Alþýðublaðið - 24.03.1945, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
I.augardagur 24. marz. 194®..
8
■TJARNARBI6
Eins og gengur
(„True to Life“)
Jj- >•. •*'' :'■1 'í"' :••• -
Sprenghlægilegur
gamanleikur
um ástir og útvarp.
Mary Martin
Franchot Tone
Diek Poweil
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sala hefst kl. 11.
Maðurinn: „Hundurinn þinn
heit mig í öklan drengur.“
Drengurinn: „Já, hann hef-
ur ekki náð hærra. Það er ekki
hægt að ætlast til þess af svona
litlu hvolpgreyi, að hann nái
upp í hna-kkann á fullorðnum
manni.“
* * *
Jón (nokkuð drjúgur): „Ég
sem alltaf með seðlaveskið mitt
undir höfðalaginu.“
Bjarni (drýgri): „Já, ég gerði
það nú lika einu sinni, en ég
þoli ekki að hafa svo hátt undir
höfðinu, svo að ég er hættur
því.“
íjí íJí
Maður var í boði hjá kunn-
ingja sínum, sem var einbúi,
og fengu íþeir sér töluvert neð-
an í því. Þegar hann var að
fara heim um kvöldið, fékk vin
ur hans honum Ijósker, af því
að dimmt var. En þegar hann
kemur heim, segir kona hans
við hann: „Nú, hver þremilinn
ert þú að gera við rottugildru,
maður?“
„Nú, er það^rottugildra? Það
hlaut að vera. Ég var sízt að
skilja, hvort ég væri svo blind-
ur, að ég sæi ekki ljósið frá
Ijóskerinu, sem Jón lánaði mér,
eða hvort slokknað hefði á
því.“
* ❖ -*}i
Fremd er eigi að fella þann,
sem fætur hefur enga.
azt. Hann vissi, hvað hún gat, •'Og hann þekkti hverja sveigju,
hvert tillit og hverja hreyfingu hennar. Hann gat því gefið hexmi
þau haldkvæmu ráð, að þetta hlutverk varð betur af hendi leyst
en nokkuð annað hlutverk, sem hún hafði farið með.
Við hina leikarana var hann í senn bæði umburðarlyndur
og smámunasamur. En þótt á þolinmæðina reyndi um of, megn-
aði geðprýði hans og vingjarnleg framkoma að afstýra öllum á-
rekstrum.
Eftir þetta kom ekki annað til mála en að hann héldi áfram
leiðbejnandastarfinu. Rithöfundunum gazt vel að honum, því að
að hann var ekkí gæddur því hugarflugi, að hann ætti annars
úrkostar en fylgja hugmyndum þeirra nákvæmlega, og oft varð
hann að leita á náðir þeirra og spyrja þá, hvernig þeir hefðu hugs-
að sér þatta eöa hitt atriðið, sem hann gat ekki áttað sig á til
fulls. x
Júlía var orðin rik, Og það mátti Mikael eiga, að hann var ekki
síður umhyggjusamur um fjármuni hennar en sina. Hann vakti
yfir hverjum einasta tekjustofni hennar, og var jafn glaður, ef
hann gai selt verðbréf, sem hún átti, með álitlegum hagnaði, og
þótt ágóðinn hefði vunnið beint í vasa hans. Hann lét leikhúsið
greiða henni mjög há laun og var ekki lítið upp með sér af þvi
að geta sagt, að hún væri hæstlaunaða leikkonan í Lundúnum.'
En þegar hann lék sjálfur, reiknaði hann sér aldrei hærra
kaup heldur en honum þótti hæfilegt. Þegar hann æfði leiki
undir sýningu, tók hann ekki heldur meiri ómakslaun en mið-
lungs leiðbeinandi myr.di hafa gert.
Kostnaðinn við heimilisreksturinn og uppeldi og menntun
Rogers borguðu þau bæði að jöfnu. Roger litli hafði verið innrit-
aður vætnanlegur nemandi í háskólann i Eton áður en hann var
orðinn vikugamall.
Það varð ekki á Mikael borið, að hann væri ekki réttlátur
og heiðarlegur í viðskiptum.
Þegar Júlíu var ljóst, 'hversu miklu betur hún var efnum
búin heldur en hann, krafðist hún þess að fá að bera allan kostn-
að vegna heimilisins ein.
„Það mæla engin skynsamleg rök með því,“ sagði Mikael.
»Á meðan ég get borgað minn hluta, vil ég gera það. Þú hefur
meiri tekjur en ég, af þvi að þú ert meiri hæfiléikum búin. Ég
læt borga þér rífleg laun, af því að þú átt það skilið.“
Það var ebki hægt annað en dást að þeirri sjálfsafneitun,
sem hann sýndi hennar vegna. Öll ágirnd og sjálfselska hafði
orðið að boka um set fyrir þvi að skapa henni frægð. Jafnvel
Dollý, sem varla gat séð hann, viðurkenndi þetta.
Vegna einhverrar bjygðunarsemi hafði Júlía aldrei talað um
mann sinn við Dollýju. Én hin skörpu augu gömlu konunnar
höfðu fyrir löngu uppgötvað það, hve mjög Mikael reyndi á taug-
ár konu sinnar. Allir hrósuðu honum. Hann var talinn fyrir-
myndar eiginmaður. En henni virtist engir nema hún geta gert
sér í hugarlund, hve þreytandi það var að búa með manni, sem
var svona framúrskarandi hégómlegur. Drýldni hans og sjálfs-
ánægja, þegar hann hafði borið sigur úr býtum í golfkeppni eða
hlotið ríflegan ágóða af einhverjum viðskiptum, var óþolandi.
Hann gat ekki eitt einasta augnblik gleymt kænsku sinni. Hann
var leiðinlegur maður, ótrúlega leiðinlegur. Honum var hin mesta
nautn að segja Júlíu allt, sem hann hafði gert, og útskýra fyrir
henni allar sihar ráðagerðir. Það hefði verið dásamlegt hérna á
árunum, þegar bað var eins og himnarikissæla að vita hann ein-
hvers staðar i námunda við sig. En nú um margra ,ára skeið
hafði þetta verið henni óbærilegt kvalræði. Hann gat ekki heldur
lýst neinu, án þess að rekja hvert aukaatriði með mörgum orð-
um og mikilli nákvæmni. Og það var ekki aðeins kænska í við-

_ NÝJA Bfð —
Óður eyjaskeggja
(„Rhythm of the Islands“)
Skermntileg
söngvamynd.
Aðalhlutverk:
Allan Jones,
Jane Frazee,
Andy Devine.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sala hefst kl. 11
_ GAMLA BfÓ _
Faldi fjársjéðmn
(Whistling in Dixie)
Ann Rutherford
Red Skelton
Sýnd kl. 7 og 9
Bönnuð börnum innan 16 ára
GOSI
Walt Disney-teikni-
myndin.
Sýnd kl. 3 og 5.f
Sala hefst klukkan 11.
skiptum, sem hann hældi sér af, heldur varð hann með aldrinum
ákaflega ’hrifinn af sjálfum sér að öðru leyti. Meðan hann var
ungur, hafði hann alltaf litið á það eins og sjálfsagðan hlut, að
hann bæri af öðrum um glæsileik. Nú var hann farinn að gefa
útliti sínu vaxand'i gaum, og hann taldi ekki á sig neina fyrirhöfn,
er orðið gat til þess að halda honum við eitthvað lengur en ella.
Smám saman varð þetta að ástríðu. Hann bar sjúklega umhyggju
fyrir vaxtarlagi sínu. Hann bragðaði aldrei neitt, sem hann taldl
fitandi, og hann gleymdi aldrei likamsæfingum sínum. Þegar hon-
um virtist hárið á sér vera farið að þynnast, leitaði hann ráða
Meðal ræningja.
Jósep kveið fyrir þvi, að 'hann myndi þá og þegar rjúka
upp í reiði sinni og lemja þau hvort í sínu lagi til þess að
hefna sín sem mest hann mætti. En í stað þess henti Brúnó
því sem hann hafði milli handanna eins langt í burtu og
hann gat og hljóp síðan á brott án þess að mæla orð.
Hann sást ekki meira þann daginn,
Daginn eftir var hann fúllyndur og harðari í horn að
taka heldur en hann hafði verið nokkru sinni fyrr. Hann
skipaði Jósep að fægja byssuna sína. En líklega hefur hon-
um ekk líkað vinnubrögðin, því hann lamdi Jósep utan-
undir með byssuskeftinu svo að drengurinn var að þv;í kom-
inn að kjökra, en 'herti sig þó.
Þegar ræningjarnir urðu þess varir, að Brúnó hafði
breytzt í framkomu sinni við systkinin, tóku þeir sömu'leiðis
upp fúllynt og harðneskjulegt viðmót.
Dag nokíkurn var Maríu skipað að reita fugla.
Hún var hrædd um, að hún kynni ef til vill að gera það
á annan hátt heldur en ræningjunum líkaði og fór því inn
í hellinn og ætlaði að hitta þann sem skipað hafði henni
fyrir verkum.
Þegar hún kom inn, sá hún, að hann var á tal ivið hinn.
ræningjann. Þess vegna nam hún staðar óg beið þess að fá
tækifæri til þess að ná tali af honum.
Rænngjarnar komu auga á hana og héldu að hún væri
að slóra. Annar þeirra hóf þá á loft prik nokkurt, er hann
BfZ 5EEIN’ A G-UY
170 -IHAT stupf
A FELLA G-OIH'
^KIN' ME WAS y
l L1K6--- )
—C/MC& MV 1 ~?/Æf
WHAT IF TH' POC POES THAT TO
ME—TNEN PO'&ETS TO —TfS
UN-HYPNOTIZE ME? J !
Vr HE SUCCEBPS, PINTO,7WOSE
ÖHJKAS VVÍLL LAY THEIR
EGOS f?IGf4T INTO A GROUP ,
OF SOME MIGHTY /MPOPTANT
LEAPEPS AT THE
CONFERENCE/
IN A CIR
---HE H
APOUNP
YyMEAN TWE OOC CAN 170 7HAT
--Y’BELIEVE HE CAN PUT ONE OF
US IN A TPANCE 50 WE'LL 5ENP
A EAKE S.O.5?
milklir leiðtogar ollíik'air.“
PINTÓ: „Ég tman eftir Iþvá einu
sirini að éig sá sitúák á cirkius.
'Hiann lét einhvern nóiunga bafa
PIiNTÓ: „Þú átt við að þaai igeti
dáflieitt lolifcur — Niú þá isend
•um yið bara if.als!kit skey.ti. . .“
ÖRN: „Nei — ef þeim tekts
’þetta, þá miuniu 's'teypifliuigvél
air þeirra kaista spnenigjiuiro sán
luim beimt á ráðstefmtuma og þá
iimuniu fana&t ýmisir þýðinga
sé alveg eins og h'ann væiri
apj. —- Fjárinm isjólfiur! Ef
hamn nú getur ,gert þetta við
mig!“