Alþýðublaðið - 04.05.1944, Blaðsíða 8

ALÞTOUBLAPiÐ
Fhomtwlagiar 4. mii 1944
CBTJARNARBIOSa
Vér muoam koma
afiur.
(WE WILL COME BACK)
Rússnesk mynd úr ófriðn-
um. —- Aðalhlutverk:
I Vamn
Marina Ladynina
Bönnuð fyrir börn innan 16
ára. -
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
AUÐSKILIÐ MÁL
JÓN var mættur sem vitni,
áminntur um sannsögli.
„Vitnið sá þegar ákærði skaut
Magnús sálaða Gíslason.“
„Já, jú, jájá, ég var viðstadd-
ur, þegar hann byrjaði að
skjóta hann.“ —
„Hvað mörgum skotum skaut
ákærði á Magnús sálaða?“ —-
„Einu, bara einu“, svarar Jón,
Ég heyrði það tvisvar, svo ég
ætti að vita það.“
„Heyrðuð þér það tvisvar“,
segir dómarinn, „hvemig getur
slíkt átt sér stað?“
,Jú, sjáið þér til, herra dóm-
ari“, svarar Jón hinn rólegasti.
„Fyrst heyrði ég skotið þegar
það fór fram hjá mér, svo
heyrði ég það aftur, þegar ég
fór fram hjá því.“
*
ANNRÍKI
VEGAVINNUVERKSTJÓR-
ANUM, sem áður getur, þótti
heldur lítið koma til þeirra 20
manna, sem hann hafði með sér
í veginum, enda var fullyrt, að
þar væru saman lcomnir 20 löt-
ustu menn landsins.
Hann braut því heilann mik-
ið um eitthvert ráð, sem hann
gæti notað til að lækna í þeim
letina. —
Morgunn einn raðar hann
þeim öllum 20 upp í eina röð og
segir síðan:
,jtg hefi rólegt, þægilegt
jobb fyrir latasta manninn í
hópnum. Vill latasti maðurinn í
hópnum ganga fram.“
Nítján úr hópnum gengu í
takt fram, eða allir nema Jón.
„Því gengur þú þá ekki líka
fram, Jón?“ segir verkstjórinn.
„Blessaður góði, ég hefi alltof
mikið að gera til þess að mega
vera að því.“
f straumi irlaganna
hugsað sig um andartak og ýtti
mér frá stýrinu. — Þú ert ekki
vön við að aka á hægri vegar-
kanti. Hún setti bílinn í gang
og ók af stað.
— Veittirðu því athygli?
spurði hún mig alllöngu síðar,
þegar við ókum inn í smábæ,
sem stóð meðfram þjóðveginum.
— Já, það gerði ég, svaraði
ég. Lögregluþjónninn á gatna-
mótunum hafði band um hand-
legginn með hakakrossmerkinu.
— Hann hlýtur! að hafa haft
það 1 vasanum allan tímann,
herjans þrjóturinn, tautaði
Klara. Við beygðum inn á aðal-
torgið, sem var krökkt af æp-
andi og syngjandi fólki. Mann-
fjöldinn og bíllinn okkar þokað-
/ist hægt áfram, og Klara þeytti
bílliornið látlaust og formælti
hroðalega. Fjöldi fólks var úti í
gluggum húsanna og tók þátt
í igleði’látum f ólksins niðri á göt-
unni. Hakakrossfáninn blakti á
hverju einasta húsi og hvergi
sást ein einasta manneskja með
hvíta og rauða merkið. Fólkið
var drukkið af hrifni, munnar |
þess voru galopnir, augun glamp
andi og fagnaðarlætin voru ó-
hemjuleg. iNokkrir smádrengir
hoppuðu upp á aurbretti bif-
reiðarinnar okkar, æptu ofsalega
og veifuðu framan í okkur litl-
um hakakrossfánum. i
Frá horninu hjá kirkjunni
heyrðist þungt fótatak mann-
fjölda og mikill söngur. Þá end-
urspeglaðist rauður bjarmi á
gluggarúðunum eins og frá
blaktandi eldi. Geysistór fjölda
ganga geystist inn á torgið og
sópaði öllu með sér. Klara laut
yfir stýrið jog leit út eins og
hún væri þátttakandi í bifreiða-
kappakstri. Varir hennar voru
samanbitnar, svo að munnurinn
var eins og hvítt, mjótt strik.
Hvíta hárið hafði fallið yfir enni
hennar og tár streymdu ennþá
niður kinnar hennar, þegar hún
leitaðist við að aka bílnum gegn
straumnum. Að lokum vísaði
annar lögregluþjónn okkur inn
í kyrrláta hliðargötu. Einnig
hann var með hakakrossband
um handlegginn. Að lokum vor
um við komnar út á veginn við
hinn enda borgarinnar, ruglað-
ar og utan við okkur, og okkur
fannst sem við værum á flótta
undan einhverju hræðilegu og
hættulegu, lítt og hraunflóði frá
eldfjalli.
Allir smábæirnir og þorpin
með fram veginum voru í sama
uppnámi. Öðru hverju kváðu
skot við í næturkyrrðinni. Það
voru ungir drengir, sem létu
hrifningu sína í ljós á þann hátt.
Við geystumst áfram í bílgarm-
imun — það var eins og Klöru
væri nokkur huggun í hraðan-
um -— en miðaði þó ekki sér-
lega hratt áfram. Öðru hvoru
vorum við stöðvaðar af hvatvís
legum slettirekum, piltum og
stúlkum, sem létu mikið yfir
sér og báru flokksmerki um arm
inn. Þetta fólk gláptd á okkur,
heimtaði að fá að skoða ökuskír-
teini Klöru, hrópaði „Heil Hitl-
er“ og lét okkur að því búnu
fara leiðar okkar. Einu sinni
var okkur haldið í hálfa klukku-
stund á lögreglustöð. Hin stöð-
uga háreysti, sem heyrðist í næt
urkyrrðinni, var með óyenju-
legum og ótrúlegum blæ. Ég hefi
aldrei áður séð jafnæstan mann
fjölda, ekki á styrjaldarárunum
og að styrjöldinni lokinni, og
ég varð óttaslegin yfir þessari
fjöldaæsingu, sem hafði gripið
um sig. — Þetta minnir á mið-
aldirnar, sagði ég fremur við
sjálfa mig e<n við Klöru. —- Þetta
er fjarstæðukennt. Og heimsku-
legt út í æsar.
— Barn, sagði Klara. — Þú
varst ekki nálæg, þegar ríkis-
þinghúsið brann. Þetta er bara
þyrjunin. Og Renate er alein
heima. Barnið er aleitt heima.
Ef eittihvað yrði nú að henni
Hún lauk ekki við setninguna
og við ókum áfram í átt til hins
óþekkta, er beið okkar. Það,
sem við urðum áskynja á leið-
inni, var aðeins lítil og ófull-
komin mynd af æðinu, sem haf ði
gripið um sig í Vínarborg. Þar
var fleira fólk, fleiri flögg,
meiri söngur, fjölmennari hóp-
göngur. Allt var í stærra mæli.
Það snýr þessu upp í hátíðis-
dag, sagði Klara beisk í skapi,
meðan við lögðum leið okkar
eftir hliðargötunum í því skyni
að komast hjá troðningnum á
aðalgötun'Uim.
Það tók okkur óratíma að
komast alla 'leið til gömlu bygg
ingarinnar, þar sem Klara átti
heima. Dyravörðurinn, sem opn
aði fyrir okkur, var með band
með hakakrossmerkinu um erm
ina á gamla flauelssloppnum
sínium. Axláböndin hans löfðu
niður. — Heil Hitler sagði hann
og lyfti upp handleggnum. —
Gott kvö'ld, sagði Klara og stik-
aði framhjá honum. Hann horfði
á eftir henni með tvíræðu glotti,
sem gaf til kynna, að hann tæki
ekki neitt af þessu mjög hátíð-
lega. — Er maðurinn minn
heima? spurði Klara. — Nei,
herra barninn hefir ekki kom-
ið heim, svaraði dyravörðurinn.
—■ Það er kannske ekkert verra.
Hingað komu tveir menn til að
spyrja eftir honum, en ég sagði
þeim, að herra baróninn væri
ekki heima.
— Það var ágætt, sagði Klara
og lagði skilding í Jófa hans.
Utan af götunni barst þungur
niður af hávaðanum. Við
gengum upp gamla hringstig-
ann og nutum loks öryggis og
verndar innan veggja gamla
NTJA BtÖ
Arabiskar nætur
(Arabian Nights)
Litskreytt æfintýramynd úr
1001. nótt.
Aðalhlutverk:
Jón Hall
Maria Montwe
Leif Erikson
SABU
Böm innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýad kl. 5, 7 og 0.
hússins, sem hafði lifað stríð og
byltingar, sigra og ósigra.
Renate var í fastasvefni. Hún
var barnsleg og sakleysisleg í
litlu, hvítu náttfötunum sínum.
Hún hafði appelsínu á kodda
móður sinnar og fest bréfmiða
á rúmið:
— Pabbi hringdi og sagði að
við skyldum ekki eiga von á
sér heim í kvöld og ekki hafa
neinar áhyggjur. Hann lætur
brgamla biöb
Ævíntýri í herskóla
(The Major and the Minor)
Amerísk gamanmynd.
Ginger Rogere
Ray Milland
Verðir lasanna
Cowboymynd með
William Boyd
Sýnd kl. 5
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
úsJHfflŒMfflHHBBBHraBBMŒHMHEŒMW
þig vita eitthvað frekar, eins
fljótt og hann getur. Ég beið
eftir þér til klukkan tíu, en var
þá orðin svo syfjuð. Koss og
góðar nætur frá þinni
Rummerl.
P.S. — Appelsínan er gjöf
frá mér til þín.
Ég hefði viljað vera hjá þér
þgissa nótjt, Klara, vina mín.
En þú varst sterk og ákveðin
og sagðir mér að fara tafarlaust
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDEESEN-SEJERBO
Hinir hvítu vinir vorir lutu þögulir höfðum. Það hafði
engan veginn verið nauðsynlegt fyrir Kaliano og Búatýru
að minna þá á þetta, því að bænin hafði löngu verið ofar-
lega íhugun þeirra. En nú skildist þeim, að þeir stóðu and-
spænis því, sem sérhverjum dauðlegum manni var ógerlegt
að sigrast á. Nú hlutu þeir að fela allt sitt ráð æðra mætti,
guði sínum og forsjóninni.
Stormurinn æddi hamvilltur yfir auðnina og þyrflaði
sandinum fram og aftur. Það syrti í lofti af völdum sand-
bylsins og því var líkast, að úthaf umlyki þá og að þeir yrðu
að berjast um á botni bess til bess að ná andanum og verj-
ast því, að hin miskunnarlausu faðmlög þess bæru þá ofurliði.
Stunur mannanna og vein hundsins máttu sín lítils fyr-
ir háreysti stormsins, er yfirgnæfði öll hljóð önnur. En þó
barst brátt út í nóttina kveinstafur, er hefði heyrzt langt að
Hann hefði jafnvel heyzrt langt út fyrir múrvegg þann, sem
sandbylurinn hlóð í óða önn umhverfis ferðalangana, er
voru nú fangar hans að minnsta kosti um stundarsakir.
Hljóð þetta kom frá Hjálmari, er hann uppgötvaði það,
að í stað þess að faðma að sér hinn hlýja líkama vinar síns,
hundsins Bob, er hann hafði til þess reynt að hlúa sem bezt
að, hafði hann handa milli þungt og stirðnað lík hundsins,
sem ekkert lífsmark leyndist með.
Þannig var þá hag þeirra félaga komið. Þeir voru um-
luktir ógn og miskunnarleysi hins mikla sandbyls ,er engum
iYNDA-
S AG A
,AP FcatureSe^gíS
VES,
SCORCHV
METOO,
SCORCHV/
' vou
WEAN
X...IDIDNT WANTTO
COlNAE ALON& AT FIRST,
KATHV/ BUT SOMETHINO’S
Spaatf HAPPENED,,, T-r'
^ VES,
SCORCHV,
IT WAS...IT WAS SURE
NICE OFVOU OIRLSTO...
TO Q-INE VOURTINAETHIS
WAY...AND EVERVTHING/
ÖRN:: „Það — það var voða
gott að þið stúlkumar skylduð
kotrna — Allt breytisit svo.“
KATA: „Já, Örn.‘
ÖBN: „Ég vildi ekki í fyrstu
kama með, Kata, en svo . . .“
KATA: „Ég var alveg eins,
Öm.“
ÖRN: „Þú átt við að . . ,?“
KATA: „Já, Örn.“