Alþýðublaðið - 17.07.1946, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur, 17. júlí 1946..
S
WTTJARdARBIOnfTr
«
MÉforinn.
(Frenchman’s Greek)
Stórmynd í eðlitegumí lit-
uim eftir sammefndri. skáld
sögoi efitir Daphne de
Maurier.
Joan Fontaine
Arturo de Cordova
Sýnd kl. 5—7—9.
Wi BÆJARBIÚ i'YTrT
Mdtn.irfirfti.
Flótti í eyðimörk-
inni.
(Escape In The Desert)
Afarspennandi mynd um
flótta þýzkra fanga í Ame-
ríku.
HELMUT DÁNTINE
PHILIP DORN
JEAN SULLIVAN
Bönnuð innan 14 ára.
UM FRANK SINATRA.
Sinatra hefur óskemmtilega
rödd, en hann hefur að minnsta
kosti rödd.
Sir Tlxomas Beecham,
MÁLSHÆTTIR.
Betri er einn fugl í hendi en
tveir í skógi.
Oft dylur litur kosti.
Gamlir til ráða, ungir til
dáða.
Boga skyldi enginn of langt
toga.
Lík börn leika bezt.
Skaðinn gerir mann hygginn,
en ekki ríkan.
„Það er bezt að flytja veslings manninn niður á lækningastofuna.“
Að kvöldið skyldi þurfa að enda með svona ömurlegum hætti,
hugsaði Henry þegar vagninn ók af stað með byrði sína niður hlíð-
ina og inn í Doonhaven. Og hvers vegna þurfti það endilega að
vera Jack Dónóvan, nýkominn frá Ameríku, sem batt enda á líf
sitt á þennan hátt? Hefði hann aðeins orðið fyrir vagni einhvers
annars, Henry vorkenndi manninum ekki hið minnsta; hann var
þrjótur og þorpari á allan hátt og það var ekki nema gott að
losna við hann, en það var óheppilegt og andstyggilegt að hann
skyldi verða fyrir hans eigin vagni, einkum eftir hátíðahöldin,
sem höfðu átt sér stað þetta kvöld. Þetta var ekki honum að
kenna, þétta var engum að kenna nema Jack Dónóvan sjálfum,
en það skipti ekki máli. Atburðurinn hafði gerzt. Og honum
fylgdu margar ömurlegar minningar um fortíðina, sem bezt væri
að geta gleymt. . . .
Það 'var nokkru eftir miðnætti sem Henry og bræður hans
komu aftur til Clonmere. Þeir höfðu farið með lík Jack Dónóvans
á lækningastofuna og gert boð eftir ‘lækninum. Læknirinn sagði
að hann hlyti að hafa gefið upp andann þegar í stað, og ekki væri
hægt að kenna Tim um neitt, því að maðurinn hefði auðsæilega
verið dauðadrukkinn. Læknirinn lofaði að fara næsta morgun og
tilkynna Pat, frænda Jacks Dónóvans, hvað hefði gerzt, og Tom
Callaghan bauðst einnig til að fara þangað.
„Það er ástæðulaust fyrir þig að hafa áhyggjur af þessu,
vinur minn,“ sagði hann við Henry. „Ég er prestur hér í sókninni
og ég er vanur slíkum störfum, þó að Dónóvanarnir séu ekki í
mínum söfnuði. Þú þarft að halda stóra veizlu á morgun og það
er skylda þín að sjá um að hún fari vel fram.“
Höllin var þögul og skuggaleg í tunglsljósinu. Aðeins örlítil
ljósglæta í svefnherbergisglugganum gaf til kynna að Katrín væri
vakandi og biði eftir Henry. Hann óttaðist að hún yrði mjög hrygg
ylir þessu. Fjandinn hirði: Jack Dónóvan, hugsaði hann gremju-
lega, enda bótt maðurinn væri dauður. Bræður hans fóru upp í
herbergi sín, en Henry var kyrr niðri og var að velta fyrir sér
hvort hann ætti að segja Katrínu sannleikann eða ekki. En hann
gat ekki sagt henni ósatt; hann hafði aldrei logið að henni. Hann
stóð í aðaldyrunum og starði yfir víkina á Hungurhlíð. Hún var
skuggaleg og ógnandi og máninn sem skein yfir Dooneyju virtist
fölur og kuldalegur. Fyrir fimmtíu árum hafði afi hans staðið
hér og hugsað um framtíðina með námusamninginn í vasanum. Og
hvað verður eftir fimmtíu ár? Sonarsonur hans, ef til vill sonur
Hals stæði hér; sama tunglið skini yfir Clonmere og víkina og
Hungurhlíð væri dimm og skuggalegi
Hann sneri sér við og fór inn og gekk hægt upp stigann að
herbergi Katrínar. Hún sat uppi í rúminu og beið eftir honum;
hár hennar var fléttað í tvær fléttur eins og á lítilli stúlku. Hún
var föl og kvíðafull á svip.
„Ég er viss um að maðurinn er dáinn,“ sagði hún. „Ég vissi
það um leið og þú sagðir mér að fara heim.
„Já,“ sagði hann, „Hann er dáinn.“
Hann sagði henni nánar frá þessu: að þeir hefðu farið með
hann á lækningastofuna, vakið lækninn upp, en þegar hún spurði
um nafn mannsins, hikaði hann, því að hann fann með sjálfum
sér að nafnið hlyti að gera hana óhamingjusama, eins og það hefði
gert hann vansælan. '
„Þetta var Jack Dónóvan,“ sagði hann loks. „Hann var ný-
kominn heim frá Ameríku.“
Hún sagði lítið, og hann fór og háttaði sig, og þegar hann
kom aftur var hún búin að slökkva ljósin og lá í myrkrinu.
Hann tók hana í fang sér, og þegar hann kyssti augu hennar
fann hann að þau voru vot af tárum.
nyja eío mvr
flriliiDgshnsið.
(House of Frankenstein).
Hamröm draugamynd, sem
engan á sinn líka.
Aðalhlutverk:
BORIS KARLOFF
LON CHANEY
JOHN CARRADINE
CARROL NAISH
Bönnuð börnum yngri en 16.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
mn gamla bio vm
í leynigjðnustn
Japana.
(Betroyal from /the East)
Amerísk njósnamynd
byggð á sönnum viðburð-
um.
Aðalhlutverk:
LEE TRACY
NANCY KELLY
RICHARD LOO.
Bönnuð börnum innan
16 ára.
„Vertu ekki að hugsa um þetta,“ sagði hann. „Þetta var mjög
leiðinlegt atvik en læknirinn sagði, að hann hefði dáið þegar í
stað. Þú veizt að þetta var vandræðamaður, og hann hefði bara
gert illt af sér í héraðinu ef hann hefði setzt hér að. Elskan mín,
hugsaðu ekki meira um það.“
j>Ég er ekki að hugsa um það,“ sagði hún. „Ég er ekki að gráta
yfir Jack Dónóvan.“
Hún þagði stundarkorn, síðan vafði hún handleggiunum ut-
anum háls hans og sagði:
v///a
©
Erfið Ijésmyndafaka.
EFTIR
INGEBORG VOLLQUARTZ.
um. Bömunum var komið fyrir. Ljósmyndarinn taldi:
„Einn, tveir---------“
„Kemur það bráðum, gamli?“ heyrðist allt í einu sagt,
og börnin og stúlkurmar hrukku við, en eitthvað rumdi í
herra Smith um „fuglsbjánann“, sem hafði trufl'að hann
einmitt þegar börnin sátu eins og foezt varð á kosið.
Drengimir og barnfóstrurnar þutu strax út á svalirn-
ar fyrir utan ljósmyndastofuna. Þar sat páfagaukur, vagg-
aði sér í gylltum hring og gargaði-í sífellu:
„Góð'an daginn, góðan daginn, asninn þinn! Hvernig
líður þér, gullið mitt? En það fífl, f-ífl!“
Á meðan ljósmyndarinn tók fram nýja plötu, sagði.
‘hann:
(MYNDA
SAGA
’__STiLl. IT COL'IO Bc X WHV NÖT
ALM0ST ANVTHiNCr---- j LI5AVE IT
THIS VALL6V HAS BESH/ THAT iVAV.
CUT OFf FFOM THE V LBT5 iSET
WORLD TO\Z \------7 AWAVt WHILE
CENTURIE5/ ) Á WE CAN—
GÍTUÉ'STAKfi
6N T VVUREViNö
___HE HASN'T
&TE=£N HARML'P
IN ALL THES-E
YBA&S / 'f'J
T. KNOW VVHAT Yú'JF.c
Tl-liNKINíS/ SC : RCHY
EMITH_____ TML-fiE iS
N0THIN& iN CJE j
CCNTRACT THAT EAVS V
VO'J HAVF. TO GO (.
VM THO&E CAVBS. k
.Al’T CJBRENTS
__\VS 5H0ULD
CHBCK FOT<
CýRO'5-ðTAKE'S
9AK.B/ y
VEF, MiNP ^
yov x ain't
SEEN NC’TH! ?4'
SUT T HEAEP
'EM/ ws
CAYES—N0ISES ?
THERE'S SOMETHING-
IN THERE__VOU'VE
HEARP THEAA
<SRUB'5TAKE? )

^giucn.
CELIA: Hellar og hljóð? Það
er .eitthvað þama fyrir inn-
an, — hefusr þú heyrt í þvi,
Matgogigur?
MATGOGGUR: Ó, jú, ég hefi
heynt ýmislegt, en ekikert
hef ég séð.
CELIA: Eg veit, hvað þú heí-
ur i hyggju, Örn Elding, en
það er ekfcext í samningi okk
ar, sem segir, að þú eigir að
fara inn í þessa hella.
ÖRN; Jú, en sennilega eru það
leóiu'híökur. Eða þá loft-
Eitraumar. Við ættum að
ganga úr skugga um þetta
vegina Matgoggs.
CELIA: Matgoggur er ekki ó-
ró’legur, enginn hefui’ gert
honutmi mein öll þessi ár.
ÖRN: En þó, þetta gæti veriö
hvað sem vena sikal. DaLurinn
ihefur verið úr öllu samibandi
við .•Uimheiminn um aídabiL.
CELIA: Við skulum ekkert
skipta okfcur af þessu. Við
sfculumi kornast á brott, me5-
sn við getum.