Alþýðublaðið - 08.03.1946, Síða 5

Föstudagur, 8. marz 1946.
AL&Ymi BLAS51Ð
ö
Það vorar. — Áskorun til þeirra, sem eiga kolryðguð
hús. — Bent á hús við Þingholtsstræti. — Þjófnaður
við Tiörnina. — Leikvellir og slysahætta.
MÁLUÐ og kolryðguð báru-
járnshús eru til skanunar fyrir
bæjarfélagið og eigendurna. Við
Þingholtsstræti er gamalt hús,
myndarlegt að gerð og búnaði, en
bað er kolryðgað, enda líkast til
ekki verið klínt á það málningu í
fjölda mörg ár. Nú fer að vora og
margir húseigendur láta á vorin
mála hús sín, dytta að gluggum o.
s. frv. Erfitt hefur verið að fá mál-
ara til vinnu, eins og aðra iðnaðar-
menn á undanförnum árum, en nú
mun fara að rætast úr þessu. Vill
ekki eigadi ryðgaða hússins við
I>ingholtsstræti og aðrir, sem eiga
rygðuð hús, láta mála þau? Að öðr
um kosti grotna þau niður ofan af
þeim. Of mikil sparsemi getur
stundum valdið stórtjoni.
ÓFRÓMT FÓLK er hvimleitt o,g
ekki hafandi innan um siðað fólk.
Mjöig var 'kvartað undan því um
daginn meðan skautasvellið var á
Tjörninni, að stolið væri göngu-
skóm unglinganna meðan þeir
voru að leika sér á skautunum.
Skepnuskapur sumra manna ríður
ekki við einteiming. Eftir því sem
ég veit bezt, voru sk-ór teknir til
geymslu við Tjörnina, að minnsta
kosti stundum, ien allir munu ekki
hafa notað sér það — og haft það
upp úr því, að missa skó sína.
FRÚ ANNIE KJERNESTED
skrifar mér þetta bréf: „Dóttir mín
fór á Tjörnina laugardaginn 2.
marz til að leika sér á skáutum.
Þar sem ekki var hægt að fá skó
geymda þarna, skildi hún stígvél
sín, sem kostuðu 140 krónur, eftir,
undir brúnni, en þar höfðu margir
aðrir unglingar komið skónum sín
um fyrir. Þegar bún svo ætlaði að
taka til þeirra,. er leiknum var
lokið, greip hún í tómt. Einhver
lítilsigld pepsóna hafði stolið þeim.
Hún hafði því ekki annað til að
vera í en skautaskóna sína.
KLUKKAN VAR um '21, svo að
hún varð að kaupa sér bíl til að
komast heirn til sín svona búin.
Mér finnst að það nái ekki nokk-
urri átt, að hafa ekki einhvern stað
til að geyma skó og annað, sem
unglingarnir koma með, en geta
ekki haft með sér í þessum ágæta
leik. Vel mætti taka gjald fyrir
geymsluna, segjum til dæmis 1
krónu. Það hlýtur að nægja til að
borga fyrir slíka þjónustu, því að
allir vilja heldur greiða gjald en
missa skó sína.“
KJARTAN MAGNÚSSON skrif-
ar: „Fyrir kosningarnar var mikið
rætt um barnaleikvellina í bænum,
meðal annarra mála. Margir þeirra,
sem þá voru tilnefndir, eru hvorki
leikvellir né annað, og verða það
varla í náinni framtíð. En öllum
er þéim sameiginlegt, bæði raun-
verulegu leikvöllunum og hinum,
sem lofað hefur verið, að þeir eru
allir staðsettir við umferðagötur,
og sumar iþeirra mjög varhuga-
verðar. Og það er tolátt áfram auð-
séð, að 'hyllzt er til að setja þá við
krossgötur með útgönguhliðum
toeint á gatnamótin; (t. d. við Njáls
götu, Freyjugötu, Lækjargötu).
HVER SEM ORSÖK þessarar til
hneigingar kann að vera, þá virð-
ist öll'um, nema’þeim, sem málun-
um ráða, vera augljóst, að þetta
getur verið börnunum, sem vell-
ina sækja, stórhættulegt. Þetta er
líka lítil hagsýni, þar sem ódýrari
lóðir eru hentari, og með öllu ó-
þarft að langhlið vallanna snúi að
götu. Auk þess er ljótt, að sjá lág-
an steinvegg við enda götu.“
„ÞRÁTT FYRIR ÞAÐ, að út-
gönguhlið leikvallanna eru flest að
hættulegum umferðagötum, oft
toeint á gatnamót, hafa ekki verið
settar upp varnargrindur á gang-
stéttarbrún nema við eitt þeirra,
á horni Njálsgötu og Gunnars-
brautar, þar sem geigvænlegt slys
varð á dögunum.^ En þessar einu
varnargrindur voru rifnar cniður
19. janúar sl., og hafa ekki verið
settar upp aftur. Á sama tíma voru
lokurnar teknar úr næsta hliði á
sama leikvelli. Þær hafa heldur
ekki verið settar í aftur.
ÞANNIG SKILUR ekki nema
örskammt bil, tveggja metra gang-
stéttar, milli friðlýsts leikvangs
gáskafullra barna og götunnar,
þar sem dauðinn býr undir hverju
bílhjóli. Þung lilýtur ábygð þeirra
manna að vera, sem láta hjá líða
möguleika sína á að bjarga manns-
lífum, með skyldurækni sinni einni
saman.“
vantar nú þegar til að bera blaðið til áskrif-
enda í eftirtalin hverfi:
Auðarsfræti
BræSraborgarstígur
Talið við afgreiðsluna.
Sími 4900.
Oeirðirnar á Java
Myndin sýnir kínverskt flóttafólk í útjöðrum hafnarborgarinnar Surabaya á Java, meðan sú
borg var á valdi þjóðernissinna og brezk herskip skutu á borgina. Fólkið flýði unnvörpum upp
í land til herstöðva brezka setuliðsins.
I
áííg iíðssins oustuf á Isdiandi.
EG YFIRGAF bækistöðvar
sameinuðu þjóðanna í Delhi
um ljósaskiptin, — á yndisleg-
um tíma sólarhringsins, þegar
hvorki er nótt né dagur. Á
himni var ekki einn einasti ský-
hnoðri, — aðeins mismunandi
blámi, — ekkert annað. Eg
leigði mér vágn og sagði ekiln-
um að fara með mig til Chándni
Chowk (en það er eitthvert
stærsta sölutorg í Austurlönd-
um). Mér likaði hið bezta við
ekilinn, því að hann hugsaði
ekki u^m að komast endilega
sem stytztu leið á áfangastað-
inn, heldur lagði leið sína um
gamla iborgarhlutann í Delhi.
Og hvilík sjón!
Göturnar voru þröngar; þar
úði og grúði af fólki, vögnum
og uxum. Sérhver verzlun var
undir berum himni. Göturnar
voru fyr,st og fremst verzlanir,
ekkert annað. Alls staðar þar
sem eigendur verzlananna gátu
því við komið, höfðu þeir stillt
upp olíulömpum eða kertaljós-
um. Það er öldungis ógjörning-
ur að lýsa þessum stað til hlit-
ar: Ég fékk hvergi nærri ljósa
mynd af smáatriðunum þar sem
ég fór í vagni mínum. Þetta var
' sambland af óteljandi ljósum/
verzlunum troðfullum af fólki,
munaðarvörum, hvítum líkn-
eskjum af gyðjunni Kali; — og
alls sfaðar var ys og þys, og virt
ust allir í bezta skapi. Ég sat
hljóður og reyndi að setja á
minnið það helzta, er á vegi mín
um varð á leiðinni til Chandni
Chowk. Svo sagði ekillinn: „Tik
1 Hai, Sahib?“ Ég steig af vagn-
inum, borgaði, og tók til að
ganga um markaðstorgið.
*
Torgið er raunverulega mjög
breið gata, en hér var allt yfir-
fullt af fólki líka. Aftur sá ég
smáljósunum stillt hvarvetna
— út i alla glugga, — á hill-
ur. — alls staðar; og þar að
auki hafði hver éinasta verzlun
ógrynni rafljósa með skæra
birtu. Verzlanirnar eru opnar
út að gangbrautunum. Eigend-
urnir þúa í búðum sínum og
sitja á gólfinu. Vörunum er
flestum fyrirkoxnið á tveim stór
um hillum, sem þaktar eru hvít
W
GREIN ÞESSI er eftir ó-
nafngreindan hermann,
og birtist hún fyrir skömmu
í brezka útvarpstímaritinu
„The Listener“. Segir hér frá
indverskri hátíð og tilbeiðslu
frjósemisgyðjunnar Kali.
um dúki. í einni verzluninni sá
ég mikið af rauðum bókum. Ég
geri ráð fyrir, að þær hafi ver-
ið trúarlegs efnis. í hverri
verzlun var líkneski af Kali.
Þau höfðu öll fleiri en tvo hand
leggi og hélt einn þeirra jafn-
an á persnesku sverði. Einn ann
ar guð, sem mikið er tilbeðinn,
er fíls-guðinn, — mjög líkur *
Kali, en með fílshaus; einkum
er guð þessi tilbeðinn á Aust-
ur-Indlandi, enda þótt ég sæi
hann víða annars staðar.
Ég nam staðar utan við eina
verzlunina og virti fyrir mér
ljósadýrðina, — litlu olíulamp-
ana með logandi kveikjunum.
Gamall tötralegur Indverji tal-
aði lengi við mig á móðurmáli
sínu um lampa þessa og Kali,
og skildi ég ekki eitt einasta orð
af því sem hann sagði. Ég lét
hann halda áfram af því hann
virtist svo ánægður með það.
Hann dró fram í dasgljósið sex
mismunandi líkneski af Kali,
sem ég virti vel fyrir mér því
að ég hélt að hann hefði þau
til sölu. En það var ekki mein-
ing hans. Þessar voru hans
einka-Kaliur, og hann benti
mér í áttina að verzlun þar
sem þúsuftdir slíkra líkneskja
voru til sölu; — þar gæti ég
sjálfsagt fengið eitt.
Sú verzlun var stórmerkileg.
Þar var heilmikið af málmvör-
um, og eigendurnir höfðu rað-
■að þeim í hillurnar á þann veg,
að þær endurspegluðu ljósa-
dýrðina í stórkostlegum marg-
hreytileik. Hvarvetna voru
menn að selja loftblöðrur;
hvergi ‘hef ég séð jafnmikið af
loftblöðrum. Sumar voru á
stærð við mig. Krakkarnir
hlupu um með þetta í spottum.
Silfurmunirnir, liósin, loftblöðr
urnar og allt fólkið, rann sam-
an við hóp af nautgripum og
vögnum á gangbrautunum.
Annað slagið var ég að detta
um einhverja, sem lágu í gang-
veginum sofandi mitt í hring-
iðunni. Þarna fengust einnig
flautur, rakéttur, hvelleldar og
anriars konar glingur, sem fjöl-
margir voru að skemmta sér
við. Þetta var allt mjög áhrifa-
mikið. Hvergi var verið að
verzla svo nokkru næmi, því að
nú voru allir að skemmta sér;
ég sá á öflu, að þetta var hátíðis
dagur v fólksins, — stórmerkur
dagur á árinu.
*
Að þessu loknu gekk ég í átt-
ina til Jama Masjid — hins
stóra, múhameðska bænahúss.
Á leið minni eftir smástígum
sá ég háar byggingar með ljós-
um í hverjum glugga. Allt þetta
hefði að deginum til litið út
sem ofmikill íburður, en nú var
þetta fyrst og fremst með aust-
urlenzkum æfintýrablæ; dökk-
ir skuggar, hvelfingar með ljós-
um við súlnafæturna, svalir, —•
en hvergi nokkur sája á ferli um
þessa smáu stíga. Ég komst að
Masjid, en sá þar ekkert merki-
legt. Þar var verið að verzla
fyrir utan, og hundruð manna
lágu sofandi á musteriströppun
um. Ég gekk að bakhttð húss-
ins og kom í þrönga götu, sem
var ljósskreyttari en nokkur
önnur sem ég hafði áður séð.
Verzlanirnar höfðu meira , að
segja tjöld til þess að útiloka
sterkustu birtuna frá götuljós-
unum. Ég hefði gjarnan átt að
taka það fram áður, að hver
einasta verzlun var blómum
skreytt, og menn voru að selja
blóm til skrauts og Ijósker og
stjaka undir kertin.
Ég gekk niður eftir þessari
þröngu götu. Þar var geysi-
margt um manninn. Ég nam
staðar, er ég kom auga á mann,
sem var að smíða hljóðfæri, er
minntu á gítara. Hann spurði,
hvort mig langaði til að heyra
sig leika, og ég sagði já við þvi
og hann tók í strenginn fyrir
mig. Allt i einu var kominn
Frh. á 6. s®u.