Alþýðublaðið - 19.01.1945, Blaðsíða 8

■TMRNARSICa
Hugrekki
(First Comes Courage)
Spennandi amerísk mynd
frá leynistarfsemi Norð-
manna
Brian Aherne
Merle Oberon
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð bömum innan 14 ára
ALÞTÐUBLAÐiP
Föstaðagur 19. janúar 1945.
Hún: Ég get eíkki gifzit þér,
þar sem ég elska þig ekki, en ég
«kal vara þér sem sjrsitir.
'Hann: (Þeagilegur) Hvað held
ur þú að sé líkl-egt, áð pabbi
eftixláti okkur mikið?
• * •
GLETTNI ÚH GUÐI.
Strákur nokkur var í kapp-
hlaupi við klukkuna um það,
hvort hann yrði of seinn í skól
ann. Hann tautaði í sifellu fyr-
ir munni sér: „Góði guð, láttu
mig ekki verða of seinan í skól
ann, láttu mig ekki verða of
seinan í skólann." Loksins var
hann kominn á leiðarenda og
ennþá einu sinni heyrðist hann
kalla upp: „Góði guð, láttu mig
ekki verða of seinan í skól-
ann“, og hann þaut eins og fæt
ur toguðu inn á eftir bekknum
sínum, sem var að hverfa inn
úr dyrunum. í óðagotinu, sem
á honum var, gætti hann ekki
fóta sinna sem skyldi og áður
en hann vissi af lá hann endi-
langur á skítugum skólagang-
inum. Hann reis nú samt von
bráðar upp og í stað þess að
halda inn í skólastofuna þaut
hann út í dyrnar, kreppti hnef
ana upp á við og hrópaði: —
„Hver var að biðja þig að
hrinda mér fyrir því, kvæið
þitt.“
• - * *
Margur er oft of ungur til
þess að kvænast en enginn of
gamall til þess að elska.
Finnskur málsháttur.
eikki að opna það.
Hanm beyigði sig ni&ur og tók
það upp, og usm feið tfór skjálfti
ium .fhann aillam. Það skrjáfaði
íhátit í luonEilagmiu, þegar hann
neáff það upp. Grænir peninga
ssðlar liájgu samaníbrotnir innan
á bréfkm.
„Kæri Georg,“ lais ihann og
•bögglaði ©eðlama ií ilóf anum. „Ég
er íarin ffrá þér. Ég kem aldrei
aftur. Það þýðir ekki að reyna
að ihalda íbúðiná, óg get að
imdinmsta kosti ekki séð um leig-
ama alein. Ég viildi gjarnan
Ihjiálpa þér, eff ég gæffci, en ég
gst ekki umnið fyrir okkur báð
um og borgað (húsalieiguna. Mér.
vieitir efcki atf þessu Lirtla, sem
ég vinn mér inn, tiil þess að fá
miér föt fyrir. Ég skil tuttugu
dióllara efftir. Ég á ekki meira
cnúna. Þú gatur gert það, sem
þú viOt, við húagögnin. Ég kæri
mig ekki um þau.
Carrie."
'Hanin lét bréffið falla á gólf-
ið og leit róiega í kringum sig.
Nú vissi hann, 'hvers hanin sakn
aðL Það var klukkan hennar.
Hún var farin af arinhilllunni.
Hann gekk inn í sebustofuna,
svetfniherfoeTgið, borðistotfuna og
kveikrti alls staðar á gasinu.
Silfurmunirnir voru horfnir úr
dragkiistumini. Dúkurinn var far
iinn aff borðetofuboröi nu. Hann
opnaði fataskápinn — fötin
hennar voru öll horfin. Hann
opnaðd skúfÆ'umar — allir mun-
imir henuar voru farnir. Kisí-
an heunar var farin af smum
venjulega stað. í herberginu
hans béngu gömlu fötin hans
eins oig hann h/etfði slcilið við
þau. Ekkert annað var farið.
'Hann gekk inn i borðstofuna
og stóð þar um srtund og horfði
vonleysislega niður fyrir fætur
sér. Þögnin var kveljandi. íbúð
in var svo urudarlega tóm. Hann
var aiveg búnn að gleyma því,
að hann var svanvur og klukk
an var ekxi re.na rúrniecra s,-x
Honum fannst sem langt væri
iiðið á n*ó
Alit í e>:ii tók hann eftir því,
að hann he't er.n á pen'.ngan-
um í hen ii mi. Það voru tutt-
uigu doiiaia:', e:ns og hún uaiði
sagt. Iíanr. gekk aftur ;nn án
þess að s'okkva og honum
fannist íbúði i hræðilega 1óm.
„Ég ver'5 að los ia i ,r þpssu,“
sagði hanu við sjálfa" s.g
Og svo skyrijaði hann íil
fulls, hver. i einmana hann var.
„Hún rr farin frá mér, ‘
muilidraði hrnn aftur og ai'tur.
„Hún er faria.“
Þessar þæg' egu -"toíur, þar
sem hana heföi dvalizt sr
marga iudæii daga, voru nú
ekki ne.na • minning lengur
Eititihvað kaldara og bitxara var
fram undan.Hami lét fallast
niður í stóbn'n og stuiddi hönd
un'dir kinn — hann var gripinn
aff mairgs konar tilifinninigum,
en hann huigsaði ekki.
£vo fann hann skyndilega til
sterkrar meðaumkunar með
sjálffrum sér.
„Hún hefði ekki þurft að
fara butrt,“ sagði hann. „Ég
Ihsffði íengið edrtthvað að gera.“
Ha'nn sat lengi 1 stólnum án
þass að nugga sér og bætti svo
við upphátt:
,,É,g neyndi þó mitt bezta,
var það ekki?‘
Um miðnætti sait hann enn í
istóLnum og ruggaði sér og starði
til jarðar,
iéIEIRTUGASTI OG ÞRIÐJI
KAÉLI.
Carriie sait í hinu þægilega
heribergi sáinu og velti fyrir sér,
hvernig Hurstwood hstfði smú-
izit við brottfför hennar.. Hún
kcm nokkrum smiáhluitum fyrir
i flýti og fór síðan í leikhúsið.
Hún bjóst einna helzt við því,
að hann biði hennar þar við
dyrnar. En 'bann var þar ekki,
og ótti hennar hvarf, og tilffinn-
ingar hennar hlýnuðu i hans
garð. Hún gleymdi honum al-
veig þaugað til hún átti að fara
beim eitir leikhúS'ttíma, en þá
varð hún aifitur hrædd um, að
húm mumdi' hitita hann. Dagarn
ir liðu og hún heyrði ekkert frá
hionum, og ótti bemnar viið hann
þvarr smám saman. Innan
skamms var hún algerlega laus
við það þunglyndi, sem hafði
þjakað hana meðan hún bjó
með Hurstwood.
Það er undarlegt, hvensu
ffljóitt staða manns getur náð
atLgErum tökum á hon-um. Car-
rie komst inn í leikhúslífið við
Iþað að hlusita á bla&rið í Lólu.
Hún komst að því hver leikhús
'blöðin væru og hvaða blöð birtu
greinar um leikkonur og annað
þvá um Líkt. Hún fór að Lesa
blaðagreinarnar, ekki eingöngu
um söngLeikinn, sem hún lék í,
ibeldur einnig um aðra. Smám
samam íór hún að þrá það að
Láta ,tala um sdg. Hún þráði að
verða fræg eins og himar og las
með áfeíngju aLLt hrós og aiia
gagnrýni um hinar frægu leik-
konur. Þastsi yfirborðlsheimur,
eem hún var svona heilluð af,
haffði aigeriega gieypt hana.
Á þesssum tíma voru blöð og
támarit að byrja á því að birta
myndir af feguæðardíisum Leik-
sviðsinis. Riöðin, einkum sunuu
dagablöðin, voru yfirfuli af
leikhúsdálkum með myndum aí
vel þeikktum Leikurum í skraut
legum umgerðum. S'ömuleiðis
'birtu támaritin — einKium þau
nýjuistu — öðru hverju myndir
I
_ nyja bio _
Himnaríki má bíða
(Heaven Can Wait)
Stórmynd í eðlilegum litum,
gerð af meistaranum
Emst Lubitsch.
Aðaihlutverk:
Don Ameche
Gene Tierney .
Lairtí Creger.
Sýnd kl. 4, 6.30t og 9

I
mmm GAMLA BiO _
Random Harvesl
Aðalhlutverkin leika:
Greer Garson
Ronald Colman
Sýnd kl. 6,30 og 9
Róslur á Burma-
brauiinni
(A Yank on Burma Road)
Barry Nelson
Laraine Day
Sýnd kl. 5
Bönnuð börnum yngri en
12 ára.
aff iglæsilegum leikkonum og
myndir ag ýmsum atriðuro úr
leikrituaiuim Carrie skoðaði
þetta með vaxanidi áhuga. Hven
ær skyLdi birtaet mynd úr henn
ar leik? Hvenær skyldi birtasrt
mynid aff henn á blaði?
Sunnujdaginm áður en hún
étrti á fynsta skipti að ls'ka nýja
hlutverkið leit hún yfir leikhús
dálkama til þess að gá að ein-
■hverjum uimmælum. Hún bjósrt
alveig við því, að efckert yrði á
það minnzt, en þama í smápistl
umum sá hún smá k.’ausu Car-
ftil ilja..
Hluitverk bándastúlku n n a r
Katishu í „Eiginkonum Abduls“
á Broadway, isem hingað til bef
uir verið leikið aff Inez Carew
verður hór efftir leikið aff Carrie
Madenda, æm er ein aí efni-
leguistu byrjendum okkar.
Carrie varð frá sér numin af
gleði. Var þetta ekki dásamlegt!
Loksi'ns. Éyrsta greinin uin
(hana, siem hún hafði þráð svo
Lenigi. Og þeir sögðu ,að hún-
vœri effmileg. Hún gat varla
sti'llt sig um að hlæja hártt.
ie las hana titrandi frá hvirfli Skyldi Lóla hafa séð þetta?“
Ónæðissöm jólanóti
inn Þorkell bauð hvað eftir annað gott kvöld, milli þess
sem hann gekk fáein skef í áttina til stofudyranna í þeirri
von ,að hreppstjórafrúin kæmi ef til vill fram í dyrnar. En
að lokum gat hann ekki beðið lengur og gekk til stúlknanna
með Hans litla við hlið sér. Önnur þeirra rétti hendina fram
efir bréfinu með beim orðum að hún skyldi skila bví til hús
bóndans, — siðan héldu þær talinu áfram. Drengirnir urðu
að halda heim að svo búnu, sneiptir og vonsviknir. Og þeim
var ekki anzað begar þeir kvöddu og buðu gleðileg jól.
Fyrir utan garðshliðið lá trjábolur upp við grindverkið.
Þeir settust barna niður og Hans tók að gráta.
„Við fengum þá ekki neitt,“ kjökraði hann.
Þorkell reyndi að hugga hann með því, að þetta væri
vegna alveg sérstakrar óbeppni, — þeir hefðu ekki hitt sjálfa
frúna og í raun og veru gerði það ekkert til, því nú héldu
þeir heim og myndu fá hríisgjónagraut og saltfisk til matar
heima hjá pabba og mömmu. Og þeir myndu fá stóra köku
með kaffinu. Svo sagði hann Hans frá því, að mamma ætti
sælgæti, sem hún gevmdi niðri í skúffu og borða ætti á
hátíðinni, — pabbi hefði komið heim með bað um daginn.
Til allrar hammgju var Þorkell með dálítinn lakkrís í vasan-
um, til þess að gefa Hans og hugga hann með. Síðan lögðu
þeir af stað heim á leið. Færðin var þó ekki sem bezt. Og
þeir voru ekki nema rúmlega hálfn'aðir heim, þegar þeir
r
/
mwlsé
M YN D A-
SAGA
^OlTM TWE 'yoiJNDEO
AME5ICAN éOLOl£Z$,
5AF£iy EVAOJATéP FCPM
THE ITALlAN MOUNTAlNiS
___&CQZCHY ANP THE
OTHEl# AT FIELO-fA,
UAVE LÉARNE.0 THAT ^
THElf? NEW-FOUNP
FRI&NCV PlMTO, HAf
8££N TKAN5F£KR£P TO
THEIR 5SJUAPR0N 0AÍE...
; v SiJ--0 ThaT .mcunTmin
CROEAu i5 rvER.._.anD |TS
G-OisiS- TC £3c NiCE , HAViNG-
PIMTO H5PE. WiTH ÚS
...HE'S A Ri&HT SUW
znJitiCní
j&ood
]
yc*u, ^O^fcTHINS NSW
waí ?a-£ní ^ppgp TO the
Ol.P RCOST...I S'ORTOF
TAKE TO THAT LANTERN
-JAWEP COW POKE TOO,
EEP HAIR ANP ALL /
KÁ.TA: „Það gleður mig að þess
ari fjallafferð okkar er lokið.
Það verður gamaoi að hafa
Pinftó hjá okkur, ihairm er góð
iur sitrákur.“
ÖRN: „J4, það er góð viðbórt
við gamla hópinn. Rauða hár
ið 'hans mun bera vel við ljósa
mökkinn hérna á vellinum.“
/