Alþýðublaðið - 27.02.1945, Blaðsíða 5

Þriðjudagur 27. febníar 1945
ALÞVÐUBLAÐ8Ð
5
Þetta er ljóta tíðin — Snjótittlingarnir — Skíðaferðir í
Bankastræti — Stríðsyfirlýsing gegn bylnum — Lok-
un alþingishússins — Bréf frá ritsímastjóra.
ETTA ER LJÓTA TÍÐIN.
Hvað þýffir eiginlega aff vera
aff gefa út blöff í þessu veðri? Er
ekki bezt aff steinþegja, halda sig-
heima, kveffa Andarímur og kyrja
Passíusálma á víxl, en grípa svo
spil og spila 13-aura vist á milli,
Alkort effa bara Langhund? Mér
finnst þaff að minnsta kosti ekk-
ert tiltökumál, þó aff allt gangi úr
skorffum í svona tíð, enda ber tölu
vert á því. Maffur kemst ekki milli
húsa, nema meff lögregluaffstoff,
því aff bílastöffvamar loka og ekki
erum viff fær til þess aff fara ferffa
okkar í svona veffri þó aff gamla
fólkiff hafi orffiff aff gera þaff.
stöðvaðist hvað eftir annað og ætl-
aði ekki að hafa sig upp úr hjól-
förunum.
ÉG VIL SEGJA svona veðri
stríð á hendur. Maður getur ekki
tekið svona ósvífni þegjandi og
með þökkum. Við höfum áður
herjað á byljina og unnið sigur og
svo mun enn verða. En ég vil ekki
heyja nema eitt stríð í einu. Annað
vil ég láta afskiptalaust.
MÉR LÍKAR það eiginlega vel
að alþingismennirnir loki að sér í
svona tíð. Það er bezt að loka bæn
um vel og rækilega, þegar bylur-
inn hamast úti.
VESLINGS SNJÓTITTLING-
ARNIR þjóta yfir húsþökin okkar,
kaldir og svangir, leitandi að strái
eða korni. Eigum við ekki að gefa
þeim? Snjótittlingarnir eru ákaf-
lega varir um sig. Ef kastað er
brauðmylsnu í hrúgu í snjóinn
verða þeir hræddir við hrúguna.
Ef brauðmylsnu er hinsvegar stráð
um snjóinn lcoma þeir von bráðar
og taka til matar síns. Bezt er þó
að kasta fyrir þá á húsþökin.
MENN BRUNUÐU um göturnar
á sunnudaginn — á skíðum, en fá-
ir munu hafa leitað til fjallarma,
enda hafði Jón Oddgeir bannnað
það. Fólkið gekk rólega um stræt
in á skíðunum, brunaði sér niður
brekkurnar en þrammaði upp þær.
Ég var að horfa á þetta og tók
eftir því, hversu mikið atriði klæðn
aðurinn var í þessu bjástri: legg-
hlífarnar, treyjan, buxurnar, húf-
an, að ég tali nú ekki um litinn á
stöfunum. þ:j
MENN. VORU LÁTNIR vera að
moka snjó af götunum í gær. Það
var svo sem ekki vanþörf, því að
varla var mögulegt að komast um
götumar fyrir sköflum. Þegar ég
var að aka niður Túngötuna í gær,
var alveg eins og ég væri að fara
um Hellisheiði í kafaldi. Billinn
ÓLAFUR KVARAN ritsímastjóri
skrifar mér eftirfarandi bréf: „í
athugasemdum yðar um sendimenn
landssimans 23. þ. m. er ómaklega
veitzt að þóst- og símamálastjóra
og tel ég mér skylt að leiðrétta
það.
ÞAÐ ER ranghermi, að sendi-
mennirnir hafi verið teknir upp
í frumvarp launanefndarinnar, að
minnsta kosti sést það ekki eins
og það var lagt fram á alþingi.
Þar eru aðeins teknir yfirsendlarn
ir tveir, sem lengi hafa verið i á
launalögum og áður kallaðir að-
stoðarmenn við skeytaútsending-
una. Af einhverjum -ókunnum á-
stæðum hafði þessum mönnum þó
verið sleppt aftur úr frumvarpinu
við 2. umræðu á alþingi, en sendi-
mennirnir hins vegar teknir inn í
það.
SAMKVÆMT TILLÖGU MINNI
lagði póst- og símamálastjóri til
við fjárhagsnefnd, að yfirsendlam
ir yrðu aftur teknir í lögin, en
sendimennirnir ekki, þar sem fulln
aðarákvörðun hefur enn eigi verið
tekin um framtíðarfyrirkomulag
og mannahald við skeytaútsending
una, en við hana starfa nú bæði
unglingar og fullorðnir menn.“
Hannes á hominu.
/wuej^l éi. /jo/i/t CAct
Gervihöfn
Löragu eftir innrás bandamanna í Frakkland í fyrr'asunaar varð iþað kunnugi, að einn leynd-
dómurinn við ‘hana hefði verið gerfihafnir, seim berskip bandamanna hefóu dregið með sér
í mörguim pörtum yfir Ermarsund og ’komið fytrir við innráfearfetröndi'na. Hér er mynd tek-
in úr lofti af einni þessari gervihöfn. Fremst isést ihafnartgarðurinn og skip, isem éru að ganga
frá honum, en i bafcsýn margar bryggj.ur út frá ströndinni. Hlöfn ,þessi 'er sögð vera svipuð að
stærð og h'öfnin í Dover á Suður-Englandi.
EINHVER- FYRSTA END
URMINNING mín um
Búlgaríu er í sambandi við
hunda, sem voru í fylgd með
hirðunum, er gættu fjárhóp-
anna upp til fjalla. Þessir
hundar voru fjarska grimmir,
enda veitti ekki af því, sökum
þess, að á veturna eru úlfarnir
harla viðsjárverðir og osvífnir,
er þeir leggjast á fé bændanna.
Fróðir menn telja, að gerist'
Balkan-íhundurinn nærgöngull
við menn, þýði ekki mikið að
hlaupa undan eða ætla sér að
stilla hann eða snoppunga:
eina ráðið sé að fara sér að
öllu rólega og þá sefist hann
von bráðar.
*
Eitt sinn var ég staddur á
almenningsskemmtun í búlg-
örsku þorpi einu, Þar var sam-
an kominn mikill fjöldi bænda,
sem tóku þátt í þjóðdönsum
ýmis konar, svonefndum haro,
sem eru mikið tíðkaðir í hinum
búlgörsku fjalldölum.
Eg var spurður að því, hvort
mig langaði til þess að taka
þátt í dansinum með þeim.
„Viltu ekki koma í dansinn?"
spurðu bændurnir. Framkoma
þeirra var algerlega blátt á-
fram og óþvinguð. Fáir þeirra,
sem þarna voru, jafnvel eng-
inn þeirra, hafði áður séð Eng-
lending, þótt undarlegt kunni
að virðast.
Mér var látin í té undurfög-
ur blómarós til þess að dansa
við. — En allt í einu kom hús-
bóndi minn, skólastjórinn í
þorpinu, askvaðandi í ’áttina til
mín, þar sem ég var að dansa
við þessa yndislegu sveita-
stúlku. —
„Þú hefur dansað við þessa
stúlku þrjá dansa í röð,“ hróp-
aði hann.
„Gott og vel,“ svaraði ég.
„Mig langar ekki til að dansa
við neina aðra en hana!“
„Já, — en það er hú einu
sinni sá siður hér í landi, að ef
maður dansar við sömu stúlk-
una þrjé dansa í röð, þýðir það,
að maður biðji hennar, —
úlaaríu núlimans
i
1 T EFTIRFARANDI grein
skýrir Bemhard New-
man frá núverandi menn-
ingarástandi í Búlgaríu og
viöhorfi búlgörsku þjóðar-
innar til nágrannaríkjanna
og nútímamenningarinnar.
Grein þessi birtist upphaf-
Iega í ,Balkan Backgroxmd‘,
en er hér þýdd úr „World
Digest“.
veiztu það kamiske ekki?!“
Mér varð komið hjá frekari
óþægindum með því að ung-
lingspiltur, sem stóð þarna
skammt frá, tók frá mér stúlik-
una mína og dansaði við hana
þrjá dansa samfleytt! Ég ósk-
aði þeim innilega til hamingju!
í annað skipti kom fyrir mig
smávegis atvik, sem er dálítið
viðskiptalegs eðlis. Ég ætla að
segja frá því með fáum orð-
um:
Upp til sveita 1 Búlgaríu er
lífsviðurværi frekar ódýrt og
fabrotið. í‘ venjulegu búlgörsku
sveitaþorpi er hægt að fá mál-
tíð, gistingu og morgunverð
samtals fyrir 1 shilling og 7
pence.
En svo var það kvöld eitt,
að ég kom í þorp eitt, sem var
að vissu leyti fráhrugðið öðr-
um búlgörskum þorpum, sem
ég hafði áður komið í. Þar
fékk ég framreidda sjöfalda
máltíð, — hún innihélt meðal
annars steik og ætisveppi, en
borgunin var aðeins 9 pence,
— og þjónninn, sem bar á borð
fyrir mig, vártist ekki hafa
hugimynd um þjónustugjald.
Daginn eftir keypti ég mér
súkkulaðjstykki, sem venjulega
kostar 2 penie, en fyrir það varð
ég sömuleiðis að borga 9 pence.
Súkkulaðið var innflutt og
höfðu verið lagðir á það gífur-
legir Ínnflutningstollar, aftur
á móti var máltíðin, sem ég
keyþti daginn áður, búin til
úr innlendum efnum. Þetta
var orsökin fyrir hinu mismun
andi háa verðlagi.
❖
Búlgaría er næst-minnsta
ríkið á Balkanskaganum. Þjóð-
ín lifir mestmegnis á landbún-
aði. Áttatíu og tvö prósent af
fólkinu vinnur að landbúnaðin-
um, en tíu prósent starfar ein-
göngu við markaðssöluna eða
það, sem framleitt er úr land-
búnaðarafurðunum. Hinar til-
tölulega fáu verksmiðjur í
landinu eru í þágu landbúnað-
arins að meira eða minna leyti
og þannig hefur iðnaði þj*óðar-
innar og framleiðslu verið hátt-
að um margra alda skeið. í
Shumba eru leðurvenksmiðjur;
eggjárnasmíði í Gabróró o. s.
frv. — Hinn búlgarski iðnað-
armaður er álitinn að jafnaði
einhver sá bezti, sem völ er á,
— og á hann það álit sannar-
lega skilið. Samt var það svo,
að þegar búlgarska stjórnin
hefur leitað til erlendra fyrir-
tækja eða ríkisstjórna í því
skyni, að þær settu á stofn
verksmiðjur í landinu, þegar
verðhrun, atvinnuleysi og önn-
ur óáran hefur geisað innan-
lands, hafa slíkar tilraunir
jafnan borið lélegan árangur.
Þetta hefur mikið stafað af
þvþ að Búlgörum fellur yfir-
leitt illa stórbrotinn verk-
smiðjuiðnaður, þrátt fyrir það
þótt þeir séu duglegir og lagn-
ir. Það kom oft fyrir, að Búlg-
arar, sem unnu við verbsmiðj-
urnar, fóru heim til sín frá
verkinu til þess að vinna að
uppskerunni heima á heimilum
sinum. Að lokum fór oft svo, að
forráðamenn iðnfyrirtækjanna
urðu að fá verkamenn frá nær-
liggjandi ríkjum til þess að
verksmiðjur þeirra gætu haldið
framleiðslu sinni áfram!
*
Hin einstöku þorp og borgir
eru furðanlega sjálfum sér
nógar. Lif alþýðumannsins er
mjog fábreytt, en heilbrigt. —
Fnamh. á 6. sáSu.