Alþýðublaðið - 08.07.1948, Blaðsíða 6

0
ÁLÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 8. júlí 1948
t jUBT' -
SÓLSKIN f SENEGAMBÍU.
í S-enegambíu
eru svertingjarnir svartir,
sönghneigðir mjög
— en gefnir fyrir vín.
Hér eru allir
hörundsbjartir
jafnvel hreinkynja halanegr
ar,
hottentottar og drykkjusvín.
í Senegambíu
dansá svartar, naktar stelpur
um sandinn við æsandi
j azzbumbuhl j óm.
Hér rogast bæði
hefðarfrúr sem telpur
í undir og yfirkjólum,
kápum, sokkum og rándýr-
um skóm.
í Senegambíu
koma svertingjaskip að landi,
og svertingjastelpurnar nöktu
eru óðar til í leik.
Hérna leggjast þau útlenzku
upp að Sprengisandi.
en aldrei hefur það heyrst
að þær kappklæddu hér legðu
á kreik.
f Senegambíu
verða þær svörtu yfir sig
æstar
ef einhvern hvítleitan
strák að garði ber.
En hvenær hefur það heyrst
um þig hafróðan klæða-
glæzsta
að svartur svertingjastkrákur
frá Senegamíu, sæist í íylgd
með þér?
Leifur Leirs:
HEYRT OG SÉÐ.
Vitið þið hvernig sumarnótt-
in lítur út, hérna í Reykjavík?
Nei, þið vitið það ekki. Þegar
þið vöktuð heila sumarnótt
íhérna á ykkar yngri árum,
höfðu þið öðru að sinna en
að taka eftir útliti næturinn-
ar, og þegar þið tókuð að eld
ast, hættuð þið að vaka á næt
urnar. Nema innan fjögurra
húsveggja sjálfra ykkar eða
annarra, og þá dragið þið
tjöldin fyrir gluggana, — að
vísu ekki beinlínis til þess að
loka sumarnóttina úti, heldur
til þess að hleypa söng frúar-
innar ekki út á götuna. Það
er ekkert gaman að heyra fólk
ið úr næstu húsum hvísla fvr-
ir aftan sig: „Þetta er maður-
^nn frúafinnar, sem var að
leika Kalikursi í fyrri nótt . .“
Nei, þið þekkið ekki dýrð
reykvískrar sumarnætur. Þið
vitið ekki, að næturroðinn hér,
er sá fegursti í heimi, og að það
er eingöngu hreinum og bein
um ódugnaði ríkisstjórnarinn-
ar íslenzku að kenna, að hún
hefur ekki fyrir löngu aflað
markaða fyrir hraðfrystan,
reykvískan kvöldroða í Mið-
íog A.ustUr-Evrópu. Þfjir eru
svoleiðis aldeilis brjálaðir þar í
öll afbrigði af rauðum lit. Og
hver veit nema að þessi ódugn-
aður ríkisstjórharinnar verði til
þess, að þeir fyrir austan manni
skipaflota og sæki kvöldroðann
hingað sjálfir. — Ég vil, að
gefnu tilefni nota tækifærið til
þess að lýsa því yfir, að Fegr-
unarfélagið svonefnda hefur
engan rétt til að þakka sér þenn
an yndislega roða. Ég var bú-
inn að sjá hann, dást að honum
og mæla með honum, löngu áð-
ur en „bjútífúlleringakompaní-
ið“ var stofnað. En svona er
með þessi félög, þau gera ekkert
nema samþykktir, sem gana út
á að þakka sér það, sem þau
hafa ekki gert.
Uti í Örfirisey er. paradís
ungra elskenda. Þar var og einu
sinni grútarfabríkka, en hún
átti þar ekki heima og flosnaði
upp. Hins vegar sá Sæmundur
að enginn paradís var fullkom-
in, án þeirra skepna sem þar
voru skapaðar í upphafi, auk
mannskepnanna, og þessvegna
fékk hann þangað apa, seli og
margt annað kykvendi. Og þá
hefur þessi paradís elskendanna
staðið í mestum blóma með
dansi um nætur og . . . En þeg-
ar aparnir séu hvernig elskend
urnir höguðu sér, kvöddu þeir
og fóru og sögðu að sjálf gætum
við verið apar.
Hafnarstræti er að vísu ekki
paradís elskendanna, en paradís
er það samt. Og þar eru menn
venjulega hæst uppi. En því
miður eru 'höggormarnir alltaf
á flækingi í paradís. í voru
menningarþjóðfélagi eru þeir
borðalagðir. Og svo er hið neðra
skammt undan, og hæg leiðin
hinum föllnu, enda stendur
ekki á hjálpseminni, þegar svo
Skáldsaga eftir Toru Feúk
þær kæmu víst ekki heim
fyrr en eftir klukkutíma.
Þetta var cnýtt. Öll árin,
sem hann og Lísbet höfðu
verið gift, hafði það aldrei
komið fyrir, að hún væri ekki
komin heim tímanlega fyrir
matmálstíma. Nú lét hún
þessa stelpu auðsjáanlega
stjórna sér. Hann varð ösku-
reiður og gekk fram og aftur
með hendurnar fyrir aftan
bak. Þegar þær loksins komu,
kom hann á möti þeim alvar-
legur og strangur á svip.
Lísbet skyldi að minnsta
kosti fá að vita, hvað hún
hafði gert sig seka um.
En í dyrunum mæti hann
konu sinni glaðri og öruggri.
Þegar hún sá mann sinn,
mundi hún állt í einu eftir
því, hvernig Geirþrúður hafði
hermt eftir honum. Hún fór
að hlæja alveg upp úr þurru.
Þórgnýr horfði undrandi á
hana og varð enn þungbún-
ari. Honum varð litið framan
í konu sína, sem var rauð og
heit, og á hárið, sem var dá-
lítið tætt. Hún hafði auðsjá-
anlega ekki verið að hafa fyr-
ir því að slétta það. Hann
beit á jaxlinn og mætti augna
ráði hennar. svo að húni fór
hálfskelkuð inn í borðstofuna
ti-1 þess að aðgæta að allt væri
eins og það skyldi vera.
En Geirþrúður gekk til
Þórgnýs, tók í hornið á jakka
hans og stakk glettnilega
ber undir. Og úr þeim kvalastað
berast org og óhljóð út í húm-
Ijósa nóttina.
Og út Grandagarðinn aka
ungar meyjar og ungir sveinar
í drossíum og hallast hvert að
öð ru, — vegna histingsins. Við
skiljum ekki æsliuna. Skiljum
ekki hvers vegna hún getur
ekki farið þennan spöl gangandi
•eins og við gerðum hérna á ár-
unum.
Og þó er þetta svo auðskilið
mál. Það er auðvitað vegna
skóskömmtunarinnar.
fioigrinum í hnappagatið. Hún
etti stút á munninn og horfði
blíðlega á reiðilegt andlit
hans.
,,Fyrirgefðu, Þórgnýr, ef
við komum of seint. Það er
mér að kenna — —“
Röddin var ejns og balsarn
fyrir æstar itaugar hans, og
hönd hennar þrýsti varlega
á brjóst hans. Augu hennar
voru svört, nasir hennar titr-
uðu og hann fann aftur dauf-
an fjóluilm.
Lísbet dró sig í hlé. Hún
var óróleg. Það hafði ekki
verið . lagt almennilega á
borðið, og hún flýtti sér að
koma því í lag.
Þórgnýr og Geirþrúður
sitóðu kyrr inni í dagstofunni.
Hann stóð alveg hreyfingar-
laus og horfði á hana. Það
varð æ mýkri og mýkri slikja
á dökkum augum hehnar.
Það var enginn glampi í
\þeim. Hún horfði á móti, þar
til hún Ieit andvarpandi und-
an. Þeim létti báðum, og
Þórgnýr komst aftur í sitt
góða skap.
Þegar þau komu inn í
borðstofuna töluðu þau ó-
þvingað saman:
Og aftur kom þessi ham-
ingju- og æskutilfinning yfir
Þórgný, svo að drætiirnir í
andliti hans urðu mýkri.
Hann varð kátur og bló og
talaði, svo að Lísbet horfði
undrandi á hann.
En Geirþrúði var farið að
langa heim. Hún þráði gula
húsið og garðinn. Nú sátu
þau við borðið og drukku
síðdegiskaffið. Hún sá
glampa á hvítt hár föður síns
í kvöldsólinni sem líka skein
á þreytulegt andlit móður
henjnar. Mína gamla kæmi
með kaffikönnuna og and-
varpaði þungan, þegar hún
væri komin fram í eldhúsið
aftur,
Henni fannst hún heyra
skellina í vefstólnum, þegar
Mína var að vihna að öllum
gólfrenningunum, sem gest-
gjafinn hafði pantað. — —
Gestgjafinn------Jón. Hún
lokaði augunum og fann
daufa anganina af kryddi,
sem alltaf var í eldhúsinu.
Hana tók sárt að hugsa til
þess. Ó, Jón------ Jón!
Brennandi roði hljóp fram,
í kinnar hennar; hún dró and-
ann ótt og f ann kossa Jóns á
vörum sínum — Jón.
Hana svimaði, og rétt sem
ánöggvast var hún alveg
ringluð og leit á Þórgný með
brennamdi augum. Hann beit
fast í vörina á sér og fann,
hvernig blóðið streymdi örar
gegnum æðar hans.
Hana langaði svo heim.
Skyldi það sakna hennar
svona heima?
Hún ákvað 'það skyndilega,
að fara heim. Henni stóð al-
veg á sama um ballið, sem
hún hafði annars hlakkað svo
til, bara að hún mætti koma
aftur til þeirra heima.
Andrúmsloftið var þungt
hérna og óróleikinn fannst
henni þvingamdi. Hér var
aldrei kyrrð og friður eins og
á sléttunni heima. Hérna,
milli þessara háú húsa vissi
maður ekkert, hvort það var
sólskin eða dimmviðri, fyrr
en komið.var út á götuna. Og
hérna varð maður að búa sig
svo vel, ef maður ætlaði út.
Hér mægði ekki að fleygja
sjali yfir herðarnar og fara
stytztu leið yfir engin, ef
manni fannst leiðin of löng.
Hún gæti aldrei þrifizt í þess-
um bæ. Og með óþæginda-
tilfinningu snéri hún hringn-
um á fingri sér undir borðinu.
IJann datt á gólfið, svo að
glamraði í, og rann undir te-
borðið við gluiggann. Hún
horfði kæruleysislega á hann.
Þórgnýr stóð upp og tók
hann upp. Hann lagði hann
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
NELSON: Þið segið að Greifinn
hafi tapað svona mörg skipti í
röð?
EINN ÞATTTAKANDINN: Já
þátt í spilinu, drengir.--------Ég
legg þúsund dollara í borð —
— tífalt, ef ég vinn,--------tífalt.
ef ég apa.---------
GREIFINN: Eg þo - þori ekki,
NELSON: Hvaða vileysa! —
Heiðarlegt spil.--------
NELSON: Þá er bezt að ég taki