Alþýðublaðið - 26.07.1947, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐ8Ð
'«• ? V- Or~
Laugardagxir 26.
m$ %
:vé M
3 NYJA Blð 9
Við Svanafijót
Hin fagra ni'úsikmynd í
aðlilegum litum, irn œvi
tónskál'dsins
STEPHAN FOSTER,
verður eftir ósk margra
sýnd kl. 7 og 9.
GAMLA B80
AUGNAYNDI
(Easy to Look at)
Falleg og skemmtileg mynd
með
Gloria Jean,
Kirby Grant og
Delta Rhythm Boys
Aukamyndir:
NÝ FRÉTTABLÖÐ
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala lief.st kl. 11 f. n.
Lokað fil
áiÉsf
BÆJARBIð £8 B TJARNARBIÖ £3
Tvö samstillt hjörtu
Hafnarfirði
r
I stjörnuleit.
(Give Me The Stars)
Ensk söngvamynd.
Leny Lynn.
Will Fyffe.
Sýnd 'kl. 7 og 9. .
Sími 9184.
(Made for Eacli Other)
Amerísk ástarsaga.
Carol Lombard
James Stewart.
Aukamynd:
FRÁ SNORRAHÁTÍÐINNI
í REYKHOLTI.
Ljósm. Óskar Gíslason.
Sýning kl. 3, 5, 7, 9.
Sala hefst kl. 11.
F.!. A.
DANSLÉIKUR
verður í kvöid, laugardaginn 26. júlí, kl. 10
í Tjarnarcafé.
Aðgöngumiðar seldir í anddyri hússins frá
klúkkan 6.
John Ferguson:
MAÐURINN I MYRKRINU
Auglýsið í Álþýðublaðinu
,,Ég er að gá að Albany-
vegi 28“, andmælti Kinlock,
nú alveg vakandi.
Lögregluþjónninn rumdi
fyrirlitlega.
„Boðinn í miðdegisverð
þar, býzt ég við“.
,,Nei, ég ætla að tala við
Dr. Dunn“.
„Reynið ekki að blekkja
mig svona. Dr. Dunn hefur
enga sjúklinga af yðar tagi,
nema hann hafi verið kall-
aður til þín, ef þú hefur orð-
ið fyrir slysi. Jæja þá!“
Hann sneri á handlegg
Kinlocks og þrammaði ofan
á vinstri fótinn á honum.
Gamli Sandy Kinlock þaut
undir eins upp.
„Ertu að reyna að láta mig
verða fyrir slysi?“ spurði
hann og ýtti honum frá.
Maðurinn stökk á hann,
með glettnislegum rudda-
skap. Kinlock hafði heyrt
dæmi til slíks frá öðrum ó-
heppnum, Þessi sársauki,
sem honum var valdið, í
hálfgerðri glettni, var lík-
lega ætlaður til að vekja mót
þróa, sem auðvitað gæfi svo
tilefni til alvarlegrar ákæru.
Hvers vegna skyldi saklaus
maður sýna mótþróa? Kin-
lock vissi af reynslunni, að
það er til sú tegund af lög-
regluþjónum, sem verður að
finna upp málaferli til þess
að réttlæta það, að þeir eru
til.
Hann sárverkjaði í fótinn,
en hann stillti sig um að
halda áfram að streitast í
móti, sem hann þó eðlilega
langaði til.
„Allt í lagi“, sagði hann.
„Bara, ef ég sé Dr. Dunn,
þá er mér sama, hvort þér
komið með hann til mín eða
eða farið með mig til hans.“
Hafið þér nokkurn tíma
reynt að fá lögregluþjón til
að skipta um skoðun? Venju
legast er það vonlaust.
Kinlock varð alveg undr-
andi, hve vel honum tókst
við þetta dýr Ef til vill hef-
ur kæruleysishlærinn á því,
sem hann síðast sagði, haft
áhrif. En líklegra er þó, að
hann hafi munað eftir því
að hafa nýlega fengið áminn-
ingu fyrir álíka handtöku og
þessa. Að minnsta kosti losn-
aði takið, sem sverir fingur
hans höfðu tekið í kraga hans
og lögregluþjónninn tók í
handlegginn á honum og
sagði: „Albanyvegur er í leið
inni fyrir okkur. Við getum
komið við þar“. En hann var
ekki eins öruggur og áður.
Albanyvegur reyndist vissu
lega vera bak við næsta horn
og maðurinn hafði einmitt
opnað hlið á garði dálítinn
spöl niður á veginum, þegar
Kinlock gat greint, hvort
einhver var að koma út eða
einhver var að fara inn. í
flýti þreifaði hann á hálsmál-
inu og reyndi að lagfæra það
og hálsknýtið, en það hafði
rifnað við ruddalegt átak
mannsins. Þá gall við rödd
úr dyragættinni:
Lögregluþjónninn ýtti
fanga sínum áfram, hálf
vandræðalegur.
„Ég tók þennan mann, þar
sem hann var að slæpast.
Segist þekkja yður og vera á
leiðinni hingaS“.
„Segist hann þekkja mig?
LýsiS framan í hann“.
Á sömu stundu rak hann
upp óp.
„Sandy — Sandy Kinlock,
sem ég er lifandi maSur“.
Dunn hætti fljótt. Hann hlýt
i;r strax aS hafa séS eymd
hins. Lögregluþjónninn lét
lausan handlegginn, sem
hann hélt í, eins og hann
hefSi brennt sig.
Ó, Sandy, aumingja strák-
u^inn nfinn, Sandy“, sagöi
Dunn lágum rómt
Lögregluþjónninn tók nú
göngustaf sinn og hélt leiSar
sinnar aS hliSinu, ÞaS var
mjög mikill léttir aS beyra
hann fara. Dunn greip und-
ir handlegginn á sínum
gamla vini.
„Jæja, jæja, komdu inn‘
sagSi hann.
„En, Pétur, konan þín —“,
stundi hann.
„HvaS? HvaS ertu að tala
um?“ kallaði hann.
„Ég er í fremur óvirðulegu
ástandi. Stendur henni á,
sama?“
„Þú átt við, vegna flosstól
anna hennar og svo framveg
is, býst ég viS. Hver sagSi
þér, að ég væri giftur?“
„Enginn. Ég gat mér þess
til.“
„Þú hefur ekki getið rétt
þar, Sandy. Það , er engin
kvenpersóna hér til þess að
fylla allt af postulínsdýrum
og kvenlegu prjáli. Svo skalt
þú þurrka af fótunum á þér
á mottunni og ganga inn“.
Dunn hefur sagt, að hann
hafi séð strax, hvernig á-
stand Kinloeks var. Enginn
vafi er, að það er rétt; hann
var vanur að sjá slíkt, og
þess végna var þetta honum
jaugljósara en öSrum. Hann
segist samt sem áður ekki
| hafa verið neitt að tala um
armæSu vinar síns þá, nema
hvað hann gerði smá athuga-
semd í gamni um, hve hárið
á honum væri sítt, til þess
að koma honum í gott skap.
Þeirri athugasemd svaraði
Kinlock ekki, líklega vegna
þess, að Dunn myndi ekki
hafa skilið, að þar sem Kin
lock hafði búið árið sem leið,
voru menn á móti mönnum
með snoðklippt hár, Flestir
snoðkollar í Rovtongötu
höfðu verið snoðaðir án vilja
eiganda og á kostnað lands
þeirra.
í notalegu herbergi Dunns
sagði Kinlock þetta kvöld
sögu sína, þegar þeir höfðu
notið máltíðar, sem Kinlock
hafði aðeins óljósar endur-
minningar um að væri til svo
góð. Miklu meir var sagt, en
þörf er að greina frá hér.
Ekki vegna hinna skugga-
legu atburða, heldur vegna
þess, að það stendur ekki í
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
MARGT HEFUR GERZT, síðan
Örn Elding bjargaði Tagu úr
sjónum. Og nú eru þau, hann
og Cynthia, að bjarga hvítu
mc'nnunum, Pétri og Twitt,
sem kafararnir hafa tekið til
fanga, en auk þess eru þau að
leita hins horfna læknis og flug-
manns í kofa töframannsins þar
í þorpinu. Cynthia fellur, er
töframaðurinn bregður fyrir
han-a fæti, en hún er hvergi
smeik og hyggur á hefndir. —