Alþýðublaðið - 18.04.1944, Page 8

jtmmtíNSL
í strauml ðrlaganna
BB riARNARBttSS
Mánudag kL 5, 7 og 9.
Lilla kirkjuroftan
(Fröken Kyrkrátta)
Bráðskemmtileg sænsk
gamanmynd.
Margnerite Viby
Edvin Adolphson
SJÁ, HVE ILLAN ENDA . . .
Raunaleg lok á ástarævintýri
nokkru hafa vakið umtal mik-
ið í Berlín. Rexhauser heitir
maður, ritstjóri í Berlín, all-
nafnkunnur og hatursmaður
mikill jafnaðarstefnunnar. í des
emher s. I. strauk hann til Sviss
með fylgikonu sinni, er raunar
var kona annars ritstjóra. Þau
áttu litlum vinaatlotum að fagna
þegar þangað kom, og allt var
þeim andstætt. Þegar þau komu
til Bernet Oberland voru þau
orðin leið á lífinu og að kvöldi
dags fóru þau á afvikinn stað
úti á fjöllunum, tóku bæði
svefnlyf og ætluðu að deyja
saman í faðmlögum. En um
morguninn röknuðu þau bæði
iúr rotinu — menn bar að og
þau voru flutt í næstu manna-
híbýli. En nú kom það í Ijós,
að bæði hafði kalið á fótum í
frostinu um nóttina og drfep
hljóp brátt í fæturna. Þau voru
þá flutt í sjúkrahús og þar voru
báðir fætumir teknir af þeim
hvoru fyrir sig.
(Vísir 1914).
* * *
ÞÓ að kamelljónið sé aðeins
sjö þumlungar á lengd getur það
veitt flugu, sem er í 12 þuml.
fjarlægð, án þess að hreyfa sig
úr stað. Það veiðir hana með
tungunni, sem er með límhnúð
á endanum.
* * *
VELDU þér ekki aðra sem
eiginkonu en dóttur góðrar
móður.
* * *
HEIMSKAN er helzta lífs-
björg lögfræðingsins.
(Dr. x).
komu veggir herbergisins míns
aftur í ljós, og ég hverf á ný
á fund raunveruleikans. Stóru,
þýzku koddarnir undir vöng-
um mínum voru votir, og það
var af þeim daufur ilmur af
stroknu líni. En friður og djúp
kyrrð hélzt með mér. Ég heyrði
kirkjuklukkuna slá tvö högg
og féll að því búnu í svefn
Það hafði snjóað um nóttina
og í morgunsárinu voru göturn
ar huldar hvítum snæfeldi. Öll
hljóð voru þögnuð og trén
stóðu hreyfingarlaus undir
byrði sinni, nema þegar ein-
staka grein teygði úr sér og
losaði sig við snjóinn sem féll
niður og þyrlaðist upp. Það
var myrkt af nótt enn og götu-
sópararnir voru ekki komnir ý
vettvang til að sópa snjónum
saman í hrúgur. Göturnar
voru auðar, hvítar og svartar,
líkt og negativ ljósmynda-
plata. Það var logn og hin sér-
stæða kyrrð vetrarmorgunsins,
þegar nýfallinn snjór hylur
jörðina. Meðan við þrömmuð-
um gegnum snæviþaktar göt-
umar, rifjuðust þessir morgnar
upp fyrir mér frá verunni í
Einsiedel, þegar ég var að
brjótast gegnum snjóinn heim-
anað frá okkur og til hónda-
bæjarins að Gabel, og hvað
það hafði verið hlýtt og nota-
legt að koma inn í fjósið, þeg-
ar ég kom eftir mjólkinni.
— Heldurðu ekki, að það sé
skemmtilegt í Einsiedel á degi
eins og þessum? sagði Mikael,
og ég brosti. Hvenær sem við
vorum í návist hvors annars
J um nokkra hríð, tóku hugsanir
okkar sömu stefnu.
— Jú, þar er fallegt, nema
ef því hefir verið breytt í fanga
búðir.
— Hver sagði þér það? spurði
Mikael skjótlega.
— Einhver, sem hefir verið
þar. Flóttamaður. Gamall vin-
ur minn. Það var raunar Shani
Kern. Þeir sköðuðu hann á
hægra eyra, en það er annað
en gaman fyrir hann, þar eð
hann er tónskáld, sagði ég, og
svo varð stundarþögn.
— Ég skal bera skíðin þín,
sagði Mikael, eins og hann
vildi með persónulegri góðvild
bæta upp ranglætið, sem nazist
arnir frömdu.
Þegar allt kemur til alls, þá
er það hið bezta, sem hægt er
að segja um okkur mennina, að
við höfum takmarkalausa
hæfileika til að vera hamingju
söm mitt í óhamingjunni. Þessi
dagur var okkar og við gerð
um allt, sem í okkar valdi stóð
til að hafa sem mesta ánægju
af honum. Þetta var ekki hinn
skuggalegi gærdagur, né heldur
hinn kvíðvænlegi morgundag-
ur. Þetta var nútíminn, og nú-
tíminn var ánægjulegur þrungin
fjöri og fyndni. Þetta hófst með
sjóðhedtri flóaðri mjólk, sem við
drukkum í litlu kaffistofunni
andspænis járnbrautarstöðinni,
og ánægjan óx því meir, sem
á daginn leið. Lestin var troð-
fúll af kátu og frjálslegu fólki,
sem þyrsti í snjóinn og fjalla-
loftið. Það var hálfgerð fuggu-
lykt af gömlu, bláu skíðafötun-
um mínum, því að ég hafði ekki
komið í þau síðan Mikael fór
frá Ameríku. Ég gróf hökuna
niður í kragann og lét hrjúft
efnið nuggast við húðina. Ég
var hamingjusöm yfir því að
vera nú aftur að fara á skíði
með drengnum mínum. Ein-
hver lék á munnhörpu og
stúlka hafði gítar. Von bráðar
voru allir farnir að syngja.
Við sátum þétt saman á hörð-
um trébekkjunum og góður fé-
lagsandi ríkti í hópnum. Það
voru sungnar þessar heimsku-
legu og einskisverðu vísur,,
sem skíðafólk um allan heim
syngur. Og um stund var hægt
að gleyma því, að maður var
staddur í ríki, þar sem rang-
snúinn þjóðernistilfinning réði
ríkjum.
Á lítilli stöð fórum við af
lestinni og stigum upp í vagn,
sem beið okkar þar. Síðan var
haldið áfram lengra upp á við.
Vegurinn gegnum skóginn
hafði verið hreinsaður og á
báðar hendur honum stóðu tré
þakinn snjó. Þau hölluðust á-
fram eins og þau væru að virða
okkur fyrir sér. Við sáum nú
til háfjallanna, sem bar við
morgunhimininn í tíginbor-
inni ró.
— Þú ættir að líta til baka,
éður en við beygjum, sagði
Mikael. — Er ekki þetta þorp
líkt leikfangsþorpunum hjá
Eichheimer, héðan að sjá? Ég
leit niður dalinn, þar sem húsa-
þökin bar við hæðimar. Bænda
býlin líktust hvort öðru. Húsa-
garðurinn var þakinn snjó. Að-
eins á einum stað í hverjum
húsagarði gat að líta dökkan
blett. Það var mykjuhaugurinn
því að mykjan bræddi af sér
snjóinn. Reykinn frá reykháf-
unum lagði upp í tært morgun-
loftið.
Meðan ég var enn að virða
fyrir mér þorpið skaut ein-
hverju upp' í huga minn, sem
krafðist athygli. — Hvað sagð-
irðu, að þetta þorp héti? spurði
ég Mikael.
— Alpendorf, svaraði haann.
— Hvers vegna spyrðu að því?
— Ég veit það ekki. Það
Þriðjudagnr 18. apríl 1944.
B8S NYJA Blð SSB
Vordagar við
Dans og söngvamynd í eSli-
legum litum.
Aðalhlutverk:
Betty Grable
Jehn Payne
Carmen Miaranda
Sýnd kl. 9.
Keppinautar á
leikvelli
(„It Happened in Flatbush")
Carole Landis
LLoyd Nolan.
Sýnd kl. 5 og 7.
hljómaði kunnuglega, svaraði
ég-
— Hvað er um að vera?
Sástu vofu? spurði Mikael. Þú
ert orðinn of skarpur og skiln-
ingsgóður, Milky minn litli,
hugsaði ég. Mér brá talsvert,
þegar ég þekkti aftur veginn,
sem ég hafði farið eftir með
Walter Brandt, daginn, sem
haann fór í stríðið.
Sólin var komin upp þegar
SaCAMLA BIO B
Tvíburasyslur
(Two-Faced Woman)
GRETA GARBO
Melvyn Dongias.
Sýnd kl. 7 og 9
MaSurinn sem
mlssti vnEnnBð
(Street of Chance).
Burgess Meredith,
Claire Trevor.
Sýnd kl. 5.
við náðum til áfangastaðarins,
og það var biturt þarna uppi.
Við stöppuðum niður fótunum
til að hlýja okkur, meðan við
litum eftir því, að bílstjórinn
tæki skíðin okkar ofan af þaki
vagnsins og aðgreindi þau. Sól-
in varpaði margvíslegum lit-
brigðum á snjóinn, eins og
hirðulaus málari skyldi hafa
helt þar niður litunum sínum.
En gamla Paradísarkráin hafði
orðið að víkja fyrir nýju hóteli.
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
XIV.
Þeir gengu upp fjallið.
Þeir félagar gengu hægt og sóttist gangan erfiðlega,
enda höfðu þeir þungar byrgðar að bera. Þeir gerðu sér þó
allt far um það að halda hópinn. Þeir urðu að nema staðar
öðru hverju til þess að hvíla sig, og þó var engu líkara en
byrgðarnar yrðu sífellt þyngri. Þetta hafði þeim fundizt á
hverjum degi upp á síðkastið, en þó var raunin sú, að þær
urðu sífellt léttari sem gaf að skilja.
Talvoamir höfðu forustuna, en Kaliano rak lestina'.
Enda þótt byrgði hans væri léttust, var hann þó auðsýnilega
þreyttastur þeirra félaga, enda illa fær til slíkrar vinnu
em þessarar. Þó kvartaði hann ekki né kveinkaði sér, og
þegar félagar hans spurðu hann, hvort hann væri kominn
að niðurlotum, lét hann sér nægja að brosa til þeirra, svo
að skein í tennur hans.
Þaðan, sem þeir voru nú staddir, var ágætt útsýni. En
þeir höfðu engan tíma til þess að dást að náttúrufegurðinni.
Bara halda áfram! En eftir skamma stund hljóta þeir að
taka sér nokkra hvíld og þá er hægt að gefa útsýninu nokk-
urn gaum.
En -hvað gekk eiginlega að Talvounum?
Páll gaf þessu fyrstur gætur þeirra félaga og vakti at-
hygli Wilsons á því.
W YNDA-
S AlS A
OFFURSTINN: „Það er ágætt
að þið eruð komin mr. Denny.
í nafni allra yfirmanna og
undirmanna hér, býð ég ykk-
ur öll hjartanlega velkomin.
Þér getið ekki ímyndað yður
hvað leikara- og skemmti-
flokkar þessir eru hermönn-
unum okkar mikils verði.“
Mr. DENNY: „Það gleður okk-
ur að geta hjálpað svolítið
til.“
OFFURSTINN: „Þetta er al-
veg eins og að fá sérstaka
sendingu að heiman. Skemmt
anir ykkar skapa nýtt and-
rúmsloft, þær fá hermennina
til að hætta að hugsa um erfið
leika dagsins í dag og óviss-
una um framtíðina."
LIÐSFORINGI (hefur náð í
eina blómarósina og fer nú
að útskýra fyrir henni „....
Og þegar búið er að festa
skrúfurnar er vélin sett af
stað, þá hitnar boltinn og
skapar þrýsting, sem síðan
drífur stóra vísirinn, sem loks