Alþýðublaðið - 06.04.1944, Blaðsíða 8

*
TPUgL>,D^
HmmtndagDi 6. aprfl 1944
5<!P/ L00</ THE B0V5, REALLY
MI55ED U5/THE WHOLE FIELD 19
COMIN’ TO GIVE U5 A REGEPTION/
VVHEW / AND THAT’S
-f THAT, BOVS/ J--
DA-
IAQA
{Tre glada tokar)
NYJA bio
Vordagar við
GAMLA Blð B
sýnir á annan í páskum:
BAMBI
Bráðskemmtileg sænsk
gamanmynd.
Elof Anrle
.. ..... ' ... * .4
Níls Proppe
John Botvid
Sýnd 2 páskadag
kl. 3, 5, 7 og 9.
HAPPIÐ
Ejtirfarandi vísa, sem höf-
undurinn hefir sent „Heyrt og
séð“ til birtingar, er ort af því
tilefni, að einn morguninn, þeg-
ar Helgi Hjörvar kom á fætur,
var stærðar lúða fyirr utan
dyrnar hjá honum, merkt „Helgi
Hjör“ og var Óli í Fitjakoti
sendandinn:
s
Fyrr en Hjörvar fór á löpp
flestir sváfu í roti.
Að honum bárust óvænt höpp
frá Óla í Fitjakoti.
Jónas frá Grjótheimi.
"" V-- ■ v *
TIL LESENDANNA
Sendið skrítlur, skopsögur,
lausavísur og spakmæli til birt-
ingar hér í dálkinum. „Heyrt
og Séð“ þiggur allt slíkt efni
með þakklæti.
* * *
BIBLÍUHANDRIT
Bókasafnið í Vatikaninu er
eitt hið stærsta bókasafn í
heimi. Þar eru um 260.000 bæk-
ur og 30.000 handrit. Dýrmæt-
asta handritið er biblíuhandrit-
ið Corex Vaticanus frá því um
350 e. K. Það er 759 bókfells-
blöð, hver síða þrídálkuð og 42
línur í hverjum dálki. Handrit-
ið var lengi óaðgengilegt, unz
Tischendorf gaf það út 1876.
Seinna kom kaþólsk útgáfa af
því, en það var fyrst á árunum
1889—1890, sem það varð að
fullu aðgengilegt öllum vísinda-
mönnum, því að þá var það allt
Ijósprentað.
* * *
ÉG hefi ekki trú á þeim
mönnum, sem láta það bíða
dauða síns að hjálpa öðrum
með peningum sínum.
Georg Eastman.
forrngi, þá.ætti hann þó að taka
á móti refsingu sinni án þess að
blikna.
— Hann gerir það. Hann vill
þola sína refsingu. En ég vil
ekki gera það og Mikael vill
ekki heldur gera það.
— Ég er óánægður með
Mikael, ef hann setur sig upp
á móti þessu. Ég hefi reitt mig
á, að'hann myndi flytja með
sér nokkuð af heimspeki okkar
til Bandaríkjanna. Þar bíður
mikill vettvangur þýzkra Ame-
ríkumanna eins og hans. En ég
sé, að hann á mikið ólært enn.
Þetta er fyrsla lexian, og það
er bara betra, ef hún særir
haxm. Sú hugmynd hans að fela
sig bak við svuntuna þína og
senda þig til að betla um vægð
fellur mér ekki í geð.
Svo að þetta er það, sem þú
vildir gera úr Mikael, hugsaði
ég, og mér kólnaði af angist.
Útsendara fyrir nazista!
— Hlustaðu nú á mig, Hell-
muth. Þú talar um að leita
skjóls bak við kvenmanns-
svuntu —- — sagði ég. — Þú
kannt að vera mikill maður,
maður, sem ber að óttast og dá.
En í mínum augum ertu alltaf
pilturinn, sem ég varð að fela
fyrir lögreglunni, þegar þú
hafðir komið þér í vandræði.
Manstu eftir stóru, bláu svunt-
unni, sem ég notaði í Einsiedel?
Og hvað þú varst sárfættur? Og
hve hræddur? Mér er þvert um
geð að minna þig á, að ég hjálp-
aði þér, þegar þú varst í slæmri
klípu, en þú neyðir mig til þess.
Mér er óljúft að innheimta gaml
ar skuldir, og ég mundi ekki
gera það vegna mín sjálfrar,
jafnvel ekki vegna Mikaels. En
það er vegna Hans Streit, og ég
segi þér, að þú verður að gera
eitthvað fyrir hann, hvort sem
þú ert fylgjandi undantekning-
um e^a ekki. Ég gerði undan-
teknirigu, þegar þú áttir hlut að
máli, og það var alveg jafn and-
stætt mínum meginreglum og
hugmyndum eins og þetta kann
að vera gegn þínum.
Ég veit ekki, hvað Hellmuth
hugsaði um þelta, því að á and-
liti hans urðu engin skapbrigði
greind. Helzt mátti ráða af svip
hans einhvers konar hægláta
forvitni, eins og hann vildi
segja: Þú ert skrýtinn fugl,
Maria frænka; þú æðir beina
leið í gin ljónsins.
— Við skulum ekki verða til-
finningasöm um of, sagði hann,
og lét talið falla um þetta efni,
þegar hér var komið, I stað þess
hóf hann þegar mák um listir,
hina nýju, þýzku list, sem var
sígild í fegurð sinni, sagði hann.
Hann ráðlagði mér að fara á á-
kveðna sýningu, náði í vagn
handa mér ,og kvaddi mig bros-
andi, þegar ég ók af stað.
* i
Afskipti Hellmuth af máfinu
búnir að lenda. Nú skulum
við sannarlega taka vel á
móti þeim“.
HANK: „Sjáið flugstjóri, strák-
arnir hafa sannarlega saknað
okkar. Þeir eru bara allir á
harða hlaupum til þess að
fagna okkur“.
(Springtime in the Rockies)
Dans og söngvamynd í eðli-
legum litum,
Aðalhlutverk:
Betty Grable
John Payne
Carmen Miaranda
Cesar Bomero
Harry James og
hljómsveit hans.
Sýnd 2 páskadag
kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
enni hans og hendur heitt og
þurrt, og þegar ég að lokum lét
hann mæla sig, var hitinn 37,6.
Það var ekki mikill hiti, én ekki
heldur heilbrigt. Þetta var hit-
inn, sem Manfred Halban hafði
haft lengst af. Svona er þá kom
ið, hugsaði ég. Litli skýhnoðr-
inn úti við sjóndeildarhring
Mikaels var nú orðinn að svörtu
og þungbúnu skýi, sem byrgði
alla útsýn, en það var óreglu-
legt og óformað, eins og ský eru
ávallt. Morguninn eftir hafði
Mikael eðlilegan líkamshita.
Hann fór meira að segja á fæt-
Litskreytt teiknimynd gerð
af snillingnum
WALT DISNEY
eftir skáldsögu
Felix Saltens.
Sýnd á annan í páskum:
kl. 3, 5, 7 og 9.
Bamasýning kl. 3.
IAðgöngumiðar seldir sam-
dægurs frá kl. 11 f. h.
ur, át morgunverð og fékk sér
göngu. Hann hitti Önnu-Lísu og
fór í stutta heimsókn til Hans.
Að þessu loknu var hann glað-
ur og reifur. Þetta er ekkert. Ég
er bara úr jafnvægi, sagði ég
við sjálfa mig. Um kvöldið var
hitinn 37,8, og ég lá vakandi
alla nóttina og hugsaði. Nei,
hann hafði ekki neinn hósta.
Það er æsingin, hugsaði ég. Það
er ofvænið og biðin og óttinn
um Hans Streit. Af smánarlegu
hugleysi frestaði ég því dag
eftir dag að fara með piltinn til
læknis.
komu heldur seint, því að taug-
ar Hans Streit höfðu gersam-
lega bilað. Hann missti vald á
sér og skaut sig. Honum fórst
það illa úr hendi eins og
jafnan er rauninn um þá menn,
sem raunverulega fýsir ekki að
deyja. Kúlan var tekin úr
vinstra lunga hans og læknarn-
ir töldu líkurnar fyrir því, að
hann myndi halda lífi, fimmtíu
á móti fimmtíu. En þessi
hara-kiri hans, ásamt afskipt-
um Hellmuth, virtust hafa haft
talsverð áhrif. Yfirlýsing var
gefin um það, að ef Hans Streit
hélai lífi mundi hann verða
settur á ný í hina virðulegu
stöðu sína í hernum. Anna-Lísa
kom til að segja Mikael frá
þessu, og frú Streit skrifaði mér
bréf til að tjá mér þakkir sín-
ar og virðingu. Það var bersýni-
legt, að á okkur lagði ljóma af
Hellmuth og við vorum ekki
lengur skoðuð sem úrhrök. Nú
þurftum við ekki annað en bíða
nokkrar vikur til að sjá, hvort
Hans næði sér eða ekki. Ég var
næstum því undrandi yfir því,
að við skyldum hafa sloppið ó-
meidd og ósködduð til þessa
vegna amerísku vegabréfanna
okkar. Ég hringdi. til Jóns og
talaði við haim í þrjár mínútur,
óskaði honum gleðilegra jóla og
tjáði honum, að við mundum
dveljast í Þýzkalandi enn um
hríð, en ég byggist við að hafa
Mikael heim með mér. Ég var
miður mín af söknuði eftir New
York, eftir Jóni og ýmsu öðru,
eins og til dæmis eldhúsinu
mínu, ísskápnum og Columbus-
hr ingleikahúsinu.
Það er engum vafa undirorp-
ið, að þessar vikur, sem liðu í
angist og bið, fyrst eftir dómi
herréttarins yfir Hans Streit
og síðan eftir því, hvor lífið eða
dauðinn myndi bera hærri hlut
í baráttunni um hann, hafa flýtt
fyrir hámarkinu í sjúkdómi
Mikaels. Sjóndepra hans, sem
hafði ágerzt hægum skrefum,
tók nú risaskref í áttina til hins
verra. Þegar hann dvaldist ekki
á sjúkrahúsinu og beið þess,
að honum yrði leyfður aðgang-
ur að sjúkrastofu Hans Streit,
lá hann í rúmi sínu, órakaður
og ógreiddur, sneri sér til veggj
ar og hafði gluggana byrgða.
Hann tók við timaritum og bók-
um, sem ég færði honum, en
hann las ekki í þeim. — Þær
eru svo heimskulegar sagði
hann. — Og auk þess syfjar mig
bara af því að lesa. En hann
svaf ekki. Hann lá bara í eins
konar móki dag og nótt. Á fárra
klukkustunda fresti reis hann á
fætur og skrúfaði frá vatninu í
baðherberginu. — Hvað er að
þér, Mikael? spurði ég. Og hann
svaraði: — Ég var að fá mér
heitt steypibað. Það er kalt, er
það ekki? Þrátt fyrir það var
MEÐAL BLAMANNA
EFTIIÍ PEDEKSEN-SEJEEBO
/
þekktu þjóðflokk hans og hvíta föður. Þeir félagar höfðu
þó gefið þessum orðum hans lítinn gaum þá stundina.
En þegar blökkumennirnir voru famir, sagði hann þeim
alla ferðasöguna, og það sem mestu máli skipti í sambandi
við hana, var það að Talvoarnir höfðu skýrt honum frá því,
að á ferðum sínum inn í landið hefðu þeir komizt í kynni
við þjóðflokk, er hefði skýrt þeim frá hvítum manni, sem
hefði tekið sér bólfestu meðah þeirra ásamt börnum sínum,
og blökkumennirnir nefndu hinn mikla föour.
— Það er hann! Kaliano var svo sem ekki í neinum
vafa. — Þetta getur enginn annar verið en hann, fullyrti
hann, er þeir félagar hreyfðu andmælum. Kaliano var svo
glaður yfir þessu, að hann dansaði eins og barn kringum
kofa þeirra, svo að þeir félagar fengu varla varizt brosi.
— Nú eigum við um tvær leiðir að velja, mælti Wilson.
— Annað hvort reynum við að ná til byggða siðaðra manna
með því að fylgja ströndinni, eða við leggjum á eyðimörk-
ina. Við getum vissulega vænzt þess, að vinir okkar muni
veita okkur aðstoð sína eftir föngum. En þar sem lengra
reynist til Geraldon en ég bjóst við, og við mégum vænta
þess, að þjóðflokkar, sem við þekkjum ekkert til, verði á
leið okkar, tel ég ráðlegast, að við leggjum á eyðimörkina.
Þeir félagar hófust nú handa um að undirbúa ferð
sína sem bezt. Það reið mjög á því að vera sem bezt úr
garði gerðvir áður en lagt væri upp í ferðalag sem þetta'.
éa/mm/?a
THEVVE LANDED/C’MON, ]
FELLAS/ LET’S GIVE 'EM A J .Má
7 REAL WELCOME/ )—' j111
♦•XXC A
SS3
&
ÖRN: „Jæja, drengir. Þá er
þessu lokið!“
Á VELLINUM: „Nú eru þeir
B TJARNARBlðSS
Nkkaleg þrenning