Alþýðublaðið - 14.06.1945, Blaðsíða 8

M KNOW/ 1 r ’S
ONuy youR
PRlENDS WOUUD
OOME...SERP12E
' l T'S TOO -yj/
. UATE / y>',\
EVERY TIME l£NEAK OJT0F
HERE FOÍ? FOOD, IT'íS' 0ROAD-
CAETIN& OUK HIPE-OUT/ ONE
OF THO'EE S0UINT5 15 ÖOINO
TO SPOT U5; SOONBf? OR
^awr . LATER/ JSli
WE'vE OOT TO
EAT IN THE
MEAMTIME...
50 5TAy LOW,
U?NTiL 1 0£T
0ACK/HUH/
ALPYPUBLAÐIP
Fimmtudagur 14. jání 1945.
NÝJA BIÚ
AL! BABA
og Mir 40 ræn-
ingjar
Litskreytt æfintýra-
mynd.
Aðalhlutverk:
JÓN HALL
MARIA MONTEZ
THURAM REY
f
Sýnd kl. 5, 7 og 9
_ GAMLA BlÓ n
Viðbúnir atlögu
(Stand By For Action)
Amerísk sjóhernaðarmynd
Robert Taylor,
Brian Donlevy,
Charles Laughton
Bönnuð börnum innan 14 ára
Fréttamynd:
UPPGJÖF ÞJÓÐVERJA
Göring fangi o. fl.
Sýnd kl. 7 og 9
Hrói Höltur
Litmynd með
ERROLL FLYNN
OLIVIA DE HAVIL-
LAND
BASIL RATHBONE
v Sýnd kl. 5
slkyldi £á Ihkitrvehk i „Niú á’ dögum/1 þótt hún hejföi raiunar ekki
ætlað sér að efna það ioforð. Mikaél var .Íilka vanur að ráðsítafa
hlultiverkuinium.
„Drottinn. minfn dýri! 'Hún sball iþó isanrnarlega fá hlutveríkið,“
saigði hún tuppíhlátt loig kriimti illynmislega. „Ég er igóðviijiuð Ikonia,
en öllu enu einlhver takmörk lseitt.“
IÞað væri idláiítil sláralbát að sjá, ihvort þekn yrði ekki hált
á jþvá, TToanmia otg Avice.
TJARNARBlÓesg
Söngur
vegtarandaus
(Song of the Open Road)
Amerísk söngva- og músik-
mynd.
Aðalhlutverk:
Jane Powell, 14 ára
söngvamær.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBÍÓ
Hafnarfirði.
NÝJA VINNUKONAN
Um morgna til verks síns af
geispunum grett
hún gengur með ólund óg
dundi..
Á kvöldin hún Lrítlar svo
lipur og létt
í leikhús og templarafundi.
Kristinn Stefánsson.
ALDREI er svo brot bætt, að
eigi sé betra heilt.
Gamall málsháttur.
„Þó að hugur þinn hali hvarflað frá mér til Avice Crichton?“
Hún hló, og augu hennar glóðu af meinfýsi.
„Nei, elsku vinur miim,“ sagði hún svo eftir stutta þögn,
„því fer auðvitað fjarri. Og þegar á allt er litið, þá heldurðu þig
að minnsta kosti við stéttina.“
„Ég er þér innilega þakklátur fyrir allt, sem þú hefur gert
fyrir mig. Ég vona iþó, að þú haldir ekki, að ég sé þér ekki þakk-
Iátur?“
„0, vinur minn, engan þvætting. Ég hef ekkert fyrir þig
gert.
Hún reis á fætur
„Nú getur þú áreiðanlega farið. Þín bíður mikið annríki í
skrifstofunni á morgun, og ég er sárþreytt.“
Það var ei,ns og (þoinigum sftekd væri alf íhonium lótlt. En eldki
var gleði hans :ó(hLandi'n. Hún var lák'alflega vingjamleig, en honum
fannsit brydda á eimíhverjiumi háðshrekn í ,iiöddinni, oig (það igerði
hann Ihálff ná'ðví'lJltan. Niei, hainn var ekki ÆyHóllega ámætgður.
Hann igekik itil hennar otg ætlaði að bjóða henni góða mótt með
kosisi. Hún hikaði við, brosti 'ástúðlega oig bauð Ihonium fynst aðra
kinmjna, istíðan Ihima.
„Þú ratar út hjáliparlaust — er (það ekki? Ég er orðin svo
syf júð.“
■Hún bar iófamn upp að m/umnimum tifl. þess að dylja þrauthugs
aðan igeispa.
Hún -sdciMkíti á isömu stiundu og hamn iokaði dynunum á ettin
sér og tfffiýltti sér út að glugganuim. Hún gægðist giætilega út á miMi
gtuggatjaldanxna. Hún heyrðá,1 harnn slketfla útidiyralhjurðinm í tlás,
og svo ibirtiist hann Isijáliffur. Hann svipaðiist lum till beggja faamdia.
Hún gat jsér þess tili, að hanm væri að (fauga að leigiubifneið. En
engin ieilgubifreið var sjiáainlllegi, o|g þá 'lagðá hann af stað gangandi
í áttina fj.l> lystigarðsilns'. Hún yilsisi nndir eins, að hann mundi aétda
á fund Avice Crichtons tit þess að segja (hemni fíðindin.
Jútía llét fatiasf á stó'l. Hiún hafði !l>eikið a£ frábærri snilkl
þetta kvöld, og nú brast boghm. Tár — tár, isem enginn igat séð
hnundiu ,nið(ur kinnar hennar. Hún var aiumikunarlega vamsæl. Það
var aðeins eitt, sem létti faenmii sorg hennai' og vombnigði: him
níatandi fyrirlitning hennar á þesisium ignunnhyggina stnáM'ingi,
sem tók Jélega fiLgúnui, sem ekki þekkti eirnu sinnd1 >undinstöðuatnði
leitdistarinnar, fram ytfir hana, frægustiu leikkloiniu Engllands. Það
var htáflegt. Hún viœi ekki eimu tsinni, flivað hnin átti að gera við
hendurnar á sér. Hamimgijam isanna, >eff hún kummi að iganjga skamm
laust yfir sviðið!
„Ef það væri nokkur gaimansöm æð i mér, gæti ég ekki annað
en hflieigið miig máttiausa að lþes:slu,“ snökti hún. „Þetta er það
versta, >sem >ég heff mokknum tima heyxt.“
■Hún íhugsaði, hvað Tommi myndi nú taka til brágðs.
'Leiguna eftir ilbúðina1 átti hann að bonga ánstfjórðúngislega.
Mikið af húsgögunum átti hún. Varla myndi hann íkiæra sig >uto að
fflytja affitur í gamlla heimkynnið við Tavistocktong. Hún minntist
alilra þeirra kunninigjia, >sem hanm haffði eignaat fyrir hennar til-
stii'lili. Þar hafði íhann verið hygginn. Harm íhafði IHáitið þá verða þess
vara, að þeir gátti flxaft gagn af flxonum,. og þess veigna myndi hann
geffa faaldið kunninigsiskap við 'þá. En það v>ar allt annað >en auðvelt
fyrír hann að bjóða Avice með sér lumx altar triissur. Hún var kalld-
gieðja og isjiálf'sefflsk — það var Júiia visis >um. Hún. tmyndi ikæra
sig kollótfa um hann, þegar sneyðast færi umx penmgana hjá hon-
>um. Hann var isvo heiimskur að liá’tia hania Mekkrj.a sig imeð upplogn-
,uiin dyggðum og heinlleiíkia. Júltía iþekikti þessa mamnteigund. Það
liá í augum uppi, að íhún hafði hugsað isér að iniotta Toanimia tdit þess>
að útvega ’henni flifliuttverk lí’ Kiddonsleiíklhiúisiaiu, oig þegiar það væri
fengið, isneri flrnn óðar við honium bakinu. Jútía fliyftist í sæti símu,
er henni. ftaug þetta i hug. Húin háfði’ heitið Tommxa iþvi, að hún
GULLIÐ
ÆVINTÝRI EFTIR CARL EWALD
„Þarna tókist þú þátt í ieikrmm, lagsi,“ sagði örninn.
„Þannig eru nú mennirnir innréttaðir.“
Það var þögn. Hvorugur gat nokkuð sagt.
Nóttin leið. Svo rann dagur upp 1 austrinu.
Þá kom björninn og skálmaði í áttina til þess sem lá
dauður, —öminn slóst í fylgd með honum. Síðar kom ref-
urinn þama að og snæddi sig saddan af því, sem hinir
leifðu.
Síðan kom rigningin, — og stormurinn. Og grjótið
lösnaði úr fjállinu, og molaði bein mannsins og huldi þau
með öllu. Innan skamms 'sáust þarna engin merki um
mannaferð. Landið illa var jafn eyðilegt og fyrr. Blýklump-
urinn lá millum steinánna með stóra rauða klessu, sem hann
hafði fengið á sig. Það var mannsblóð.
ÞRIÐJI KAFLI:
- GULLNEMARNIR
Mánuði síðar kom hópur gullgrafara til Landsins illa.
Þeir fóm sjo sarnan og vom karlmannlegir á að sjá.
Sex þeirra voru risar að vexti, með mikið skegg og byssur á
öxlum; í beltum sínum bám þeir riffla og bjúghnífa. Sá
sjöundi var aftur á móti lítill og óásjólegur náungi. Hann
var matsveinn, þjónn og skóburstari hinna sex; skyldugur
að hlýða því, sem bonurn var fyrirskipað, — það vann hann
til, ef hann gæti fengið sinn hluta af gullinu á eftir.
7 t/A// Nívy, 1 CB5EK\/E
cave you jndicate/ so,
TMAT 15 WflRS WITLE55
VANKEE5- ATTEMPT TO
v MlD0 FS’OM ps ?
---"""
(Sn A CAvE, ON TME J5LE/
'AúECE HE WA5 FOZCBP
-0 LAND &Y 'OMUTE.. -
CCöBCMy HA5 fíOUNP ANi
ATERiCAN (5IRL/-5-TORM
5TARR, WMO MAD
<SO£NTLY ESCAPEP
y:B JAPS'—
íEpittóud
~<SrOG>d,
R*g.U.S.fat.Off.
AP Newsfeatures
\xPm
MYNDA.
SAGA
ÖRN: í hvert sinn, sem ég
læðist héðan út til1 að ná í
eitthvað ætilegt, þá legg ég
okkur í mikla hættu. Ein-
hver þessara skakkeygðu
Jappa mun fyrr eða síðar
hafa upp á okkur.
STÚLKAN: Eg veit það. Bara
ef einhver vinur þinn kæmi
okkur til hjálpar áður en
það er of seint.
ÖRN: Við verðum þó að
minnsta kosti að fá eitthvað
til að borða á meðan. Bíddu
róieg þar til ég' toem aftur.
JAPANI: Sko, þarna sé ég
faellana. Þarna ætlar þessi
vitlausi Ameríkani að verj-
ast okkur.