Alþýðublaðið - 14.10.1947, Side 5

Miðvikudagur 14. ökt. 1947
í SUÐUR-AMERÍKU
heyrði ég af tilvíljun sögu
um Englending nokkurn að
nafni Lúkas Bridges, sem
var eins konar hvítur h.öfð-
ingi Indíánanna nálægt
Cape Horn. Fyrir 10 árum
lagði ég af stað frá Lon-
don til þess að kanna Pata-
goniu og Eldlandseyjar og
fastréð að elta þennan hvíta
Indíána uppi. Suður þar
fékk ég þær upplýsingar, að
þessi' útilegumaður hefðist
við í afskekktum dal milli
Andesfialla og suðurhluta
Chile, og „þar cg þá endur-
nýjaði ég þá ákvörðun mína
aó halda áfram mannaveið-
unum. Og eftir það fór ég
um ægileg reginfjöll en ein-
kennilga fögur, og kom loks
að einmanalegu býli í óbyggð
um dal. Hár maður og herði
breiður með veðurbarið and
lit kom fram í dyrnar til
þess að bjóða mig velkom-
inn. Þetta var maðurinn.
Þegar ég hristi harða og
þróttmikla hönd hans lék
vingjarnlegt bros um varir
hans og undir loðnum hélu-
gráum brúnum tindruðu
dökk og hvöss augu.
Hann sagði mér, að faðir
sinn hefði fariö til Falk-
landseyja þrettán ára gam-
all með flokki trúboða. Það-
an voru margar ferðir farn-
ar á litlum seglskipum hættu
lega leið, 250~ mílna langa,
yfir til eyja nálægt Cape
Horn. A ferðum þessum
lærði Bridges hinn ungi að
tala hið furðulega auðuga
mál Indíánanna, sem þar
áttu heima. Nokkrum árum
seinna eða árið 1868 gifti trú
boðadrengurinn sig. Hafði
hann farið til Englands og
hjónavígslan fór fram í lít-
illi sveitak'rkju í Rarberton
í Suður-Devon. Skömmu síð
ar sigldu ungu hjónin áleið-
is til Falklandseyja; og þrem
árum síðar lögðu þau aftur
á stað og fóru með hásigldri
skonnortu,. sem var 88 tonn.
Eftir fárra daga hræðilega
siglingu var akkerum varpað
í vog nálægt Cape Horn.
Áður en lagt var af stað til
þessa afskekkta landshluta
lýsti Bridges fyrir konu
sinni hættum þessara hafa,
óblíðri veðráttu, löngum og
ömurlegum vetrarnóttum og
einverunni. Þau mundu mán
uðum saman verða fráskilin
öllum samgöngum við um-
heiminn. Konan vissi fyrir
víst, að. þarna voru engir
læknar eða hjálpsamir ná-
grannar, engin lögregla eða
qfcjórn ineins konajr. Ófært
land yfirferðar skildi þau
frá næstu nýlendu, sakamála
stöð frá Cihle, sem var meir
en 200 mílur í burtu og yfir
ókannaðan og geigvænlegan
frumskóg að fara. Maður
hennar hafði einnig sagt
henni frá að í þessu villta
ALÞÝÐUHíUMHÐ
5'
HÉR biríist frásögn um
Lúkas Bridges, enskan
mann, sem ólst upp hjá
foreldrum sínum meðal
índíána í Eldlandseyjum,
og dvaldi þar lengsí af,
þar til fyrir nokkrum ár-
um. A. F. Tschiffeley seg-
ir frá, en hann heimsótti
Bridges í Indíánabyggð-
ina. Greinin birtist brezka
útvarpsriímu ,,The List-
ener“.
og óbyggða landi myndn
þau vera algeríega upp á
náð og miskuna frumstæðr-
ar Indíanategundar kcm n.
Þannig var landlð, þar sern
hjónin ákváðu - ð nema land,
em og hjálparvani 1 barátt.i
sinni fyrir lífi iu í óbliðu
landi. Það var strangt og
hættulegt líf, sc-m maðurinn
bauð konu sinni og sjalfum
sér, en hún fyigdi honum
hamingjusöm og með undra
verðu hugrekki og festu við
að reyna að komi í frarn-
kvæmd þessu áforrni, sem
með öllu hlaut vonlaust að
virðast.
Þrem árum eftir komu
hjónanna í litla skipinu
fæddist Lúkas, á vindum-
næddu eyjunum við suður-
odda Suður-Ameríku; mað-
urinn, sem ég leitaði að og
fann af tiiviljun í Suður-
Andesfjöllum. Þar til hann
varð 27 ára gamall sá hann
aldrei byggðir menntaðra
manna, og þótt hann færi
aldrei í skóla og næmi að-
eins af foreldrum sínum.. á.
löngum vetrarkvöldum, varð
hann frábær menntamaður,
og jafnvel stórmenntaður
stærðfræðingur.
Tortryggnir voru Indíán-
arnir í fyrstu, en smátt og
smátt lærðu þeir að meta hið
góða verk, sem Bridges fjöl
skyldan vann á meðal þeirra.
Kindur, nautgripir og hross
voru flutt þangað mestmegn
is frá Falklandseyjum og
með þessu inóti eignuðust
frumbyggj arnir smátt og
smátt bústofn. Aður höfðu
þeir aðeins lagt sér til munns
alls konar skelfiska, seli og
þrátt spik af dauðum hvöl-
u.m, þegar slíku gcðgæt: skoi
aði upp á ströndina. Við og
við komu hræðilegir, víg-
gjarnir villimenn innan úr
landinu yfir fjöllin til að at-
huga úr fjarlægð nýlendu
Bridges. Lúkas komst í
kynn: við einn þessara fjalla.
garpa, og þáði með fííl-
dirfsku boð hans að koma
með honum inn í hinn dular-
fulla skóg hinum megin í
hlíðum fjallgarðsins. Lúkas
var fæddur og uppaknn með
al Indíánanna á ströndinni
og talaði mál þeirra eins
re’prennandi og ensku, en!
tungumál skógartegundar-
innar var honum algerlega
nýtt. Samt féll villimönnun-
um, sem hann dvaldi nú hjá, I
svo vel við hann, er frá leið, j
að þeir fóru’ með hann eins
og bróður sinn, og eftir nokk
urn tíma gerðu þeir hann
meðlimi i ,,Hain“, eins konar
leynifélagi. Lúkas lifði og
klæddist eins og Indíáni og
og hann er fyrsti maðurinn,
sem fór þvert yfir Eldlands-
eyjar frá suðri til norðurs.
Það var um miðjan vetur
1,907, langt inni i dimmum
skóginum, að áköf hundgá
gaf Lúkasi og nokkrum félög
um hans til kynna, að ókunn
ir menn væru að koma. Hár
Indíáni birtist í þokunni og
öllum til mikllar furðu voru
í för með honum tveir hor-
aðir hvitir menn. Sá hvíti
maðurinn, sem hærri var,
íri frá Donegal Bay, skýrði
hann frá því, að hann væri
annar stýrimaður á stóru
barkskipi að nafni Glen
Cairn, sem strandað hefði í
ægilegu ofviðri. Lúkasi sagði
ha,nn, að skipbrotsmennirnir
23 karlmenn, 2 konur og 15
mánaða gamall sonur skip-
stjórans, hefðu bjargazt á
undursamlegan hátt til
lands og biðu nú hjálpar. I
þrjá sólarhringa hefðu hvítu 1
mennirnir og leiðsögumaður
þeirra brotizt gegnum skóg-
inn til þess að sækja hjáip.
Og hjálparleiðangur Lúk-
asar hraðaði för sinni í
dimmri þoku, snjó og slyddu
frnælisfapaSur
í tiie'fni af 25 ára afmæli kvenskátafélags Reykjavíkur
verður haldinn að skátaheimilinu miðvikudaginn 15.
okt. n. 'k. kl. 8 e. h. Sameiginleg kaffidrykkj a og ýmis
skemmtiaðriði.
Aðgöngumiðar seldir á þriðjudag frá kl. 6—8.
Ölium kvenskátum eldri sem yngri heimil þátttaka.
Sfjórn K. S. F. R.
Haitnes
á horninu.
Það mun haía ver-
ið vorið Í938„ sem
naínið Hannes á
'norninu hirtist.
fyrst í Alþýðubl.
ÖkrifaSi Vilhjálm-
ur S. Vilhjálmsson
þá smágreinar urn
bæjarlífið, sem
hann undirri’aði
þessu nafni. Síðan
hafa þessár at-
feugE.seiridir hans
vaxið í einn vin-
sælasta dálk ís-
lánzkfa dagblaða,
og orðið fyrirmy-nd að sams konar dálkum hjá öllum
öðrum íslenzkum dagblöðum. I dag lesa þúsundir
dálka Hannesar og daglega berst honum mikill fjöldi
bréfa. Hann heíur öðrum fremUr þá gáfu blaða-
mannsins, að finna hvað almennmgi Iiggur á hjarta,
og alltaf skriíar hann. af sanngirni, æm hefur orðið
til þess, að margar misfellur daglegs lí'fs e-ru lagaðar.
Aðeins í AlþýðublaÖinu.
Gerizí áskrifendur. - Símar: 4900 & 4908.
éljum til skipbrotsmann-
anna, en hver og einn getur
ímyndað sér með hvaða hug
arfari þeir biðu þess að hitta
Englending klæddan í kyrtil
úr skinnum.
Kapteinninn á strandaoa
skipinu hét Nicoll, og bæði
hann og kona hans sógðust
vera frá Skotlandi. Skip-
brotsmennirnir fullyrtu að
þeir ættu líf sitt að launa
snarræði Inaíána nokkurs.
Hann sá skipið í háska milli
skerja og fjallhárra brim-
garða og kveikti bál í skynrii
og sýndi einu færu leiðna
fyrir björgunarbátana til
lands. En svo illa viidi til,
að einn báturinn fórst og
tveir menn druknuðu. Indí-
áninn vissi að hvítir sjómenn
áiitu rauðskinna vera mann
ætur, þess vegna fór hann
úr skinnkyrtlinum og klæddi
sig í buxur, sem hann var
svo heppinn að eiga, og til
þess að skelfa ekki hrjáða og
hrakta gestina, skipaði hann
félögum sínum að fela sig
bak við kletta. Þegar íyrsti
báturinn nálgaðist fjöruna
óð buxnamaðurinn út í og
bar litla drenginn skipstjór-
ans í land. Og skömmu
seinna gerði hann skipstjór-
anum skiljanlegt með pati,
að einn eða tveir sjómenn
skyidu fara með sér inn í
skóginn til þess að sækia
hjálp. Fyrir valinu urðu
annar stýrimaður og annar
maður, en þeim til ótta og
skelfingar komu þeir brátt
auga á marga hryllilega
frumbyggja, sem ■minntu þá
a sögur um grimmar mann-
ætur. En þrátt fyrir þetta
fylgdu sjómennirnir tveir
leiðsögumanni sínum þar til
þeir fundu Lúkas Bridges.
Nicoll kapteinn og fólk
hans allt varð harla glatt,
þegar Lúkas sagði þeim að
næsta morgun ætlaði hann
að fylgja þeim gegnum skóg
inn. Seint það kvöld, greip
Indíáni, sem var vinur Lúk-
asar, tækifæri og tók hann
afsíðis og sagði við hann:
„Hvíta konan er ung“ , og
benti á konu kapteinsins,
„og er mjög vingjarnleg við
okkur IndxShana. Hún er
góð og brosir oft til okkai.
Þú skalt hjálpa karlmönnun
um að komast heim til sín,
en ég skal nema konuna á
brott og geyma hana í skóg-
inum, þangað íil þú kemur
aftur. Hvers • vegna skyldir
þú alltaí vera maður einsam
ali“, Þegar Lúkas hló að
uppástungu þessari gekk
Indíáninn á brott og hristi
höfuðið.
Morguninn eftir kvöddu
hvítu mennirnir Indíánana
og þögull skógurinn berg-
málaði þakklæti þeirra tll
björgunarmanna sinna. Litla
drenginn bar Lúkas á bakinu
alla leiðina og eftir nokkra
daga kom hópurinn til ný-
lendunnar og þar gátu skip-
brotsmennirnir beðið eftir
skipi, sem ílytti þá heim.
Þegar fyrri heimsstyrjöld-
in brauzt út, reyndi Lúkas
eftir tvær árangurslausar
sjóferðir að koma læknum
og herforingjum í skilning
um að hann væri enn innan
við fertugt. Það tókst o g
hann var sendur til vestur-
vígstöðvanna og tók þar þátt
í blóðugum bardögum.
Rúmum þrjátíu árum eft-
ir að Glen Cairn strandaði
nálægt Cape Horn var Lúk-
as staddur í London og tal-
aði þá í brezka útvarpið.
Eftir það fékk hann bréf frá
ýmsu fólki, sumum höfðu
þeir feðgar bjargað fyrir
löngu suður undir Cape
Horn, en eitt bréfið var frá
Mrs. Nicoll. Sagði hún, að
nú væri hún orðin ekkja og
Fm. á 7. síðu.