Alþýðublaðið - 23.11.1944, Qupperneq 4

4
ALÞYPUBL/VÐIÐ
Fimmtadagur 23. nóv. 1944.

f r ín
f»b&i5
fjtgeí idi: Alþýðuflokkurinn
Ritstjóri: Stefán Pétori.son.
Ritstjórn og afgreiðsla í A1
ýðuhúsinu við Hverfisgötu
Símar ritstjórnar: 4°01 og 4902
Símar afgr~iðslu: 4900 og 4906,
Verð í lausasölu 40 aura.
Alþýðuorentsmiðjan h.f.
Mesta áfallið
IDAG hvarfla hugir allra ís-
lendinga í hljóðri samúð til
nánustu ástvina þeirra fjórtán
skipverja og tíu farþega, sem
létu líf sitt með sviplegum og
átakanlegum hætti, þegar Goða
fossi var sökkt á Faxaílóa 10.
þ. m. Öl'l þjóðin er beint og
óbeint þátttakandi í minningar-
athöfn þeirri um hina látnu,
sem fram fer í dómkirkjunni
kl. 2 í dag. Þessi hryggilegi at
burður hefir ekki látið ósnortið
hjarta eins einasta manns, og
er það ekki nema mjög að von
um.
*
Árásin á Goðafoss og hinar
hörnjulegu aíleáðingair hennar
er eitthvert átakanlegasta áfall,
sem þjóðdn hefir orðið fyrir nú
á síðari árum. Tuttugu og fjór-
ir manns misstu lífið með svip
legum hætti. Skipið var svo að
segja komið upp að landsstein
um eftir hættulega siglingu um
úthöfin. Eftir var aðein* ör-
skömm ságling til ákvörðunar-
staðarins, Reykjavíkurhafnar. í
iandi biðu ástvinirnir og vissu
vel, hvað ferðum skipsins leið.
Þungum áhyggjum var af þeim
iétt. Goðafoss var nálega kom-
inn til hafnar. Héðan af gat
varla nein hætta ægt Skipinu
og þeim, sem þar voru innan-
borðs. Gleði endurfundanna,
sem var svo skammt að bíða,
var þegar setzt að völdum á
heimilimum. Koma langþráðra
ástvina var undárbúin svo sem
bezt mátti verða. Að örfáum
klukkustundum liðnum mundi
fögnuðurinn ná hámarki sínu,
þegar skipverjum og farþegirm
á Goðafossi yrði fágnað á bryggj
unni af ástvinum sinum, sem
búnir voru að þreyja marga á-
hyggjustund, meðan ferð skips
ins stóð yfir.
En þessi fagnaðarstund rann
aldrei upp. Grimm og miskunn
arlaus örlög skárust iý leikinn
á síðasta augnabliki. Áður en
varði var Goðafoss horfinn af
yfirborði sjávar. Með honum
hurfu í svalar unnir fjórtán táp
miklir sæfarendur og tíu farþeg
ar sem fórnarlömb hins vit-
firrta hildarleiks, er engu þyrm
ir. Heillí fjölskyldu var svipt
úr tölu lifenda í einu vetfangi.
Sjómenn, sem árum saman hafa
boðið hættunni á hafinu byrg-
in og ekki hlekkzt á, biðu
bana við strönd ættjarðar sinn
ar. Og konur og böm létu þarna
lífið á vígvelli, þar sem manns
lífin eru vegin og iéttvæg fund
ia.
*
Mörg slys og hörmuleg hafa
oss að höndum borið, íslending
um, á styrjaldarárunum. Þetta
síðasta er eitt hið átafcarileg-
astá þeirra allra, þegar litið er
á allar aðstæður. Það er ný og
áhrifarik áminning til þeirra
gasprara, sem sýknt og heilagt
fjölyrða um það, að íslenzka
þjóðin hafi „grætt á stæíðinu“.
Sannleikurinn er sá, að hún hef
ir orðið fyrir þvílfku tjóni af
Ávarp flutt
Séra Jakob Jonsson:
mun ég skilja yður eflir
munaðarlausa’
við guðsþjonusfu í Hallgrímssókn þ. 12. þ. m. í filefni
Æskuiýðsvika
K.F.U.M. og K,
Munið æskulýðssamkom-
urnar á hverju kvöldi kl. 8,30
þessa viku.
í kvöld talar Bjarni Eyólfsson
ritstjóri. Söngur og hljóðfæra
leikur. — Allir velkomnir.
OLLUM eru kunnir hinir dap
urlegu atburðir, sem skeð
hafa síðustu daga. Þeir hafa,
sem von er til, fengið mikið á
hugi manna, eins og jafnan er,
þegar sorg og dauði heimsæk-
ir fjölda heimóla á sama tíma.
Einnig mörg heimili í þessari
kirkjusókn, eiga nú um sárt að
binda. Þess vegna þykir mér
tiMýðitegt að samúðarkveðja
sé flutt af þessum prédikunar
stóli. Ég vil flytja þessar kveðj
ur fyrir hönd safnaðarins til
allra þeirra bræðra og systra,
sem sorgin hefir heimsótt.
— Og þess er óskað að það
verði einnág á hana litið sem
eitt atriði þeirrar kveðju, sem
kristileg kirkja lætur við mess
ur víðsvegar um landið í dag
berast til yðar allra sem nú eig-
ið örðugt, í hvaða söfnuði og
sókn sem þér eruð og hvar sem
þér eigið heima á iandinu.
Þegar dauðann ber að garði,
hefir kristilegri kirkju jafnan
verið falið það sérstaka hlut-
verk, að koma heim á heimilin
og tilkynna það, sem skeð hefir
Á slíkum ferðum munu flestir
prestar finna sárt til þess, að oft
og tíðum eru þeir sendir til að
svifta menn voninni um aftur
komu elskaðra ástvina. Það er
í einlægni talað örðugt að þurfa
að svara þeim spurningum neit
andi, að vonirnar um heimkomu
eða björgun hafa brugðizt. Þvá
oft hafa menn reynt að varð-
veita þessa von — varðveita
hana lengur en nokfcur skyn-
semi getur stutt hana. En af
hverju er kristilegri kirkju fal
ið þetta hlutverk? Af hverju
eru Iþjónar fagnaðarerindisins
sendiir til slíkra hluta inn á
heimili mannanna?
Svarið er ofurljóst. — Það
er af því, að kristindómurinn
er þess megnugur að gefa aðra
von í staðinn. Kristileg kirkja
flytur vonir og fyrirheit, sem
byggð eru á reynslu og þekk-
ingu, — vonir, sem byggjast á
orði Krists: „Sælir eru syrgj-
endur ,því að þeir munu huggað
ir verða.“ Sá boðskapur vonar
innar á jafnt erindi til allra,
hvort sem þeir eru ungir eða
gamlir, fátækir eða ríkir.
„Lofaður sé Guð og faðir
Drottins vors Jesú Krists, sem
eftir mikilli miskunnsemi sinni
hefir endurfært oss til lifandi
vonar fyrir upprisu Jesú Krdsts
frá dauðurri. Þannig talar heilög
ritning. Hið nýja líf kristin-
dómsins var líf í von, grudvall
aðri á þekkingu lærisveinanna
á upprisu frelsarans. Engin
uppgötvun, ekkert reynsluat-
riði, og engin þekking, sem
heimurinn hefir öðlast, jafnast
á við það, að sá sem var kross
festur, dáinn og grafinn, skyldi
samt sem áður ganga um með
al vina sinna á jörðunni, til
þess að sýna þeim. máttleysi
dauðans og sigur lifsins. Svo
þýðingarmikil er þessi upprisu
þekking, að jafnan þegar menn
Goiafossilyssins
irnir hafa ætlað að gleyma
henni, hafa þeir verið vaktir
til meðvitundar um hana með
nýnri reynsiu, nýjum sýnum
eða vitrunum, allt fram til síð
ustu daga. Guð vill ekki, að
heimurinn gleymi eða glati
vissu sinni um ódauðleikann og
um sigur lífsins, né heldur þeim
vonum, sem við þetta eru tengd
ar.
Einn af frægustu sagnfræð-
ingum þjóðar vorrar hefir ekki
alls fyrir löngu bent á það, hve
dauðinn og annað líf hafi verið
dapur í augum fomaldarmanna,
áður en kxistnin breytti. hug-
myndúnum um hvort tveggja.
Þannig hefir það allsstaðar ver-
ið, þar sem kristindómurinn
hefir fest rætur, að vonin og
bjartsýnán hefir náð yfiirhönd
yfir kvíða og kvöl.
Og þess verðum vér var-
ir, sem kynnumst fóikinu á sorg
arinnar dögum, að vonin, bjart
sýnin og hið innra sálarþrek,
sem fæst fyrir kristna trú, um-
breytir myrkri í ljós og dapur
leik í gleði.
En hver er þá sú von, sem
lifir á brjóstum syrgjendanna á
slíkum dögum sem þeim, er vér
höfum nú verið að lifa?
Sú von er eins og Ijós með
mörgum iitbrigðum. Hún felur
á sér heilan heim af vonum.
Það er fullvissan um það, að
vonarinnar Guð muni halda á
hönd með þeim í sorgum. Von
in um', að ástvinurinn framliðni
fái góða heimkomu. Vonin um,
að á sínum táma muni menn fá
að sjást aftur. Og sumir eiga
jafnvel vonir um að geta á sín-
um tíma fengið áþreifanlega
bendingar um það, að ástvin-
urinn haldi áfram að fylgjast
með þeim eftir dauðann, taka
þátt í gleði þeirra eða hryggð.
Svo eru einnig til vonir, sem
tengdar eru við lífið héma meg
in. Jafnvel þessi heimur verð
ur annar í ljósi kristinnar von
ar. „Ekki mun ég ski'lja yður
eftir munaðarlausa“, sagði
Kristur. Orð eins og munaðar
laus eða einstæðingur hætta að
vera til, þar sem mennirnir mót
ast af anda Krists. í kristnum
söfnuði á hver sorgbitin sál að
geta átt vísan allan þann stuðn
áng, sem mennimir geta veitt.
Þar á að vera bjart umhverfis
hvað sem fyrir kemur. En stuðn
ingur samúðarinnar þarf að ná
lengra en aðeins til hins fyrsta
dags, eftir að slysin vilja til. Og
hann á ekki aðeins að koma
fram i góðum orðum heldur
raunverulegri hjálp, þar sem
hennar er þörf. Það styrkir
framtíðarvonir þeirra, er svipt
ir hafa verið ástvinum sínum,
að finna það, að þeir búa með
al bræðra og vina, sem séu
fúsir til að stuðla að þvi, að
aðbúð þeárra i öllu - tilliti sé
sem bezt.
Ég tel víst, að í raun og veru
langi oss til að sýna samúð og
vináttu öHum þeim sorgarinnar
börnum, sem nú eru alls stað
því, i missi mannslífa að fuH-
komlega mun vera sambærilegt
við manntjón þeirra hemaðar
þjóða ,sem harðast hafa orðið
úti, þegar miðað er við mann-
fjölda. Hið óviðeigandi tal um
„gróðann af stríðinu“ ætti vænt
anlega að hafa þagnað við þann
átakanlega atburð, sem vér
minnumst í dag.
ar á meðal vor. Minnumst' þess
þá, að eitt hlýlegt handtak og
lítill greiði getur þar áorkað
ótrútega miklu ef ástúð hjart-
ans er á bak við. Kona, sem
eitt sinn hafði misst barnið sitt
sagði mér að ekkert hefði ver-
ið sér meira virði í sorginni, en
eitt handtak frá nágrannakonu
sinni, þótt ekki hefði fylgt því
eitt einasta orð. Slík handtök
þyrftu þeir að finna, sem í dag
eru sorgbitnir,
En ein er sú 'hönd, sem er
hlýrri og máttugri en aUar hend
ur mannanna. Það er hönd hins
upprisna Drottins. Þeirri hönd
felum vér þá, sem fóru af þess
um heimá. Guð láti sitt eilífa
ljós lýsa þeim. Og vernd þeirr
ar handar felum vér þá, sem
syrgja og gráta.
Áð lokum skulum vér biðja
þess Guð, að hin snögga að-
koma dauðans verði oss öllum
ámmnáng um, að lifa sarnan
sem bræður hér á jörðinni og
vera viðbúnir að hlýða kallinu,
hvenær sem er. Jakob Jónsson.
Til sölu
Hálf húseign í HafnarfirðL
Hálf húseignin við Norður-
braut 9 í Hafnarfirði er tH
sölu nú þegar. AHar upplýs-
ingar gefur undirritaður eig-
andi, sem er til viðtals á sama
stað eftir kl. 7 e. h. daglega.
Þorsteinn Sölvason,
Norðurbraut 9
Hafnarfirði
fifbreiðið Alþýðubiaifið.
Biblíulestnr
í Hallgrímssókn hófust í vik-
unni sem leið. Fara þeir framveg
is fram á hverju fimmtudagskvöldi
kl. 8.30 e. h. stxmdvistega í Aust-
urbæjarsikóla (gengið inn um leik
fimisdymar). Séra Jakob Jónsson
leiðbeinir, og er æskilegt að nýir
'þátttakendur gefi sig fram við
haim. — Starf þetta hófst í fyrra,
að tilhlutun og ósk kvenfélagsins.
/
Fyrsti fundur félagsins á þessum vetri verður
haldinn að Hótel Borg þriðjudaginn 28. nóvem-
ber kl. 8,45 s. d.
Fyrirlestur flytur
sendiherra E. H. Gerald Shepherd Esq., C.M.G.
MeðHmir félagsins eru beðnir að sækja árskír
teini til John Lindsay, Austurstræti 14.
Stjómin.
F.U.J. F.U.J.
Aðalf undur
Félags' xmgra jafnaðaxmanna verður iialdlsa í
fundarsal félagsins, Bankastr. 2 í kvöld, fimmtudag1-
inn 23. nóv. kl. 8,30
Venjuleg aðalfundarstörf
Inntaka nýrra félaga
STJÓRNfEf
GÖMLUM NEMENDUM mínum og vinum sem og skóla-
nefnd Patrekshrepps, færi ég hjartans þakkir fyrir höfðing-
lega gjöf tH mín í tHefni af 25 ára starfsafmæH mínu hér við
bamaskólann.
Þann hlýja hug og 'þá virðingu, sem gjöf þéssi flytur
mér met ég þó mest og get ekki fuUþakkað.
Patreksfirði, 30. okt. 1944.
Jónas Magnússon.