Alþýðublaðið - 19.06.1945, Blaðsíða 8

^WAITf THIS SET-UR
/C.IV/EÁAfS Afvi lf5PA. /
' ffgyfvtévB YnvRi2y,£cazcny/
HOPB Y'OU T HANGr ON TO
KNOW WHEKE \ MV HANP
you'ee goinöj / ano keep
6T0SM—I V MOV1NG-/ J
CANT SEe f PÖUNP TWiS
ÁTmi&Z 1 TUNNEL, WHEN
mrnmrn mÆ I PlCKSP OUT
MmWSsL twb cavs/
■ J MAY65 WE CAN
fyftær AWAY NOW>
ANP HiOB OUT ,
il SOMaVHE£E_ .
'rTS NO US£/ THERE'e TOOMANV
OWV OUtfflOE^->OUP 6ESH0T
ocwn/ cX\ön, we sritt, r’Hl
|R«g. II. $. Petó. Off J
£L£!£S!3Ísatsuss\
ALÞYÐUBLADIÐ
Þriðjudagtu- 19. júní 1945'
TJARNARBlÖ=n»
Rödd í storminum
(Voice in the Wind)
Einkermileg og dularfull
amerísk mynd.
FRANCIS LEDERER
SIGRID GURIC
í myndinni eru lög eftir
Chopin og Smetana. leik-
in af píanósnillingnum
SHURA CHERKASSY.
Sýnd kl. 5—7—9.
Bönnuð bömum innan
16 ára.
BÆJARBÍÓ
Hafnarfirði.
Engin sýning
í kvöld.
vegna sýningar Leikfé-
lags Hafnarfjarðar t
á gamanleiknum
HREPPST J ÓRIN N
Á HRAUNHAMRI.
Geislinn hlær við húsið mitt,
hugum kær og fagur,
roða slær á ríki þitt
röðulskæri dagur.
Bjarni Eggertsson.
Af gömlum blöðum skrifum
vétr upp eftirfarandi vísu:
Ef engin synd væri í heime,
ekki heldur neinn syndare, •
endurlausn þyrfti þá aungva,
því síður endurlausnara.
Hvar væri þá vort kristni-
hald?
Hver heimti þá vort sóknar-
't- _ gj'Sld?
Það var kaldhæðni örlaganna, að áhrifamesti þátturinn í
leik þeim, sem þau voru nú að sýna, var einmitt skilnaður élsk-
enda. En sá s'kilnaður átti rót sina að rekja til skyldutilfinningar.
í þessum lei.k fórnaði Júlía ást sinni,.von sinni um hamingju og
öllu, sem henni var kært, fy.rir þá hugsjón, er var ofar lifi ein-
staklingsins.
Þetta var viðfangsefni, sem frá upphafi hafði heillað h-ana.
Hún hafði þegar lifað sig i.nn í iþað. Nú lagði hún i það alla kvöl
sálar sinnar. Það voru ekki lengur þjáningar persónunnar, sem
hún lúlkaði — það voru þjáningar hennar sjálfrar, er hún leiddi
fram á sviðið. Á sviði raunveruleikans reyndi hún að brjóta á
bak aftur ástríðu, sem hún vissi, að var hlægileg, ást, sem ekki
var samboðin virðingu hennar, og lagði sig i líma um að hugsa
sem minnst um hann mann, sem hafði leitt hana út í þetta forað.
En þegar hún kom fram á leiksviðið, breyttust viðhorfin. Hún
gaf þar örvæntingu sinni lausan tauminn. Vonleysið var ekki
nein uppgerð, og ástin, sem hún umvafði mótleikanda sinn með,
var sönn og fölskvalaus. Það yaif ást hennar til Tomma, er brann
henni sVo heitt í brjósti — hin ástríðumikla, tærandi ást hennar
á Tomma. Tómlei.kinn, sem hún stóð þar andspænis, var tóm-
leikinn, sem nú blasti við henni sjálfri.
En það var 'henni þó lalsverð huggun í öllum þessum raun-
um, að hún hafði aldrei leikið jafn mikilfenglega sem nú.
,,Það er hér um bil þess vert að þjást svona voðalega til
þess að geta leikið,“ bugsaði hún.
Svona hafði hún aldrei birzt sjálf í nokkrú hlutverki.
Kvöld eilt hálfum mánuði siðar sat Mikael inni í búnings-
klefa hennar, er. hún kom þangað að sýningu lokinni. Hún hafði
verið kölluð hvað eftir annað fram á sviðið og var komin að nið-
urlotum af geðshræringu.
„Sæll. Hefurðu verið í leikhúsinu?"
„Og þú varst hér íyrir fáum kvöldum?“
,,Já, ég hef verið hér síðustu fjögur kvöldin.“
Hún var bvrjuð að tína af sér spjarirnar. Hann stóð úpp og
'fór að ganga um gólf. Iiun gaut til hans augunum og sá, að hann
var þungur á brúnina.
„Hvað er að?“
„Það er það, sem mig hefði langað til að spyrja um.“
Henni var hverft við. Það flögraði að henni., að nú hefði
hann heyrt. nýja sögu um þau Tomma.
„Hvar í fjáranúm er Eva?“ spurði hún.
,,Ég sagði henni að fara. Ég verð að tala við þig, Júlía. Það
þýðir ekkert fyrir þig að stökka upp á nef þér. Þú verður bara
að hlusta á mig.“
Henni rann kalt vatn milli skinns og hörunds.
,,Nú — og hvað er það þá?“
„Ég frétti, að það værj hér, eitthvað skrítið að gerast svo að
mér fannst skynsamlegast, að ég kynnti mér það sjálfur. Fyrst
hélt ég, að þetta væri bara tilviljun. Ég hef þess vegna ekki sagt
neitt fvrr en nú, að ég er orðinn viss í minni sök. Hvað gengur
að þér, Júlía?“
,‘,Gengur að mér?“
„Já, hvers 'konar leikur er þetla, sem þú ert farin að temja
þér?“ ,
„Ég? Ég hef aldrei. leiki.ð betur á ævi minni.“
Henni hafði sízl ai' öllu dottið í hug, að það væri þetta, sem
hann ætlaði að talá um. Hún hvessti á hann leiftrandi augun.
„Þvaður! Þetta er alls enginn leikur.“
Auðvitað var 'þungri- .bvrði, af henni létt. fvrst það var að-
eins frammistaða hennar í leikhúsinu, sem hann bar fyrir brjósti.
En þgð, sem hann sapði, var svo hlægilegt, að hún gal ekki ann-
að en brosað, iþótl reið væri.
NÝJA BfÓ
Haki myrkranna
(“Son of Dracula”)
Dularfull og spennandi
mynd gerð eftir hinni
frægu draugasögu.
Aðalhlutvei'k:
LON CHANEY
LOUISE ALLBRITTON
ROBERT PAIGE
Bönmið bömum yngri
en 16 ára.
Sýnd kL 5—7—9.
GAMLA BIO ■
Æfintýrakona
(Slighty Dangerous).
Lana Turner
Robert Young
Aukamynd:
Ný fréttamynd.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
„Þú veizt ekki einu sinni, hvað þú ert að segja. Hvað er
það, sem ég veit ekki um leiklist? Allt, sem þú veizt um leiklLst,
hef ég kennt þér. Þú Urt sæmilegur. leikari, það skal ég viður-
kenna, en þú átt það allt mér að þakka. Veiztu, hvað ég var oft
kölluð fram í kvöld? Þessi lei’kur hefur aldrei verið j-afn fjöl-
sóttur og nú og aldrei vakið jafn mikla hrifningu.“
,,Ég veit þetta allt. En leikhúsgestirnir eru fábjánar. Ef þú
æpir nóg og skrækir og rassakastast, þá geturðu auðvitað fengið
nógu marga heimskingja til Iþess að öskra sig hása. Allur þinn
leikur þessi fjögur kvöld hefur verið apakattarlæti, hrein og
bein. Allt falskt frá upphafi til enda.“
„Falskt Ég lágði. allar minar tilfinningar í hverja setningu
og hverja hreyfingu.“
GULLIÐ
ÆVINTÝRI EFTIR CARL EWALD
kaupstaður. En á hælum hans var fólíkið, — með riffla f
vösum og morð í huga. — og hann vissi ekki noma' á sig
yrði ráðizt einhv'ersstaðar á fáfömum slóðum og gullið tek-
ið af honum.
Ekki leið sá dagur, að ekki væri einhver s'kotirm eða
hendgur.
„Sjáið þið nú? sjáið þið nú?„ krunkaði örninn. „Þetta
fer eins og ég spáði. Iivað sem gul'lið er annarsvegar, held-
ur ófæfan og óhamjngjan innreið sina. Sá, sem ekkert finn-
ur, verður fyrir sáustu vonbrigðnm. Hinn, sem eitthvað fær
af gullinu, þorir varla að gleðjast, sökum ótta við að missa
það.“
„Eg skín. — Ég skín!“ sagði hver gullmolinn á fætur öðr
um.
Erninum gafst ekki færi á a ðsvara, því byssukúla þaut
rétt hjá höfði hans. Hann hóf sig begar til flugs og flaug
hátt. Loks, er kvö'ld var komið, Iþórði hann að nálgast tind-
inn, þar setm hann hjó.
Þar sat hann á snösinni og horfði súr á svip niður í
dalinn. t
Hann vissi, að begar 'hinn stutti sumartími væri um
garð gengi'nn, myndi útlitið ekki skána.
Svo leið sumarið.
YNDA-
S AG A
STÚLKAN: „Þetta e rþýðingar-
iaust, þeir eru svo marg'ir —•
þeir skjóta þig, komdu, það
er einn möguleiki eftir.“
ÖRN: „(i mýrlcri) „Ég vona að
Eg sé ekki banda minna skil.“
STÚLKAN: „Haltu í hendina
á mér og hallu bara áfram.
Ég fann þessi undirgöng, þeg-
ar eg . var aö ieita ao neltin-
um.“
ÖRN: „Hvað? Við erum komin
upp á toppinn.“
STÚLKAN: „Flýltu þér, Örn.
Kannske gelum við nú laum-
ast burtu og falið okkur.“
ÖRN: „Bíddu! Ég fékk dálitla
hugmynd. Hjálpaðu mér með
þennan stein.“
i