Alþýðublaðið - 16.01.1948, Blaðsíða 6

6
Fösíudagm* 16. janúar 1948
ÓVENJULEGT BÚSÁI5ALDA-
SMYGL
í Ameríku, það er að segja
Bandaríkjunum, eru þeir ekki
í vandræðum með að ltoma
diskum og öðrum minni háítar
búsáhöldum beina leið til við-
takanda, án þéss að tollVesen og
skömmtunarmiðafargan tefji af
greiðsluna. Þeir láta diskana
nefnilega fljúga á milli sín, og
svo standa þeir, skömmtunar-
stjórinn þar og tollararnir og
glápa upp í loftið, og það eina
sem þeir geta aðhafst ' er að
reyna að telja diskana, hvað
þeim hefur þó enn ekki tekizt,
þar eð niðurstöoum þeirra ber
ekki saman. Virðist þetta bara
almennt, hvar s’em er í heim-
inum, að opinberum embættis
mönnum beri ekki saman.
En auðvitað er þessi hraði
og. umsvifalitli afgreiðslumáti
andstæður lögum, því lögin eru
bremsueð'lis, fremur en hitt, í
Bandaríkjunum eins og annars
staðar og því er það, að þeir
hinir opinberu sendu flugmann
einn í flugvél til þess að hand
sama leirtauið, eða.að minnsta
kosti tefja fyrir afgreiðslu
þess. En illa tókst til, því flug
maðurinn var nefnilega sjálfur
diskalaus heima fyrir, og hafði
í langa tíð orðið að borða hrað
frysta pakkaýsu af- rándýru
kristalsfati. Hann komst í
hamstrara ham, gætti ekki að
sér og sprengdi flugvélina. Varð
það að vísu til þess, er allir
máttu að svo komnu vel við
una, — embættismennirnir
gátu sagt, að þeir hefðu leitast
við að gera skyldu sína, diskur
inn komst tafarlítið til viðtak-
anda, og flugmaðurinn losnaði
við að borða ýsuna af kristals
fatinu.
Því segi ég það, margt meg-
um við enn af Kananum læra.
Hérna er allt skammtað, allir
hamstra, — og allir eru ó-
'ánægðir. Finndist mér ekki úr
vegi, að sendur yrði einhver
ungur og efnilegur maður út,
til þess að kynna sér þessa fljót
virku afgreiðsluaðferð.
NU KU
yfirvöldin vera búin að á-
kveða, að enginn megi skjótasf
’út fyrir landhelgina í leyfis-
leysi, og fá því hér á eftir engir
aðrir að ,,sigla“ hvorki með
skipum eða flugvél,-nema þeir,
sem hlotið hafa þar til gerðan
stimpil á vegabréf sín. Senni-
legt er, að sú stimpiláletrun
verði bæði á íslenzku og ensku,
og gæti því farið svo, að Hall-
dór Guðjónsson’ hefði nokkuð
til sannindamerkis næst, þegar
hann ræðir við norska blaða-
menn um passastimplanir.
DANSKA SMJÖRIÐ
ku vera á leiðinni, .eftir lang
ar og heldur örðugar milliríkja
samningaumleitanir um það
mál. Hafa Danir reynst heldur
fastheldnir á smjörið, og létu
að sögn ekki undan fyrr, en vér
höfðum í hótunum, að heim-
senda nokkrar af þeim dönsku
spíum, sem hér hafa ílenzt, þar
eð ógerningur væri að hafa þær
viðbitslausar. ■— —- -—•
FRÁ ÍSAFIRÐI
hefur heyrst, að Sigurður
Bjarnason ölveituforsprakki,
hafi ekki þorað að mæta’ nokkr
um bindindissinnuoum mönn-
um og konum á fundi, er halda
átti til rólegra og öfgalausra um
ræðna um ölveitumálið.
Þarna sér maður það! Hefði
hann nú haft nokkrar bokkur
af Agli sterka, til þess að teiga
af kjark og þor, mundi hann
hvergi hafa flúið, heldur mætt
til orustunnar vopndjarfur og
sigurreifur. Finnst oss nú ís-
firðingum illa sæma, ef þeir
gera ekki allt, sem í þeirra
valdi stendur, til þess að ölveitu
frumvarpið nái fram að ganga,
því illa munu þeir una að eiga
þingmann, sem vinnur það eitt
afreka, að setja landsmet í
flóttahlaupi. Að minnsta kosti
hafa þeir ekki verið taldir mik
ið fyrir þá íþrótt gefnir hingað
til.
do Maisrier
urinn er sá sami,“ svaraði
hann. ,,Það er ekki það, að
blindur asni eins og Bassat
myndi finna nokkuð nokkurs
staðar. Hann er fæddur vank_
aður. — Skerðu fyrir mig
brauðhleif og hættu að tala,
og seztu við borðsendann, þar
sem þú átt að vera.“
Konurnar fengu sér báðar
sæti þegjandi, og máltíðin
leið án frekara ónæðis.
Um leið og húsbóndinn
hafði lokið við að snæða,
stóð hann upp, og án þess
að segja orð við þær gekk
hann út í hesthúsið. Mary
bjóst við að hann tæki hest-
inn sinn út aftur og riði af
stað út veginn, en eftir eina
eða tvær mínútur var hann
kominn aftur og fór í gegn
um eldhúsið út í garðinn og
upp þrepin út á túnið. Mary
sá hann stika yfir heiðina og
upp bröttu brekkuna, sem lá
til Tolborough Tor og Codda.
Andartak hikaði hún og
velti fyrir sér, hve viturleg
hugmynd sú var sem henni
hafði dottið skyndilega í hug,
en hún virtist ákveða. sig,
þegar hún heyrði fótatak
frænku sinnar uppi yfir sér.
Ilún beið, þar til hún heyrði
svefnherbergisdyrnar lokast,
en þá fleygði hún af sér
svuntunni, tók þykka sjalið
sitt af snaga á veggnum og
hljóp út túnið á eftir frænda
sínum.
Þegar hún var komin út í
itúnjaðarinn beygði hún sig
bak víð steinvegginn, þar til'
hann var horfinn úr augsýn,
þá hljóp hún upp aftur og
fylgdi1 í fótspor hans, fetaði
sig áfram í móanum.
Þetta var heimskuleg og
brjálæðiskennd áhætta; það
var enginn vafi; en hugrekki
hennar var takmarkalaust,
og hún þux’fti að fá útrás
vegna þess, að hún hafði þag-
að um morguninn.
Hugmynd hennar var að
missa ekki sjónar af Joss, en
halda auðvitað áfram að vera
óséð. A'þann hátt yrði hún
kannski einhvers vísari um
leynimakk hans. Hún var
ekki í vafa um, að heimsókn
sýslumannsins til Jamaiea
hafði breytt ráðagerðum
veitingamannsins, og þessi
skyndilega þrottför hans var
í sambandi við það.
Klukkan var ekki enn orð-
in hálf tvö og veðrið var hið
ákjósanlegasta. Mary hirti
lítið um, þó að óslétt væri
undir fótinn þar sem hún var
í sterklegum skóm, og pilsið
hennar náði aðeins niður á
ökla. Það var heldur ekki
blautt um ■— því að örlítið
frost var — og þar sem hún
var vön blautri fjörumölinni
á Helfoirdströndinni, veittist
henni gangan yfir heiðina
mjög auðveld. Fyrri fer'ðir
hennar höfðu kennt henni
margt, og hún reyndi að
halda sig sem mest uppi í
brekkunum og að fylgja slóð
frænda síns.
Þetta,var erfitt verk, sem
hún hafði tekið sér fyrir
hendur, og eftír fáeinar míl-
ur var hún farin að sjá það.
Hún var neydd til að hafa
talsvent bil á milli þeirra,
ef hún vildi vera óséð, og
veitingamaðurinn ’gekk svo
hratt og tók svo löng skref,
að Mary sá, að ekki liði á
löngu áður en hún drægist
aftur úr.
Þau voru komin fram hjá
oddahæðjnni, og hann snéri
nu vestur á bóginn, í áttina
að sléttunni við rætur Brown
WfHy og leit út, þrátt fyrir
hæð sina,' eins og lítill svart-
ur depill, sem bar við brúna
hei'ðina.
Tilhugsunin um að eiga að
klifra upp 1300 fet var ekki
neitt gleðiefni fyrir Mary,
og 'hún nam staðar tiíl að
þurrka sviitann framan úr
sér. Hún leysti hár sitt, af
því að það var þægilegra, og
lét vindinn Ieika um það.
Hvers vegna veitingamann
inum á Jamaicaki'á fannst
það nauðsynlegt að klifra upp
á hæsta tindinn á Bodmin-
heiðinni þennan desember-
dag gat hún ekki skilið, en
fyrst hún var á annað borð
komin svona langt, var hún
staðráðin í að hafa eitthvað
upp úr þessu fyrir alila fyrir-
höfnina, og lagði af stað aft_
ur, hraðar en áður.
Jarðvegurinn var nú mjúk
ur undir fótum hennar, því
að hér hafði frostið náð að
þiðna, og þá varð allt renn-
vott og öll sléttan framundan
var gul af vetrarregninu.
Rakinn vætlaði inn í skóna
hennar, og pillsfaldurinn
hennar var allur slettóttur af
mýrarleirnum og rifinn.
En Mary styitti upp um sig
pilsið með bandinu úr hárinu
á sér og hélt svo ótrauð á_
fram í slóð ÍTænda síns, en
hann var þegar kominn yfir
það versta af mýrinni og
hafði farið mjög hratt án
þess að fara varlega, vegna
þess hve hann var kunnugur
henni og hún gat rétt að-
eins greint hann frá svörtu
llynginu og grjóthnullungun-
'um við rætur Brown Willy.
Síðan hvarf hann bak við
stærðar granitklett og hún sá
hann ekki aftur.
Það var ómögulegt aö
finna slóðina, sem hann hafði
farið eftir mýrinni. Hann
hafði verið fljóitur eins og
elding, og Mary reyndi að
elita eihs. og bezt hún mátti
og skrikaði fótur' í hverju
spori. Hún var kjáni að vera
að reyna það; hún vissi þa'ð,
en einhver þrjózka kom
henni til að halda áfram.
Þó að Mary þiekkti ekki
göítuna, sem frændi hennar
hafði komizt yfir á, þá var
hún samt svo skynsöm að
taka á sig lanigan krók till að
forðast hættulegustu keld-
urnar, og með því að krækja
um það bil itvær mílur
komst hún tiltölulega haattu-
láuist yfir. En hún var nú
svo llangt á eftir, að það var
alveg vonlaust, að hún fyixdi
frænda sinn aftur.
Samt sem áður fór hún að
klöngri'st upp á Brown Willy
og rann og skrikaði á blautum
mosanum og steinunum. Hún
klifraði upp á graniitklettana,
sem. alis staðar voru til tafar
á leið hennar, en við og við
skauzt fjallakind fram undan
klettunum, starði á hana og
stappaði niður fæíti að henni.
Það dró upp ský í vestrinu,
svo að skugga sló á sléttuna
fyrir neðan, og sólin faldi sig
bak við þau.
Það var þögullt þarna á
hæðunum. Einu sinni flaug
upp hrafn krunkandi rétt hjá
henni. Hann flaug leiðar
sinnar, blakandi stórum svöst
Heyrðu, Júsuff! Skipið bíður.
Þið verðið að herða ykkur, svo
að hleðdlu þess Ijúki í dag. Hér
ÖRN ELDING
eru vikulaunin ykkar. Tuttugu
þúsund dollarar.
JÚSUFF: Örn segir þetta ónýtir
peningar. Gull — eða vörur!
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS:
r\
UMSJÓNARMAÐURINN: Hrædd
ur er ég um, að þessi Örn eigi
eftir að gera okkur lífið leitt. —
Við ættum að---—
HÖFÐINGINN: Rólegur! Verk-
stjórinn vill tala við mig. —