Alþýðublaðið - 09.12.1945, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur, 9. desember 1945,
■■TJARNARBfOHl S 1
1 Hollywood Canleen 1
1 Söngva- og dansmynd.
P 62 „stjörnuru frá Warn- fesÉkDflÐ VAR í VÍNflRBORG
er Bros.
Aðalhlutverk:
JOAN LESLIE
ROBERT HUTTON
Sýning kl. 3, 6 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Sími 6485 (ekki 5485).
! BÆJARBfÖ
Hafnarfirði.
Hermanna
brelinr.
(Up in Arms)
Söng og gamanmynd í eðli-
legum litum, með skopleik-
»ranum
Danny Kaye
Dinah Shore
Dana Andrews
Constance Dowling \
Sýnd kl. 7 og 9.
Aðgöngumiðasala frá kl. 1.
Sími 9184.
mmammmmst
Þótt ég stundum tárin tær
tregamóður felli, —
þegar andar blíður blær,
blikar á vanga sólin skær,
lífinu við mér hugur hlær,
halda mun ég velli.
Gott er að vera ungur fram í
elli.
(Guðmundur skólaskáld).
❖ X X
STAKA.
Fatast mér oft hér eftir
örlög þau veit ég gjörla
trúin á mátt og megin.
Margt dylst sár í hjarta,
síðan er leið að láði
Ijósustu vonar ósinn
hann, sem ég heitast unni,
hjartkær, með ennið bjarta.
(Hannes Hafstein).
„IÞú verðuir að korna, GelMius, ég er aleinn í thúsinu. Þú getur
siéð Iwað ég er að gera, og (þú verðiur að spiila fyrir mig einJhverja
mýja tómsimáö .eftir (þig, maður hefiur þó allltalf vinmuna," tautaði
Kerekhofff og lét siðam mlögliucnaílauisit troða sér imm, i ivagnimm.
„Herrar mínir O'g frúr, gerið sivo vel, itónfl/iisitarskóiLnin, þessa
leið,“ Ikialliaði eimhver, og ákatfar hendur lyítiu GeMiuisi upp í einn
svarta vagmimn. Inmi í 'honum rakst hamn á Rassieim og skömimu
síðar var Dímu ýtt inn. Og vagminm !fór aff stað með stunum og
akrölti, hamrn valit þarna áffram í kuldanum og birtummi utan við
ki rk j ugarðsmúra n a.
íÞau þöigðu. Akrar liiðu hjé, blóhvátir og óljgandii aff líffi undir
lýsamdi snjólbreiðiunni, hús og hreysi, auglýsimgar og búðir, menm,
konur, börrn og hiundar, kirkja, llítið markaðstorg, hermanna-
skálar — ylfirleitt alit sem snerti hið daglega líf.
„iMá ég rey,kja?“ spurði Rassiem og beið eikki. eftir svari.
Díma hortfði stlöð.ugt á hendur Geitfíusar, sam vor.u ótrúliega brjó'st
umkenmianlegar í svörtum bómullar hönzkium og, héldu fast ut-
amum þvæ'lda, bvita kransa. Hamn fyligd.i augnarráði hennar, tók
eftir krönsunum og hugsaði: „Ég gleymdi, að getfa henni blómi.n.“
Hann kastaði þeim út nm iguggann. Díma horffði á eftir þeim út
á strætið, sem var baðað í sóiskimi, tfióiki og bávaða. Trén teygðu
sig út í frostið með eftirvæntingarsvip. Vöðvarmir l'éku ffagur-
j lega undir mjúkri Ihúð hestanna. í augnábiiks viðbvæmni faðm-
[ aði bún aililt að sér, dimmbláan, bveltfdam bimiinimm ffyrdr ofam og
í sömu andrámni guffuna, sem steig upp frá gulUmíbrúniu brossa-
' taðinu á götunni. Hjartsiáttur benmar var ií tákt viði amdardrátt
| verald'arinnar, bún var gripim aff ólýsanl'egum ffögnuði, lyifti bönd-
í lum og ikallaði upp: ,,Já, já, það er yndislegt að ilátfa. Það er dá-
! isandegt að vera liffandi.“
„Þetta er eims og lúðurbljómur,“ bugsaði GeMus, jþví að
1 Mijóðtfail vagnhjóla.nna var orðið eins og gretftrunarsálimur.
Þau óiku áfram gagnum útjhverfin. Vagninn valt yffir ósléttar
igötumar og það slkrölti ofsalega í rúðunum.
„Hún Elos min er dáin,,“ sagði Gelffíus við sjálfan sig, og
I enda þótt Rassiem heyrði eklki orða skil, ffór hann að gráta á
I nýjan teik, því að bomum haffði brugðið við uppbrópun Dímu.
„Veiztiu, Rassdiem, veiztu bvers vegna hún dó?“
„iNei,“ saigði Gelffíus liágt. „Hann veit það efcki, ég bef báft
márnar igætur á bonumi, bann vieit það ekki, bann skilur það ekki
og honum Mður ivel. Hann ikemur með fcransinn sinn: „Hvlíldu í
tfriði.“ Hann ,grætur. Guð mánn igóður, bvers vegna ertu að igráta?“
kaillaði hann, allt í einu.
j „Hún var svio indæ<l,“ ■ kjöíkraði Rassiem án, þess að igeta batft
stjórn á sér, og tárin runnu n,iður kinnar bans. „Mér þótti svo
vænt um 'hana; rétt eims og hún vœri mitt eiigið ibarn. Gg isivo þessi
hræðilegi dauðdagi. Hvernig vildi þetta til, Geilffíus? Sástu bana
a£tur?“
Vagninn ók nú hiljóðlaust oig mjlúkileiga áffram etftir sléttu
stræti og iþessi óvænta kyrrð var rotfin óbuignanlega atf bárri
rödd Rassiems. „Sjástu bania atft,ur?“ endurtök banm blijóðleiga og
eins oig í trúnaði.
„Hún var eins og skóilastelpa i bvita kjólnum sínum. Svo
látil, svo róleg og svo ánæigð. Læknarnir sögðu, að hún hefði
fenigið hægt a,ndlát..“
iRassiem hatfði efcki lokið máli s'ínu: „En 'hvers vegna?“
spurði hann. „Hvers vegna, bvers veigna? Hún var af góðum
ættum, vel etfnuð, með sœmilega bæffileiika og mjög iaglieg. Öll-
um þótti vænt um ihana. Og bún var svo ung, svo umg. Var það etf
til vill af því, að rödd ibennar var efcki nætgilega góð? Var það á-
stœðan? Nei? Hvað gengur eigiraliega að ykbur?“
'Díma ’leit atf Rassiam og á bendiur Geltfíu'Siar. ,,Hún dó vegna
iþín, Hamnes,“ sagðd íbún mjiöig lágt.
„Vegna — min? Hivað áttu eiginlega við? Hvað ihaifði ég gert
■ GAMLA BIÖ ■ 1 sm nýja Btö wm iTýnda konanl (Phantom Lady)
Helffiflrá.
(Lassie Come Home) Viðburðarík og sérkennileg I mynd.
Aðalhlutverk:
Hrífandi amerísk kvikmynd Franchot Tone
tekin í eðlilegum litum, og Ella Rains.
sem gerist í fegurstu héruð- Sýnd kl. 7 og 9.
um Englands og Skotlands. Börn fá ekki aðgang.
Roddy McDowalt Tunglskín og tilhugalíf.
Donald Crisp (Moon over Las Vegas)
og undrahundurinn Lassie. Fjörug söngva- og gaman- mynd, með
Aukamynd: Ný fréttamynd. Anne Gwynne
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. og David Bruce.
Sala hefst kl. 11, f. h. - Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Gerda Steemann Löber:
Kiwd Rasmussen segir frá - -
4. SAGA: BLINDUR FÆR SÝN.
um, en lét Tutigak jafnan fá mjög lítinn skammt. Litla syst-
ir hans, sem hélt mikið af honum, laumaðist samt til að
gefa honum aukabita af sínum skammt, þegar sii gamla var
ekki nærri.
Dag nokkurn, þegar þau voru öll innanhúss, rak björn
nokkur höfuðið inn um gluggann.
Þá sagði Tutigak:
„Systir litla-' Réttu mér bogann minn og örvarnar. Það
liggur niðri í húðkeipnum.
Systirin færði honum bogann og örvarnar. Bróðirinn
lagði ör á streng, og sagði:
„Systir litla! Miðaðu fyrir mig!“ Og hún miðaði fyrir
hann; hann hleypti örinni af strengnum og hæfði björninn.
svo að hann féll.
„Var sem mér heyrðist, að ég hæfði björn?!“ hrópaði
Tutigak. En amman flýtti sér að svara:
„Nei, — það var bara ljóraskinnið, sem þú hittir.“
Skömmu síðar gekk hún út til þess að safna saman skel-
fiskum, og lét sem enginn dauður björn lægi úti undir hús-
veggnum. Samkvæmt venju gaf hún barnabarni sínu fáeina
skelfiska, en tók síðan til að flá björninn og sjóða kjötbita af
honum handa sér sjálfri.
Það var ekki fyrr en ámman var sofnuð, að systirin gat
sagt bróður sínum, að hann hefði lagt björn að velli. Síðan
færði hún honum kjötbita, sem hún hafði sjálf soðið handa
honum. Þar með fékk hann að lokum verulega góða máltíð.
Dag nokkurn þetta sama sumar, mælti blindinginn við
MYNDA
SAGA