Alþýðublaðið - 30.11.1944, Qupperneq 8

MEANWHHE■
VEAH...SUT I CANT
EEST SA5V MAM, NOT
'TILL I KNOW WHAT'S
POIN' ABOUT THEM
WOUNDEP FELLAS,
WAV UP 1N TH' "
-7 MOUNTAINS / )
,you say you x
' KNOW THÍS SPOT
WHERE THS VANKS Af?E
THAT VOU'LL TAKE A PJ.ANE
IN THES’E, SCOK’CHy?
ME TOO
PINTO...
THEy
NEED
MEDICAL
CARE/
My, THE PATIENT'S SRUSHT
TODAy—SEE, I TOLD you
'WE'P HAVE yOU PERKIN&
ON YOUR OWN POWER/ tí
' THAT'5 THE \
STUPF.-.WE'LL
5EE WHAT THE
C.O. SAVS —
WHAT ARE WE
WAITINO FOR ?
^ c'mqm/ r
ALÞYÐUBLAÐIP
Finmitudagur 30 nóy. 1944U-
MTJARNARSiea
Uppi hjá mögp
J
(Up in Mabel’s Room)
Bráðskemmtilegur ame-
ríakur gamanleikur
Marjorie Reynoids
Dennis O’Keefe ‘
Gail Patrick
Mischa Auer
Sýning kl. 5, 7 og 9
YILDl REYNA
Dómarinn: ,,Það er ekki trú-
legt, að þú hafir drepið mann-
inn með fyrsta höggi.
Ákærði: „Viljið þér láta mig
reyna það?“
* • •
MYGGINDI
— Þú ert kominn á fætur
svona snemma. Ég hélt þú mynd
ir sofa fram á dag. Þú varst svo
þreifandi fullur í gærkvöidi.“
— Ég hefi því miður ekki efni
á því. Ef ég læt alveg rjúka úr
mér, þá kostar það svo fjandi
mikið að verða fullur aftur!
* • * *
Bóndi skal beð verma, en brúð
ur í fyrsta sinn.
Gamall málsháttur.
« » *
VAFASAMUR ÁVINNINGUR.
— Hvemig stóð á, að Gunna
sagði þér upp?
— Ég var búin að hæla henni
svo mikið fyrir fegurð og mann
kosti, að hún varð hrokafull og
þáttist loks allt of góð handa
mér.
• * *
VERKASKIPTING
Ákærði: „Kerlingin jós yfir
mig svo óþolandi skömmum, að
ég gat ekki stillt mig um að
berja hana.“
Dómarinn: „Þú veizt, að það
er yfirvaldið, sem á að hegna,
en ekki þú.“
Ákærði: ,fEr það þá meining
dómarans, að ég eigi að dragast
með kerlinguna hingað í hvert
skipti, sem hún verðskuldar löðr
ung?“
leit' á Garrde um leið og hann
talaði.
„Ég hefi ekkert heyrt um
hann,“ sagðii Carrie hreinskiln
ingslega.
„Það hefi ég,“ sagði frú
Vaníee. „Han hefir iskrifað
margar bækur. Þessi síðasta
bók hans er prýðileg.
„Hann er nú ekki mikils
viríffi.,“ sagði Ames.
Carrie leit á hann, eins og
'hann væri spámaður.
„Bækur Ihans eru engu betri
en „Dora Thome,“ sagði Ames
að lokum.
Carrie leit á iþetta eins og per
sónulega áminningu. Hún hafði
lesið „Dora Thorne“ eða megn-
ið af henni. Hún hafði ekki ver-
ið mjög hnifin, en, hún hélt, að
hún væri álitin prýðileg bók.
Og þama sat þessi ungi maður
með bjarta augnaráðið og gáfu-
lega höfuðið og gerði gys að
hennii. Honum fannst hún eins-
kis virði, ekki þess verð að lesa
hana. Hún leit niður fyrir sig
og farm í fyrsta skipti, hve öm-
urlegt það var að geta ekki skil-
ið.
Samt var ekkert yfirlætislegt
né háðsle^t i rödd Ames. Hann
var laus við allt slfkt. Carrie
fannst þetta aðeins vera æðri
hugsanir — hinar réttu hugsan-
ir, og hún velti fyrir sér, hvað
væri rétt í augum .hans. Hann
virtist taka eftir því að hún
hlustaði á Ihann og aðhylltist
skoðanir hans og hér eftir tal-
aði hann mest váð hana.
Meðan þjónninn ’beygði sig og
þaut um, þreifaði á diskunum
itil að vita hvort þeir væru nógu
heitir, kom með skeiðar og
•gaffla og sýndi alla þá um-
’hyggju, sem þykilr viðeigandi,
‘hallaði Ames sér að henni og
•sagði henni frá Indianapolis á
sinn gáfulega hátt. í raun og
veiiu var hann prýðilega gefinn
og nú spreytti hann sig við að
öðlast þefckingu á mfmagni. En
hann hafði mikinn og ’lifandi
áhuga á öðtrum þe&kingarsvið-
um og á mismunandi fólki. Hið
rauða ljós í salnum stafaði
bjalrma sínum á hár hans og
lýsti það og augu hans urðu
ljómandi. Carrie tók eftir þessu
öllu, þegar hann hallaði sér að
henni, og henni fannst hún
vera undarlega ung. Þessi mað
ur var henni langtum fremri.
Hann virtist vera vitrari en
Hurstwood, hressari og fjör-
ugri en Dr'ouet. Hann virtist
saklaus og htreinn, og henni
fannst hann einstaklega
sfeemmtile'igiiír. Hún tók einn-
ig eftir því, að áhugi hans á
henni var fjarlægur. Hún átti
ekki heima í tilveru hans, hún
skipti engu máli á Mfi hans, og
sarnt hafði þetta allt mikil á-
hrif á hana, þegar hann talaði
um það.
„Mig langaði ebki til að vera
ríkufc,“ sagði hann við hana,
þegar leið á kvöldverðinn,
„efeki svo rikur, að ég eyddi
peninigum mínum á þennan
hátt.“
, ,’Ekki það?“ sagðii Carrie, og
á fybsta skipti fann hún, hversu
gerólíkar skoðanir mannanna
voru.
„Nei,“ sagði ihann. „Hvað
væri unnið við það? Maðurinn
þarfnast eikki Isldlkra hluta til
þess að verða hamingjusam-
ur.“
Oarrie velti þessu efabland-
in fyrir sór, en þegar hann
sagði það, hafði það þýðingu
fyrir hana.
„'Hann gæti sennitega orðið
hamingjusamur afeinn,“ hugs-
aði hún með. sjálfri sér. Ilann
er svo sterkur."
Vanee hjónin voru sifellt að
skjóta orðuim inn í, og þessi
þýðingarmiklu orð, sem Ames
sagði, komu aðeins öðru hverju.
En þau gerðu það að verkum
að andrúmsloftið, sem þessi
ungi maður bar með sér, hafði
sterk áhrif á Carrie, þó að hann
segði ekki neitt. Það var eitt-
hvað v.ið hann sjálfan eða við
þann heim, sem hann lifði i,
sem Ihún iaðhylltist. Hann
minnti hana á atriði, sem hún
hafði séð á leiksviöi — á þær
sorgir og fórnir, sem hið ó-
þefckta hafði ætíð í för með
sér. Hann hafði fjarlægt eitt-
hlvað af 'beiskjiunni, sem fyllii
hana við samanlburðinn á þessu
iíifi og lífi hennar, og það var
aðeins með þessu rólega kæru-
'leysi, sem hann sýndi gagnvart
þessari dýirð.
Þegar þau fóru út, tók hann
um handlegg hennar og hjálp-
aði henni upp í vagninn, og
þau fóru aftur af stað til leik-
hússins.
Meðan á feikritinu stóð,
hlustaði Cairrie á hann með at-
hygli. Hann minntist á það í
leiknum, sem hún hreifst- mest
af — álit hans hafði djúp á-
hrif á hania.
„Haldið þér ekki, að það
hljóti að vera dásamlegt að
vera leifcari?“ spurði hún einu
sinni.
„Jú, það held ég,“ sagði hann
,,Að vera góður le'ikari. Mér
finnst leiklistin undursamleg
■ NYJA BIÖ
Gullnir hlehkir
((They All kissed the Bride)
Joan Crawford og
Melvyn Douglas
Fjörug gamanmynd með:
Sýnd kl. 9
Spennandi leynilögreglu-
mynd, með
BASIL RATBONE
og
NIGEL BRUCE
Sýnd kl. 5 og 7
Þessi skoðun hans fyllti Carr
ie unaði. Ó, gæti húti aðeins
orðið leifekona — góð leikkona!
Þessi maður var vitur — hann
haifði þekkingu — og ‘hann var
hrifinin aif leiklistinni, Væri
hún góð leikkona, myndu slík-
ir menn dást að henni. Henni
fannst það vera fallega gert af
'honum að tala svona við hana,
enda þótt þetta væri ekki átt
við hana. Hún vissi ekki hvers
vegna hún hugsaði á þennan
hátt.
■ 6AMLA BiO —
Loflárás á Tokyo
(Bombardier)
Randolph Scott
Pat 0‘Brien.
Börn fá eklri aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Síðasta sinn
Þegar leiknum var lokið.
kómst hún að raun um það,
að hann ætlaði ekki með þeim
aftur' til bafca.
„Er það ekki?“ sagði Carrie
og fann til undlarlegs sársauka.
„Nei,“ sagði hann. „Ég ætla
einmift hingað á Þrítugustu og
þriðju göitu.“
Carrie gat ekki sagt neitt
annað, a'f einhverjum ástæðum
þótti henni það feiðínlegt. —
Henni hafði feiSzt það, að' þetta
yndislega kvöld væri að taka
Fyrsta ævintýrið.
Ég minntist þó ekki á þessar áhyggjur mínar við Eirík, þvi
að hánn var svo vesaldarlegur og huglítill, að ég áræddi ekki
að færa betta í tal við hann af ótta við að hann myndi þá
missa móðinn. Mér kom heldur ekki til hugar að gefa skip-
stjóranum í skyn með einu orði, að ég væri kvíðinn. Mikkel-
sen hæddist að Eiríki vegna þess, að hann hafði ekki mælt
orð frá vörum eftir að hann kom um borð í Máfinn og það
væri ekki öðru líkara en hann hefði gersamlega misst mál-
ið.
Þegar leið á daginn gerði hlæjalogn, svo að skipimi
miðaði ekki spönn áfram um hríð. Það var ekki fyrr en
klukkan fimm morguninn eftir, að við vorum komnir það
nærri Rönne, að við gátum greint hvítu kirkjuna þar,
Kirkjan stóð hátt, svo að við sáum hana fyrst allra húsa
í Rönne.
Þegar við sigldum inn á höfnina, safnaðist margt
manna niður á bryggjuna. Fólk þetta kom til þess að heyra
nýjustu fréttir úr höfuðborginni. Ég svipaðist um með á~
köfum hjartslátti og gætti að því, hvort gufuskip lægi á
höfninni. Mér létti mjög, þegar ég sá, að svo var ekki. Það
var mikið líf og fjör um borð í Máfinum. Skipstjórinn lék
á alls oddi, sagði fréttir og heilsaði til beggja handa jafn-
'DOMY
IF IT MEAN5
SETTING
BOVS SACK TO
K U/^COITAI
MYNDA-
SAG A
KATA: „Niú er sjiúkliniguriinn
að veraó igóðiur. Við sögðum
þér Mka að við myndum gieta
gefct nógu vdl við það sem
bilað var í iþér.“
PINTÓ: „Já — en ég get ekfci
verið rólegur fytrr en ég veift
n'vdu igcj.il, vciöur fyrir þessa
særðu félagia þarna iuppi í
fjöl;líu;nium.“
KATA: „Jó, Pintó, þeir þurfa
að fó lækishjálp.“
Á meðan ræða þeir saimian Öm
ag Norlih læknir.
NORTH LÆKNIR: „Þú segist
þekkja staðinn- iþar sem þeir
eru bg að þú viljir fara þang-
að í flugvél?“
ÖRN: „Ég skal gera aLlt sem ég
igeít ttil þiees að nó í piltana og
ifcoima þeim itil sjúikraisföðv-
anna.“
NORD LÆKNIR „Þetita likar
mér —1 Jæja, við iskulum
heyra hvað foringinn sagir —
iEtftir ihverjiu erium við svo isern
að bíða. Komdu þá-“
l