Alþýðublaðið - 21.03.1944, Blaðsíða 8

Al>YQUBLAÆH5>
l»riftjodagar 21. «arz 1944.
BTJARNARBICSS
Yfir Kyrrahafið
(Across the Paeific)
Spennandi amerískur
sjónlekiur.
Ilumphrejr Bogart,
Mary Astor
Sidney Greenstreet
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Bönnuð bömum innan 16 ára

j s. y Fl G
VIÐSKIPTAREIKNING UR
Einu sinni var góður og gild-
ur bóndi, sem lagði það í vana
sinn að heita oft á Strandar-
kirkju, en þar eð kirkjan varð
sjaldan við áheitunum og eins
vegna reglusemi í öllum við-
skiptum, hélt hann sérstakan
reikning við hana og færði til
tekna ef hún varð við áheiti,
annars til skuldar, ef áheitið
brást.
Við áramót ár hvert gerði
hann upp áheitareikninginn og
færði á skattaskýrslu sína:
„Útistandandi skuld hjá
Strandarkirkju fyrir svikin á-
heit kr......“
* * *
MÓÐIR Ólafar frá Hlöðum
hét Magðalena Tómasdóttir, en
ýmsir sögðu hana dóttur Sig-
urðar í Katadal. Hún var hag-
orð vel, gáfuð og kvenskörung-
ur mikill.
í æsku vár hún látin gæta
barns, en mun hafa þótt starf-
ið leiðinlegt. Um það er þessi
vísa:
Yndisbjarma ég engan finn
af þeim grunni skína.
Einatt jarmar óþektin(n).
Eykur harma mína.
Son átti hún, sem hér Job.
Þótti hann gott mannsefni og
var augasteinn móður sinnar,
en fór ungur til Ameríku. Haft
er eftir Sigurði föður hans, þeg-
ar honum þótti Job ódæll: ■
„Vertu þolinmóður, Job litli,
eins og hún móðuir þín segir að
hann nafni þinn hafi verið.“
* * *
ÞAÐ ER aðeins eitt, sem
konan virðist kæra sig um —
það er að elska og vera elskuð.
Jettie Horlick.
stnumi ðrlaganna
miönnum, sem Jóni mundi hafa
geðjast að.
6.
Leiðsögumaðurirm skilaði
fei;ðamönnunum tveimur heilu
og höldnu inn í aðalherbergi
seeluhússins að Arli. Hann
minnti á trémann í klæðum úr
slitnu leðri. Hann hafði einnig
hálseitlabó'lgu, og befði mátt
ætla, að það gerði hann illa fær-
an til fjallaferða, en iþað virt-
ist þó ekki há honum hið
minnsta. — Hér sé guð, sagði
hann og snaraði af sér vaðsekkn
um sínum og vaðsekk yngri
ferðamannsins, sem hafði gefizt
upp á leiðinni og féll nú ör-
magna niður á bekk í horni her-
bergisins. Leiðsögumaðurinn
hengdi reipið á snaga og reisti
exirnar þrjár upp við vegginn
hjá exi Kristófers.
— Tveir tnæturgestir, sagði
hann við gæzlumann sæluhúss-
ins. — Ég fer yfir að Alm. Þeir
halda áfram til Arlingen í fyrra-
málið. Rödd hans lýsti svo mik-
illi fyrirlitningu að Kristófer leit
upp úr bréfinu, sem hann var að
lesa, og kinkaði kolli í hughreyst
ingarskyni til fjallgöngumann-
anna tveggja. Þeir hímdu á
bekknum eins og tveir bögglar,
sem leiðsögumaðurinn hefði lagt
frá sér. Annar var sver og
þyngslalegur. Sá yngri og
grennri, sem ekki hafði reynzt
fær um að bera vaðsekkinn sinn,
var grænn í framan.
— Þetta er erfið ferð, ef þið
eruð óvanir, sagði Kristófer til
að hjálpa þeim til að öðlast sjálfs
virðingu sína á nýjan leik.
Hann talaði þessa svissnesku
þýzku, sem alltaf er fremur bros
legt tungumál, en var hálfu
gamansamará í munni Kristó-
fers en ella.
— Erfitt? Alls ekki, svaraði
sá digri mikilmennskulega. —
'Það er ekki hægt að bera það
saman við Zug Spitze og jafn-
vel ekki við jafn auðvelt fjall
og Gross-Glockner. Ef • við
hefðum lagt af stað í morgun
eins og ég ætlaðist til, þá
hefði þetta ekki verið
neitt. Síðdegis meyrnar jökull-
inn auðvitað og sólin gerir
manni erfiðara fyrir. Kafið þér
nokkru sinni klifið Zug Spitze?
Kristófer svaraði ekki en tók
að lesa bréfið að nýju. í sér-
hverju sæluhúsi hafði maður
kynni af svona gorturum. Yngri
ferðamaðurinn með græna and-
litið sagði skelfdri röddu: —
Það var bara þegar ég hrapaði
niður, niður — — almáttugur
guð — — niður niður------
— Ég hafði hann í reipinu,
sggði leiðsögumaðurinn við
gæzlumanninn. Hann ávarpaði
ferðamennina aldrei beint, hann
var svo yfirlætisfullur, þegar
þeir áttu hlut að máli. — Skrám
aði sig svolítið á höndunum og
enninu.
— Ég hefði getað farizt. Ég
hefði getað molað höfuðið. Þeg
ar bergsnösin brast og ég féll
niður lengra og lengra, greip
mig tilfinning, sem ég mun
aldrei gleyma. Aldrei.
— Þetta er allt í lagi, Georg,
allt í lagi, sagði sá feiti. — Leið
sögumaðurinn hefði getað sýnt
meiri varúð, það segi ég. Þegar
ég kleif Gross-Glockner —• —
— Ef hann er svona mikil
hetja, hví skyldi hann þá ekki
vera í stríðinu? sagði leiðsögu-
maðurinn við gæzlumanninn.
'Ferðamennirnir töluðu báðir
þýzku með prússneskum hreim.
— Ég er þyrstur, sagði sá
yngri ákafur. Ég er ákaflega
þyrstur. Get ég fengið bjór?
— Það væri réttara fyrir yður
að bíða ofurlítið, sagði Kristófer,
án þess að líta upp úr bréfinu.
— Þér kærið yður vafalaust
ekki um að f á lungnabólgu.
— Tvo bjóra, sagði sá feiti.
— Og einn handa leiðsögu-
manninum. Samtals þrjá.
— Mjólk handa mér, sagði
leiðsögumaðurinn og fékk sér
sæti á bekknum við hlið Kristó-
fers. — Hvenær komst þú hing-
að? spurði hann.
— Um fjögur-Ieytið.
— Þú hefir verið fljótur.
—' Frekar, sagði Kristófer.
— Ég hefi gaman af að skoða
útsýnið um þetta leyti dagsins.
Ut um gluggann var víð út-
sýn til Vallisalpanna. Háir tind-
ar gnæfðu upp úr jökulbreið-
unni, sem virtist vera endalaus
í húmi kvöldsins.
— Hammelin gamli sagði
mér, að þú værir farinn, sagði
leiðsögumaðurinn.
— Já, það er tími til kominn
fyrir mig að halda heimleiðis.
Leiðsögumaðurinn spýtti út í
hornið og þreif drykkjarkönn-
una, sem gæzlumaðurinn hafði
sett fyrir framan hann og teyg-
aði mjólkina. Eitlarnir á hálsi
hans hreyfðust upp og niður í
hvert skipti, sem 'hann kingdi.
Hann þurrkaði af yfirvara-
skeggi sínu og setti frá sér
mjólkurkönnuna og sagði síð-
an: — Okkur þykir öllum mið-
ur að þú ferð. En það er eins
og þér sögðuð. Nú er tími til
kominn fyrir hvern og einn að
fara heim til föðurlands síns.
Hann hækkaði röddina og bætti
við: — Það er nóg af þessum
stóryrtu, huglausu dólgum, sem
flækjast um í staðinn fyrir að
halda sig þar, sem þeim ber.
Það voru ekki aðrir í her-
berginu en þeir, s'em þegar hef-
ir verið getið. Kristófer og leið-
sögumaðurinn sátu í einu ’horn-
inu og þýzku ferðamennirnir
sa nýja mé isSm í SB«ftMLA BSð BB
Eiginkonur H if , Kynsféðir koma -
hljómlislamanna. kynsióðir fara.

(Orshestra Wives) (Forever And a Day)
Skemmtileg „músikmynd“ Aðalhlutverk: Ray Milland Charles Laughíon
Lynn Bari Ann Rutherford, Carole Laandis Virginia Gilmore, Cesar Romero, BSílSIV' Glenn Miller og hljómsveit hans. . Sýnd kl. 5, 7 og 9. Ida Lupino Merle Oberon Sýnd kl. 7 og 9.
II MORÐ í NEW ORLEANS Preston Foster Albert Dekker. Sýnd kL 5, ÍBönm innan 12 ára fá ekki aðgang
tveir í öðru horni. Milli þessara
tveggja horna var svo gervöll
heimstyrjöldin síðari.
— Komdu, við skulum fara
út og horfa í sjónaukann, sagði
sá feiti við þann græna. — Ég
skal skýra fyrir þér útsýnina.
Gæzlumaðurinn leit á eftir
þeim um leið og þeir fóru út
úr dyrunum.
— Nazistanjósnarar? sagði
hann.
— Hvað annað? sagði leið-
sögumaðurinn. Þessir náungar
eru alls staðar. Ég hefði átt að
láta litla bjánann hrapa nokk-
ur hundruð metra.
Kristófer tók út úr sér píp-
una og tróð í hana tóbaki. —
Viltu prófa mitt? sagði hann og
rétti leiðsögumanninum tóbaks-
ílátið, en hann hafði slegið ösk-
una úr pípu sinni samtímis.
— Þakka boðið, sagði hann
og tróð í pípu sína. Á pípu-
hausnum var falleg mynd: ung-
ur skógarvörður að kyssa
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
félaga 'höfðu svo mjög til þurrðar gengið, að þær gátu aðeins
enzt í nokkra daga enn. Vatnsbirgðirjiar voru þó mun minni,
og þeir áræddu ekki að fá sér nema smásopa, enda þótt þeir
liðu lítt bærilegar þrautir af völdum þorstans. En til allrar
hamingju féll mikil næturdögg úti á sjónum, og ef þeir höfð-
ust við úti á flekanum um nætur, höfðu þeir mjög hresstst
að morgni.
Á áttunda degi eygðu þeir hæðir og f jöll í vesturátt,
og eftir það tók gróðurinn að aukast að nýju. Um hádegi
á níunda degi stigu þeir á land á stað nokkrum, þar sem mik-
ill jarðgróður var fyrir hendi, og allt benti til þess að vatn
myndi að hafa.
Nú gafst þeim þess kostur að hvíla sig eftir þrautir þær,
sem þeir höfðu orðið að þola af völdum þorsta og svengd-
ar. — Nú gátu þeir slökkt þorsta sinn og satt hungur sitt að
vild sinni.
Og þegar þeir héldu för sinni áfram, óx skógurinn að
nýju, og allt var eins og það áður var. Aðeins eitt skorti;
skjaldbökumar. Þeir félagar urðu nú að verja mun meiri
tíma í það að afla sér nauðsynlegrar fæðu en áður var.
En dag nokkurn varð breyting á ferðalagi þeirra.
Þeir komu að bjargi, er skagaði út í sjóinn, og þrátt fyr-
ir mikið erfiði og endurteknar tilraunr tókst þeim ekki að
koma flekanum framhjá því. Alltaf hrepptu þeir mótvind
og mótstraum. Það virtist vonlaust> að þeim myndi takast
að sigrast á viðnámi bergs þessa.
V II A « SKOTLIÐAR: „Þetta er Mar-
% a a A auder-flugvél! Sjáðu þetta er
dásamlegur fugl.“
FLUGSTJÓRINN: ,,Hver fjár
irm er þetta? Þeir bara veifa
til okkar.“
ÖRN:: „Þeir hafa enn ekki kom
ið auga á fylgdarlið okkar.“
— — En skyndilega
fylgdarliðið í ljós!
kemur