Alþýðublaðið - 22.06.1945, Blaðsíða 8

rfHiuÁÞ MAjo^Tcweee/
Tte was A woeaði.e
^©wtaaaR6—EVEM
TViOUSfH X SCNBW WS
ItóSULON*? QARB KtU,
Jgt
HAT'S WWAffe sO STCAN&e/
RATSIW AVUST J J VCW HÁP A
BE FROTHtNS AT / 10U$H TWV«
Twe MOUTH J UNTB. \OU
BV Mbw/eSGAPgO#
FASr&KI.. FQOLS__REMOVé
THE BABBI&e/ THAT VAHKEE
tegr PiLOT AAUST NOT TAKE THE
?M. WOMAN FROM THIS ISLS •
■TÁf.fg 'íí'i. Pat. Oít'.
T"**' ap Nawsíeatures
á brott með sér!
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 22. júní 1945
TJARNARBlOr=»
Rödd í stormimim
(Voics in the Wind)
Einkennileg og dularfull
amerísk mynd.
FRANCIS LEDERER
SIGRID GURIC
í myndinni eru lög eftir
Chopin og Smetana. leik-
in af píanósnillingnum
SHURA CHERKASSY.
Sýnd kl. 5—7—9.
Bönnuð börnum innan
16 ára.
BÆJARBSÓ
Hafnarfirði.
S
vegsia
symngar
á gamanleikn
- um
mreppstjérinn á
Hrunhamri
BARMAHLÍÐ.
Yfir bratta Barmahlíð
brekkuna minnisstæðu,
júlínóttin breiðir blíð
bláa þokuslæðu.
Báll á Hjálmsstöðum.
* * *
I
„Hendir seinn kvatan“
Þar sem eru þrengslin grýt!,
þægindin öll í veði,
hendir þungur tregi titt
tindilfætta gleðj:
Indriði Þorkelsson.
7TW
LESKDR
M A U 6 H fl M
SAGA
YNOA-
JAPANIRNIR: Iiöfum hraðann-
á — Verið ekki alveg eins cg
fífl! Veltum steinunum frá
munanum. Ameríkaninn skal
ekki fá að taka kvenmann-
inn
ÖRN: Það væri fínt ef okkur
ynnist tími til að komast héð-
an í tæka tíð.
STÚLKAN: Þetta var hræðileg
svo sjálfsefsk og drambsöm. Nú þráði hún ekkert eins heitt og að
fórna sér fyrir aðra, og þess vegna skifaði hún móður sinni og
boðaði henni komu sina.
Henni heppnaðist mjög auðveldlega að sneyða hjá þvi, að
fundum þeirra Tomma bseíri saman, þar til siðasta daginn, sem
hún var i Lundúnum. Síðasta sýningin hafði verið kvöldið áður,
og nú var hún á förum ti.l St. Malo.
Tommi kom um sexleytið 'til þess að kveðja hana. Fyrir voru
Míkael og Dollý, Karl ramerley og nokkrir gestir aðrir, svo að
iþess var enginn koslur, að hann igæti sagt við hana eitt ein-
asta orð í einrúmi. Júlía veit'tist harla létt að tala við hann eins
og hún átti að sér. Það olli henni ekki þeirri hiugraun, sem hún
hafði jafnvel húizt við, þótt hún sitæði auglits til augli.tis við ihann.
Kannske fékk hún oíurlitinn hjartslátt, en annað ekki.
Þau hö'fðu ekkert látið uppskátt um það, hvenær hún ætl-
aði að fara né hvert hún myndi fara — það er að segja: blaða-
fulitrúinn þeirra hafði aðeins símað til fárra 'blaða. Þess vegna
voru ekki nema eitthvað sex fréttamenn og þrír Ijósmyndarar í
jiárnbrautarsföðinni, þegar þau Júlía og Míkael komu þangað.
Þau settu sig í æskilegar stellingar, meðan magnesiumblossar
myndasmiðanna léku um þau. Ein myndin var tekin um lei.ð og
þau kysstuist síðasta kveðjukossinn, önnur þegar Júlía teygði
siig út um gluggann og rétti Míkael, sem stóð á stöðvarpallinum,
hönd sína.
„H-vilík reginplága þessir blaðasnápar geta verið,“’ ságði hún.
„Maður getur bara alls ekki sloppið'undan þeim.“
,,,Ég skil hreint ekki í því, hvernig 'þeir hafa komizt í snoðir
um það, að þú ert á förum.“
Fólkið, sem hópazt hafði utan um iþau, þegar það varð þess
vart, að þarna var eitthvað óvenjulegt á seyði, þokaði sér dáiitið
fjær, lotningarfullt á svipinn. Blaðafulltrúinn kom askvaðandi og
sagði Mikael, að hann hefði lagt blaðamönnunum til nægjan- í
legt efni í einn dálk.
Lestin silaðist af stað.
. Júlía hafði kinokað sér við að taka Evu með sér. Henni.
fannst líka, að hún yrði að skilja við sig allt, sem mi.nnti hana
á fynri tíma, ef hún átti að öðlast sálarfrið. Og auk þess hefði
Eva orðið hálf-hjákátleg I hinu franska umhverfi. Frú Falloux,
frænka Júlíu, sem gi.fzt hafði frönskum manni, er hún var í
æsku, talaði nú betur frönsku en. ensku. Hún var búið að vera
ekkja um langt árabil, og einkasonur hennar hafði fallið 'í stríð-
inu. Hún 'bjó í litlu, hau steinhúsi, er stóð á hæð utarlega i bæn-
um, og hver, sem sríeri utan af götunni., sem var gerð úr ótil-
höggnu grjóti, heim að húsi hennar, kom inn í friðsælan heim
liðinna tíma, er hann stéig yfir þröskuld hennar.
í hálfa öld hafði engin breyting verið gerð í þessu húsi. í
setustofunni vóru húsgöngu frá t'ímum Lodviks fimmtánda. Það
var.áklæði á þeim, svo að þau yrðu ekki fvrir neinu hnjaski, og.
þetta áklæði var aðeiris teki.ð af einu sinni í mánuði, iþegar hið
upphaflega silkiáklæði var buxstað í mestu varkárni. Ljósakrón-
urnar voru úr kfystaili, og um þær var sveipað múss'elíni, svo
að flugurnar blettuðu þær ekki. Víð arininn var ofnhlíf úr feg-
urstu páfuglafjöðrum og lagt gler yfir. Þótt þessi stofa væri aldr-
ei notuð lét Kara gamla rykhreinsa hana á hverjum degi. Á stól-
unum í borðstofunni vo.ru einnig hl'ífðaráklæði.. Á fögrum skáp
stóðu siifurker, silfurkanna, silíurketill og silfufbakki.
Þær Kara og móðir Júlíu, frú Lambert, voru flestar stundir
dagsins í löngu og mjóu hefbergi, er búið var iiúsgöngum frá
keisaratímanum. Þar héngju á veggjum í sporöskju'löguð'um römm
um myndir af Köru o% manninum hennar sálaða, föður hans og
móðui og teiknimynd af hinum. lánta syni húsráðanda. Þarna
NÝJA BfÚ
Maki m?rkranna
LON CHÁNEY
LOUISE ALLBRITTON
ROBERT' PAIGE
Bönnuð börnum yngri
en 16 ára.
Sýnd kl. 9 .
Síðasta sinn.
GAMLA BIÖ
(Slighty Dangerous).
Lana Turner
Robert Young
Sýnd kl. 7 og 9.
Hin fagra litmynd með
SHIRLEY TEMPLE.
Sýnd kl. 5 og 7
Síðasta sinn.
(Maisie Gets Her Man)
RED SKELTON
ANN SOTIIERN
Sýnd kl. 5.
inni voru saumaskrín þeirra, þarna lásu þær blöðin — kaþólska
blaðið ,,La Croix“, „Revue deh deux Mondes“ og dagblað bæj-
arins. Hér skemmtu þær sér l'íka við dóminó á kvöldin og hér
borðuðu þær, nema á Jimmtudagskvöldum, þegar ábótinn og la
Garde yfirforingi, gamall sjóliðsforingi á eftirlaunum, komu og
snæddu með þeim kvöldverð. En þegar Júlía kom, þólti þeim
betur hæfa að borða i borðstofunni.
Kara Falloux syrgði mann sinn og son. Það var sjaldan svo
heitt 'í veðri, að hún væri ekki með litla, svaria sjali.ð, er hún
hafði sjálf heklað í minningu þeirra. Frú Lambert var einnig
VY////'
w//a
GVLLIÐ
ÆVINTYRI eftir CARL EWALD
fundizt. „Þú þarna, örn, sem 'situr svo hátt, — sér þú nokkuð
til mannanna?" v,
„Víst sé ég þá,“ maélti örninn. „Þeir halda sig þar sem
betra er að lifa en hér, — það er að segja þeir, sem ekk
sáluðust hér í dalnurn og voru étnir af villidýrum. Þeir,
sem urðu ríkir af gullinu, sem þeir fundu, hafa búið um
sig á kyrrlátum og yndislegum stöðum. Þeir. 'sem urðu fá-
tækari en beir voru nokkru sinni áður. gera sér að góðu
að sleikia sinn eigin sultardropa. Nýlega sá ég á flugi mínu
land eitt þó nokkuð langt í burtu, — bar hefur nýlega fund-
izt gull bg'nú strevmir fólkið bangað. — En bar er sami
hræðiiegi lifnaðarhátturinn og hér var.“
Landið iEa le'It út svipað því sem þar hefði geisað jarð-
skjálfti. Jarðvegurinn spndurtætíur, klappir molnaðar,
áhöld lágu hér og þar. kofar, sem mennknir höfðu reist
sér, voru hrundir, — beinagrindur þeirra sem létust í vet-
rarharðærirm lágu innan um rústirnar. Varla gaf að líta
öllu viðurstyiggiiegri sjón.' Það var sem mosinn milli stein-
anna, grasnálarnar og Víðikræklurnar — jafnvel fiðrildin,
sem ekki lifðu nema einn dag, — alllt þetta bæri vitni bess,
hversu aum'legt væri að ala aldur sinn í Landinu ilda.
„Landið þékkist ekki íyrir það sama“, tautáði örninn,
„cg( hefur það þó aldrei lvstugt verið.“
Blýið, járnið, koparinn og silfrið, sem hvarvetná lá ó-
vissi, að
þeir rnyndu ekki fara að
drepa mig.
ORN: Það er sannarlega skrýt-
ið, að þeir skyldu ekki drepa
þig. Eítir hv.érju voru þeir að
bíða? Það er ógjörningur a'ð
ímynda sér, að þeim hafi ekki
verið sama um afdrif þín. Ég
skil þetta ekki. —