Alþýðublaðið - 25.02.1944, Side 8

Föstudagur 26. febrúar 1144.
xnuBiuyaia
iTJARNARBlð!
CASABLANCA
Humphrey Bogart
Ingrid Bergman
Pau! Hendreid
Sýnd kl. 7 og 9.
Sýnd kl. 5.
: Smámyndir m. a.
ÍSLENDINGAR í KANADA
(Litmynd með íslenzku tali)
RAFMAGNIÐ OG SVEIT-
IRNAR
(Amerísk mynd með íslenzku
tali)
KANADAHERINN Á ÍS-
LANDA 1940
AÐVÖRUN
KVÖLDIÐ ÁÐUR en búizt
var við að verkfall mundi
skella á hér í Reykjavík, bar
Jónas j'rá Grjótheimi að þar,
sem tveir menn voru að tusk-
ast. Kvað Jónas þá stöku þessa:
Allir mega að sér gá,
ef að hvergi semur.
Farið ekki að fljúgast á
fyrr en strækan kemur.
* * ®
INDVERSK KVEÐJA til ný
fædds barns: Grátandi komstu
z heiminn, en allir, sem i kring-
um þið voru, brostu. — Lifðu
þannig, að þú getir dáið bros-
andi, en allir í kringum þig
gráti.
ÓNÆRGÆTINN, amerískur
hagfræðingur hefir reiknað út,
að rauði varaliturinn, sem ame-
rískar konur nota árlega, mundi
nægja til þess að mála 40.000
hlöður.
* * *
SKÓLAKENNARI (kemur
eftir miðnætti á veitingahus og
hittir þar einn af lærisveinum
sínum sitjandi við bjórglas,
segir): „Hvað er þetta, Pétur,
ég hitti þig þá hérna á knæp-
unni og það á þessum tíma
þegar allt „skikkanlegt“ fólk er
háttað fyrir löngu!“
* * $
— í HAMINGJU bænum,
María, hættu þessu fitli við
vekjaraklukkuna. Af hverju
ertu alltaf að láta hana hringja?
— Til þess að nágrannarnir
haldi að við höfum síma:
nokkur önnur kona, sem hann
þekkti, það var af því að hún
gat ávallt tekið þátt í viðræðum,
um hvað sem þær snerust.
Smám saman fór ég að hafa
óbeit á hinni fullkomnu eigin-
konu Jóns Sprague. Ljónaveið-
ari, hugsaði ég. Ein af þessum
háværu, brothættu konum, sem
ég hafði séð á Cote d’Azur. Það
var auðfundið, að Jón hafðfi.
mjög lágar hugmyndir um sjálf-
an sig, borið saman við hina
dásamlegu konu hans. — Ég?
sagði hann. —* Ég er leiðinlegur.
Bara einn af þessum mönnum,
sem lifa fyrir viðskiptin. Ég get
með naumindum leikið golf og
búið til sæmilegan svaladrykk.
Það, er allt, sem mér verður
talið til verðíeika. Það má furðu
gegna, að kona eins og Sheila
skuli ekki verða þreytt á manni
eins og mér.
. Hlustið, sagði ég við mynd
frú Sprague. Ég vona bara, að
þér séuð eins bálskotin í mann-
inum yðar eins og hann í yður.
Ég vona, að þér hafið ekki nein-
ar heimskulegar hugmyndix um
fræga menn. Ég þekki þá. Ég
lifi meðal þeirra. Að nokkru
leyti er ég fræg manneskja sjálf.
Og ég ætla að segja þér það, að
það er meira ævintýri í raun-
verúlegum manni eins og Jóni,
sem leggur upp tiL að selja
hættulegum stjórnendum áhöld
en í Quartier Latin, Montmartre
og Soho til samans.
Drengurinn horfði ólundar-
lega til mín úr silfurrammanum,
en frú Sprague gaf engan gaum
að mér. Hún horfði beint fram
og brosti tómlega. Allt í einu
varð ég þess vör, að ég gat ekki
afborið að tjá Jóni þakkir,
kveðja hann og sjá hann aldrei
framar.
— Hvað er nú að frétta? Þú
lítur svo skolli glaðlega út,
sagði hann og neri köld eyrun,
þegar hann kom aftur til baka.
— Ég var einmitt að ákveða
að eyða næsta leyfi í New York,
sagði ég.
— Það er svo, það er ágætt.
Kannske Sheila geti grafið upp
nokkra stofukommúnista handa
þér. Og ég er viss um, að þér
geðjast vel að hinum efnis-
hyggjúkenndu baðherbergjum
okkar, sagði hann. Ég sá, að
hann var harla glaður.
Honum tókst að ná í raun-
verulega bifreið til að flytja
mig til stöðvarinnar. Og hann
gekk úr skugga um, að vel færi
um mig í því, sem í Sovétríkj-
unum var kallaður „mjúkur“
farþegavagn. — Lofaðu mér að
vita hvernig yður gengur ferð-
in. Hér er heimilisfang mitt.
Gefðu mér þitt einnig.
Hann skrifaði það niður —
og símanúmerið þitt? spurði
hann.
— Því þá það? Þú hringir
mig ekki upp frá New York,
sagði ég.
— Því ekki það? svaraði
hann.
Og hann gerði það.
*
Símaþjónnfinn í Berlín var
nærri því eins æstur og ég var
sjálf. Símtal' við New York var
vissulega ekki hversdagslegur
viðburður. Ég var óstyrk í hjá-
liðunum og röddin skalf.
— Halló — það er Jón, sem
talar — Jón Sprague, manstu
ekki eftir mér? Við kynntumst
í Moskva.
(Heimskulegt, eins og það
gæti verið um að ræða nokkurn
annan Jón, sem hringdi mig
upp frá New York.)
— Já. Ég man eftir þér Jón.,
Hvemig líður þér?
—< Ágætlega. En þér?
— Mér líður einnig ágætlega.
— Það er ágætt. Og drengj-
unum þínum tveimur?
— Þeir standa hérna rétt hjá
mér. Þeir eru í uppnámi. Og
það er ég einnig.
— Lofaðu þeim að tala í sím-
ann. Þeir hafa gaman af því.
Þeir tautuðu eitthvað og hvísl
uðu. — Þið verðið að tala ensku,
sagði ég og þeir sögðu hver á
eftir öðrum, grafalvarlegir: —
Komdu sæll, eins og þeir höfðu
lært í skólanum. Síðan stóðu
þeir hjá mér og hlustuðu á mig
tala við Ameríkumanninn, sem
ég hafði sagt þeim svo margt
frá.
— Þetta eru áreiðanlega
mydarpiltar. Og tala líka ensku.
— Eg heyri eins vel til þín
eins og þú værir hér í henberg-
inu, hrópaði ég í símann, for-
heimskuð af æsingi? Hvað er
orðið framorðið í Ameríku?
Hvernig er veðrið þar? Hér er
rigning.
—i Hér skín sólin og túlípan-
arnir blómstra. Finnst þér túlí-
panar fallegir? Hlustaðu á mig
ibarn. Ég verð í London vikuna
málli fjórtándai og tuttugapta
og annars. Því ekki að skreppa
yfir um og snæða hádegisverð
með mér og frú Sprague?
— O — — svaraði ég. — !
Ég get það ekki. Mér þætti |
gaman að sjá þig aftur. En ég
get ómögulega farið til London.
Það er meira en að skreppa.
Það er löng ferð.
— Jæja, reyndu það nú samt.
Og hvenær ætlarðu að koma til
Bandaríkjanna. Þú lofaðir því,
mundu það.
— Já, Jón, en ég get ekki
tekið mér leyfi fyrr en á næsta
ári.
— Allt í lagi, þá á næsta ári.
Þrjár mínútur eru liðnar. Lifðu
heil, leikfangasmiður. Það var
gaman að heyra rödd þína aft-
ur.
NYJA BIO B
Dansínn dunar!
(„Time out for Rkythm“)
Rudy Valloe,
Ann Miller,
Rosemary Lane.
í myndinni spilar fræg
danshlj ómsveit
„Casa Loma Band“
S ýnd kl. 9.
þfetjyr á iiestbaki.
(„Ride, Tenderfoot, Ride“)
„Cowboy“ söngvamynd mei
Gene Autry.
Sýnd klukkan 5 og 7.
gSCAMLA BIO
Frú Miniver
(Mrs. Mináver)
Greer Garsoa
Walter Pidgeon
Teresa Wright
Sýnd klukkan 9.
i í sálnaleit
em
(All The Money Can Buy)
James Craig
Anna Shirley
Simone Simon
Walter Huston
Sýnd kl. 5 og 7.
Símskeyti komu alltaf öðru
hvoru og meira að segja bréf
einstaka sinnum. Ég var undr-
andi yfir því, hvað þessi bréf
voru ljós og skemmtileg. Am-
eríkumenn skrifuðu allt öðru-
vísi bréf en Evrópumenn. Árið
1928 leið, svo og 1929. Ég lagði
hart að mér við vinnuna en með
litlum árangri. Eichheimer &
Co átti erfitt uppdráttar, og það
áttu allir aðrir. Það var sagt
upp fleiri og fleiri verkamönn-
um, og það var stöðugt haft á
orði að leggja einnig niður leik-
fangadeildina. Við höfðum kom
izt yfir gengisfallið en áttum
nú við að strita nýja örðugleika,
sem kallaðir voru kreppa.
Smám saman varð okkur ljóst,
að við höfðum lifað í heimskra
manna paradís. Önnur kynslóð
hófst á legg við hlið okkar og
gerði sínar kröfur. Fimmtán ára
görnul ungmenni spurðu okkur
hvers konar öngþveiti og óáran
við ætluðum að skila þeim í arf.
Tíu ára gömul ungmenni, eins
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Ó, að þeir vissu aðeins á hvaða tíma og hvaða dag það
yrði. Það væri betra að það væri þegar komið fram en að
vera í þvílíkri óvissu. Af ótta við að skyndilega og að óvör-
um yrði varpað að þeim spjóti, þorðu þeir ekki nærri skóg-
arjaðrinu, og ef þeir yrðu að hafast hér við svo dögum og
vikum skipti, myndu matvælin brátt ganga til þurrðar.
Það var tilgangslaust fyrir þá félaga að reyna að dylj-
ast. Þegar blökkumennirnir kæmu, myndu þeir fljótlega
finna samastað þeirra. Þeir lokuðu sig því ekki inni í hell-
inum heldur héldu sig á daginn framan við hann, þar sem
þeir kyntu bál og suðu mat sinn eins og venjulega.
En á næturnar drógu þeir hins vegar kaðalstigann upp
til sín, byrgðu fyrir hellismunann og bjuggu um sig eftir
beztu föngum.
Það, sem olli þeim mestum áhyggjum, var það hvað
verða myndi um hinn nýsmíðaða fleka þeirra. En það var
ekki um það að efast, að eftir að blökkumennirnir höfðu orð-
ið þeirra varir var hyggilegast fyrir þá félaga að freista
þess að komast héðan brott hið fyrsta.
Það var ekki vonlaust, að þeim tækist það, ef þeir nytu
flekans við. En færi svo, að hann yrði eyðilagður fyrir
þeim .. . . ? Þeir gátu varla vænzt annars úr því, sem komið
var.
Þeir höfðu dvalizt í hellinum í fjóra sólarhringa og
enn hafði ekkert það til tíðinda borið, sem bar þess vitni,
að óvinirnir væru á næstu grösum.
ANU i_T. ÚMÍTH AND Hlö
FRIENDS/ GOOD! NOW WE’I?E
ALL TOGETHER AGA/N' fflafi
INSlDE, PLEASt: yuu vvtkt ^
LOOKING FOR YOUR PA9SP0RT,
PERHAPS ? I HAVE IT SAFE g
, fop you/ MBBKRBBBHKBA
ruu /snJw mc, j. mmni.
KEDARI, TURKISH BUREAU
vOF INTELLIGEMCE/j----'
AP Features
KEDARI lögregluforingi: Snú-
ið aftur inn í húsið, herra
minn. Þér hafið kannske vériö
að leita að vegabréfinu yðar.
Ég gæti þess vandlega sjálfur
fyrir yður. Þér þekkið xnig
vonandi. — Ég er Kedari,
starfsmaður tyrknesku leyni-
lögreglunnar. — Þarna kem-
ur Örn liðsforingi og vinir
hans. Nú erum við öll sara-
eiwaö aftur.“
TODT (hugsar) „Kjallaradym-
ar! Tíminn er bráðum útrunn-
inn.“ (hrópar) Lofið mér að
kowiast út úr þessu húsi.“