Alþýðublaðið - 19.02.1945, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðudagur 19. febrúar 1945.
■TMfmARBið-
í dagrenning
(The Hour Before the Down)
Amerísk mynd eftir skáld-
Isögu W. Somerset Maug-
hams
Veronica Lake
Franchot Tone
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 12 árai

GAT ÞÓ SVARAÐ FYRIR SIG
Siggi þótti ekki stíga í vit-
ið. Einu sinni var hann sendur
með korn til malarans. Sagði
þá maiarinn við hann: „Þeir
eru að segja, að þú sért nokk-
suð heimskur, Siggi. Segðu mér
nú, hvað þú veizt, og hvað þú
veizt ekki.“ „Það skal ég gera,“
sagði Siggi. „Svínin þín eru
feit, það veit ég, en af hverra
korni þau fitna, veit ég ekki!“
'r ❖ ❖
ERFITT VIÐ AÐ VERÐA.
Fyrir mörgum árum var upp
boð haldið að Grund í Eyja-
firði. Veður var kalt og mikið
drukkið af ódýru brennivíni.
Þá kostaði potturinn sextán
skildinga. Meðal mannfjöldans
voru tveir menn, sem hétu Jak
ob og Árni. Var hinn fyrri
mikill fyrir sér og sterkur, en
hinn vesalmenni að burðum. Ó-
vart steig Árni ofan á hund,
svo að hann skrækti. Tekur
Jaköb í treyjukraga Árna, réið
ir svipuna og segir: „Ertu að
meiða hundinn minn, bölvað-
ur?“ Árni brauzt um og hugð-
ist losa sig en gat ekki. Segir
hann þá í dauðans vandræðum:
„Jæja, berðu mig þá, helvítið
þitt, en komdu hvergi við mig.“
Úr þessu varð almennur hlátu-
ur, svo að Árni slapp frá högg-
inu.
Allir kjósa sér ellina, en eng
ir fenginni hrósa.
f « 11 1 '
1ÍIF OG
W. SOMERSET
-----OT,
LEIKUR
I
M A U 8 H fl M
„O — o, ekki'ibýst é,g við því. Ég geri ekiki ráð fyrir, að óg
leiSki mikið héðan af. það er ertfitt að finna hlu'tiverk, seon henta
mér. Maður, isem kominn er á minn alidan-, isjáið þér, getur ekíki
með góðu móti ieikið ungan ©Mkhiuga, og það virðiist svo seim rit-
hötfiundarnir 'séu hættir að baifa personur sínar með sivipuðu sniði
oig siður var, þegar ég var lunigur. Þér ivitið sjáilfisagt, hvað ég á
við — hertoga eða ráðhérra eða yfirdómara, sem veit lengra
nefi sínu og vefur fólki um fingur sér með örfáum. orðum. Ég
veit ekki hvað bagar skáldin. Það er eins og þau séu hætt að
geta skrifað nýtilega setningu. Innantóm list — það er það, sem
við leikararnir verðum að sýna nú á dögum. Og hvernig er okk-
ur svo þakkað? Hvernig þakka skáldin okkur, á ég við. Yður
myndi bregða í brún, ef ég segðu yður, hvaða kosti sum þeirra
hafa kjark til þess að setja okkur.“
„Það er staðreynd, sem ekki verður haggað, að við getum
ekkert án þeirra,“ sagði Júlía brosandi. „Og sé leikritið gallað,
þá eru ekki til þeir leikarar, sem' geti bjargað því við.“
„Það stafar af því, að leikhúsgestirnir geta í raun og veru ekki
sökkt sér nóg niður í list leikarans. Á frægðardögum ensku leik-
húsanna kom fóhíið til þess að sjá list leikaranna, en ekki leik-
ritaskáldanna. Það var sama í hvaða leik Kemble og frú Sidd-
ons léku. Fólkið streymdi. að til þess að sjá þau. Og þó að ég beri
ekki á móti því, að allt sé vonlaust, ef leikritið er lélegt, þori
ég að staðhæfa, að enn- er það samt meðferð leikaranna á hlut-
verkunum í leikritunum, sem fólk kemur til þess að sjá.“
„Því býst ég ekki við að neinn neiti,“ sagði Júlía.
„Leikkona eins og Júlía þaf aðeins sæmiiegt hlutverk, efnh
við. Fái-hún það, er öllu borgið.“
Júlía brosti heillandi og þó um leið ofurlítið afsakandi fram-
an i unga manninn. „Þér megið ekki trúa manninum mínum allt
of bókstaflega. Ég er hrædd um, að hann sé ekki óhlutdrægur
dómari, þegar ég er annars vegar.“
„Þessi ungi maður hlýtur að vera miklu meiri heimskingi
lieldur en ég get imyndað mér, að hann sé, ef hann-veit ekki, að
á leiksviðinu er þér ekkert ógerlegt.“
„Ó, það er nú bara ímyndun fólks, sem sprottið hefur af þyí,
að ég hef ætíð gætt þess að takast ekki annað á- hendur en ég
get gert.“
Andartaki síðar leit Mikael á úrið sitt. „Þegar þér hafið
lokið við að drekka kaffið, ungi maður, ættum við að fara að
tyigja o'k)kur.“
Ungi. maðurinn sötraði það, sem eftir var í bollanum, og
Júlía stóð upp.
„Þér gleymið ekki myndinni?“
„Mig minnir, að það sé eitthvað af myndum af mér í gren-
inu hans Mikaels. Komið þér með mér að leita að þeim.“
Hún leiddi hann inn í allrúmgóða stofu inn af Iborðstofunni.
Þótt þessi stofa væri kölluð ei,nkaheiJbergi Mikaels —- því að karl-
men;n þurtfa afdrep, Iþar sem Iþeir igeta reykt þípu isínia oig verið
í friði, — þá var hún einkum notuð til þess að geyma þar yfir-
hafnir, þegar gestir komu. Þarna var fyrirferðarmikið rauðavið-
arborð, og á þvtí woru myndir af Geong V. 'otg Maníu drottningu
með eiginhandaráletrun þeirra. Á arinhillunni var gamalt eftir-
líkan af andlitsmynd Lawrence af Kemble í gervi Hamlets. Á
litlu borði lá hefti af vélrituðum leikritum. Meðfram öllum veggj-
um voru bókahillur og undir þeim skápar, og út úr einum þeirra
tók Júlía síðustu myndirnar af sér. Hún rétti unga manninum
eina þeirra.
„Þessi hérna er ekki sem verst.“
„Dásamleg.“
„Þá er ég nú líklega ekki eins lík sjálfri mér á ihenni og ég
hélt.“
I
m NTJA BIO m
Leyndarmál kvenna
(Between us Girls)
Fjörug gamanmynd, með
Robert Cummings
Kay Francis.
Jhon Boles
Diana Barrymore
Sýning kl. 5, 7 og 9
mm CAMLA BfO —
Káfir voru karlar
(Tortilla Flat)
eftir John Steinbeck
Spencer Tracy
Hedy Lamarr
Tohn Garfield
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
„En það eruð þér einmitt. Þetta eruð þér ljóslifandi.“
Hún brosti til hans. Það var eitt af þessum tvíræðu, hálf-
ertnislegu brosu>n hennar. Svo lét hún augnalokin síga sem
snöggvast, lyfti. þeiro aftur og horfði eitt andartak á hann -af
því blíðlæti, sem fólk sagði, að væri hennar mýksta augnaráð.
Hún gerði þetta ekki í neinu sérstöku skyni. Ef hún gerði það
ekki hreint og beint ósjálfrátt, þá var það af einhvefri eðlislegri
löngun til þess að gleðja aðra. Pilturinn var svo ungur, svo feim-
inn. Hann virtist vera allra ástúðlegasti piltur, og hann myndi
aldrei framar koma fyrir augu hennar. Flún vildi ekki láta hann
fara slyppan, hún vjldi, að hann minntist ávallt þessarar stund-
ar. Hún skoðaði myndina betur. Henni þótti gaman að ímynda
séi, að svona væri hún ásýndum í raun og veru. Ljósmyndarinn
Fyrsla ferðalag Mogens
för Amafiu og Mogens olli mesta uppnámi í brúðkaups-
veidunni. í miðjum veizluhöldunum yfirgaf Klogh fólkið
Og flýtti sér eins og hann frekast gat til þess að komast
heim eins fljótt og hann gæti. Hann kom að öllu eins og
var, þegar Berttelsen hringdi til hans. — Enginn viissi neitt
frekar um - flótta Amalíu og Mogens. Aftur á móti sá
Klogh, að peningakassi hans var tæmdur, — og þá fór
íhann fylrþt að ski'lja, hvernig í öl’lu !á. Amalía hafði
flúið eftir að hafa rænt og rup'lað bví sem hún náði í úr
bonum. En hvters vtegna hafði hún tekið Mogens með sér?
Veslings Kloigh var næstum því orðinn örvínglaður af tauga
óstyrk, þegar hann fékk skeytið frá lækninum uhi, að
sonur hans væri þar niðurkominn og honum liði ógætlega.
Ári seinna kom bréf frá Amalíu, stílað til Mogens. Hún
bað hann innilegrar fyrirgéfningar. Hún spurði, hvort
hann væri ekki kominn heim aftur, — og hvort honum liði
ekki vel, — sömulteðis, hver hefði hjálþað honum að lokum.
Hún og Konráð voru gengin í heilagt hjólaband og þeim
leið ágætlega þar sem þau bjuggu — í Ameríku.
Þegar Mogens var kominn til vits og ára, ski'ldi hann
til fulls tildrögin sem dllu því, að hann lagði af stað í fyrsta
ferðalag sitt.
ENDIR.
O.K..MISTER, I GUESS WE'RE
UCKEP, BECAUSE THE PLOYSNAY
THING TO DO IS SADDLEFRAS
the floy; right now— if we
tfansfray the prosnatch with
A GQOD OLD ©NE-TWO, Y'5EE?
MYNDA-
8AGA
ÞJÓÐVERJINN: ,Jú, upp með
hendurnar! Það er þýðingar-
laust fyrir ykkur að vera með
nein bellibrögð. Emil mun
sjá um flugvélina.“
ÖRN: „Fyrst þið virðist þekkja
svörin. Kannske þú viljir þá
segja mér hvers vegna þið
hafið hertekið þessa ílugvél.“
ÞJÓÐVBRJINN: „Nei! Látið
hendurnar á bak aftur. Það
er bezt að binda ykkur. Þið
skuluð ekki reyna neinar
kúnstir."
PÍNTÓ: „Allt í lagi, Örn. Það
lítur út, sem við séum komn-
ir í klípu. Við verðum að sýna
þeim herra spítala og herra
dauða ef þetta á ekki að fara
illa. Skilurðu?“