því að þýð-
ingarmestu hlutimir máttu
ekki segjast; það varð að lesa
iþá milli línanna. Amphiteatroff
ók mér nú um í vagni og hlýddi
á hvert orð, sem ég sagði. Eftir
nokkra stund fannst mér sem
væri ég í fangelsi, þar sem væri
svo lágt undir loft, að ég gæti
ekki staðið upprétt. Þessi fyrsti
dagur í Moskva gaf mér nokk-
urs konar sýnishorn af því and-
rúmslofti, sem fólk í einræðis-
löndum andar að sér. Það var
einhver undarlegur tolendingur
hrifn(i, ótta og sjiálfseýðingar
af frjálsum vilja.
Ég var að sitja dót mitt niður
í ferðatöskuna þegar hinn amer-
íski vinur minn kom heim um
kvöldið.
— Mér þykir leitt, að ég skuli
ekki vera farin, sagði ég. Fólk
er mjög óstundvíst hér.
— Ætli ég viti það ekki, sagði
hann.
— Ha?
— Við skulum ekki tala um
það. Svo þér fenguð ekki her-
toergi.
— Hvernig vitið þér það,
spurði ég.
— Mér var sagt það á skrif-
stofunni, en ég bjóst 'alltaf við
því.
— Þeir féllust á að láta undir-
sæng í annað herbergi handa
mér, þar sem þessi sendinefnd
sefur.
— Hafið þér npkkurn tíma
sofið í herbergi með átta „fé-
-lögum,“ spurði hann. — Nei,
mér datt það í hug að þér væruð
ekkert hrifinn af því.
Ég á ekki um margt að velja
sagði ég. — Þér voruð svo vin-
samlegur í gærkvöldi.
— Sjáðu nú til, sagði hann.
— Ef yður stendur á sama, þá
sagði ég þeim að flytja undir-
sængina hingað. Ég á við, að
toezta, sem þér getið gert er að
vera þangað til þér fáið einka-
hertoergi. Ég er sennilega ekki
sérlega skemmtilegur, en ég er
skárri enj áljta „félagar." Ég
þvæ mér á hverjum degi og ég
hrýt ekki. Þetta er nú einu sinni
Rússland, fólk hefir allt aðrar
hugmyndir um að sofa saman.
— Ég hefi veitt því eftirtekt,
sagði ég. — Ég var í heimsókn
í dag. Þar tojuggu 49 f jölskyldur
5S NYJA bio
Dansinn dunar!
(„Time out for Rhythm“)
Rudy Vallee,
Ann Miller,
Rosemary Lane.
í myndinni spilar fræg
danshl j ómsveit
„Casa Loma Band“
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngum. seldir frá kl.
11 f. h.
í húsi, sem hæfði einni fjöl-
skyldu, tólf voru 1 einu her-
bergi.
— Það er alveg eins og ég
segi. Það kamn að virðast und-
arlegt einhvers staðar annars
staðar að vera í herbergi með
ókunnugum, en það er ekkert
skrítið í Moskva. Við þurfum
alls ekki að trufla hvort annað.
Allt í lagi, er iþað ekki? Ég
heiti Jón Sprague.
— Ég heiti Marion Sommer,
sagði ég þurrlega og mér blöskr-
GAMLA Blð
Frú Miniver
(Mrs. Miniver)
Greer Garsow
Walter Pidgeon
Teresa Wrigkt
Sýnd kl 6 V2 ©g 9.
New Yorfc-borg
(New York Town)
Fred Mac Murray
Mary Martin
Robert Preston
Sýnd kl. 3 og 5.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11.
aði dálítið. Það var nafnið, sem
ég notaði í iðn minni. Ég virti
Jón Sprague fyrir mér, en hann
brosti og kinkaði kolli. Það var
þægileg tilfinning að láta ein-
hvern hugsa um sig og hér var
hvorki staður né stund til þess
að vera með látalæti.
— Ég er meinlaus, áreiðan-
legur, fjörutíu ára að aldri og
lifi í hamingjusömu hjónabandi,
þetta er frú Sprague, sagði hann
og benti á mynd af gullfallegri
konu, sem stóð á borðskriflinu.
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEÖERSEN-SEJERBO
Drengurinn og rakkinn gleymdu báðir allri varfærni,
þegar sjón þessi bar fyrir augu þeirra. Þegar fuglinn settist
dálítinn spöl frá þeim, þaut Bob af stað í áttina til hans.
Hjálmar fylgdi honum fast eftir.
Enn þegar þeir áttu skammt ófarið til fuglsins, hóf
hann sig aftur til flugs, en settist svo að nýju skammt frá
þeim eins og fyrr.
Eltingarleikurinn hófst nú öðru sinni. Aftur hóf bráðin
sig til flugs og baksaði burtu og hélt sig jafnan í sömu fjar-
lægð frá Hjálmari og Bob. Hjálmari fannst hann aldrei
kominn í það skotfæri, sem hann vildi. Þetta var næsta
spennandi eltingarleikur, og að lokum voru drengurinn og
hundurinn báðir orðnir svo æstir, að þeir gáfu engu öðru
gaum en því'að veita fuglinum eftirför.
En allt í einu gleymdi Hjálmar öllu öðru en sýn þeirri,
sem blasti við augum hans. í sandinum framundan honum
og svo skammt frá honum, að minnstu munaði, að hann
hrasaði um þær, lágu hauskúpur og hnútur — leifarnar eftir
villimennina.
Drengurinn bar 'hönd fyrir augu. Hann vildi og þorði
ekki að sjá meira, en í anda sá hann veizluhald mannætanna
greinilega í viðurstyggð sinni allri.
Hann snerist á hæli og hljóp heim á leið sem hvatlegast*
án þess að gefa hundinum eða fuglinum minnsta gaum. Hann
bar hratt yfir líkast því, að hópur villimannanna væri á
hælum hans.