Alþýðublaðið - 23.02.1944, Blaðsíða 8

MiSvikudagur 23. febrúar 1944
8
jm- ^rpiiRn»
Eru þetta spör
Já, þeir hafa v<
Margir?
tofukomm- — Ef einhver vildi gefa mann
r pínirgeta eskjunum brauð og hugsjónir
5a afkomu, tii að lifa fyrir, væri heiminum
QUICK' LET'S GO' '(J
WE HAVE ONÍy FIVE ii
AMNUTES TO.,, j "f'' !
"OH, SCOECHy/ ■
WHAT HAVE THEY
gs d^ne .. / mwM
' MR. STEFANOUPOUS! '
A PLE'ASANT SURPRlSE/
-7 GCING SOMEWHERE?
SORPy I’M SUCH A MESS,., \
WASN’T EXPECTING COMPANV
NICE TO,„ SEE YOU, ,,THOUGH,
M£ANWHILE: UPSTAIP5
AP Features
ITJARNARBIOI
CASABtANCA
Humphrey Bogart
Ingrid Bergman
Paul Hendreád
Sýnd kl. 7 og 9.
| klukkan 3 og 5.
: Smámyndir m. a.
ÍSLENDINGAR í KANADA
(Litmynd með íslenzku tali)
RAFMAGNIÐ OG SVEIT-
IRNAR
(Amerísk mynd með íslenzku
tali)
KANADAHERINN Á ÍS-
LANDA 1940
Aðgm. seldir frá kl. 11.
ÚTVARPSSTJÓRINN: „Þér
verðið að hósta tvisvar sinn-
um þegar þér lesið veðurfrétt-
irnar,“
Þulurinn: „Ég get það varla,
ég er ekki kvefaður.“
Útvarpsstjórinn: „Það er
sama, þér verðið að gera það.
Því þá veit konan mín að ég
kem ekki heim fyrr en kl. 2“
* * jj:
„HVAÐA orðutákn skyldi
vera elzt?“ spurði hefðarkona
ein í samkvæmi, en hún var
kvenskass og plága fyrir mann
sinn.
„Það er sjálfsagt húskross-
inn“, gall við háðfugl nokkur,
sem viðstaddur var.
— Æ, HERRA lögregluþjónn,
það er innbrotsþjófur hjá okk-
ur, og konan mín hefir náð í
hann. Viljið þér ekki koma og
reyna að bjarga honum.
„LÁTI guð haldast“, sagði
karlinn, hann krækti í stökkul-
inn.
,HÓF er bezt í hverjum hlut‘,
sagði skraddarinn, hann rotaði
kerlingu sína með kvarðanum.
* * *
„ÞAÐ rifnar sem gamalt er“,
sagði skraddarinn, hann sleit
eyrað af ömmu sinni.
* * *
SANNLEIKURINN er sá eini
guð, sem til er.
Gandhi.
mundi selja þær djöflinum sjálf
um, ef hann væri fús til að
greiða það, sem ég set upp, skilj-
ið þér?
Nei, ég skildi það ekki, hugs-
aði ég, þó að ég segði það ekki.
Sprague virti fyrir sér morgun-
verðinn minn, sem ég hafði lagt
á borðið frammi fyrir alltsjáandi
augum frú Sprague. — Sjáið nú
til, sagði hann. Væri það ekki
góð hugmynd að við hefðum sam
ráð um morgunverðinn öðru
hvoru og snæddum hann í fé-
lagi? Það er ekki ánægjulegt
að neyta hans þarna niðri, ef ég
á að segja yður eins og er. Og
ég veit, hvar hægt er að fá betra
brauð.
Eftir þetta varð ég miklu
heimilislegri í háttum mínum.
:Ég þjó upp rúmið mitt á morgn-
ana og reyndi að þrífa ofurlítið
til í herberginu. Síðan lagði ég
á borðið en Jón Sprague aflaði
réttanna. Við snæddum síðan
það, sem hægt var að fá keypt í
hinni sérstöku verzlun, sem rek-
in var handa erlendum ferða-
mönnum. Ég komst líka að raun
um það, að boð hans um að
deila með mér matföngunum
var sprottið af góðsemi einni
sarrian. Hann virtist vera þeirr-
ar skoðunar, að ég hefði ekki
nóg að eta. Sjálfur barmaði
hann sér yfir ameriska svins-
fleskinu. Hann var ríkulega út-
búinn af vistum, alls konar góð-
gæti, og hann virtist njóta þess
að horfa á mig snæða.
— Svo þér finnst mikið til
Moskva koma, barn, sagði hann
nokkrum dögum síðar. — Segðu
mér nú hvað það er, sern þér
finnst mikilfenglegt v.ð skitinn
og öngþveitið hér.
Ég reyndi að fella það í orði,
en gafst upp. — Það hefir eitt-
hvað til að lifa fyrir, það hefir
sína háleitu hugsjón. Það er það,
sem mestu máli skiptir. Horfðu
í andlit þeirra! Það er stolt. Ég
hefi aldrei litið augum jafn
stolta og hamingjusama þjóð
eins og þessa tötrum klæddu
Rússa. Þeir eru ekki fyrir dag-
inn í dag. Þeir lifa fyrir þá hug-
sjón, að ibörn þeirra og barna-
börn erfi betri heim------
— Það ,er nú létt í vasann.
Það eina, sem leiðtogar þeirra
geta gefið þjóðinrii er þetta:
loforð um framtíðina — í stað
daglegs brauðs.
— Það er einmitt það. Þeir
kæra sig ekki um brauð, þeir
þarfnast þess ekki. Veröldin er
altekin ef-nishyggju. En hugsjón
ir eru meira virði en brauð.
Þessi þjóð er sönnun þess.
— Jæja, það má nú alltaf
deila um það. Ég er efnishyggju
maður og á til efnishyggjuþjóð-
ar að telja, eins og stofukomm-
únistarnir, kunningjar þínir geta
sagt þér. Ég trúi á góða
bíl handa öllum, sómasamlegt
fæði handa verkamannaböm-
unum okkar og ofurlítinn mun-
að öðru hvoru. Þetta er önnur
tilvifnun í þjóðskipulagi okkar.
— En hvað um sálir þeirra?
sagði ég og vildi ekki láta hlut
minn.
— 'Sálir þeirra? Látum það
fara í kirkju, svaraði Jón taf-
arlaust. Reyndu ekki að segja
mér, að fólk sé trúlaust hér í
sovétríkjunum. Það hefir kast-
að dýrlingamyndum sínum en
hengt upp myndir af Lenin í
staðirmi. Það hefir lokað kirkj-
unum en reist gröf Lenins. Hef-
irðu séð fólk standa í röð og
ganga inn í löngum skrúðfylk-
ingum til að fá að horfa á hinn
látna dýrling sinn? Ef það er
ekki kaþólskt hátterni, þá veit
ég ekki hvað það er.
— Já, þetta er barnalegt fólk,
það hefir ekki verið trúlaust
nógu lengi, sagði ég. — í verka-
mannaklúbb var mér sýnt lít-
ið, óþroskað fóstur í spíritus, og
mér var tjáð, að í þessu glasi
væri sönnunin fyrir því, að ekki
gæti verið til neinn guð.
— Þarna sérðu, svaraði Jón.
— Mér var sýndur tannbursti
í hermannaskóla og spurður,
hvort ég hefði nokkru sinni séð
nokkuð jafn dásamlegt. Þeir
f jölluðu um þetta eins og merki-
legan töfragrip. Þeir sýndu
mér, hvernig ætti að nota hann.
Vesalings betlararnir.
— 'Þó er það svo, að meðan
maður er í Rússlandi, þá finnst
manni eins og hinn hluti heims-
ins sé á rangri leið og dauður úr
öllum æðum, aðeins hæfur til
að vera látinn á safn. Jafnvel
ég get ekki hugsað mér, að ég
rnuni hverfa til hins sama lífs
og ég lifði áður. En ég býst við,
að þegar þér komið heim aftur,
þá getið þér ekki hugsað yður
neitt í líkigu við Rússland.
— Mér væri ljúfast að senda
nokkur þúsund af rauðliðunum
okkar hingað, svo að þeir gæti
af eigin raun komizt á snoðir
um blessun kommúnismans,
sagði hann. Það hljómaði hvers
dagslega eftir- allar þær inn-
iblásnu prédikanir, sem ég hlýddi
á daglega af vörum rússneskra \
kunningja minna.
— Þetta eru engin rök, sagði
ég óþolinmóð.
— Rök, rök, það er hið eina,
sem hér er að hafa. Flokksslag-
orð og rök! Það er svo sljóvg-
andi ao mig lángar til að æpa.
Það, sem ég þarfnast, er heitt
bað og að fá að spjalla við frjáls-
ar manneskjur, sem eru sjálf-
um sér ráðandi. Hamingjan
góða, hvað ég verð fegin að
komast heim.
S NYJA SIO m
Dansinn dunar!
(„Time out for Rhythm“)
Rudy Vallee,
Ano Miller,
Rosemary Lane.
í myndinni spilar fræg
danshl j ómsveit
„Casa Loma Band“
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ÍHefjnr á
(„Ride, Tenderfoot, Ride“)
„Cowboy“ söngvamynd með::
Gene, Autry. t
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h.
borgið, sagði ég. Jón Sprague
reis á fætur og brosti við mér.
— Þú biður ékki um of mikið,
er það? sagði hann. — Jæja
þá, sjáumst seinna, leikfanga-
smiður. Nú verð ég að fara til
Kreml og tala um viðskiptaririál
yið frelsara heimsins.
— Það er afleitt kvef, sem þú
hefir fengið, sagði Jón Sprague
við mig morguninn eftir.
— Mér þykir það leitt —
truflar ekki hóstinn í mér s.vefn
friðinn fyrir þér? sagði ég og
GAMLA BIO
(Mrs. Miniver)
Greer Garson
Walter Pidgeon
Teresa Wright
Sýnd klukkan 9.
Aningi fiakkarism
(Sullivan’s Travels).
Veronica Lake
Joel McCrea.
Sýnd kl. 5 og 7.
Bcrn innan 14 ára fá ekki
aðgang.
var óþægilega snortinn. — Ég
hlýt að hafa fengið það, þegar
ég fór í gufubaðið.
— Það þarf meira til að trufla
minn svefn, sagði hann. — En
það er ljótt að beyra------
Mér versnaði k'vefið, og ég
fann, að ég hafði sótthita, en
vildi ekki viðurkenna það fyrir
sjálfri mér. Það glömruðu í mér
tennurnar og ég var ósköp ves-
söl. Ég sagði Amphiteatroff, að
ég mundi verða að liggja í rúm-
inu í einn eða tvo daga. Hún
m.

MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
gerði sér í hugarlund, að þetta myndu vera pokadýr eða ein-
hver önnur dýr, sem hefðu hætt sér út á sléttuna í hinu
svala morgunsári.
Aldrei hafði slík hætta ægt vinum vorum fyrr, og al-
drei höfðu þeir verið óviðbúnari árás en einmitt nú. Þessa’
dagana var hugur þeirra allur við það eitt að leggja síð-
ustu hönd á flekasmíðina-
En til allrar hamingju nutu þeir Kalianos. Hann hafði
jafnan augu og eyru hjá sér, hvert sem leið hans lá.
Smíði nýja viðarflekans var í þann veginn að verða
lokið, og þennan dag lögðu þeir Wilson og Páll einmitt síð-
ustu hönd á verkið.
— Jæja, þá getum við lagt í haf, þegar okkur henta þyk-
ir, mælti Páll, þegar Kaliano spratt skyndilega á fætur og
tók að rannsaka sporin í sandinum.
Þeir félagar stóðu orðlausir og ‘horfðu á hann án þess
að taka sér nokkuð fyrir hendur, meðan þessu fór fram.
Þeim var alls kostar ómögulegt að greina eitt spor frá öðru.
Svo rétti Kaliano úr sér, og þegar þeir litu í andlit hans,
duldist þeim ekki, að eitthvað meira en lítið alvarlegt hlaut
að vera á seiði.
Wilsón varð fyrstur til að spyrja:
eftir blökkumenn?
mið hér — hér við flekann.
Sf NðA
S AGA
STTEFFI (sér Örn örmagna og
meiddan) „Ó, Örn. Hvað hafa
þeir gert þér . . .?
ÖÐRN: „Mér þykir það leitt að
ég skuli líta svona út. Ég bjóst
ekki við heimsókn. Mér þykir
þó ákaflega vænt um, að þið
skulið koma!“
TODT: (annarsstaðar í húsinu)
„Flýtum okkur. Við eigum að-
eins 5 mínútur eftir.“
LÖGREGLUMADUR kemur:
„Stefanupolis! Það gleður mig
að hitta yður. — Eruð þér að
flýta yður?“