Alþýðublaðið - 08.02.1945, Blaðsíða 8

ft
Fimmtudagur 8. febrúar 1945.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
■TJARNARBIC.
Englasöngur
(And the Angels Sing)
Amerísk söngva- og gam-
anmynd
Derothy Lamour
Betty Hutton
Fred MacMurray
Sýning ki. 5, 7 og 9
fS
HVERGI AF SLEGIÐ!
Björn á Esju'bergi var að slá
í Innra-Hólmstúni og gat ekki
eggjað Ijá sinn. Reiddist hann
þá svo mjög, að hann kastaðist
brýninu i loft upp, og sagðist
honum svo siðar frá, að það
mundi ekki komið niður enn.
Þetta þótti ekki trúlegt. Þá sagði
Bjöm: Fari ég þá í helvíti, fað
ir minn og móðir mín og allt
fólkið á Hólmi, ef ég lýg. Þetta
var stöðugt viðkvæði Björns,
er sögur hans voru rengdar,
sem oft kom fyrir.
Sunnanfari
ÓVENJULEG TILLITSSEMI
Skammt frá Innra-Hólmi er
engjastykki, sem Klömhrur
heita. Þar eru gamlar mógraf-
ir uppgengnar og lítið vatn í,
en for. Hjá gröfum þessum
sást eitt sinn hestur á beit með
þófareiði, en enginn maður.
Björn á Esjuhergi var sendur
að vita, hverju þetta sætti.
Þegar hann kom aftur gaf hann
þessa skýrslu: „Það er hann
Gvendur Gíslason, hann ligg-
ttr þar í mógröf og sýnist fara
vel um hann.“ Drógstu hann
ekki upp úr? „Nei, ég tímdi
ekki að vekja hann.“ Gvendi
var bjargað.
Sunnanfari.
hann í annað skipti, „ef þér
fengjuð alvarlegt hlutverk. Ég
hef velt því fyrir -mér, og —“
„Hvers vegna er það?“ sagði
Carrie.
„Nú,“ sagði 'hann, eins og
maður sem glímir við dægra-
dvöl. „Þessi svipur kemur á
andlit yðar við hið allra smá-
vægilegasta atvik. Hann kemur
þegar þér hlustið á hrífandi
lag eða sjáið einhverja mynd.
Þetta er sá svipur, sem heimur-
inn Vill sjá, því að hann túlkar
þrár hans.“
Carrie starði á hann án þess
að skilja fullkomlega, hvað
hann átti við.
„Heimurinn er alltaf að
reyna að látá skoðanir sánar í
ljós,“ hélt 'hann ófram. „Flest-
ir menn geta ekki fundið orð
fyrir tilfinningar sdnar. Þeir
eru undir öðrum komnir.
Þess vegna er snillingurinn til.
Sumir lýsa þrám al’heimsins í
tónlist, aðrir í skáldskap og enn
aðrir í leiklistinni. Stundum
kemur þetta fram í andlitum
manna — andlitssvipurinn sýn-
ir allar tilfinningar og þrár.
Það er þetta, sem á sér stað
með yður.“
Hann horfði á 'hana með svo
alvarlegu augnaráði, að hún
skildi hann. Að minnsta kosti
skildi hún, að útlit hennar túlk-
aði þrár alheimsins. Hún hélt,
að þetta væri 'hrós, þangað til
hann bætti við:
„En af þessum ástæðum hvíl-
ir mikil ábyrgð á yður. Það er
af hendingu, að yður er þetta
gefið. Þér getið ekki miklazt
af 'þvi — ég á við, að þér hefð-
uð alveg eins vel getað verið
lausar við það. Þér hafið ekk-
ert borgað til þess að eignast
það. En nú, þar sena yður er
þetta gefið, þá verðið þér að
nota það á ein'hvern hátf.“
„Hvernig?" spurði Carrie.
„Til dæmis með því að leika
í harmleikjum. Þér eruð svo
fullar af viðkvæmni og hafið
hljómfagra rödd. Þess vegna
eigið þér að flytja öðrum gleði.
Það gerir vald yðar varanlegt.“
Carrie skildi ekki þetta síð-
asta. Annars sannfærðu orð
hans hana um það, að velgengni
hennar ihingað til hefði enga
þýðingu.
„En hvað eigið þér við?“
spurði hún.
„Aðeins þetta, sem ég segi.
Þér hafið hæfileika í augum yð-
ar, munni yðar og í eðli yðar.
En samt getið þér misst hann.
Ef þér snúið yður undan og
hugsið aðeins um að lifa þægi-
legu lífi, þá hverfur ‘hann fyrr
en varir. Þér missið glampann
úr augunum. Munnsvipur yðar
breytist. Þér missið hæfileik-
ann. Þér haldið ef til vill, að
þetta sé ekki rétt, en það er
rétt. Náttúran sér um það.“
Hann var svo ákafur í að
auka allt hið góða., að hann
fylltist stundiun eins konar
anda og varð að gefa honum
lausan tauminn. Það var eitt-
hvað í fari Carrie, sem honum
geðjaðist að. Hann vildi vekja
hana.
„Já, það er víst,“ sagði hún
utan við sig og fann til sektar.
„Ef ég væri í yðar sporum,“
sagði hann, „þá mundi ég breyta
til.“
Dögum saman sat Carrie í
ruggustólnum sinum og velti
þessu fyrir sér.
„Ég held, að ég fari að hætta
að leika gamanhlutverk," sagði
hún loks við Lólu.
„Hvers vegna?“ sagði Lóla.
„Ég held, að ég sé betur fall-
in til að leika í harmleikjum."
„Hver hefur nú verið að telja
þér trú um þetta?“
„Ó, enginn,“ svaraði hún.
„Ég hef alltaf haldið þetta
sjálf.“
En hún hafðist ekkert að —
hún var hrygg. Þetta var svo
löng leið — eða svo virtist
henni — og hún var umvafin
þægindum. Af þvi stafaði að-
gerðaleysi hennar, en samt var
hún gagntekin af þrám.
FERTUGASTI OG SJÖUNDI
KAFLI.
í New York voru um þessar
mundir allmargar góðgerða-
stofnanir, og með aðstoð þeirra
dró Hurstwood nú fram lífið.
Meðal þeirra var heimili hinna
miskunnsömu systra í Fimmt-
ándu götu. Þar á dyrunum
hékk lélegur ölmusupottur, og
á 'hann var málað, að hver, sem
bæði um, gæti fengið ókeypis
máltíð þar. Þessi auglýsing lét
lítið yfir sér, en, bak við hana
stóð þó víðtæk ’velgerðarstarf-
semi. Það eru svo margar og
miklar stofnanir af slíku tagi,
að betri borgararnir taka ekki
éftir þeim. En þegar fólk hef-
ur komið auga á þær og fær
áhuga fyrir þeim, þá fyrst upp-
götvar það, hversu viðtækar
og mikilvægar þær eru. Ef mað-
ur hefði ekki einmitt þetta í
huga, þá var hægt að standa á
horninu á Sjöttu Avenue og
NTJA BtO m » GAMLA SIO ■
Land sólarupp-
komunnar
Gamlar kunningja
konur
(„Old Acquaintances“)
Betty Davis
Gig Young,
Miriam Hopkins
Sýnd kl. 6.30 og 9.
’ «

Hver er maðurinn!
leynilögreglu-
fSpennandi
®lmynd.
Sýnd kl. 5.
1 Bönnuð fyrir böm yngrij
ien 16 ára.
Fimmtándu götu dag eftir dag
án þess að taka eftir því, að
með nokkurra augnablika milli-
bili gengu nokkrir veðurbitnir,
magrir og tötralegir menn út
úr fólksfjöldanum á breiðstræt-
inu og sneri niður Fimmtándu
götu. En þannig var það engu
að síður, og því kaldara sem
var i veðri, þeim mun greini-
legra var þetta. Rúmleysið á
heimili hinna m,iskunnsömu
systra gerði það að verkum, að
aðeins tuttugu og fimm eða
þrjátíu gátu borðað í einu, og
Sýnd kl. 9
Bönnuð börnum innan 16 ára
Prófessorinn og
dansmærin
(My Heart Belongs to Daddy)
Richard Carlson
Martha O'Driscoll
Frances Gifford
Sýnd kl. 5 og 7.

'hinir, sem biðu, urðu þvf að
standa í hóp úti fyrir, og við
innganginn varð að vera vörð-
ur. Þetta hafði endurtekið sig
daglega i svo mörg ár, að allir
voru hættir að taka eftir því.
Mennirnir stóðu þarna eins og
fjái'hópur í rétt og biðu þolin-
móðir — biðu í misjöfnu veðri
klukkutímum saman, áður en
hægt var að hleypa þeim inn.
Engra spurninga var spurt, og
engar bænir voru beðnar. Þeir
átu mat sinn og fóru svo, og
sumir komu reglulega dag eft-

w/'/ta/n
v/a
Fyrsta ferðalag Mogens
„Amalía, — mér geðjast ekki Konráð.“
„Ekki láta svona, vinur minn,“ sagði Amalía og beygði
sig til þess að færa Konráð í skóna. „Ég held að Konráð
sé bezti maður. Og þar sem hann kemur hingað, sendur
af veiðistjóranum sjálfum, þá verðurn við að fara með hon-
um, — er ekki svo?“
Mogens hneigði höfuðið til samþykkis. Loks var hann
tilbúinn. Hann hafði ekki minnstu lyst á nýmjólkinni og
kökumun, sem Amalía bax á borð fyrir hann.
Mikið fannst honuatn undarlegt að koma út undir bert
loft um hánótt í júní. Trén virtust svo stór, — stærri en
venjulega.
Fyrir utan garðshliðið beið Konráð með vagn sinn
Mogens sá strax, að þetta var ekki vagn föðurs hans, —
ekki næstum því eins fallegur, að honum fannst. Mogens
og Amalía settust aftur í, en Konráð settist í ökusætið.
Mogens hallaði sér í fang Arnalíu og varð litið upp í him-
inhverfinguna, þar skinu fáeinar stjörnur. Mikið voru þær
langt í burtu frá honum bar sem hann sat í vágnum og horfði
upp til þeirra. Mogens heyrði fuglasöng einshversstaðar
Skammt frá veginum og hélt, að nú hefði fuglamir vakn-
að við kerrulskröltið á veginum. Síðan fór hann að hugsa
um Bertelsen. Líklega var hann ekki vaknaður enn, — þau
f
I £A5y.amster... well Nj nvrsy tcm
! <S£T YOU TOA OOC, /..w£í" IW
: IM KO T/MB- PAI —
MYNDA-
SAG A
HERlMAÐUR: „Faæðiu vartega,
’kunningi. Við skulum fara
með þig til læknis.“
ANNAR HERMAÐUR: „Jæja
við skulum flýta okkur. Hon-
um li'ður. .. . “
ANNAR „ARABI“ kemur með
byssu í hendi: „Þú færð sömu
útreið kunningi, ef þú hreyf-
ir þig — Emil! Farðu með
þessum þarna bak við rúst-
irnar. Þú ferð á eftir. Svona
nú, eða ég skýt!“
HERMAÐUINN: „Það var
slæmt að við skyldum ekki
þekkja ykkur á lyktinni, naz-
istablækurnar ykkar.“