Alþýðublaðið - 17.05.1944, Side 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 17. maí 1944.
•«
STJARNARBfOSa
Víkingar vega um
ótlu
I
Aðalhlutverk:
PAUL MUNI
Sýnd kl. 7 og 9.
Jacaré meinvætlur
frumskóganna
Sýndkl. 3.
VEIÐIMENNSKA.
Englendingur við veiðivatn í
Ameríku: „Er góð veiði í hessu
vatni?“
Maður á staðnum: „Svo er,
lagsi“.
Englendingurinn: „Hvaða teg
undir veiðast hér?“
M. á st.: ,Allar tegundir, lagsi/
Englendingurinn: „Hvað var
hahn þungur, stærsti fiskurinn,
sem þér veidduð hér á allri æfi
yðar?“
M. á st.: „Ja — við erxim nú
ekki vanir því að taka með okk
ur neinar lyftivélar, þó að við
fáum okkur í soðið, og ég er
heiðarlegur maður og kæri mig
ekki um að vera að tiltaka ncina
þyngd, en það sá á fjöruborðinu,
þegar ég dró hann upp úr.“
• * *
SOF Í FRIÐI —
ÞAÐ ER SAGT, að einu sinni
hafi gamall og góður biskup
legið vakandi í rúmi sínu og
hylt sér andvaka, áhyggjufull-
ur vegna máttar hins illa í
heiminum.
Þá fannst honum hann heyra
Drottin segja við sig:
„Far þú að sofa, biskup
minn. Ég skal vaka það, sem
eftir er næturinnar.“
* * *
ÞAÐ, SEM SKILUR mennina
kannske mest frá dýrunum, er
löngun þeirra til þess að taka
inn lyf. Sir W. Oster.
• • •
TIL LESENDANNA
SENDIÐ „Heyrt og séð“
skrítlur o. fl. til birtingar hér í
dálkinum.
• * •
GÖMUL AUGLÝSING:
RÚM TIL SÖLU í Mjóstræti
hjá konu, sem hægt er að táka
í sundur!“
'þeirra, en ég get ekki látið það
afskiptalaúst, þegar góðir vinir
eins og Klara og — og Renate
haifa komizt í vafudræði, eða er
það ihægt.
— Ég býst ekki við, að þú
getir það, svaraði Jón ánægju-
lega. Ég hafði nokkrar áhyggjur
af því, að drengurinn minn
skyldi vera farinn að ala ást í
brjósti strax aftur. Klara klædd
ist í rauða kroiss einkennisbún-
ing, sem hún hafði átt síðan á
stríðsiárunum, og Mikael virt-
ist vera viðl'íka eftirvæntingar-
fullur eins og leikari, sem er
um það bil að stíga inn á leilc-
sviðið, líkt og Manfred Hal-
bán, þegar hann átti að fara að
leika í störum hlutvefkum.
Klara hafði fengið leyfi til
að koma til Bandaríkjanna sem
gestur. Vegabréf hennar og
þetta leyfi greiddi för henn-
ar yfir landamærin. En þeg-
ar ég leit á vegabréfið henn-
ar, komlst ég að raun um, að
hún hét ekki Klara Balbi. Sam-
kvæmt vegabréfinu var nafn
hennar ungfrú Przestapinsky.
Aðeins gamia Austurríki gat
lagt þegnurn sínum á herðar að
bera slík nöfn. En vegabréfið,
þar sem Klara var nefnd þessu
fjarstæðukennda nafni, kom að
góðu haldi, og nú var hún kom-
in til Prag heilu og höldnu. í
handitöskunníi minni hafði ég
símskeyti frá Mikael, sem tjáði
þessi góðu tíðindi.
Jón hafði sjálfur tekizt á
hendur að koma Florian Rieger
úr landi. Hann hafði haft tals-
verðan viðibúnað í þvú skyni.
Þrír af piltunum höfðu verið
kvaddir til að taka þátt í þessu
með honum. Þeir áttu að gera
þetta sakleysiislegt og trufia at-
hygld landamæravarðanna, ef
nauðsyn kynni að krefja. Þetta
fylgdarlið ábti að benda til þpss,
að Flori væri aðeins einn af
þessum háværu og kærulausu
, erlendu kaupsýslUmönnum.
Þessi réð höfðu verið ráðin að
næturlagi í heriberginu okkar.
Jón’ hafði útvarpið opið alla
nóttina. Þjónarnir voru önnum '
kafnir við að reiða fram drykki
og báru í staðinn úr býtum á-
litlegar upphæðir í þjórfé.
Spilaborðið stóð á miðju gólifi
og piltarnir sungu Sweet Ad-
eline klukkan fjögur um morg-
uninn. Þeir höguðu sér í hví-
vetna eins og fólk ímyndaði sér
að ríkir Ameríkumenn gerðu,
voru háværir og létu mikið á
sér bera. Hið nýja yfirskegg
Flori haffði verið rakað af og
stór, amerísk homspangargler-
augu sett á hann. Eina vegaibréf
ið, sem Jóni hafði tekizt að afla
og til greina kom að nota, var
amerískt. Aðeins Ameríkumenn
virtust vera tilleiðanlegir til
þeirrar ævintýramennsku að
rísa gegn vilja yffirvaldanna.
Mifcael hafði eytt mörgum
klukkustundum til að kenna
Flori að segja á ensku „ég skil
ekki þýzku,“ með sómasamieg-
um Brooklyn-framburði, því að
eigandi vegabréfsins, Jake Con-
ley, var frá Brooklyn. Nú voru
þeir á leiðinni með járnbraut-
arleS't, allir fimm, en þeir gátu
ekki verið komnir til landamær-
anna enn. Tfminn sniglaðist á-
fram og hugur minn var bund-
iftn við Jón og Florian Rieger.
Mér fannst ég næstum því sjá
þá í jlárnforautarvagninium, þar
sem þeir væru að spila brigde
við forúna pappakassann hans
Jóns. Þeir myndu biðja um mik-
ið af drykkjarföngum og .vera
svo háværir, að enginn gæti
veitt því athygli, hve Jake Con-
ley væri þögull. Ég 'hafði áhyggj
ur af því, að FHbri myndi brégð-
ast bogalistin í þessu hlutverki.
—- Svaraðu ekki, ef þú verður
óvarpaður á þýzku. Troddu bóm
ufl í eyrun, svo að þú heyrir
sem minnst. Og í guðsbænum
snúðu þér ekki við, þó að ein-
hver kalli þitt rétta nafn. Hafðu
ekki hanzka. Ýttu hattinum svo
Ilítið lengra afftur, svona. Láttu
sem þú sér sofandi, drukkinn
eða eitthvað. Þú varst í stríðinu,
var það efcki? Þá heffirðu ein-
hvem tímann komizt í hann
krappann en sloppið þó. Ailt í
lagi. Þetta er stríð. Gættu bín
foara vel, drengur.
Flori virtist kikna undir öll-
um þeirn góðu ráðum, sem hon-
um voru ráðin. Hann var dufob-
aður upp ný föt.og honurn var
fengin ferðataska, er bar merki
skipsins, sem talið var, að hann
hefði komið á yffir Atlantshaffið.
Tas'kan var svo fylit af amerísk-
um skyrtum og nærfötum og
öðrum ffarangri, sem eðlilegt
þótti að hann heffði meðtferðis.
Þeir höfðu látið honum í té am-
eriískt armbandsúr og pakka af
amerískum blöðum til að bera
undir hendinni. Og þeir höfðu
jaffnvel munað eftir að stinga
nokkrum sendibréfum með
utanláskrift Jake Conley í brjóst
vasa hans, ásamt veski Jake,
sem í var mynd aff frú Conley
og tveimur börnum þeirra
hjóna. En þrátt fyrir allt þetta
foöffðu þeir áhyggjur. — Hann
foeffir aldrei tekið þátt 1 knatt-
spyrnu, sögðu þeir. — Ef hann
gætir siín ekki ákaflega vel, er
allt unnið fyrir gýg. Ég gerði
mér í hugarlund, að Jón hefði
sterkasta tilhneigingu til að I
gefa Flori sterkan skammt af
svefnlyffi, áður en þeir legðu upp
eða slá hann í not og drasla hon-
um meðvitundarlausum yfir
landamærin. Er mér varð hugs-
að til alls þess, er fyrir gæti
fcomið, var mér heldur ekki rótt
innanbrjóists. Ef ég heíðji haft
gullkroíss eins og Renate, myndi
ég áreiðanlega grípa um hann
í þögulli bæn, eins cg Renate
gerði milii þess sem hún neydd-
jfíÍBB.#
•i&ai'&íú
NYJA BIO
Heillastjörnur.
„Thank Your Lucky Stars“
Dans og söngvamynd, með
Eddie Cantor
Joan Leslie
Bette Davis og m. fl.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9
DuEarfullu morðin
(TIME TO KILL)
Bönnuð. börnum yngri
en 16 ára. Sýnd kl. 5.
ist til ac spú i bréípokann.
Flngvéjia kom á áfángastað
klukkan nvi unr kvöitiið. Það wra
bú zt við eslijmi me'> karl.-iéiir.
ina klukkan fjögur, en hún kom
ekki fyrr en klukkan sex. Ég
minnist þessara klukkustunda
mjög óljóst, líkt og fyrstu stund
anna éftir uppiskurð, þegar á-
hriff svefnlýfflsiins eru að fjara
brott. Það rigndi, þegar við kom
um. Mikael lá í rúminu með
hita, en hann var næstum því
S GAMLA Blð a
a
Kötturinn
(CAT PEOPLE)
Spennandi og dular-
full mynd.
SIMONE SIMON
KENT SMITH
TOM CONWAY
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn innan 16 ára fá
ekki aðgang.
Lífvörðurinn
(LADY BODYGUARD)
Anne Shirley
Eddie Albert
Sýnd kl. 5.
í otf góðu skapi. Kliara hafði far-
ið út. Sennilega hafði hún enga
eirð í sér til að halda lcyrru fyr-
ir* Renate lék hjiúkrunarkonu
um stund, en þegar kirkjuklukk-
unum var hringt, skrapp hún í
kirkju til að biðjast fyrir.
Mikæl sofnaði, og Klara kom
ekki atftur. Hvað nú, hugsaði
ég og hryllti við hinni lön-gu bið,
sem við áttum fyrir höndum.
Guð, sem hafðd gert þó nokkur
kraítaverk mín vegna til þessa
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDEBSEN-SEJERBO
— Við látum eitt yfir alla ganga, mælti Páll með mynd-
ugleik. — Það skal aldrei verða, að við yfirgefum þig.
Loks gerði Kaliano það að tillögu sinni, að hann yrði
eftir hjá Wilson, en Páll og Hjáimar héldu áfram förinni
ásamt Búatýru, unz þau fyndu aðsetursstað þjóðflokks hans
og fengju hjálp.
Þeir félagar efuðust engan veginn um einlægni og trú-
mennsku blökkumannsins né það, að hann myndi gæta fé-
laga þeirra eins vel og þeir sjálfir. En eigi að síður luku þeir
Páll og Hjálmar upp einum munni um það, að þeir myndu
aldrei yfirgefa stað þennan nema Wilson væri í för með
þeim.
Það varð því úr, að Búatýra skyldi fara ein og leita uppi
samlanda sína.
í helli í klettinum, þar sem var sæmileg forsæla. þrátt
fyrir hinn brennandi sólarhita, sem úti var, lá Wilson í ó-
ráðí,þungt haldinn af hitasótt. Vinir hans gátu eigi betur
séð en hann væri svo að segja í andaslitrunum.
- Kaliano hafði lagt leið sína út á sléttuna, og þar hafði
honum auðnazt að leggja pokadýr að velli. Þegar hann hafði
fært björg þessa heim í hellinn, var tilreidd hin gimilegasta
máltíð úr kjötinu. Málsverðurinn veitti þeim Páli og Hjálm-
ari aukinn þrótt, en þó fór því fjarri, að þeir nytu hans eins
og skyldi, vegna þess að Wilson fékkst ekki einu sinni til þess
að líta við matnum,
Þrem dögum eftir brottför Búatýru sáust nokkrir dökk-
ir dílar úti á sléttunni, er hreyfðust í áttina til staðar þess
1YNDA*
8AGA
Á FLUGVELLINUM: „AUir
tilfoúnir, skipið ykkur í fylk-
ingu. Þetta verður regluleg
orrusta. Gætið ylckar því vel.
Skilurðu?"
ÖRN: „Em allar byissur í
lagi?“
FLUGMAÐUR: „Já, hlaðnar og
athugaðar að fuíllu.
ÖRN: „Haffið tframfoyssumar í
orrustufæm standi. Ég vil
ekki aðeins láta skjóta á mig,
foeidur verðið þið að haga ykk
ur eins og í fullkominni orr-
'Ustu við óvini.“
KATA (kemur): Öm, farðu
ekki. Ég verð að fá að talia við
þig!“