Alþýðublaðið - 02.04.1948, Síða 6

6
ALÞVÐUBLAÐIÐ
Fösíudagur 2. apríl 1948.
Leifur
Leirs:
O D E
kvefíirm andspænis einu
nýtízku listaverki.
Allsnakin kona — jæja-jamm.
Það er nú sí sona — jamm-ó-
jamm.
Föt eða ekki föt kemur raunar
út á eitt,
en ekki hefði baðskýla sakað
. þarna neitt,
svo kvæntum mönnum leyfðist
að líta á slíka mynd
án likinda til prédikana um
. hverflyndi og girnd
og augnaráð, sem eiginkonur
álíta synd.
En hvernig er hún á vanga, •—
hö, hö, hö.
Eins og heilagfiski eða langa, —
hö, hö, hö.
Og brjóstin snúa sitt á hvað, —
en annar armurinn
er að minnsta kosti þremur
fjórðu lengri en hinn.
Og naflann sýnist vanta —
þetta er vansköpuð mær,
á vinstpi' fæti hefur hún aðeins
þrjár, — og stuttar tær,
og tánaglirnar minna mest á
krummaklær.
Hlátursefni ærið, — hí, hí, hí!
Líttu bara á lærið, — hí, hí, hí!
Það nær, sem ég er lifandi,
alveg oná rist,
og umfangsmest við hælinn, —
á þetta.að kallast list!
Opinberra erinda ég álpaðist
marga ferð,
en aldrei sá ég í neinu landi
slíka kvenmannsgerð, —
enda gæti hún illa talizt utan-
farar verð.
GLEÐIFKEGNIR
Nú hafa komið þær fregnir,
að Danir hafa látið tilleiðast að
selja okkur slatta af smjöri.
Hafa staðið um þetta lang-
vinnir samningar ,og verða
þeim aðilum, er við samninga-
borðið sátu, auðvitað þakkaður
árangurinn.
Sagnfræðingum síðari tíma
skal þó á það bent, að kýnna
sér vel dálka voru áður en þeir
rita sögu þessara samninga,
því þá verða samningamennirn
ir komnir undir græna torfu í
mörgum ættliðum, og þarf eng
an að móðga, þótt heiður hljóti
sá ,sem heiður ber. Ekki svo
að skilja að vér kærum okkur
um hólið, en oss finnst sjálf-
sagt, að hafa það, sem sannast
er, þegar því verður við komið.
Er og vel, að vér hljótum
vorn skerf, þar eð aðrir hafa
hlotið maklega viðurkenningu
fyrir að finna upptök Blöndu,
útvega aukinn kaffiskammt og
sjá svo um að skírdaginn bæri
upp á fimmtudag.
FLÖSKUBROT
Reutersskeyti, sem Morgún-
blaðinu barst fyrri skömmu,
hermir að kynbreyting sé orðin
eða hafi verið gerð á einum
frægasta hlaupara Breta, ög að
hann hafi unnið kvennahlaup
nokkurt. Ekki er þess þó getið
af hvaða orsökum þessi undur
hafi orðið, eða hvenær, — en
furðulegar gerast þær nú, fregn
irnar frá Reuter sáluga.
^ íbúðir fyrir smjör. Nú er far-
gið að auglýsta húsnæði fyrir þá,
rfsem geta látið í té smjör. Er
þetta víst, samkvæmt tízkunni,
talið eitthvað fínna en að aug-
lýsa f jós til leigu, en ekki verð-
ur því neitað, að þetta gæti leitt
til misskilnings, og að nokkur
hætta sé á, að fleiri en naut-
gripirnir taki auglýsinguna til
sín, — einkum þegar slíkt hús-
næði er auglýst í nýtízku hús-
um!
Köld borð og
heitur ?eiilumaiu?
sendur út um allan bæ.
SÍLD & FISKUR
Lesið Atþýðublaðið
opnaði iskápa, leit niður í
skúffur, og hún fitlaði við
potta sína og pönnur með ó-
styrkum höndum og gat alls
ekki ráðið við sig, hvað hún
ætti að taka með sér og hvað
að skilja eftir. Mary hjálpaði
sem bezt hún mátti, en vegna
þess hve fjarsötæðukennt
verk hennar var, fannst
henni það mjg erfitt. Hún
vissi þó að frænka hennar
vdssi það ekki, að allt þetta
erfiði var árangurslaust.
Hjarta hennar fylltist kvíða,
þegar henni varð hugsað til
framtíðarinnar. Hverndg yrði
Patience við? Hvernig myndi
hún líta út, þegar þeir kæmu
fcil þass að taka mann hennar
fastan? Hún var barn og
varð að meðhöndlast eins og
barn. Aftur tiplaði hún út úr
eldhúsinu og upp stigann upp
í herbergi eitt, og Mary
heyrði harna draga fra-m
kassa sína á gólfinu, stika
fram og aftur, aftur og fram,
þar sem hún vafði kerta-
stjaka innani! í hálsklút og
setti1 það við hliðina á
sprungnum tekatli og upplit-
aðri mússilínshettu aðedns
til þess að taka það allt upp
aftur og isetja aftur einhvernj
dýrmætari hlut.
Joss Merlyn horfði þung-
búinn á hana, bölvaði henni
við og við, gramur, ef hún
missti eitthvað á gólfið eða
rak fótinn i og hrasaði. Skap
hans hafði aftur breytzt um
nóttina. Varðmannsstaða
hans í eldhúsinu hafði ekki
bætt skap hans, og það, að
ekkert hafði borið til tíðinda
og enginn hafði látið sjá sig
gerði hann enn eirðarlausari,
ef mögulegt var. Ilann æddi
um húsið, eins og á nálum
og utan við sig, og tautaði
eitthvað við sjálfan .sig,
gægðist út um gluggann eins
og hann byggist við að ein-
hver kæmi honum að óvör-
um.
Taugaóstyrkur hans hafði
áhrif á konu hans og Mary.
Patience gaf honum gætur,
kvíðafull, og hún leit á glugg
ana, lagði við eyrun, munn-
urinn kipraðist, og hún fitl-
að við svuntuna sína.
Ekkert hljóð heyrðist frá
skransalanum í læsta her-
berginu, og ekki fór veitinga
maðurinn til hans né nefndi
hann á nafn; og þessi þögn
var óheillavænleg, kynleg og
óeðlileg. Hefði skransalinn
hrópað ókvæðisorð, eða ham
ast á hurðinni, þá hefði það
verið meira1 í samræmi við
eðl hans; en hann lá þarna
í dimmunni án þess að heyrð
ist nokkuð til hans, og þrátt
fyrir allan viðbjóðinn, sem
Mary hafði á honum, íór
hrollur um hana, þegar hún
hugsaði til þess, að hann
væri kannske dauður.
Við miðdegisverðinn sátu
þau við borðið í eldhúsnu, og
átu þegjandi, hálf laumu-
lega, og veitingamaðurinn,
sem venjulega át eins og hest
ur, barði draugalega fingrin
um á borðið og snerti ekki
kalt kjötið á diski sínum.
Einu sinni leit Mary upp og
sá hann ' stara á sig undan
loðnum brúnunum. Hún var
skyndilega gripin ótta um,
að hann tortryggði hana og
hefði einhverja nasasjón af
fyrirætlunum hennar. ITún
hafði reitt sig á, að hann
yrði í eins góðu skapi eins
og hann hafði verið nóttina
áður, og hafði verið albúin
að taka þátt í því ef nauðsyn
krefði, 'svara glensi í sömu
mynt, og setja sig ekki í
neinu upp á móti vilja hans.
En hann sat þungur á brún
og skuggalegur, og þetta
skap þekkti hún frá því fyrr,
og vissi, að var fyrirboði
hættunnar. Að lokum tók
hún á öllum þeim kjarki,
sem hún átti til, og spurði
hann, hvenær hann ætlaði að
yfirgefa Jamaicakrá.
„Þegar ég er tilbúinn“,
sagði hann stuttlega og vildi
ekkert segja meira. Hún
þvingaði sig til iað halda á-
fram, og þegar hún var búin
að hjálpa til að ganga frá
máltíðinni, þá stakk hún upp
á því við frænku sína, að
það væri nauðsynlegt að
taka fil einhvern mat til ferð
arinnar, og talaði svo aftur
við írænda sinn.
„Ef við eigum að ferðast
í nótt“, sagði hún, „myndi
það ekki vera betra að Pati-
ence frænka og ég hvíldum
okkur núna seinnipartinn,
þá gætum við farið óþreytt-
ar af stað í ferðina? Það verð
ur ekki mikill svefn fyrir
okkur í nótt. Patiience frænka
hefur verið á fótum síðan
um dagmál og ég líka, reynd
ar. Við gerum lítið gagn hér,.
eftir því, sem ég fæ séð, með
því að bíða hér eftir að það
fari að rökkva.“' Hún reyndi
að tala eins eðlilega og hún
gat; en hjarta hennar barð-
ist, svo kveið hún fýrir svari
hans, og hún gat ekki litið í
augun á honum. Hann velti
þessu fyrir sér stundarkorn,
og til að hafa hemil á kvíða
sínum sneri hún sér undan
og þóttist vera að föndra við
eitthvað í bollaskápnum.
„Þið megið hvíla ykkur, ef
þið viljið“, sagði hann loks-
ins. „Það verður nóg að gera
Gúílni lúðurinn
hans Bangsa
Bangsi verður svo undrandi
í fyrstu, að hana *getur ekkert
sagt, en sér þó, að eitthvað verð
ur hann að gera til þess að sefa
reiði liðþjálfans. „Ég bað jóla-
sveininn að senda mér lúður í
jólagjöf", segir hann. „Surtur
tók við bréfinu og kom því
áleiðis og í morgun lá jólagjöf
in á þrepskildinum heima“.
Liðþjálfinn tekur lúðurinn og
athugar hann gaumgæfilega.
„Hér hafa átt sér stað alvarleg
misgrip. Þetta er einmitt lúð-
urinn“. „Ég þeytti hann“, svar
ar Gutti grís. „En ég vissi auð-
vitað ekkert hvað í húfi var“.
OMAR: Örn getur verið 200 míl-
um á undan okkur nú.
STÚLKAN: Þess vildi ég óska, að
ég hefði aldrei látíð tæla mig
til þessa starfs.
KÁRI: Hvers vegna ertu að at-
huga byssuna, maður?
ÖRN: Hver veit nema þessi vin-
kona þin sjái okkur fyrir skot-
marki.
STÚLKAN; Þarna hljcita þeir
Örn og Kári að fara. Skyldu
ÖRN ELDING
þeir hafa séð itil ferða okkar?
ÖRN: Þarna koma einhverjir á
eftir okkur. Kunningjar þínir,
— ha? —