Alþýðublaðið - 01.09.1945, Blaðsíða 8

ALÞYBUBLAÐIÐ
Laugardagiirinn 1. sept. 1945«
y kow&y/ THfé f?l<5HT.
PCÆÍNUH... ClNCM M' ,,
ZAPPLE, iF rf AtN'T.v
y PIPN'T HE TELL VOU
THAT'é HtM/ TALKS MA ~
FöREhSN mSO—5AY5ME^
FfíDtA JlALY/ I'P TAKE IT
EA£Y, CHUM-.-HE ACTÍ y
UKEA^PV/ V**
?? f/l/ff? J--^
l^-pwro.?
M£?.~
THAHKS/
50PV/
WH02EI5
hreim. Varaðu þig á honum.
ORN
»>TJARNARBÍÓ
Draugurinn glottir
(The Smiling Ghost)
Afarspennandi og gam-
ansöm lögreglusaga.
WAYNE MORRIS
BRENDA MARSHALL
ALEXIS SMITH
Sýnd kl. 3, 5, 7, 9.
Bönnuð innan 12 ára.
Sala hefst kl. 11.
_ BÆIARBIÓ _
Hafnarfirði.
Eins og gengur
(True to Live)
Gamanmynd um ástir og
útvarp
Aðalhlutverk:
MARY MARTIN
FRANCES TONE
DICK POWELL
Sýnd kí. 7 og 9.
Sími 9184.
LYST EFTÍR TUNGUMALI
Það har til í Ameríku fyrir
nokkrum árum, að maður nokk
ur kom fram á sjónarsviðið,
sem talaði óskiljanlegt tungu-
máJi. Lögreglan tók manninn að
sér og nú var 'komið með fjöld-
ann allan af tungumálasérfræð
ingum, en enginn skildi iþessa
tungu. Var þá tekið það bragð
að láta manninn tala í útvarp
og vita, hvort það bæri nokk-
urn árangur. Þegar maðurinn
hafði1 talað í nokkrar sekúnd-
ur, var hringt á lögreglustöð-
ina og sagt, að maðurinin tal-
aði lappnesku. Reyndisl það
Vera rétt.
„Sjáifsmorð? Hvers vegna sjálfsmorð? Hvemig í ósköpun-
um hafið þér fengið þá hugmynd?“ spurði hann.
„Mér finnst það vera, ég veit það hemldnis,“ sagði hún og
starði inn d ljósið, sem lýsti upp fölt andlit ‘hennar. Gelfius sló á
píanóið: „Fyrsta lagið var slæmt — hvers vegna var það?“
- Eiís yppli öxlum. „Þér vitið vel að ég syng yfirleitt illa. Það
er rétt einstaka sinnum að ég verð fyrir einhverjum áhrifum, þeg-
ar ég er alein og mér láður ekki vel —“ Hún þagði um stund og
hugsaði sig um. Það var eins og hroilur færi um hana og hún
hélt áfram: „En í kvöld fyrir framan alit þetta fólk — ég veit
ekki hvað það var. Nú finnst mér það hafa verið blygðunar-
laust að gleyma sér svona “
Dyrunum var hrundið upp og Rassiem kom þjótandi inn með
útréttar hendur, sæll og hrifinn yfiir velgengni nemanda sdns.
Dima smeygði sér inn á eftir honum og stóð þegjandi. við glugg-
ann með glampandi augu og beit á vörina.
„Kæra barn, þú hefur verið mér tili sannrar ánægju,“ sagði
Rassiem og hélt fast um hendur hennar. Hann settist niður og dró
hana þétt að sér miili hnjánna eins og li.tið bam.
„Hvað er það eiginlega, sem þessi litla stúlka getur ekki
gert?“ spurði hann. „Líttu á mig, litla álfamærin mín. Ég verð að
horfa í augun á þér. Hver veit nema eitthvað óvænt kunni að
búa í þeim?“ Hann lei.t upp til hennar og hún stóð fyrir framan
hann, laut höfði og starði starði þöðul á hann . . .
Díma stóð við gluggann, Geifius við pianóið. Fyrir utan spil-
aði einhver Chopin. Rassiem hélt þétt um hendurnar á Eiís og
horfði í augu hennar, og smátt o.g smátt breyttist bros bans í Und-
arlegan alvörusvi.p ...
„Fyrirgefið þið, —“ sagði Díma. „Skelfingax klaufi get ég
verið —“
Allt í einu heyrðist brestur. Þau hru’kku við.
Hún hafði rekið hneíann gegnum gluggann, hann var eim
krepptur og titrandi, og blóðið rann niður beran, brúnan hand-
legg bennar ....
NÍUNDI KAFLI
Kvöld ei.tt, þegar Elís sat í herbergi sínu, niðursokkin i lag
eftir Hugo Wolf, kom vinnustúikan og tilkynnti henni, að hús-
móðirin væri vakandi. ,,Nú? sagði. Elís. „Gott og vel. Ég kem,“
og hún var óðara komin á kaf i sönginn aftur. En stúikan stóð
og beið. „Ungfru. _ Ungfrú Eilsabet, hún er svo undarleg, svo
æst —“
„Hver — ?“ Elís hrökk við. „Mamma æst —?“ og hún flýtti
sér niður i herbergi móður sinnar. Það var aðeins kveikt á helm-
ingnum af ljósunum i ganginum, svo að það var skuggalegt.
Stóru, gömlu fataskáparnir voru ógnandi í hálfrökkrinu, þeir
vörpuðu löngum, dimmum skuggum og máluð blómin á þeim voru
litlaus og lífvana.
Mamma var alein, e.n hún var að tala, hátt og hratt, og hún
Mó öðru hverju. Elís hrökk við og hlustaði um stund, drýkk-
langa stund áður en hún tók í húninn.
Já. Þarna lá mamnia með sjúk og glampandi augu og hendur
hennar fálmuðu eftir sænginni eins og litil hvít dýr í gildru.
„Þú þekktir hann ekki?“ spurði mamma með undarlega til-
gerðarlegri og barnalegri rödd. „Þú þekktir ekki Pétur gamla
frænda? Ó, Hann var svo hlægilegur. Manstu ekfci. eftir því, Anna-
Maria. Og hvað við krakkanir hlógum að honum, þegar hanin
kom akandi með uppspennta regn>hlíf.“ Hún hló og hlátur henn-
ar minnli. á glamur í glösum., „Manstu hvað Edward hermdi vel
eftir honum? Hann var ekki nema ári eldri en þú og dó nokkru
seinna.“ Hún þagði um s'und og hugsaði og horfi rannsakandi á
Elís. „Nei —“ sagði hún dapurlega: „EMs„ nú þú ert Elís. Ég
hr.lí. að sys-lir mín væri hér hjá mér. Nei, það er Lísa,“ sagði hún
_ NÝJA BIÚ
Dclarhilta eyjan.
(“Cobra Woman“)
Spennandi ævintýra-
mynd í eðlilegum litum.
Aðalhlutverk:
SABU
MARIA MONTEZ
JÓN IIALL
LON CHANEY
Sýnd kl 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
GAMLA BlÖ _
Du Barry var hefð-
(Du Barry Was a Lady)
Amerísk dans 'og snögva-
mynd í eðlilegum litum.
RED SKELTON
LUCILLE BALL
GENE KELLY
Tommy Dorsey og hljóm-
sveit.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.-
undrandi og augu hennar uðu sjáandi um stund og ldtlu hendurn-
ar hennar fóru að fálma eftir einihverju.
,,Lækninn,“ hvdslaði Elís. Vinnustúlkan gekk hljóðlega buirL
„Mamma,“ sagði Elís og reyndi að róa þessar eirðarlausu hend-
ur, en þær voru sífellt að fálrna eftir sænginni.
Hindberjarunnarnir við ána, í sólskininu, það voru snókar
þar —uha,“ kallaði hún hátt. „Uh, snákar! Um sumarið eignaðist
Betti barn, Ég gaf ekfci skili.ð það. Ökumaðurinn átti sök á þvd„
Það var hræðilegt. Ég gat ekki skildð það —“
i
GVLLIÐ
uðir liðu áður en hann tók mig út úr bréfinu, sem ég var vafinn
inn í, og spurði mig ráða, — hvort hann ætti að eyða mér.
Og loksins kom að því. Nokkrir félagar bans báðu hann um
að táka þátt í veizluhöldum stúdentanna og gefa fé í sjóð til þess
að standast kostnaðinn. Ég get það ekki, ég á enga peninga, svar-
aði pilturinn. Sá sem kom í þessum erindagjörðum heim til hans,
ij sagðist þó ekki trúa öðru en hann gæti þetta, ef haim aðeins vildi,
— þetla væru ekki svo mikil fjárútlát. Það væri ekki þeim manni
ofviða, sem værí stúdent. Skemmtunin átti að vera hin ánægju-
legasta, standa yfir alla nóttina og langt fram á morgun. Stúdent-
inn Langaði mjög til að fara, því í raun og veru var hann dálítið
hneigður fyrir skemmtanir. En hann átti enga peninga. Þegar
bann var að huglei.ða þetta, mundi hann allt í einu eftir þvd, að
hann átti einn gulldal, sem frænka hans hafði gefið honum.
Hann tók mig fram án frekari umhugsunar og lagði mig á borðið
fyrir framan kunningja sinn. Strákurinn hrópaði upp yfir sig af
gleði, er hann sá mig. — En gleðiihóp hans kom heldur fljótt.
Stúdentinn, sem átti. mig, þurrkaði af mér og spurði mig, —
eins og hann hafði lofað írænku sinni, — hvort mér finndist, að
hann ætti að eyða mér fyrir öl næsta kvöld og fá ekkert annað í
aðra hönd en höfuðverk daginn eftir og vissu um að geta ekki
lesið lexíurnar. Þegar hann spurði mig í fyrsta skipti, lék örlítið
bros um varir hans. En er hann spurði mig í annað skipti, rak
hann upp hlátur — ekki af þv.í hann spurði mig., — heldur af
tilhugsuninni um að eyða mér >í þvd’líkan hégóma ,sem öl. Hann
vafði bréfinu uían um mig aftur, >setti mig niður í skúffu, bað vin
YNÐA -
SA6A
SODY: „Hallo,
Inn hingað flugmaður. Hann
var að koma. Hann segkt
þekkja þig.“
Sody, hvar er hann?“ nann nagar ser eins og njosn-
ari.“
SODY: „Þarna kemur hann.
Hann taliaí með erlendum ÖRN: „Éagði hann þér ekki
.........Hvað? Það get
ur ekki verið — Pinto!
PINAÓ: Jú, það er ég — og
enginn annar en ég sjálfur^
Pintó.“