Alþýðublaðið - 08.06.1944, Qupperneq 8

Fimmtudagur 8. jtmí IPl-i,
SCORCH/ WHAT’S
THE MATTER ?/ WHAT
---33? ts IT ? r—<
THEY’RE PRÖBABLY MOT ORDERS/
JU9TA MASH NJOTE FROM THE
~-T COLONEL/ HE...
vneHíSGöGCHv; howabout
THEAA SEALED OROERS YOUGOT?
FUMNY THIN&,THEM OIVINO 'EM
SœL TO THE CO-PILOT... Tmmfi
TOWN M/ WHERE WE P£ trO>MÍ/
THIS IS FROM THE CO/ HE SAYS THE
U.S.O. SHOW IS PLAYING THERE/
AND KATHY...MAYBE SHE’S THERE//
9 NYM Bld
(Tunisian Vietory)
Hemaðarmynd, tekin a:
ljósmyndurum Brezka oj
Ameríska hersins, á vígvöll-
unum í Tunis og víðar.
Bönnuð börnum
8
FJ6rar ehI?
(Four Mothers)
Framhald myndarinnar
FJÓRAR DÆTUR
Lane-systur
Gale Page
Claude Rains
Jeffrey Lynn %
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ORGUN EINN færði dreng-
hnokki kennslukonu sinni fagr-
an blómvönd með hvítum rós-
um. Kennslukonan varð alveg
forviða og lét í Ijós undrun sína.
„Viljið þér þær ekki?“ spurði
drengurinn.
„Jú“, mælti kennslukonan,
„þær eru yndislegar. En ég varð
dálítið hissa, af því að þú hefur
aldrei fært mér blóm áður.“
,Jæja“, sagði drengurinn, „ef
leigjandinn okkar verður eklú
jarðaður á morgun, skal ég
færa yður meira af blómum.“
* * *
BJÖSSI var sómakær dreng-
ur} og vildi ekki láta gera for-
eldrum sínum óvirðingu á neinn
hátt. Eitt laugardagskvöld, þeg-
ar faðir hans var sofnaður,
segir dréngur, sem var að leika
sér við Bjössa:
„Heyrirðu, hvað hann pabbi
þinn hrýtur?“
„Pabbi hrýtur ekki,“ anzaði
Bjössi snúðugt. „Hann er að
dreyma grimman hund, og það
er hundurinn, sem er að urra.“
m * *
MYNDARLEGUR MAÐUR
hafði verið dæmdur til dauða.
„Þar sem þér eruð ungur og
efnilegur maður,“ segir dómar-
inn við hann, „þá vil ég leyfa
yður að kjósa sjálfur dauðdag-
ann.“
„Ég þakka“, segir hinn seki,
„ég kýs að deyja úr elli.“
* * *
SPARNAÐUR er upphaf
auðs. __
— MIKLIR MENN hafa
mikla galla. Thomas Draxe.
snerti á henni. Klank, sagði litla
kannan. Hm--------sagði Mika-
el. Hann ýtti könnunni frá sér,
tók um hendur mínar og dró
mig til sín. Hm — — sagði hann
aftur. — Farðu fram að dyrun-
um og komdu inn aftur — —
sagði hann eftir andartak. Ég
reis á fætur, en skildi ekkert í,
hvað hann meinti með þessu,
fór síðan fram í birtuna við
dyrnar og gekk inn aftur.
— Ertu í hvítri svuntu? sagði
Mikael.
— Auðvitað-------svaraði ég.
— Ég er ekkert nema hrein-
lætið.
Það var ekki fyrr en fullu
andartaki síðar að ég áttaði mig
á mikilvægi þessarar spurning-
ar. Ég varð óstyrk í hnjánum og
lét mig fallast niður á rúmið
hans. — Bíddu andartak -------
sagði hann og fitlaði við efnið
í fötunum mínum eins og að-
gætnar, gamlar konur eru van-
ar að gera áður en þær ákveða
kaup. — Bíddu mamma. Mynd-
ir þú segja, að þessi klæðnaður
væri svartur?
— Jæja — nærri svartur.
Hann er dökkbiár, en svo dökk-
ur, að (það er nærri því hægt
að segja, að hann sé svartur —
sagði ég. Tungan í mér var allt
í einu orðin þykk eins og ég
skyldi vera drukkin.
Mikael ihélt áfram að fítla
við pilsið mitt og stara á mig.
Hann hreyfði höfuðið til þess
að geta horft á mig frá öiium
ihliðutm. Svo dró hann með
fingrinum útlmur hvítu svunt-
unnar minnar, þar sem hún skar
af við dökkan klæðnaðinn. —
Þetta er mjög greinilegt —
sagði hann. — Ég sé þetta. Það
er fallegt. Það er hvátt og dökkt
Gakktu nú svolítið aftur á bak
— ég sé það enn. Gakktu svolít-
ið lengra aftur á bak. Nú er það
farið. Komdu nær. Mig langar
til að . horfa svolátið meira á
það. Ég held, að ég sjái tenn-
urnar í þér — þetta hváta þarna
uppi og hárið á þér. Hann snerti j
tiennurnar á mér, og mér þótti
vænt um að þær skyldu vera j
svona stórar, og ég var graf- ;
kyrr til ,.þess að trufla ekki þess
ar þýðingarmiklu athuganir
hans. — Jæja, mamma, sagði
hann, þegar hann var búinn að
framEvæma athuganir sánar. —
Það er svo að sjá sem við höfum
dlottið í lukkupottinn eftir allt-
saman.
Hvers er annars að minnast?
Fyrst kom veturinn og ekkert
skeði. Eftirrvæntingin rénaði og
fólk fór að gera að gamni sínu
um Iþetta strlíð, sem :ekki var
neitt stníð, þegar allt kom til
alls. Vindur blés af norðri og
Kristófer dró sig inn í eins kon-
ar skel og helgaði sig nú ein-
vörðungu ritverki sánu um
ibyzantiska rákið. Vindáttin
breyttist og varð nú suðlæg, og
fyrstu snjúflóðin tóku að falla.
Feitur, emávaxinn hershöfðingi
fór um á Staufen og hafði liðs-
könnun meðal henmanna, og
sénhjver maður, karlar, konur
»g börn, fengu skotvopn og var
kennt að handleika bau. Og
allir myndu íþeir láta lifið á
iþnöskuldum heimila sinna frem-
ur en fórna frelsi Svisslands.
Fyrst komu svartþrestirnir. og
háðu harða hildi um hreiðrin frá
síðasta ári, og Finnland varð að
lúta á lægra haldi. Svölurnar
komu stundvíslega í liáglendari
héruð landsins, og Noregur var
sigraður. Fjólurnar og eplablóm
in stóðu á blcana og féllu, og
röðin kom að Hollandi og Belg-
áu. Og nú, þegar fyrstu grænu
kirsuberin héngu á greinum
trjánna okkar, var Frakkland
fallið. Og ég efast um, að það
verði niokkurt England til, þeg-
ar heslihnoturnar hafa náð full
um þroska. . . .
Þennan morgun færðir þú
mér fyrstu jarðarberin, Mikael.
Þú hafðir fundið þau með þín-
um eigin augum, rauð í grænu
grasinu, sem vex meðfram stígn
um. Þennan morgun bomst þú
til mán, Kristófer, hár þitt var
vott af dögg, til þess að kveðja
mig. Manstu eftir dimmu þoku
nóttinni, þegar ég grét á svöl-
unum. Hún virtist vera svo fjar
læg, nálega forsöguleg, því að
þá var enn friður, en með þessu
stríði hefir nýtt tlímaibil hafizt.
Ég 'hefi farið um langan veg
til að hitta þig, Kris, vinur
iminn; fjörutíu og fjiögurra ára
tferð, og nú, þegar ég hefi fund-
ið þig, er það til þess eins að
!láta þig fara á stríð, sem þú trúir
ekki á. Þú hefir óljósa hugmynd
um, gegn hverju þú ætlar að
herjast, en ekki fyrir hverju,
o,g það er viðiíka slæmt og að
skjóta með votum sbotfærum.
Og þú, Martin, góði, hreini og
Ibeini og heiðivirði drengurinn
minn. Ég treyisti á þig, rólyndi
þitt og góða dómgreind, af því
að þú ert salt jarðar. Mér þykir
eins vænt um þig og Mikael,
enda þótt þú állítir, að ég hafi
dekrað um of við hann. Það er
þitt hlutskipti að láta ekki trufl
iaist á þeþsum tiímum, heldur
halda áfram að bora eftir vatni
ibyggja hús og vélar, stíflugarða
og flugvelli, sá korni og baka
ibrauð, alla þessa einföldu, nauð
synlegu hluti, sem þú og mill-
jónir manna á borð við þig starfa
að til þess að halda veröldinni
á réttum kili. Ég skrifa þér
þetta litla bréf, þar sem ég hefi
orðið ti'l á jökulsprungu. I dag
hefi ég rifjað upp gervallt líf
mitt til þessa, til þess að reyna
að gera mér þess grein, hvar við
erum nú komin, hvernig við
hötfum komið þangað og hvenær
við munum fara þaðan. En mér
í:íBrs; gepuin tór"
(Smilin’ Through)
Jeanetíe MacDonald
Brian Aherne
Sýnd kl. i, 1 og 9.
Týnda plSsiáma®
(Secret of the Wastelands)
|Cowboy-mynd með
William Itoyd.
Sýnd kl. 5.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
er iþetta eins óljóst og fyrr og
meira* *en lítið kalt. á baMrlutan-
um. Ég er ebki óttaslegin —
nei, ég er ekki óttaslegin. AI-
|drei að óttasfj Efkjkert; getur
hent mann. Aðalatriðið er að
halda jafnvæginu. Guð, hafðu
meðaumkun með mér. Guð
minn góður, Marion, við sbul-
um ekki vera með neina upp-
gerð núna. Þú veizt að ég elska
þig. Ég elska þig líka Kris. Mér
þykir leitt, að ég sMldi ekM
segja þér það í morgun. Ég
elska Iþig .þessari Mfseigu ást,
seim endist til hinztu stundar. Ég
er ofurliítið þreytt, Kris. Mér
myndi geðjast bezt að leggjast
á dá og vakna ekki fyrr en þessu
stráði er lokið og eplatrén stánda
á blóma á nýjan leik. Þykir þér
iþað miður, Kris, kæri minn? ..
EFTIR PEDERSEN-SEJ.œBO
Án þess að hann viti aí, lyftir hann höndum sínum eine
og til endurgjalds, og nafnið Alísa líður af vörum hans.
XX.
Skip stefnir út úr höfnmni í Adelaide.
Förinni er heitið til Bsrrópu.
Meðal hinna fáu íarþega, sem um borð eru, eru þrír
menn, er standa hver við annars hlið úti við öldustokkirm og
virða þögulir fyrir sér landið, sem ííður framhjá.
Föt þeirra, sem eru létt og áþekkast þeim, er notuð
eru í Norðurálfu, stinga í stúf við hrjúfar hendur þeirra
og sólbrennd andlit, og yfirbragð þeirra allt vitnar um það,
að þeir hafa orðið að una öðrum kjörum en þeim, sem venju-
leg geta talizt. — Þetta’ eru alvörugefnir menn, sem auðsýni-
lega hafa ratað í mannraunir og þreytt fang við mótgang og
óblíða náttúru.
Tveir farþegar, auðsýnilega maður og kona, ganga fram
og aftur um þilfarið og líta öðru hverju í áttina til þre-
menninganna, að því er virðist af hendingu. Annars halda
þau sig í nokkurri fjarlægð við þá.
— Ef mér skjátlast ekki, segir maðurinn alvarlegur í
bragði, — .eru þetta skipbrotsmennirnir þrír, sem hafa ferð-
azt yfir þyera Ástralíu frá norðri til suðurs og ratað í hinar
mestu raunir.
— Vesalings mennirnir! segir konan, nemur staðar og
virðir þá félaga fyrir sér.
Ung kona, sem auðsýnilega þekkir þau, kemur að í þessu
og gefur sig þegar á tal við manninn.
— En hvað þetta er athyglisvert segir hún. — Bara að
maður gæti fengið að vita eitthvað meira um þetta.
En það er enginn um borð, sem kann frá þessu að segja,
HYNDA*
y SAGA
SAMMY: „Jæja, Öm Hvemig
er með insiglaða bréfið. Það
er skrítið að gefa innsiglaðar
fyrirskipanir í hendur aðai-
flugmannsíns
ÖRN: „Það eru víst ekki neinar
fyrirskipanir, bara nokkur
orð frá hershöf ðingj anum!
Hann ....
SAMMY: „Örn! Hvað er þetta
eiginlega? Er nokkuð að?“
ÖRN: „Borgin M., sem við er-
Um að fara til. Þetta er fiá
hershöfðingjanum. Hann seg
ir að stúlkurnar okkar séu að
leika þar. Kanske er Kata þar
Rka!“