Alþýðublaðið - 22.09.1945, Side 8

8

Laugardagur 22. sept. 1S45„
mTJARNARBÍÚ —
tejrf mér Jio að
ieiða.
(€romtg My Way)
BING CROSBY
BARRY FITZGERALD
RISE STEVENS, óperu-
söngkona.
Sýnd kl. 9.
Anna iiila Hooney
Miss Annie Ríooney)
Skemmti'leg unglingaimynd
mieð
Shirley Temple
í aðalMulverkinu.
Sýning 'M. 3, 5 og 7.
Sala 'ibefst kl. 11.
„ BÆJARBIÚ _
Hafnarfirði.
SoFiur fireifiis af
Monte Cristo
Aðalhlutvérk:
1 Luis Hayward
Joau Bennett
George Sanders
Sýnd kl. 7 og 9.
Sltni 9184.

ÆRBÖDIGST PRO MEMORIA
Eftersom min Kone Thorunn
Vigfúsdotter haver vaaret mis-
handíet af Paul Breckmann og
hans Kone saa er min in&tænd-
igste Begæring, at Dem maatte
behage at skaffe mig Bes'gtel-
sesmænd, hvem dem synes.
Reikevig d. 14de August 1803.
Gr'm Olsen.
(Úr gömlum réttarskjölumO.
*
TIL ER
hundirað og fimimtíu ára
gamált kvæði, sem 'heitir: „Af-
salsbréf ekkjufrúr Skáihoits-
kirkju til dóttur sinr-ár dómr
kirkjunnar í Reykjavík, kveðið
1796 af síra Thorsteini Svein-
bjarnarsyn,i.“
DA9 VARIVINARB0R6
Harra Lorm hneygði sig djúpt. Hann ællaði langt burt, ti.l
Reval. Enginn ha'fðá minnstu hugmynd um hvar það var. Á söng-
skemmtuninni i dag átti hann að syngja Bajazzo forléi'kinn og
hann var í kjólfötum, sem auðsjáanlega höífðu einu sinni verið í
eigu heldri manins og hann hafði fengið keypt fyrir sjö guildaii.
„Ungfrú Wied: þér verðið að fara varlega með röddina, kom-
ið með hana í skömmtum og ofþneytið hana ekki í fyrsta þætti.
Æfið yður dagiega. Gerið öndiunaræfingair. Þetta gildir fyrir ykk-
ur öll: æfið yfckur, æfið yk'kur, æfi.ð ýkkur. Gerið öndunaræfing-
ar á ihvea*jum morgni, æfið framburð og skalia á hverjum diegi.
Lítið þið bara á ungfrú Dimatter og takið eftir, hve 'henni hefur
farið fram síðast liðið ár a’f jþví að hún hefur gerl það sem hún
átti að gera. Það sama er ekki hægt að segja um þig, Elisabet
Kesrtíhioff. Þú verður að hvíla þig í dáJlítinn tírna, annars batnar
þér aldrei kviefið. Þú hleifur sungið of mikið upp á síðkastið —
við verðum að fara varlega með þessa litlu, indælu rödd, finnst
þér iekki?“ Hann tök um höku hennar og lyfti niðurlúlu höfði
ihennar. Munnvik hennar titruðu lítið eitt, en stór og aðlaðandi
augu hennar voru glaðleg. Gelfius sat við píanóið með úfið hár
og s'ló neikk'ra samhljóma.
„Herra Bxleitienstein: þér eigið að fara tiil Olmutz; vairið yður
á fajlegu stólkunúm þar. Þér eruð tenórsöngvari, gætið yðar:
drekkið ekki, reykið ek'ki. oíf mikið; reynið að komast hjá ölilum
ástarævin'týrum. Það er ekki hægt að ihalda rödd sinni, ef mað-
ur M'fir ekki rólegu lifi —“
Þegar hér var kiomdð fór Gelfius að Mæja, svo inniiega og
fullur af kátínu að enginn gat stillt sig. Ras'siem leit yfir nem-
endahópinn, batt enda á ntáLsitt og sagði virðulega: ,,Ég verð að
fara inn á sikrifstofu: vterið þið sæl í biili. Reynið að gera ykkar
bezta.“ Þegar hann var korninn fram í dy-rnar bættii hann við:
„Ungfrú Diimatter, ég þarf að tala vi.ð yður fáein orð eftir hljóm-
jeikana.“
,,Já, herra óperusöngvari.“
Dyrnar lokuðust á eftir honum og síðasta kennsllustundin
var á enda: hið eina sem e'ftir var, var -ilmur af Kölnarvatni,
sigarettum og hrtessandi enskri siápu . . .
Gelfius sló tvo hljóma: tum, tum, eins og þegar upplestrin-
um lýkur í gömlu óperunum áður en aðalatriðið og airían byrja.
Og þeim, sem áttó nú í fyirsta skipti. að syngja opinherlega, var
undarlega innan'brjósts: tum, tum — búið, — og nú átti eitthvað
nýtt að hefjast ....
Gelfius lokaði p'íanóinu íhugandi á svip. „Jæja, bömin góð,
bveðjið nú þessa 'hiei-lögu stofu, þar s'em ailt ilmar af Rassiem;
en grátið ekki, óg giet ekki þolað :tár.“
Dim-a fóir fyrst út úr berlberginu, há og yndisLeg i gula kjóln-
um sínum, sem var næstum glæsilegur. Hiniir ruddust á eftir
hénni. Siðust fór El’ís á eftir Gelfiusi, og hún hikaði í dyrunum
og léit aftur og festd enn einu sinni i minni sér hver.t smáatriði í
iberbergi,nu. Hún kvaddi gömlu grænu gluggatjöldin, brúnu nótna-
borðin meðfiram vteggjunum og leiðinlegar ljósakrónurnar. Hún
kvaddi svörtu töíluna við dyrnar, fy.rirferðamikla ofninn og
garnla píanóið. í veggjunum vciru sprungur, sem minntu á andlit,
og hún 'hafðá hor'ft á þ-au meðan hún söng . . . Gangurinn var
dimmur, þögudl, undartegur. Frú Gibách vap að vefja saman sama
eilífa prjónlesinu.
,,Það er eit.t, sem ég hief tekdð eftír, ungfrú Kerchoff," sagði
Ge'/fius. ,,Þcir hikið alltaíf við lnverjar dyr eins og þér séuð að 'bíða
eftir ©inhverjh.“
Elís leit snöggt upp. „Ha'fið þér tekið eftir því, Gelfius? Það
c.r skrýtið.“
„Maður hefuir engan rétt tiil að grennslast eftir hugsunum ann-
arra, ekki firiekar en maður gæti beðið fólk um að fara úr öllum
fötumm — þótt það væxi. ekki nærri !þvi éins hræðilegt. En samt
NÝJA BÍÖ
ððnr BefDadetto
(Tbe Song of the Bernadette)
Stórmynd eftir sögu Franz)
Wenfel.
Aðallhlutverk leika:
Jennifer Jones
William Eythe
Cherles Bicford.
Sýnd M. 3, 6 og 9.
Sala hefst M. 11.
GAMLA Bið .
Stríðið og frð
j(The War Aagainst Mrs.
Hadley)
Van Johnson
Edward Arnold
Fay Bainter
Sýnd kl. 7 og 9.
Ævisitýri í Manhatt-
an
(Music iji Mahhattan)
Söngva-gamanmynd
Anne Shirley
Dennis Day
Sýnd M. 3 og 5.
Sada ihefst kl. 11.
mmmmmmmm
sem áður þætti mér gaman að vita um, h-vað þér voru að hugsa
í dyrunum rétt áðan.“
„Hamángjan góða, Gélfius. Hvað hugsum við um? Það er
svo erfitt að lýsa því með oirðum. Ég var .að hugsa: fallega Karls-
kirkja — grænu gluggatjödin — lókið á píanóinu er brotið — á
vleturna sést bjarminn fná ofninum og þá er kveikt á ljósunum
— og: þarna stendur Rassiem þegar hann segir okkúr til — og
— mór þykir vænt um þessa vteggi.“

wœa
GVLLÍÐ
ÆVINTÝRI EFTIR CABL EWALD
Meðan hún tailaði, lagði hún mig á borðið í stofu húsbónda síns,
itil þess að geta þerrað augu sám. En því meira sem gamila konam
táraðist, því harðvítuigri varð húseigjandimn, — kanniske fann
hann imnst inni, að hamn gjörði rangt, en vildi ekki viðurkenna
það fyrir sjálfum sér eða öðrum. Hann hafði einu sinni femgið
þá 'flugu í hausimn, að byggja nýtt hús, og gat ekki femgið sig
tili þess að hætta. við það. Að lokum vísaði hanm gömlu, konunmi
á dyr með þeim fyrirmælumi, að hún skyldi verai farim. úr íbúð-
imil innam eins sólarhrings, -— hún mœtti gjárnam eiga guiildal-
irun, bara ef hún færi. út úr íbúðinni.
En gamlla konan tók ekki efitir þessum o-rðum, svo yfirbuguð
var hún orðin, og skildá mig eftir á stofuiborði húsbóndans. Hús-
bóndinn tók ekkert eftir mér, hvar ég lá. Hann fór út úr stof-
umni og kom ekki inn aftur fy.r.r en um kvaldið; þá settist hann
við skrifborð' sitt og tok til að yfirfara reikninga. Þarna sát hann
góða stónd, lagði samán og dró frá, — margfaldaði og deildi,
og koimst að þeirri niðuirstöðu, að hann væri saninarlega mjög
vel stæður maður fjárhagslega. Þá fcom þjónuistustúilka inn og til-
kynnti, að gamla konan, sam átt hafði heima í bakhúsinu, og
sam hann hefði sagt að flytja á brott, hefði hemgt sig. Hún var
orðin böld, þegar hún fannsit. Það var búið að flytja hana í lík-
húsið.
Húseigandinn svaraði svo sem engu til og sagðd þjónustustúlk-
unni að fara. En þegar stúlkan var farin. bar hinn ríki maður
sfig sanmarl'ega ebki sam bezt. — Hann grúfði höfuðdð niður í
handleggina og skildi ekki vél, hvers vegna honum, leið allt í
einu svo illa. — ,,J&, drottinu minn dýri, — það eru svo margar
'giamilar konur í 'hekninú&n, sem hengja si-g, þegar þær eru orðnar
MYNDA-
SAGA
(ÞEGAR ÖRN ER í FÖR með.
Pal'u, ræðst Pal'ui skyndilega á
hann og slær hann til jarðar.)
Örn: Hva—hvað? Þú — ég
skal saninarlega. . .
PALU: Þögn, amierí'ski höfuðs-
miaður. Eg sló þig af því að ég
mátti ti.1. Eg hafði ekki tíma
t'l annars. Við vorum' næstóm
því lentir í gildru.